(Fanfic Minecraft!//yaoi) รักฉันซะ! นายเอนเดอร์แมน!

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง: เอนเดอร์แมนผู้เป็นมิตร

บทที่หนึ่ง: เอนเดอร์แมนผู้เป็นมิตร

 

       "กรรรรร!!" เสียงคำรามในลำคอของพวกตัวประหลาดนอกบ้านผมดังขึ้น...จริงๆมันก็ดังแบบนี้มาค่อนข้างนานแล้วหล่ะ ผมชักจะชินละ ถ้าไม่ติดว่าเสียงพวกนั้นมันทำให้ผมนอนไม่หลับซักคืน!

 มันจะร้องกันอีกนานมั้ยว้าาาาา!!! คนจะหลับจะนอน! ผมลุกขึ้นจากเตียง และคว้าดาบหิน(ง่อยๆ)ของผมไป คอยดูนะ! คืนนี้แหละ จะจัดการพวกสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญข้างนอกให้หมดเลย!

       

         ผมเดินไปจนหยุดยืนอยู่ที่ประตูบ้าน ..ว่าไป คืนนี้มันคืนเดือนมืดนี่หว่า..เอาแล้วไง ถ้าออกไปจะรอดกลับมามั้ยนะ-.,- อืม..ไม่ออกไปดีกว่ามั้ง แต่ผมไม่ได้กลัวพวกมันหรอกนะ! ที่ไม่ออกไปเพราะขี้เกียจสู้ต่างหากหล่ะ(หรอ?) ไหนขอดูซักหน่อยว่าคืนนี้พวกมันมีจำนวนเยอะขนาดไหน ผมมองลอดหน้าต่างตรงบานประตู เท่าที่มองมองดูแล้วเนี่ย...ครีปเปอร์ไม่น่าต่ำกว่ายี่สิบ ซอมบี้ก็น่าจะพอๆกัน สเกลลิตันก็น่าจะประมาณสิบห้าถึงยี่สิบตัว(ถ้าออกไปนี่มีหวังโดนยิงตัวพรุนยิ่งกว่าฟองน้ำครัช) สไปเดอร์ก็เยอะอยู่ และก็เอนเดอร์แมนผมนับไม่ทัน วาร์ปไปวาร์ปมาบ่อยเหลือเกิน=__="

       

         เอาเป็นว่าคืนนี้ไม่ออกไปละกัน ขี้เกียจสู้(ยังจะเก๊ก กลัวก็บอกมาเถอะ) แล้วก็ในเมื่อจะนอน ก็นอนไม่หลับ จะออกไปสู้ก็คงไม่ดี เพราะงั้นผมว่า ผมนั่งคราฟคบเพลิงไปพลางๆดีกว่า เช้าๆค่อยออกไปตัดต้นไม้ เกี่ยวข้าว เก็บแอปเปิ้ล ล่าวัว ตัดขนแกะ ตกปลา ปลูกต้นไม้ เลี้ยงหมา ฆ่าหมู บุกนรก เด็ดดอกไม้ เพาะเห็ด ขุดดิน เผาถ่าน ย่างเนื้อ ปิ้งมันฝรั่ง เย็บเกราะหนัง ขยายบ้าน สร้างหีบ รีบหาแร่ แล้วค่อยนอน ตารางกิจกรรมของวันพรุ่งนี้นี่ถือว่าน้อยมากแล้วนะ ปกติผมยุ่งกว่านี้อีก แต่ก่อนหน้าที่ผมจะทำทุกอย่างที่ผมกล่าวมานั้น ผมจะต้องทำอะไรอยู่อย่างหนึ่งก่อนเสมอ และสิ่งที่ผมต้องทำนั้นก็คือ...

 

        ฆ่าครีปเปอร์เพื่อเคลียร์หน้าบ้านตัวเองให้ปลอดภัยห่างไกลจากกับระเบิดเคลื่อนที่ได้

 

       ใช่ ฟังดูเป็นภารกิจที่น่าทำเหลือเกิน(ประชด) ผมเนี่ยอยากทำใจจะขาด(ประชด)  มันเป็นงานที่ง่ายมากครัช(ประชด) แค่เหวี่ยงดาบครั้งสองครั้งก็เสร็จแล้วแหม่ คิดไรมาก(ประชด)

 

       เอาเถอะ ตอนนี้ว่างๆ ผมก็นั่งทำคบเพลิงดีกว่า. . . . . (นั่งทำไปได้ซักพัก) . . . . . ไก่จ๋า~~ ได้ยินไหมว่าเสียงงใคร~~(ร้องเพลง). . . . . . . . . เช้าแล้ววว!!

 

       ~ตื่นเถิด ชาวไทย~~ ไปฆ่าครีปเปอร์กันเถอะ! ผมเดินไปหยิบดาบหิน คันธนู+ลูกธนู และเดินไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดประตูรับแสงอรุณยามเช้า

 

              ผ่างง!!!!

 

       แสงอรุณยามเช้าสดชื่นมว๊ากกกกกก ผมจะรู้สึกสดชื่นกว่านี้เย้อะเลยถ้าไม่มีคนมายืนบังแสงอยู่อย่างนี้ T T

       เบื้องหน้าผมมีสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ตัวสีดำสนิทชวนค้นหา ตัวสูงชะลูดถึงสองบล๊อกดินแขนขาเรียวยาวดั่งนายแบบ ตาสีม่วงเรืองรองอันน่าหลงใหลคู่นั้นจับจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม เล่นเอาใจผมเต้นรัว...ครับ...จะไม่เต้นรัวได้ไง ในเมื่อเขาคนนั้นคือเอนเดอร์แมน!!!!

 

      "กรี้ดดดดดดดดดด!!!&,฿/?@,฿:=[]=" ผมกรีดร้องดังลั่นป่าด้วยความกลัวทันที ทามมายแกต้องมายืนตรงนี้~~!!;___; สะตงสติผมไปหมดจนลืมว่ามือตัวเองก็ถือดาบ ผมยืนนิ่งด้วยความกลัวได้ซักพักสติผมก็เริ่มกลับมา ผมเริ่มสังเกตอะไรบางอย่างได้ ผมสังเกตได้ว่า เอนเดอร์แมนตัวนี้ทำไมมันถึงยืนนิ่งหละ? ได้ข่าวว่าผมสบตามันไปแล้ว?

 

       เอนเดอร์แมนเบื้องหน้าละสายตาจากหน้าผม ไปมองดาบที่ผมถืออยู่แทน ก่อนที่มันจะกลับมามองหน้าผมอีกรอบ เหมือนว่ามันกำลังจะสื่อประมาณว่า 'ไม่คิดจะฟันฉันรึไง'

       

       เออหว่ะ ผมถือดาบอยู่นี่หว่า แต่...ผมไม่อยากฟันมันอ่ะ อะไรบางอย่างในตัวผมมันบอกผมว่า เอนเดอร์แมนตัวนี้ มันไม่มีเจตนาจะทำร้ายผม...โอเค ผมจะเสี่ยง... ผมเลือกที่จะทิ้งดาบลงกลับพื้น แล้วยกมือขึ้นเป็นการแสดงให้มันเห็นว่า ผมก็จะไม่ทำร้ายมันเหมือนกัน แต่อย่างไง ผมก็ไม่กล้าสบตากับมันอยู่ดี ผมเลยหลบตามันไปมองที่พื้นแทน เอ่อ ต้องเรียกว่ามองเท้ามันมากกว่า มันยืนนิ่ง ผมก็ยืนนิ่ง ต่างคนต่างไม่ขยับ จนกระทั่ง...

 

         พุ๊ฟ!

 

       พอเสียง'พุ๊ฟ!'ดังขึ้น เกล็ดอะไรก็ไม่รู้สีม่วงเรืองแสงก็ปลิวว่อนทั่วบริเวณ ส่วนเอนเดอร์แมนก็หายไปซะดื้อๆ ทิ้งให้ผมยืนงงว่า เมื่อกี้มันคืออะไร?? ทำไมมันไม่ทำอะไรผมหล่ะ? มีคำถามเต็มหัวแต่ถามใครไม่ได้เนี่ย มันน่าอึดอัดมาก แต่ถ้าจะให้ตามไปถามเจ้าตัว...อืม...ไม่ดีมั้ง =__=" เพราะงั้น ผมจึงเลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้ แล้วทำกิจวัตรประจำวันต่อไป

       ผมเดินลึกเข้าไปในป่าเพื่อไปตัดต้นไม้ เอ..วันนี้ตัดต้นไหนดีน้า เอาต้นนั้นดีกว่า! ว่าแล้วผมก็เดินตรงดิ่งไปหาต้นไม้ผู้เคราะห์ร้ายทันที พร้อมกับเริ่มเอาขวานสับลำต้นของมัน เนื้อไม้แข็งดี เก็บไว้เอาไปสร้างเตียงดีกว่า

 

       "กีซซซซซ!"

 

       นะ นั้นมัน เสียงนั่น! ช่างคุ้นเคยT[]T ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ ครีปเปอร์แน่นอนครัชท่านผู้ช้มมมมมมม จริงด้วย! ผมลืมไล่ฆ่าครีปเปอร์นี่นา! ดาบๆๆ หยิบดาบด่วน...เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ผมวางดาบไว้หน้าบ้านตอนที่เจอเอนเดอร์แมนนี่หว่า ตายห่านแล้วววววว =[]= ทำไมวันนี้มันซวย.....

 

        บึ้มมมม!!!

 

       'วิ้งงงง' อ่า ณ จุดๆนี้คือ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจาก'วิ้งงงงง' หูอื้อโดยสมบูรณ์ครับ เมื่อกี้ไม่ต้องบอกก็คงรู้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น... และดูเหมือนผมจะซวยไม่พอ เพราะตอนนี้ผมทรงตัวไม่อยู่และกำลังตกลงไปในหลุมที่แรงระเบิดของครีปเปอร์ได้ก่อไว้เมื่อซักครู่นี้

        

        ปั่ก!

 

       ส่วนนั่นเป็นเสียงก้นผมกระแทกดิน ดัง ปั่ก เลยทีเดียว ถ้าผมบอกว่าไม่เจ็บแล้วใครเชื่อ คนคนนั้นคงโง่กว่าซอมบี้แล้วหล่ะ -___- ตอนนี้ถ้าเกิดมีตัวอะไรมาจู่โจมผมอีก ผมคงไม่รอดกลับไปแน่ๆ

 

       พุ๊ฟ!

 

       สิ้นเสียงนั้น เกล็ดสีม่วงก็กระจายเต็มหลุม ปรากฎให้เห็นสิ่งมีชีวิตที่ผมเพิ่งเจอเมื่อเช้าตอนออกจากบ้านได้ไม่ถึงก้าว...ครับ เอนเดอร์แมนปรากฎกาย

       ผมอยากจะคิดเค้าข้างตัวเองจังเลย ว่าเอนเดอร์แมนตัวนี้เป็นตัวเดียวกับตัวที่ผมเจอเมื่อเช้า และถ้าไม่ใช่ อย่างน้อยๆผมก็ขอภาวนาให้มันเป็นมิตรเหมือนกันก็พอ ผมยังไม่อยากตาย ;__;

       เอนเดอร์แมนยืนมองผม ก่อนมันจะจับผมไปถือไม่ต่างจากบล๊อกดินก้อนหนึ่ง และ....

 

       พุ๊ฟ!......พุ๊ฟ!

 

      คราวนี้เสียง 'พุ๊ฟ!' นั่นดังขึ้นถึงสองรอบ เกล็ดสีม่วงกระจายปลิวว่อนเหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดินเห็นจะเป็นสิ่งแวดล้อม จากที่ป่า ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ในบ้านผมเรียบร้อย และที่สำคัญ เอนเดอร์แมนก็อยู่ในบ้านเช่นกันครับ -_-' ผม...ควรจะให้มันปล่อยมือจากผมซักทีสินะ ผมจะสื่อสารกับมันยังไงดี...?

      "เอ่อ คุณเอนเดอร์แมนครับ ขอความกรุณาปล่อยมือของท่านออกจากผมได้ไหมครับ?" ผมเอ่ยโดยไม่หันกลับไปมองหน้าคนที่ผมคุยด้วย..เอ่อ ไม่สิ..สิ่งมีชีวิตที่ผมคุยด้วย

 

       และโดยไม่คาดฝัน ได้ผลครับท่านผู้ชม! เอนเดอร์แมนคลายมือจากเอวผมเป็นที่เรียบร้อย ทีนี้เหลือแค่ให้มันออกจากบ้านผม แต่....มันก็ดูไร้มารยาทไปนิดนึง ผมเลยตัดสินใจให้คุณเอนเดอร์แมนเดินว่อนไปว่อนมา ทิ้งเกล็ดสีม่วงไว้ทั่วบ้านผมได้ตามสบายจนกว่ามันจะอยากออกไปเอง ส่วนผมก็เดินทำนู่นทำนี่ ไม่ได้สนใจอะไร ดูเหมือนว่าความกลัวของผมที่มีต่อเอนเดอร์แมนตัวนี้ คงจะคลายลงแล้ว และนอกจากนั้น ผมก็ค่อนข้างจะแน่ใจด้วยว่า เอนเดอร์แมนตัวนี้เป็นตัวเดียวกับเมื่อเช้า ไม่รู้ว่าใช่จริงรึเปล่านะ อยากรู้มั้ย? เอางี้ เดี๋ยวผมไปถามให้เลยละกัน

      "นี่ นายหน่ะ"

      "?" เหมือนว่าเอนเดอร์แมนจะรู้เรื่อง มันค่อยๆหันตัวมาเผชิญหน้ากับผมช้าๆ ดวงตาสีม่วงเรืองแสงของมันจ้องลงมามองหน้าผมด้วยสายตาเป็นคำถาม เอาหล่ะ ผมจะถามละนะ!

      "นาย ใช่เอนเดอร์แมนที่ฉันเจอเมื่อเช้ารึเปล่า?"

      "..." ผมได้ความเงียบเป็นคำตอบครับ=__= แต่พอผ่านไปซักหนึ่งนาที(หนึ่งนาทีที่ผมยืนจ้องมันเพื่อรอคำตอบ) มันก็พยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบว่า 'ใช่'

      ว่าแล้วว่าต้องใช่! เซ้นส์ของผมดีอยู่แล้ว ฮิฮิฮิ ผมมองหน้าเอนเดอร์แมนยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไปด้วยความจริงใจ

      "ขอบใจนะ"

      "..." เอนเดอร์แมนให้ความเงียบกลับมาเช่นเคย แต่มันก็พยักหน้าเป็นคำตอบประมาณว่า 'ไม่เป็นไร' กลับมา....ผมมาคิดๆดูแล้ว ในเมื่อเอนเดอร์แมนตัวนี้เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดทุกคำ ผม..น่าจะหยุดเรียกเอนเดอร์แมนตัวนี้ว่า 'มัน' หรือ 'ตัว' ได้แล้ว ผมว่าผมควรจะเรียกว่า 'เขา' กับ 'นาย' แทน

 

      หลังจากตอนนั้นผมก็ไปเกี่ยวข้าว ไปล่าวัวเหมือนที่ผมวางแผนว่าจะทำแต่แรก ส่วนเอนเดอร์แมน ดูเหมือนว่าจะมีความสุขอยู่กับการเดินสำรวจบ้านผม เพราะตั้งแต่สายๆ จนเย็น พอผมกลับมาถึงบ้าน เขาก็ยังเดินวนเวียนอยู่ในบ้านผมเหมือนเดิม ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ ทำกิจวัตรของผมไปเรื่อยๆจนกระทั่งดวงอาทิตย์เริ่มจมหายลงจากขอบฟ้าทีละน้อยๆ

      วันนี้ผมว่า ผมรีบนอนดีกว่า ก่อนที่พวกสิ่งมีชีวิตอันน่าขยะแขยงข้างนอกจะมาส่งเสียงดังหน้าบ้านผมอีก เดี๋ยวจะนอนไม่หลับเหมือนเมื่อคืน ผมเดินตรงดิ่งไปที่ห้องนอน และล้มตัวลงบนที่นอน จัดท่านอนให้ถนัด แต่ก่อนจะหลับตาลง ผมได้สังเกตตาสีม่วงๆที่มองลงมาจากข้างเตียงผม ทำให้ผมนึกได้ว่า ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านอีกต่อไป ผมหันไปยิ้มให้เอนเดอร์แมนเล็กน้อย และเอ่ยคำทักทายเป็นครั้งสุดท้ายของวันนี้

      "ราตรีสวัสดิ์ เอนเดอร์แมนผู้เป็นมิตร" พอจบประโยคนั้น สติผมก็หลุดลอยหายไปในพวังค์นิทราแทบจะทันที แต่ผมเหมือนจะได้ยินเสียงแว่วๆตามมา เป็นเสียงผู้ชาย เอ่ยว่า

      "ฝันดีนะ...มนุษย์"

    แต่ ณ ตอนนั้นผมโดนความง่วงเข้าครอบงำจนไม่มีสติพอที่จะใส่ใจอะไรอีกแล้ว...


 พูดคุยกันซักนี้ดดดดดดดดดด

     ต้องขออภัยด้วยนะคะ รู้สึกว่าบทที่หนึ่งจะสั้นไปนิ้สนึง คราวหน้าจะพยายามเขียนให้ยาวขึ้นนนะคะ^^'