คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บอกเลิก บอกรัก ลาตาย
"แมม...ทำไมไม่รับโทสับ หา"
"แล้วพี่เฟออ้ะ ไม่เห็นเปิดเครื่อง แมม โทรไปหาแล้วปิดเครื่องหนีแมมใช่ป่ะ"
"อยู่ไหนเนี่ยแมม ไมไปไหนแล้วไม่เรียกอ้ะ ไปคนเดียวอันตรายนะ"
"บนรถเมล์แมม ไปซีคอนคนเดียวก็เพราะพี่เฟออ่ะ แมมโทรไปหาแล้วปิดโทรศัพท์ แมมก็ไปคนเดียวดิ"
"ไม่จิงอ่ะ แมมนั้นแหละไม่รับโทรศัพท์พี่อ้ะ พี่ก็เอาบ้างดิ ปิดเครื่องไปเลยไม่ต้องคุยกัน เนี่ยพี่อุส่าโทรมาถามตั้งแต่เช้าแล้วนะ ไม่รับเอง แล้วงี้ไปไหนพี่จะรู้กะแมมมั๊ย" พี่เฟอขึ้นเสียง
"นี้ พี่เฟอใส่อารมกะแมมหรอ" เราเริ่มนํ้าตาคลอเบ้า เกลียดที่สุดเลย การโดนตะคอกงี้อ่ะ แต่เราก็นึกๆๆๆๆ เมื่อเช้า หรอ ตอน ตี 4 แน่ๆ เพราะเราจำได้ว่าเรากดสายทิ้ง
ใจจริงจะรับแล้วด่าซะด้วยซํ้า
.....ไอ้พี่เฟอบ้านั้นเช้าของแกหรอว๊ะ ..........
" เออ ดี ถ้างี้ตะคอกแล้วที่แมมพูดกะพี่อ่ะ กระซิบซะดังเลยนะแม่คุณ " ไม่วายกัดแมมนะพี่เฟอ
"เออถ้าพูดกะแมม ดีๆไม่ได้นะ ก็วางไปเลยไป๊ เลิกกันไปเลยดีกว่า ทำงี้อ่ะ" เราตะโกนสุดเสียงใส่โทรศัพท์ ไม่รู้ตัวหรอกนะว่าเพิ่งพูดอะไรบางอย่างที่งี่เง่าสุดๆ
" หยอดไปตั้ง30 เพิ่งหมดไป3บาทอ่ะพี่เสียดายเหรียญ หยอดเหรียญ 10 ด้วยนะ จะให้วางจิงๆดิ" ไอ้บร้า งงไรนักหนาว๊ะ
"เออ วางไปเลยไป๊ แมมรำคาญพี่เฟอแล้ว ไปไหนก็ไป ไป๊เด้ แมมบอกเลิกไปแล้วนะ" เราตะโกนคอแทบแตก คนข้างๆเราเริ่มสงสัยแล้ว
อีนี้มันโทรคุยกะคนหูหนวกป่าวว๊ะ แม่ ง ตะโกนตั้งแต่ฮัลโหลและ
".............." ไม่มีเสียงมาจากฝากนู้น สงสัยพี่เฟอหูแตกตายคาตู้โทรศัพท์แล้วมั๊ง
"แมม พี่ยังไม่เคยไล่แมมเลยนะ...." พี่เฟอพูดกับเราด้วยนํ้าเสียงนุ่มๆน่าฟังของพี่เฟอตามปกติ
เราโมโหสุดๆ เสียงถนนของฝากนู้นยังดังอยู่แสดงว่าพี่เฟอต้องรอให้เราง้อแน่ๆ ฝันไปเหอะ เรากดสายทิ้ง...
เราโกรธจนไม่ทันนึกว่าเราเพิ่งบอกเลิกพี่เฟอไป พี่เฟอคงจะหงุดหงิดเสียอารม+เสียใจอยู่เหมือนกันแหละ
ก็แหม กะลังนอนฝัหวานตอนตี 4 พี่เฟอก็นึกอยากจะโทรมาก็โทร ช่างถูกกาลเทศะจิงจิง
เรานั่งรถเมล์กลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปทุ่มครึ่ง อาจจะไม่ดึก แต่ที่บ้านเราไม่ชอบให้กลับเกิน 6โมงอ่ะ
เช้าวันรุ่งขึ้นเสียงโทรศัพท์บ้านเราก็ดัง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง.........ๆ.........
"อาโหล....."
"ขอสายแมมหน่อยค่ะ เรื่องด่วน........"
เรารับโทรศัพท์ด้วยอาการงุนงง แต่พอเสียงจากปลายสายแจ้งเรื่องที่ต้องการจบเราก็เผ่นเข้าห้องนํ้าทันที
"พี่เฟอ แมมขอโทษน้าเรื่องเมื่อวาน" เราก้มหน้ามองมือตัวเอง ไม่กล้ามองพี่เฟอเลย ให้ตายสิ
พี่เฟอก็อย่าโทรมาตอนช่วงที่ตะวันยังมะขึ้นดิ แมมนอนอยู่พี่เฟอก็รู้ว่าแมมอ่ะ นอนขี้เซาขนาดไหน
ขนาดพี่เฟอลักหลับแมม แมมยังไม่ตื่นเลยหงะ แมมไม่ตั้งใจจะกดสายพี่เฟอทิ้งน้า
พี่เฟอ พูดอะไรบ้างดิ แมมขอโทษ แมมขอโทษพี่เฟอทุกเรื่องเลยนะ
ยกโทษให้แมมนะพี่เฟอ นะค่ะๆๆๆๆ ที่รักขาาาาา
พี่เฟอยังเงียบ เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่นั่งมองพี่เฟอตาปริบๆพี่เฟอหันหน้าไปทางอีกฟากของห้อง
"เออพี่เฟอรู้ป่ะ เมื่อวานอ่ะ แมมแวะเข้าร้านเกมส์ที่ตลาดด้วยนะ
แมมเข้าไปนั่งเล่นคนเดียวอ่ะ เจ้าของร้านเค้าถามหาพี่เฟอด้วย
แมมก็ตอบว่าเลิกไปแล้วค่ะ เค้าไม่เชื่อแหละว่าแมมกะพี่เฟอจะเลิกกัน
แมมฉุนเลยกลับบ้านเลย เค้าก็บอกแมมตอนทอนตังอ่ะนะ
ว่าแมมกะพี่เฟอเลิกกันเมื่อไหร่ สึนามิคงถล่มภาคเหนือนั้นแหละ"
เราหัวเราะฝืดๆ มีแต่เสียงหายใจของพี่เฟอดังฟืดฟาด โกรธรึเปล่านะ..
.... นั้นสินะ พี่เฟอก็เคยบอกเราเองนี่นา ว่า เรา2คน จะรักกันอย่างนี้นานๆ.....
อยู่ที่ว่าตอนนี้อ่ะ พี่เฟอจะยังรักแมมรึเปล่าน้อ...เฮ้อ..
"งั่มๆๆ พี่เฟอ เนี่ย มากินดิ แมมปอกแอปเปิ้ลไว้ให้ " ชวนไปก็เท่านั้นอ่ะ ยังไงเราก็กินหมดคนเดียวอยุ่ดี พี่เฟอไม่ต้องลุกก็ได้
"อันที่จริง เดี๋ยวแมมก็จะกลับแล้วน้า ถ้าขืนทำงอนไม่เข้าเรื่องอีก แมมจะไม่มาหาพี่เฟอแล้วนะ พี่เฟอคุยกะแมมหน่อยสิ
แมมขอโทษพี่เฟอแล้วไง"......พี่เฟอยังเงียบ เราไม่เคยเห็นพี่เฟอเงียบได้นานขนาดนี้เลย
อันที่จริง ขนาดตอนนอน พี่เฟอยังนอนกรนเลยอ่ะ มันไม่เคยเงียบจิงๆ
เราเก็บของใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้น แล้วเดินออกไปตรงหน้าต่าง
รถราบนถนนยังวิ่งขวักไขว่อยู่เหมือนเดิม ฝนตั้งเค้า ตั้งแต่ตอนที่เรามาหาพี่เฟอ จนตอนนี้ก้อนเมฆคงรับนํ้าไว้ไม่ไหว
ก็เลยปล่อยลงมาเป็นฝนตกแรงๆ
เม็ดฝนสาดเข้ามาตรงกระจกหน้าต่างบานกว้างที่เรายืนอยู่
เราเอาหน้าแนบกระจก
คนข้างนอกที่มองเข้ามาในห้องที่ตอนนี้มีแต่เรากับพี่เฟอ คงไม่เห็นหรอกนะว่าเราร้องไห้
"พี่เฟอ แมมไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนั้นกับพี่เฟอเลยนะ
แมมแค่ควบคุมอารมตัวเองไม่อยู่ แมมไม่รู้ว่าตอนนั้นพี่เฟอไปรอแมมที่ซีคอนแล้ว
แมมไม่รู้ว่าพี่เฟอมาหาแมมไม่ได้เพราะติดงาน
แมมไม่รู้จริงๆว่าพี่เฟอหนีงานมาหาแมม แมมไม่เคยคิดเลยว่าพี่เฟอจะห่วงแมมขนาดนี้
แมมขอโทษๆๆๆๆๆๆ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ "
เราร้องไห้โฮออกมาทันที เรามองไปที่พี่เฟออีกครั้ง
.......... เมื่อเช้า ..............
" แมมหรอนี่พี่เร นะ เฟอโดนรถชนหน้าซีคอนตอนที่เค้าไปรอเฟออ่ะ
เฟอโดดงานไปหาแมมเลยนะ เกิดอะไรขึ้นอ่ะแมม ทะเลาะกันหรอ "
.........ตอนนี้ ที่เตียงของพี่เฟอ มีเครื่องช่วยหายใจเยอะแยะเต็มไปหมด พี่เฟออาการหนัก
เพิ่งผ่านระยะโคม่าเมื่อเช้า นี้เอง รอดได้เพราะความอึดแท้ๆ
ทั้งตั้วพี่เฟอมีแต่สีขาวๆของผ้าพันแผลกับเฝือกที่แขนซ้าย หัวก็พันอะไรนักหนาก็ไม่รู้ หน้าตาพี่เฟอบวมๆดูตลก
เฮ้อ....แต่ว่าตรงพุงที่มันบวมอยุ่แล้ว เจอซี่โครงหักเลยบวมหนักกว่าเก่า(ซี่โครงตำปอด)
พี่เรพยายามโทรหาเราตั้งแต่เย็นแต่เราปิดมือถือ เพื่อไม่ให้พี่เฟอ โทรมาหาเราได้
ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เราจะเปิดมือถือไว้ตลอดเลย ไม่สิ เราจะย้อนเวลากลับไป รับโทรศัพท์พี่เฟอตอนตีสี่
ไม่ดีๆๆ เราจะไม่บอกเลิกพี่เฟอ เพื่อใม่ให้พี่เฟอคิดสั้นฆ่าตัวตายแบบนี้
ถ้าพี่เฟอต้องมาฆ่าตัวตายเพราะแมมบอกเลิกโดยการกระโดดให้ซาเล้งชนเนี่ย แมมไม่ยอมนะ
เรายืนมองพี่เฟอจากตรงหน้าต่าง เข่าเราอ่อนไปตอนไหนไม่รู้
เรามองหน้าพี่เฟอที่มีเครื่องช่วยหายใจครอบอยู่ ภาพมันพร่าเลือนเพราะนํ้าตา
ฝนก็สาดเทลงมาเหมือนสร้างบรรยากาศ ....พี่เฟอ แมมอยากให้พี่เฟอหายไวๆ
พี่เฟอไม่ต้องกลับมารักแมมก็ได้ แมมอยากให้พี่เฟอหายแค่นั้นเอง.....
เราคิดในใจ
เราก้มหน้ามองเข้าตัวเอง ที่ตอนนี้มีคราบนํ้าตาเต็มไปหมดนํ้ามูกก็ไหลย้วยๆ เฮ้อ..ไม่สวยเล้ย ท่านี้
"แมมรักพี่เฟอนะ แมมรักพี่เฟอนะๆๆๆๆๆ" เราพูดประโยคนี้ซํ้าๆดังขึ้นเรื่อยๆ ปนกับเสียงสะอื้นฮึกๆ
หวังว่ามันจะทะลุเข้าโสตประสาทพี่เฟอ ให้เค้าตื่นมาด่าให้เราเงียบก็พอ
เราหยุดร้องแล้ว.....เจ็บคอไปหมดแล้ว เหลือแต่เสียงแหบๆ...
"แมมรักพี่เฟอที่สุดในโลกนะ"
ห้องทั้งห้องเงียบ..........และแล้ว
" พี่ก็รักแมมนะ "......
ป.ล. พี่เฟอฟื้นแล้ว เราถามพี่เฟอว่า น้อยใจเราถึงขนาดต้องฆ่าตัวตายเลยหรอพี่เฟอตอบกลับมา
ด้วยคำตอบที่เราอยากให้มันตายๆไปซะได้ก็คงจะดี
"อ๋อ ก็พี่บอกแมมแล้วไงว่าพี่เสียดายเหรียญ10อ่ะ พี่เลย วิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งนึงจะหาเหรียญแลกหยอดคืนตู้ไง พี่จะเอาเหรียญ 10 คืนหนะ
ไม่มีอะไรหรอก แต่พอดีว่าตอนวิ่งไปแล้วเหรียญตกเลยก้มลงเก็บเหรียญ จากนั้นก็โดนซาเล้งชนอ้ะ "
" ไอ้เฟอ เมิงไปตายซ้า แฮ่....."
ความคิดเห็น