ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อความรักเพรียกหา
หากเธอเคยได้รับรู้รับฟัง เรื่องเล่าในเรื่องราวของความรัก เธอเคยถามตัวเองบ้างไหม ว่าอยากให้เรื่องราวของความรักเปิดฉากอย่างไร
ในเช้าของวันที่อากาศสดใส ท่ามกลางต้นไม้ใบหญ้าชุ่มน้ำค้าง ดอกไม้หลากสีบานสะพรั่ง ผีเสื้อบินดมดอม ช่วยผสมเกสรระหว่างดอกนั้นดอกนี้
หรือ…
ในวันที่สายลมโบกโบย ท้องฟ้าโปรยละอองฝนชื่น นกน้อยต่างบินหลบ เข้าซุกซบกันตามร่มใบไม้ แล้วคู่รักคู่หนึ่งก็แบ่งปันไออุ่นแก่กัน ใต้เสื้อเชิ้ตชุ่มน้ำของฝ่ายชาย
หรือ…
ในวันที่อาทิตย์เริ่มยอแสง ทั้งฟ้ากลายเป็นสีชมพู สลับผสมสีส้มแสดแกมเทา แม่น้ำสะท้อนแสงสุดท้ายของวัน เป็นประกายระยิบระยับ หนุ่มสาวนั่งแอบอิงกันอยู่ในอ้อมกอด รอเวลาให้ดาวดวงแรกพราวแสง เพื่อชวนกันชี้ชม
หรือ…
หรือ…
หรือ…
ใช่จ้ะ….เรื่องราวของความรักนั้น ไม่เคยเลือกเวลา หรือสถานที่ ขอเพียงแค่ดวงใจดวงหนึ่ง พร้อมที่จะรัก พร้อมที่จะทักทายกับความรัก แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ที่จะเริ่มต้นเรื่องราวของความรักของตัวเธอเอง
เธอจ๋า… หากเธอพร้อมที่จะฟังเรื่องราวที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้ ก็แสดงว่าเธอพร้อมแล้วที่จะเข้าใจว่า ความรักนั้น เกิดขึ้นได้อย่างไร บางครั้งถึงกับไม่จำเป็นด้วยซ้ำ ที่จะต้องรู้จักคบหาดูใจกันมาก่อน หรือบางครั้งความรักมันก็เกิดขึ้นมาปุบปับ กับคนใกล้ตัว กับคนที่คบหาเป็นเพื่อนกันมานาน
และ…
หากเธอเชื่อว่า หากเลือกได้ หัวใจทุกดวงย่อมเลือกที่จะสมหวังในความรัก เธอย่อมจะเชื่อว่าหัวใจทุกดวงนั้นก็คือหัวใจของใครก็ได้ ที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิต เช่นเธอเช่นฉัน…ใช่ไหม
นางเอกของเรื่องนี้สวยอย่างธรรมดา ติดจะเรียบๆ เกินไปด้วยซ้ำในสายตาของเพื่อนพ้อง แต่ในฐานะที่ฉันเป็นคนเล่าเรื่อง คงไม่ผิดที่ฉันจะเล่าเข้าข้างตัวเองสักนิดหนึ่งว่า บางคราวความสวยอย่างธรรมดาก็มีประโยชน์ อย่างน้อยก็คือสามารถทำให้คนคนนั้นทำหน้าที่ของตัวเองได้ตามวาระเวลา ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อถึงเวลาจริงๆ ความสวยเรียบๆ นั้น ก็อาจจะสามารถถูกแต่งแต้มเติมสีสันให้สดใสได้ไม่ยาก
โดยเฉพาะ
เมื่อยามที่ความรักเพรียกหา
เชิญขวัญ คือนางเอกของเรา เธอได้เป็นนางเอกก็เพราะท่าทางแปลกๆ ของเธอเอง ท่าทางที่นิ่งอึ้งตะลึงงัน ลืมแม้กระทั่งว่าตนเองสายตาสั้น ในขณะที่จับจ้องกับคนตรงหน้า มือข้างขวาก็ปล่อยถุงพะรุงพะรังให้ร่วงเผละกองกับพื้น แล้วก็รีบปลดแว่นตาขอบกระทรงเชยโดยไม่ยอมกระพริบตา
ผลน่ะหรือจ๊ะ ภาพที่เห็นอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ ก็เหมือนกระเด้งถอยหลังไปหลายก้าว ความพร่าเลือนที่บังเกิดขึ้นในฉับพลันนั้น ไม่เลวร้ายเท่าอาการปวดตุบที่หว่างคิ้วและสองขมับ เหมือนทั้งโลกจะเริ่มกลายสภาพเป็นลูกข่างตอนที่เธอหลับตาแน่วนิ่ง แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อมั่นใจว่าจะไม่ซวนเซให้เสียฟอร์ม
หากนางเอกของเราสวยกว่านี้อีกสักหน่อย คนที่ทำให้เธอเกิดอาการดังนั้น คงรีบถลาเข้ามาประคับประคอง แต่อนิจจา…เธอจ๋า ชายหนุ่มคนนั้นไม่แม้แต่จะชำเลืองมองมา เขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ในวินาทีที่ผ่านไปนั้นเขาทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้รู้จักกับความรักเข้าแล้ว
เชื่อฉันเถิด…คนเราจะรู้สึกว่าตนเองตกหลุมรักเมื่อไหร่ที่ไหนก็ได้ก็จริงอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนตรงหน้าจะร่วมรับรู้ด้วยในทันทีเสียเมื่อไหร่
นี่แหละนะ ที่บางคนเขาว่า เมื่อเธอเริ่มมีความรักก็แสดงว่าเธอจะได้เริ่มผจญภัย เมื่อเธอคิดจะเริ่มผจญภัยก็แสดงว่าเธอพร้อมแล้วที่จะพบกับความตื่นเต้นตื่นตาตื่นใจ ซึ่งในที่สุดแล้วมันอาจจะไม่ได้มีผลลัพธ์อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน นอกจากความรู้สึกที่ว่า เธอเคยรักใครสักคนมาแล้ว
“ขวัญ…ขวัญ!! เป็นอะไรหรือเปล่า…นั่งพักก่อนไหม” ผู้ช่วยนางเอกรีบเข้าประคองเพื่อน พร้อมๆ กับใช้เท้าข้างหนึ่งสะกัดกระป๋องโคคาโคล่าไลท์ไม่ให้กลิ้งตกลงไปในรางรถไฟฟ้า ท่าทางอันทุลักทุเลนั้นชวนให้คุณยามเริ่มเป่านกหวีดดังปรี๊ดๆๆ โดยอัตโนมัติ ขณะก้าวเท้ายาวๆ เร็วๆ ตรงเข้ามา
ในเวลาเช่นนั้น ไม่มีใครรู้หรอกว่า เขาเป่านกหวีดเพื่ออะไร เพื่อให้ใครๆ เหลียวมองและให้ความช่วยเหลืองั้นหรือ หรือว่าช่วยทำให้เรื่องมันเลวร้ายยิ่งขึ้น
ผู้ช่วยนางเอกนึกถึงกฏเหล็กของการรถไฟฟ้าแห่งประเทศไทยขึ้นมาได้ในฉับพลัน เท้าข้างซ้ายของเธอกับกระป๋องโค้กกระป๋องนั้น ก้าวล้ำเส้นสีเหลืองเข้าไปหลายเซ็น ดูเหมือนการวางเท้าแช่กันไม่ให้กระป๋องกลิ้งตกลงไปนั้น เป็นการกระทำอันอุกอาจฉกาจฉกรรจ์ เมื่อสังเกตจากแววตาไม่สบอารมณ์ของคนที่ยังเป่านกหวีดไม่หยุด
แพรวา เพื่อนนางเอกของเรา ชักเท้าข้างนั้นกลับมายืนตรง ด้วยอาการกึ่งตกใจกึ่งอับอาย เพราะสายตาทุกคู่หันมาจ้องรองเท้าผ้าใบเขรอะๆ ของเธอเป็นตาเดียวกัน แต่นั่นมันกลับทำให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งขึ้น เมื่อกระป๋องน้ำอัดลมนั่นตกลงไปในราง ร่วงลงไปในแดนหวงห้ามศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งช่วยสร้างอภิสิทธิ์ให้กับหญิงสาวทั้งสองให้เธอทั้งคู่สามารถเข้าไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในห้องของผู้จัดการสถานี
เมื่อของกลางถูกเก็บกู้ได้มาได้ครบ การสอบสวนก็เริ่มขึ้น ทั้งๆ ที่เชิญขวัญยังตกอยู่ในภวังค์อย่างนั้น เพราะรอยยิ้มขันๆ ของเขาคนนั้นที่หันมายักคิ้วให้เหมือนว่า เห็นใจและเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ
เขาจะรู้หรือเปล่านะ ว่าเขานั่นแหละที่ทำให้ระบบรถไฟฟ้ารวนเรไปทั้งหมด
ถึงมันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก็เถอะ
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ นะ
ลองคิดดูสิ…
ทุกครั้งที่ใครสักคนเผลอเฉียดใกล้เส้นสีเหลืองตรงริมชานชาลา เสียงนกหวีดก็จะดังปรี๊ดๆๆๆ ขึ้นทันที
เธอจ๋า…สองสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายในบทนี้ ก็คือความรักที่วิ่งรี่เข้ามาทักทายผู้หญิงสวยแบบธรรมดาๆ คนหนึ่งอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว กับรอยยิ้มที่ไม่ได้มีเจตนาร้ายเคลือบแฝง
ในเสี้ยวหนึ่งของห้วงความคิดที่ล่องลอย
เชิญขวัญนึกอยากให้เขาเอาเรื่องราวของเธอไปพูดถึงเหลือเกิน
จบตอนที่ 1
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น