ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เวลาที่ควรกลับบ้าน
<ตอนที่ 1 เวลาที่ควรกลับบ้าน….
คืนก่อนวันสุดท้านของการอยู่ฮอกวอร์ต หลังจากที่เวลาผ่านไปนานแสนนาน ปีนี้เป็นปีที่6แล้วที่กริฟฟินดอร์ได้ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นเป็นปีที่ 6 ติดต่อกัน ในงานเลี้ยงคืนนี้ป้ายกริฟฟินดอร์ก็ยังคงตั้งโชว์อยู่เช่นเคย แฮร์รี่ก้าวเข้ามา เค้าคิดว่า หลังจากที่อยู่ฮอกวอร์ตมาเป็นเวลา6ปีแล้ว ชั้นยังไม่เคยไปงานไหนที่เหมือนงานนี้เลยแฮะ ทุกคนอยู่ในชุดนอนและงานฉลองก็ดำเนินไปตลอดทั้งคืน เขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรดีกว่านี้อีกหรือไม่ หรือตอนไหนที่ดีที่สุดในการสารภาพรักกับใครซักคนซึ่งเขาได้พบรักเธอเมื่อการแข่งควิชดิชนี่เอง หรือตอนที่แฮกริดโผล่มาเมื่อเวลาตีสามครึ่งตบบ่าแฮร์รี่และรอนหนักหน่วง จนทั้งสองหน้าคะมำใส่ชามขนมทรัยเฟิล เขาควรจะดีใจอะไรมากกว่ากัน
คืนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่สามารถยิ้มได้ทั้งวันเมื่อลูเซียส มัลฟอย ถูกไล่ออกจากคณะกรรมการโรงเรียน เดรโกไม่ได้เดินผึ่งผายไปมารอบโรงเรียนและไล่โอ้อวดว่าตนเป็นเจ้าของโรงเรียนสักที ตรงกันข้ามเขาดูหน้างอและผิดหวังมากกว่าที่แฮร์รี่คิดซะอีก แต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังมีเฮอร์ไมโอนี่คอยปลอบ ไม่เหมือนเขาที่ไม่มีใครคอยปลอบเวลาเขากลัว ผิดหวัง และเสียใจบ้างเลย
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลาที่ต้องเดินทางกลับบ้านด้วยรถด่วนสายฮอกวอร์ตมาถึงเร็วกว่าที่คาดคิด แล้วในที่สุด ตู้เสื้อผ้าของนักเรียนฮอกวอร์ตก็ว่างเปล่า หีบของถูกอัดแน่น นักเรียนทุกคนได้รับจดหมายเตือนไม่ให้ใช้เวทมนต์คาถา ระหว่างปิดเทอมเช่นเคย แฮกริดมาส่งนักเรียนลงขบวนเรือข้ามทะเลสาปไป พวกเขาขึ้นรถไฟด่วนฮอกวอร์ต คุยกัน หัวเราะกันไป แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ เฟร็ด จอร์จ และจินนี่ ได้นั่งในห้องเดียวกันในโบกี้รถไฟโดยไม่มีคนอื่น พวกเขาใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เหลือที่ยังได้รับอนุญาติให้ใช้เวทย์มนต์คถา ได้ก่อนถึงวันหยุดหมดไปกับการเล่น หมากรุกพ่อมด ไพ่ขานชื่อแบบระเบิดด้วยกัน จุดดอกไม้ไฟยี่ห้อฟิลิบัสเตอร์ของเฟร็ดและจอร์จกันจนหมด แล้วฝึกคาถาที่ได้เรียนในปีนี้ด้วยกัน และแฮร์รี่ก็ชักเก่งขึ้นด้วย
และขณะที่รถไฟสายด่วนนี้ยังโลดแล่นอยู่บนรางของมันแฮร์รี่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อมีนกฮุกใจกล้าตัวหนึ่งซึ่งเล็กจิ๋วบินมาเคาะบานหน้าต่างที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ เฟร็ดยิ้มเยาะใส่มันแล้วเปิดหน้าต่างออกไป มันบินเข้ามาแล้วหย่อนจดหมายลงบนตักของแฮร์รี่ นกฮูกบินไปเกาะที่ขอบหน้าต่าง แฮร์รี่เองก็แปลกใจที่อยู่ๆมีคนส่งจดหมายมาให้เขา เขาพลิกซองสีขาวขนาดใหญ่ไปมาเพื่อหาชื่อผู้ส่งแต่ก็ไม่เจอ เขาจึงเปิดดูด้านใน เขาอ่านจดหมายอย่างออกเสียง เมื่ออ่านจบน้ำตาเขาแทบร่วงผล็อย เมื่อจดหมายที่ได้รับเป็นของพ่อทูนหัวของเขาที่มีผู้คนเข้าใจว่าเขาตายตั้งแต่แฮร์รี่และผองเพื่อนขี่ตัวโชคร้ายธีสรัสไปช่วยเขาเมื่อปีที่แล้ว แต่ไม่เลยเขายังอยู่ ทุกคนแสดงความยินดีกับแฮร์รี่เมื่อหนึ่งในข้อความของจดหมายเขียนไว้ว่า แฮร์รี่เธออย่าห่วงไป ปิดเทอมคราวนี้ ชั้นจะไปรับเธอไปอยู่กับชั้น ให้ไกลจากพวกลุงของเธอ ด้วยตัวของชั้นเอง เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นเดียวกันเธอได้รับจดหมายจากมัลฟอย ที่นัดเจอกันที่หน้าสถานีรถไฟคิงส์ครอส แต่เนื่องจากอะไรเธอก็ยังไม่รู้อยู่ดี ทำให้เธอคิดว่ามัลฟอยคงบ้าไปแล้วแน่ๆ ระหว่างทางแฮร์รี่อ่านจดหมาย จากซีเรียส ซ้ำแล้วซ้ำอีกตลอดทางกลับไปสถานีคิงส์ครอส เมื่อเขา เฮอร์ไมโอนี่ รอน และคนอื่นๆก้าวผ่านที่กั้นชานชาลาหมายเลขเก้าเศษสามส่วนสี่ ออกมา เขายังคงกำมันไว้แน่น แฮร์รี่เห็นลุงเวอร์นอนในทันที ลุงยืนอยู่ระยะห่างจากนายและนาง วีสลีย์ไกลพอสมควรกำลังจับตามองพวกนั้นอย่างสงสัยและเมื่อนางวีสลีย์ทักทายแฮร์รี่ก็เป็นอันยืนยันข้อกังขาอันเลวร้านที่สุดในใจของลุงเวอร์นอน เวลาต่อมา รอนและทุกคนในครอบครัววีสลีย์ขอตัวกลับเนื่องจากแต่ละคนมีภาระกิจที่ต้องทำกันทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นกัน เธอกล่าวอำลาแฮร์รี่แล้วจูบที่แก้มของเขา โดยมีมัลฟอยคอนมองอยู่ห่างๆอย่างไม่พอใจในการกระทำของเธอสุดกู่ เขาเดินออกมาจากมุมเสาเชิดหน้าใส่แฮร์รี่ที่ยืนพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ เธอหันมาค้อนให้มัลฟอย แล้วกวักมือไล่เขาไปก่อน นั่นทำให้เขาไม่พอใจมากขึ้นไปอีก
…………………………………………………………………………..
หวัดดี เรากลับมาแล้วพร้อมเรื่องใหม่ที่น่าพิศวง (ยังไงอ่ะ) เอ่อ อย่าพึ่งเบื่อไปที่ตอนที่1ไม่มีบทพูดแต่รับรองตอนต่อๆไปต้องมีแน่ มากด้วย ว่าแล้วก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ มาช่วยกันเม้น ให้คะแนนเราบ้างนะ ดังเดิมใครที่ต้องการให้ไปเยี่ยมชมเรื่องที่แต่งล่ะก็บอกมาได้ นะ อย่าลืมมาช่วยกันเม้นนะจ้ะ
span lang="TH" style="font-size: 10.5pt; color: #666666; font-family:
คืนก่อนวันสุดท้านของการอยู่ฮอกวอร์ต หลังจากที่เวลาผ่านไปนานแสนนาน ปีนี้เป็นปีที่6แล้วที่กริฟฟินดอร์ได้ถ้วยรางวัลบ้านดีเด่นเป็นปีที่ 6 ติดต่อกัน ในงานเลี้ยงคืนนี้ป้ายกริฟฟินดอร์ก็ยังคงตั้งโชว์อยู่เช่นเคย แฮร์รี่ก้าวเข้ามา เค้าคิดว่า หลังจากที่อยู่ฮอกวอร์ตมาเป็นเวลา6ปีแล้ว ชั้นยังไม่เคยไปงานไหนที่เหมือนงานนี้เลยแฮะ ทุกคนอยู่ในชุดนอนและงานฉลองก็ดำเนินไปตลอดทั้งคืน เขาไม่รู้ว่าจะมีอะไรดีกว่านี้อีกหรือไม่ หรือตอนไหนที่ดีที่สุดในการสารภาพรักกับใครซักคนซึ่งเขาได้พบรักเธอเมื่อการแข่งควิชดิชนี่เอง หรือตอนที่แฮกริดโผล่มาเมื่อเวลาตีสามครึ่งตบบ่าแฮร์รี่และรอนหนักหน่วง จนทั้งสองหน้าคะมำใส่ชามขนมทรัยเฟิล เขาควรจะดีใจอะไรมากกว่ากัน
คืนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่สามารถยิ้มได้ทั้งวันเมื่อลูเซียส มัลฟอย ถูกไล่ออกจากคณะกรรมการโรงเรียน เดรโกไม่ได้เดินผึ่งผายไปมารอบโรงเรียนและไล่โอ้อวดว่าตนเป็นเจ้าของโรงเรียนสักที ตรงกันข้ามเขาดูหน้างอและผิดหวังมากกว่าที่แฮร์รี่คิดซะอีก แต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังมีเฮอร์ไมโอนี่คอยปลอบ ไม่เหมือนเขาที่ไม่มีใครคอยปลอบเวลาเขากลัว ผิดหวัง และเสียใจบ้างเลย
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลาที่ต้องเดินทางกลับบ้านด้วยรถด่วนสายฮอกวอร์ตมาถึงเร็วกว่าที่คาดคิด แล้วในที่สุด ตู้เสื้อผ้าของนักเรียนฮอกวอร์ตก็ว่างเปล่า หีบของถูกอัดแน่น นักเรียนทุกคนได้รับจดหมายเตือนไม่ให้ใช้เวทมนต์คาถา ระหว่างปิดเทอมเช่นเคย แฮกริดมาส่งนักเรียนลงขบวนเรือข้ามทะเลสาปไป พวกเขาขึ้นรถไฟด่วนฮอกวอร์ต คุยกัน หัวเราะกันไป แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ เฟร็ด จอร์จ และจินนี่ ได้นั่งในห้องเดียวกันในโบกี้รถไฟโดยไม่มีคนอื่น พวกเขาใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เหลือที่ยังได้รับอนุญาติให้ใช้เวทย์มนต์คถา ได้ก่อนถึงวันหยุดหมดไปกับการเล่น หมากรุกพ่อมด ไพ่ขานชื่อแบบระเบิดด้วยกัน จุดดอกไม้ไฟยี่ห้อฟิลิบัสเตอร์ของเฟร็ดและจอร์จกันจนหมด แล้วฝึกคาถาที่ได้เรียนในปีนี้ด้วยกัน และแฮร์รี่ก็ชักเก่งขึ้นด้วย
และขณะที่รถไฟสายด่วนนี้ยังโลดแล่นอยู่บนรางของมันแฮร์รี่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อมีนกฮุกใจกล้าตัวหนึ่งซึ่งเล็กจิ๋วบินมาเคาะบานหน้าต่างที่พวกเขากำลังนั่งอยู่ เฟร็ดยิ้มเยาะใส่มันแล้วเปิดหน้าต่างออกไป มันบินเข้ามาแล้วหย่อนจดหมายลงบนตักของแฮร์รี่ นกฮูกบินไปเกาะที่ขอบหน้าต่าง แฮร์รี่เองก็แปลกใจที่อยู่ๆมีคนส่งจดหมายมาให้เขา เขาพลิกซองสีขาวขนาดใหญ่ไปมาเพื่อหาชื่อผู้ส่งแต่ก็ไม่เจอ เขาจึงเปิดดูด้านใน เขาอ่านจดหมายอย่างออกเสียง เมื่ออ่านจบน้ำตาเขาแทบร่วงผล็อย เมื่อจดหมายที่ได้รับเป็นของพ่อทูนหัวของเขาที่มีผู้คนเข้าใจว่าเขาตายตั้งแต่แฮร์รี่และผองเพื่อนขี่ตัวโชคร้ายธีสรัสไปช่วยเขาเมื่อปีที่แล้ว แต่ไม่เลยเขายังอยู่ ทุกคนแสดงความยินดีกับแฮร์รี่เมื่อหนึ่งในข้อความของจดหมายเขียนไว้ว่า แฮร์รี่เธออย่าห่วงไป ปิดเทอมคราวนี้ ชั้นจะไปรับเธอไปอยู่กับชั้น ให้ไกลจากพวกลุงของเธอ ด้วยตัวของชั้นเอง เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นเดียวกันเธอได้รับจดหมายจากมัลฟอย ที่นัดเจอกันที่หน้าสถานีรถไฟคิงส์ครอส แต่เนื่องจากอะไรเธอก็ยังไม่รู้อยู่ดี ทำให้เธอคิดว่ามัลฟอยคงบ้าไปแล้วแน่ๆ ระหว่างทางแฮร์รี่อ่านจดหมาย จากซีเรียส ซ้ำแล้วซ้ำอีกตลอดทางกลับไปสถานีคิงส์ครอส เมื่อเขา เฮอร์ไมโอนี่ รอน และคนอื่นๆก้าวผ่านที่กั้นชานชาลาหมายเลขเก้าเศษสามส่วนสี่ ออกมา เขายังคงกำมันไว้แน่น แฮร์รี่เห็นลุงเวอร์นอนในทันที ลุงยืนอยู่ระยะห่างจากนายและนาง วีสลีย์ไกลพอสมควรกำลังจับตามองพวกนั้นอย่างสงสัยและเมื่อนางวีสลีย์ทักทายแฮร์รี่ก็เป็นอันยืนยันข้อกังขาอันเลวร้านที่สุดในใจของลุงเวอร์นอน เวลาต่อมา รอนและทุกคนในครอบครัววีสลีย์ขอตัวกลับเนื่องจากแต่ละคนมีภาระกิจที่ต้องทำกันทั้งนั้น เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นกัน เธอกล่าวอำลาแฮร์รี่แล้วจูบที่แก้มของเขา โดยมีมัลฟอยคอนมองอยู่ห่างๆอย่างไม่พอใจในการกระทำของเธอสุดกู่ เขาเดินออกมาจากมุมเสาเชิดหน้าใส่แฮร์รี่ที่ยืนพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ เธอหันมาค้อนให้มัลฟอย แล้วกวักมือไล่เขาไปก่อน นั่นทำให้เขาไม่พอใจมากขึ้นไปอีก
…………………………………………………………………………..
หวัดดี เรากลับมาแล้วพร้อมเรื่องใหม่ที่น่าพิศวง (ยังไงอ่ะ) เอ่อ อย่าพึ่งเบื่อไปที่ตอนที่1ไม่มีบทพูดแต่รับรองตอนต่อๆไปต้องมีแน่ มากด้วย ว่าแล้วก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ มาช่วยกันเม้น ให้คะแนนเราบ้างนะ ดังเดิมใครที่ต้องการให้ไปเยี่ยมชมเรื่องที่แต่งล่ะก็บอกมาได้ นะ อย่าลืมมาช่วยกันเม้นนะจ้ะ
span lang="TH" style="font-size: 10.5pt; color: #666666; font-family:
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น