คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st Audition (for Yunho Oppa)
(( ใบสมัครนางเอกยุนโฮสีเหลือง ))
ชื่อคนออฯ : แจน เค่อะ
อายุคนออฯ : 17 =)
++++++++++++++++++++++
ชื่อ (( ขอเป็นภาษาไทยแปลกๆน่ารักๆ Thai//Eng )) : แพนด้า Panda
อายุ (( 19-21 )) : 21
ฉายาคุณ : แพนดูซ่า…เพราะสายตาจิกๆของคุณเธอทำให้คนอื่นรู้สึกเหมือนโดนสาปเป็นหิน… -[]-“
ฉายาคู่คุณ : ยุนยุน
บุคลิก รูปร่าง ท่าทาง (( ที่เห็นได้ชัด )) : ผิวขาวจนเกือบซีดของแพนด้าถูกขับให้เด่นไปอีกด้วยริมฝีปากสีเชอรี่ธรรมชาติและผมสีน้ำตาลส้มปนไฮไลต์สีไอซ์บลอนด์ของเธอ จมูกที่รั้นเชิดนิดๆยิ่งไปเสริมให้หน้าที่ดูจะหยิ่งๆอยู่แล้วให้ยิ่งดูหยิ่งเข้าไปมากกว่าเดิม ดวงตารีเรียวของแพนด้าทำให้ดูเหมือนว่าเธอจะมองคนอื่นด้วยหางตาทั้งๆที่บางครั้งตัวเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ…สูงกว่าผู้หญิงทั่วไป แต่ก็ไม่ถึงขนาดสูงชะลูดเป็นเสาไฟฟ้า
นิสัย (( 3 บรรทัด Upz..!! )) : ด้วยเพราะว่าเธอเป็นคนที่ใช้เหตุผลก่อนที่จะตัดสินใจพูดหรือทำอะไรไปก่อนเสมอๆ…แพนด้าเลยดูเหมือนว่าค่อนข้างจะเงียบและเย็นชาในบางครั้ง มีรุ่นพี่รุ่นน้องที่มหาลัยหลายคนคิดว่าหยิ่งแต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหนักหนาเพราะแพนด้าถือว่าต่างคนก็ต่างความคิด ใครจะมองเธอว่ายังไงก็ปล่อยให้เค้ามองไป เธอมีความเป็นผู้นำสูง…และด้วยสายตาที่ราบเรียบเหมือนผิวน้ำยามที่สงบที่สุดของเธอก็ทำให้คนถูกจ้องรู้สึกเหมือนโดนสาปให้เป็นหิน…และนี่คือที่มาของฉายาแพนดูซ่า (แพนด้า+เมดูซ่า ฮะๆๆ) ยังไงก็ตาม…ถึงแม้ว่าแพนด้าจะเป็นคนใจเย็น แต่ก็เป็นประเภทโกรธใครนาน ไม่ชอบยอมแพ้ และสามารถทำร้ายคนด้วยคำพูด ชอบวางแผน แถมยังถือคติที่ว่า ฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้!!
ประวัติครอบครัว (( ที่ส่งผลถึงนิสัยขอเหตุผลด้วยนะคะ )) : เนื่องจากพ่อกับแม่ของเธอมีธุรกิจอยู่ต่างประเทศ ทั้งคู่จึงต้องเดินทางไปไหนมาไหนบ่อยๆ ปล่อยให้แพนด้าเรียนรู้วิธีแก้ปัญหาต่างๆด้วยตัวของเธอเอง และมันก็เป็นสาเหตุให้แพนด้าตัดสินปัญหาเฉพาะหน้าและควบคุมสถานการณ์ได้ดี
ประวัติความรัก (( ถ้ามีบอกมาด้วยว่าส่งผลอะไรบ้าง )) : แน่นอนว่าคนทุกคนต้องมีจุดอ่อน แล้วแพนด้าเองที่เป็นผู้หญิงคนนึงก็มีจุดอ่อนที่ว่าในเรื่อง…ความรัก
สมัยอยู่ ม ปลาย เธอเคยแอบชอบรุ่นพี่ที่สนิทกันคนหนึ่ง แต่ท้ายที่สุดแล้วรุ่นพี่คนนั้นก็เสียชีวิตไปเนื่องจากอุบัติเหตุรถชน แพนด้าที่เพิ่งรู้จักการสูญเสียคนสำคัญครั้งแรกในชีวิตจึงเสียใจอย่างหนักแล้วก็กลัวที่จะสูญเสียของรักไปอีกตั้งแต่วันนั้น…เธอจึงใช้ชีวิตด้วยความไม่จริงจังกับความรักมาตลอด คบใครก็เพียงแค่อยากจะหาสีสันให้กับชีวิต พอสีเดิมซีดก็หาสีใหม่มาเปลี่ยนอยู่เรื่อยๆ… เลยทำให้เธอดูเป็นเพลเยอร์ในสายตาของคนอื่นๆที่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริง
ฐานะ (( บอกด้วยว่าคนในบ้านทำงานอะไรถ้ามีพ่อแม่ )) : พ่อของแพนด้าดูค่อนข้างจะน่าเกรงขามเนื่องจากเป็นถึงท่านประธานและผู้ถือหุ้นบริษัทหลักทรัพย์หลายแห่งทั่วโลก แต่ลึกๆแล้วก็ค่อนข้างจะตามใจลูกสาวแบบไม่ให้รู้ตัว ส่วนแม่ของแพนด้าเป็นคนอัธยาศัยดี หน้าตาดูอ่อนกว่าวัยไปหลายปี แต่พอถึงเวลาโหดขึ้นมาแล้วคุณพ่อก็ยังไม่กล้าหือ…
สิ่งของที่จะพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา (( ไม่เอาสิ่งมีชีวิต )) : นาฬิกาข้อมือสีขาวของ Hermès ที่พ่อกับแม่สั่งทำให้เป็นพิเศษตอนวันเกิด Sweet 16 ของเธอ
ชอบ : ใช้ความคิด ทำอาหาร อ่านหนังสือ ออกกำลังกาย ฟังเพลง แล้วก็ชอบถ่ายรูปด้วยค่ะ
กลัว : การสูญเสีย แมลงสาบ
เกลียด : คนที่ทำอะไรหวังผลประโยชน์ คนไม่รักษาคำพูด และพวกคนที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก
ความสามารถพิเศษ (( แปลกแค่ไหนก็ได้ >O< )) : ทักษะด้านภาษาที่สามารถพูดได้ถึงห้าภาษาอย่างคล่องแคล่วไม่มีที่ติ (ไทย เกาหลี อังกฤษ จีน สเปน) แล้วถึงแม้ว่าแพนด้าจะยังไม่จบปริญญาตรี แต่ก็มีหัวด้านบริหารและวิเคราะห์อย่างเห็นได้ชัด
งานอดิเรก : ถ่ายรูปธรรมชาติ ตึกรามบ้านช่อง
อิมเมจคุณ [3 รูปเอารูปใหญ่ๆหน่อยก็ดีนะ] :
อิมเมจคู่ [2 รูปพอจ้า] :
++++++++++++++++++++++
คำถามทั่วไป (( ตอบให้ดีเน้อ >3< ))
ความรักในแบบของตัวละครของคุณมันคืออะไร (( 3 บรรทัด Upz..!! ))
: ตั้งแต่ที่สูญเสียรักครั้งแรกไปในสมัยมัธยมปลาย แพนด้าก็ไม่เคยจริงจังกับความรักอีกเลยด้วยเพราะว่ากลัวการสูญเสีย ดูเหมือนว่าเธอจะสร้างกำแพงที่มองไม่เห็นขึ้นมากั้นตัวเองไว้โดยไม่รู้ตัว ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเธอรู้ว่าเธอไม่จริงจังกับความรัก คบกันไปก็เหมือนแค่ฆ่าเวลาแก้เหงา เบื่อเมื่อไหร่ก็เลิกลากันไปอย่างไม่มีอะไรติดค้าง…และนอกจากคนในครอบครัวกับเพื่อนๆของเธอแล้ว ไม่เคยมีใครได้ยินเธอพูดคำว่า รัก เลยซักคน
จะเจอกับคู่ของคุณยังไง (( เต็มที่อย่าตามใจคนแต่ง ))
: เพื่อนชวนไปนัดบอดกับกลุ่มผู้ชายจากมหาลัยเดียวกัน บังเอิญว่าวันนั้นแพนด้ารู้สึกเบื่อๆก็เลยตัดสินใจไป แล้ว ณ ที่นั่นก็ทำให้พบกับยุนโฮ (ที่ดูเหมือนจะเป็นคนแรกที่ไม่เกรงกลัวสายตาจิกของเธอ) แล้วก็โดนตั้งฉายาว่า “แพนดูซ่า” และกลายเป็นว่าฉายานั้นดั๊นนน ดังข้ามมหาลัยไปชั่วข้ามคืน
เหตุการณ์ตอนกลางๆเรื่องที่อยากให้เกิด (( เต็มที่อย่าตามใจคนแต่ง ))
: ในขณะที่แพนด้าสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่มีให้ยุนโฮก็มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเนื่องจากยุนโฮไปช่วยผลักเด็กที่เกือบจะโดนรถชน แต่ตัวเองดันเสียหลักโดนรถชนซะเองก็เลยต้องเข้าโรงพยาบาลและหลับไปสามวันสามคืนท่ามกลางความเป็นห่วงและกังวลใจของทุกๆคน ทันทีที่แพนด้ารู้ข่าวเธอก็แทบจะทำอะไรไม่ถูก…ความทรงจำที่ผ่านมาค่อยๆไหลย้อนเข้ามาในหัว และมันก็ทำให้เธอตัดสินใจยอมรับความรู้สึกของตัวเองในที่สุด…
ตอบจบ จุดจบของคุณจะเป็นยังไง (( เต็มที่อย่าตามใจคนแต่ง ))
: แพนด้าก็ยังคนเป็นแพนด้า สวยเริดเชิดหยิ่งเหมือนเดิม สายตาจิกๆและฉายาแพนดูซ่าก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปก็คงจะมีการที่ยอมเปิดใจเรียนรู้ความรักครั้งใหม่อีกหน และแน่นอนว่าคนสอนก็คือยุนโฮ โฮะๆๆ
พล็อตความรักของคุณ (( หวาน บ้า โหด เอาให้ตรงกะนิสัยหน่อยเน้อ ))
: ตอนแรกก็แอบจะหมั่นไส้ยุนโฮอยู่ลึกๆเนื่องจากชอบตั้งฉายาแปลกๆให้เธอแล้วก็ชอบทำให้เธออับอาย แต่หลังจากเวลาผ่านไป ความใกล้ชิดก็ทำให้กำแพงที่แพนด้าก่อขึ้นมาทลายๆลงไปช้าๆ…แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่ยอมรับความจริงอยู่ดี ชอบลงไม้ลงมือเวลาเขินจนยุนโฮน่วมไปตามๆกัน -____-“
ถ้าออฯติดไม่ทิ้งกันนะค้า
: ค่า ^0^
ถ้าเป็นไปได้ เนอยากให้มาเม้นท์ทุกสอง-สามวันจะได้มั้ยหนอ..??
: ได้เลยเค่อะ ดูคาแร็กเตอร์แล้วติดใจ อยากอ่านจริงๆแล้วแหละ =D
มีอะไรจะบอกกับเน,,เมย์มั้ยคะ
: รู้สึกบทออที่เราพิมพ์มาจะหาสาระไม่ค่อยได้ แต่ก็พยายามเต็มที่แล้วล่ะค่ะ เน กับ เมย์ก็พยายามเข้านะคะ ^^ อยากอ่านไวๆ
++++++++++++++++++++++
คำถามชิงบท (( ตอบให้ดีๆเน้อ >_< ))
คุณเดินตกท่อ..!! แล้วตอนนั้น ยุนโฮเห็นคุณตกท่อ เลยหัวเราะยกใหญ่ คุณก็คุณจะทำยังกับเค้าคะ (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! ))
: แพนด้ารู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิดที่ใส่ส้นสูงมางานนัดบอดในวันนี้อย่างที่สุดเนื่องจากว่าโซจูที่ดื่มไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเริ่มจะแผลงฤทธิ์ โดยปกติแล้วตัวเธอเองไม่ใช่พวกคออ่อน แต่วันนี้กลับโดนใครบางคนท้าให้ดื่มเยอะกว่าปกติก็เลยรู้สึกจะสูญเสียการควบคุมร่างกายไปเล็กน้อย…
ว่าแล้วใบหน้าของไอ้คนท้าก็ลอยเข้ามาในมโนภาพให้รู้สึกหงุดหงิดเล่นๆ แพนด้าจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าหวังจะระบายอารมณ์เสียๆทิ้งไปกับพื้นคอนกรีต แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างอย่างสุดๆเมื่อเสียงดัง เป๊าะ ดังมาจากส้นรองเท้าที่เพิ่งถอยมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ของเธอ แล้วก่อนที่แพนด้าจะได้ทันรับรู้อะไร…โลกทั้งใบก็หมุนมาหยุดอยู่ในมุมประมาณสี่สิบห้าองศาพร้อมกับเสียงแตกกระจายของน้ำดังตูม และสัมผัสชื้นๆที่ขึ้นมาสูงถึงครึ่งหน้าแข้ง!
นี่มันอะไรนักหนาเนี่ย!!~~ O__________O”
“อะ ฮะฮ่า ฮ่าๆๆๆ”
ยังไม่ทันที่เธอจะได้สบถกร่นด่าโชคชะตาที่เล่นตลกกับเธอในวันนี้ เสียงระเบิดหัวเราะจากใครบางคนก็ดังมาจากทางด้านหลังเธอจึงหันไปมอง แพนด้าทั้งหน้าแดงด้วยความโกรธและความอายไปในเวลาเดียวกันเมื่อเห็นว่าคนที่หัวเราะดั๊นนน ดันเป็นคนเดียวกับที่ทำให้เธอต้องดื่มโซจูไปมากเกินปกติ
ชองยุนโฮ!
“ตลกมากนักรึไง?…โอ๊ย!”
แพนด้าที่เพิ่งจะทำปากเก่งไปเมื่อครู่กับต้องมานั่งหน้ามุ่ยกัดฟันกั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บของตัวเอง เนื่องจากว่าดูเหมือนข้อเท้าเจ้ากรรมจะทำพิษเข้าซะแล้ว…
“เหมือนในละครหลังข่าวที่เคยดูผ่านๆตามาแล้วเลยแฮะ ไอ้เรื่องที่นางเอกซุ่มซ่ามดันทำข้อเท้าตัวเองแพลงเนี่ย…”
“แล้วนายก็เป็นพวกตัวประกอบที่ทำอะไรไม่เป็นนอกจากหัวเราะงั้นสิ?” เธอสวนกลับไปด้วยความเร็วแสงพร้อมกับส่งสารตาไม่พอใจสุดๆไปให้ทำยุนโฮถึงกับหัวเราะค้าง แล้วก็พยายามเข้ามาช่วยพยุงเมื่อเห็นท่าทางทุลักทุเลสุดขีดของอีกฝ่าย
“ไม่ต้อง ขอบคุณมาก” แพนเค้กกัดฟันปฎิเสธน้ำใจของคนที่เธอโทษไปเรียบร้อยแล้วในใจว่าเป็นต้นเหตุของความซวยทั้งหมดในวันนี้ แต่ด้วยความโมโหทำให้ลืมไปว่าตัวเองกำลังเจ็บข้อเท้าอยู่ และทันทีที่เธอพยายามจะเดินก็แทบจะต้องทรุดไปอีกรอบ แต่ยังโชคดีที่มีใครบางคนคว้าเอวไว้ได้เสียก่อนแล้วก็จับอุ้มขึ้นพาดบ่าด้วยแรงหมีๆ
เด็กสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะร้องโวยวายออกมาสุดเสียง
“อ๊ากกก ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ!! ชั้นเดินเองได้!!”
“เอาตัวให้รอดก่อนจะทำปากเก่งเหอะน่าเธอนะ…ถ้าเธอไม่อยู่เงียบๆแล้วก็นิ่งๆชั้นจะเปลี่ยนจากกอดเอวเธอไว้เป็นอย่างอื่นแทน”
แล้วก็ดูเหมือนคนหน้าหมีขั้วโลกจะพูดจริงทำจริงเมื่อมือที่ประคองเอวเธอเลื่อนต่ำลงไปแถวสะโพกเป็นเชิงขู่กลายๆ แพนเค้กที่ตอนนี้ทั้งอายทั้งโกรธจนตีกันยุ่งไปหมดไม่รู้จะทำอะไรนอกเหนือไปจากนี้ได้อีกนอกจากกร่นด่าใครบางคนอยู่ในใจด้วยความแค้น…
ฮึ้ยยยย ฝากไว้ก่อนเหอะไอ้ยุนยุนหน้าหมีโรคจิต!!
คุณน่ะมันคุณหนูจะตาย แล้ววันนึงทางโรงเรียนมีกิจกรรมให้นักเรียนไปเดินป่า ในระหว่างนั้นคุณกับยุนโฮหลงออกมาด้วยกันซะอีกนี่ คุณจะทำยังไง (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! )) (( เอาตั้งแต่ที่หลงมาด้วยกันเลยเน้อ ))
:
จะเรียกว่าเป็นความซวยในความโชคดีของแพนเค้กก็ได้ที่พาร์ทเนอร์ของเธอดั๊นนน ดันเป็นคนที่เธออยากเจอแล้วก็อยากหนีไปให้พ้นๆในเวลาเดียวกัน…
แพนเค้กกัดฟันพร้อมกับจิ๊ปากงุบงิบกับตัวเองที่ดูอีกฝ่ายจะไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลยว่าช่วงหลังๆมานี่เขาทำให้เธอรู้สึกสับสนในความรู้สึกของตัวเองขนาดไหน…ถึงขนาดกินไม่ค่อยจะได้ นอนไม่ค่อยจะหลับ แล้วแบบนี้ถ้าผิวเสีย ไม่สบายขึ้นมาใครมันจะรับผิดชอบ!?
ว่าแล้วหญิงสาวก็ระบายความอัดอั้นตันใจของตัวเองลงด้วยการก้มหน้าก้มตาย่ำเท้าเดินเร็วๆอย่างไม่ดูหน้าดูหลัง ยุนโฮที่เดินตามหลังมาถึงกับต้องลอบถอนหายใจกับตัวเอง…เดินได้เดินเอานะยัยแพนดูซ่า ไม่ได้คิดบ้างเลยว่าคนแบกของอย่างเค้าก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน! แล้วกระเป๋าคุณเธอไม่รู้จะยัดอะไรไว้หนักหนา…หนักชะมัด
- - - - - ครึ่งชั่วโมงผ่านไป - - - - -
“นี่เธอ หยุดเดินก่อนมั้ย? มันหนัก”
แพนเค้กหันมามองคนพูดด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มเยาะแฝงอยู่ภายใน ขัดกับเสียงที่ดูจะแปลกใจเต็มที่
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก”
เอ้า สรุปคือชองยุนโฮผิดตลอด -____-“
“จะบอกตั้งหลายครั้งแล้วแต่เธอเล่นตั้งหน้าตั้งตาเดินขนาดนั้น ใครมันจะไปกล้าขัดสัทธา?” ยุนโฮว่าพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโขดหินที่อยู่ไม่ไกลนัก แพนด้าเห็นว่าดูเหมือนชายหนุ่มจะเหนื่อยจริงๆ เธอก็เลยยื่นขวดน้ำที่พกติดตัวไปให้…ยุนโฮยิ้มพร้อมกับพูดขอบใจออกมาเบาๆ แล้วก่อนที่จะยกขวดน้ำขึ้นดื่มเขาก็ต้องเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นบรรยากาศรอบตัวดูจะแตกต่างไปจากเส้นทางที่เดินผ่านมาตอนแรกๆ
“นี่เธอรู้ใช่มั้ยว่าเราจะเดินไปทางไหน?”
“ชั้น…นึกว่านายรู้”
สีหน้าของหญิงสาวซีดขึ้นมาทันทีเมื่อพูดจบประโยค ยุนโฮเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหู
“ถ้าเธอไม่รู้แล้วทำไมถึงเดินเอาๆล่ะห๊ะ?”
“แล้วทำไมนายไม่บอกล่ะว่าชั้นเดินมาผิดทางอ้ะ! แผนที่อยู่ที่นายไม่ใช่เหรอ!?”
“ชั้นต้องมาแบกทั้งเป้ของตัวเองทั้งของๆเธอ แล้วจะเอามือที่ไหนไปกางแผนที่ดูเล่า ยัยแพนดูซ่า!”
“อย่ามาเรียกชั้นว่าแพนดูซ่านะไอ้หมียุนยุน!”
“ยัยบ๊อง!”
“อีตาบ้า!!”
“ยัย…”
….
….
“พอเหอะ เถียงกันไปก็เหนื่อยเปล่า…มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะหาทางออกไปจากที่นี่ยังไง”
หลังจากที่เถียงกันไปเถียงกันมาจนคำที่เอามาใช้เรียกอีกฝ่ายในหัวเริ่มร่อยหรอลงไปทุกที แพนเค้กก็ประกาศสงบศึกชั่วคราวก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่โขดหินใกล้ๆกันกับยุนโฮพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ…หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีเข้มกว่าเดิมผ่านกิ่งก้านของต้นไม้และใบไม้ที่ทับกันอยู่หลายชั้นจนหาช่องว่างแทบจะไม่ได้
ความเงียบเข้ามาปกคลุมทั้งคู่อยู่พักหนึ่งก่อนที่ยุนโฮจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง..
“สงสัยคืนนี้เราคงต้องนอนแถวนี้แล้วล่ะมั้ง”
แพนด้าละสายตาจากท้องฟ้าลงมามองหน้าอีกคนด้วยสายตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง แล้วก็ต้องสะบัดหน้าไปอีกทางก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ…
“นายเพี้ยนจนบ้าแล้วรึไงยุนโฮ? จะให้ชั้นมานอนคลุกดินในที่แบบนี้เนี่ยนะ? ไม่เอาด้วยหรอก…ยิ่งต้องอยู่กับนายด้วยแล้วยิ่งไม่เอาใหญ่ เกิดอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”
อะไรที่ว่าในความหมายของแพนด้าก็คืออันตราย แต่ด้วยคำพูดสองแง่สามง่ามของเธอก็ทำให้ยุนโฮคลี่ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย…ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรให้มันชวนคิด แต่พอเห็นท่าทางน่าแกล้งแล้วก็อดแกล้งไม่ได้อยู่ดี…
“คิดว่าชั้นจะทำอะไรเธอรึไง” เขาก้มลงกระซิบข้างหูของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนแพนด้าถึงกับสะดุ้ง เธอตวัดตามามองยุนโฮหวังจะขู่ว่าอย่าแม้แต่จะคิดเชียว แต่พอเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายแล้วมันกลับทำให้อุณภูมิทั้งตัวมารวมกันอยู่ที่ใบหน้าจนตัวเธอเองรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวจนต้องรีบหันหน้ากลับไปแทบไม่ทัน…
ใครก็ได้ช่วยแพนด้าด้วย…T____T แพนด้าไม่อยากใช้ชีวิตทั้งคืนหวาดระแวงไอ้คนบ้าคนนี้ในป่านะ!!
เพราะความใกล้ชิดที่มีให้กันมาก มันทำให้คุณรู้สึกชอบเค้าเข้าให้แล้ว คุณจะบอกมันมั้ย..!? (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! ))
:
“นี่ยุนโฮ…ชั้นมีเรื่องตลกเรื่องนึงจะมาเล่า นายอยากฟังรึเปล่า?...”
“เรื่องตลกที่ว่าคงไม่ใช่เรื่องที่เธอแอบหลับในห้องสมุดตอนที่ไปอาสาเป็นบรรณารักษ์แล้วโดนรุ่นพี่ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานใช่มั้ย? ถ้าเป็นเรื่องนั้นชั้นรู้ตั้งนานแล้วล่ะ…”
“ไอ้บ้า ไม่ใช่ย่ะ! ตกลงจะฟังไม่ฟังห๊ะ?” น้ำเสียงที่ฟังดูหวานๆอยู่เมื่อครู่เริ่มจะฟังดูเผ็ดกว่าเดิมเล็กน้อย ยุนโฮจึงเลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำก่อนที่ใครบางคนจะแปลงร่างจากแพนดูซ่าคนสวยประจำคณะไปเป็นก็อตซิลล่าพ่นไฟได้เสียก่อน…
“จ้าๆ ฟังจ้ะฟัง…”
“ชั้นชอบนาย…”
ความเงียบเข้ามาครอบคลุมบรรยากาศแถวๆนี้ไปเป็นเวลาประมาณห้าวินาทีเมื่อคนฟังอึ้งไปกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งได้ยินมากับหู ส่วนคนพูดนั้นเขินจนแทบจะมุดดินหนีไปอยู่แล้วถ้าทำได้…
เมื่อเห็นยุนโฮทำหน้าตะลึงสุดขีด แพนด้าที่ดูจะเสียความมั่นใจสุดๆเป็นครั้งแรกก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ปิดความตัดพ้อ ขาดความมั่นใจ และน้อยใจไว้ไม่มิด
“ช่างมันเหอะ…มันคนเป็นเรื่องตลกจริงๆสำหรับนาย”
พูดจบแล้วก็ทำท่าจะเดินหนีไป แต่ยุนโฮก็เรียกวิญญาณของตัวเองที่หลุดลอยไปครู่หนึ่งกลับมาได้ทัน แล้วมือที่ไปไวกว่าความคิดก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางๆของอีกฝ่ายแล้วบีบเบาๆ หวังว่าการกระทำของเขาจะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองก็คิดไม่ต่างกัน…
“เดี๋ยวสิ…ไม่คิดจะรับผิดชอบคำพูดของตัวเองหน่อยรึไงห๊ะ? ยัยแพนดูซ่า…”
ครั้งหนึ่งที่มีปากเสียงกับคู่คุณ มันเป็นเพราะเรื่องอะไร (( เต็มที่และขอให้เป็นบทพูด..!! ))
:
“ทำไมมีอะไรถึงชอบเก็บเอาไว้คนเดียว?” ยุนโฮถามเสียงต่ำ…แพนด้าที่ตอนนี้ทั้งสับสนกับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอ และความรู้สึกของตัวเองแล้วหลุบตาลงต่ำ…เสียงที่พยายามจะอธิบายสิ่งต่างๆฟังดูช่างห่างไกลเหลือเกินทั้งๆที่เป็นเสียงของตัวเองแท้ๆ…
“ชั้น…ไม่อยากให้ใครเป็นกังวล แล้วก็ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญอะไรนี่…”
“ไม่อยากให้ใครเป็นกังวล ไม่ได้สำคัญอะไร งั้นเหรอ?... นี่เธอยังไม่เข้าใจอีกรึไงว่าการที่เธอไม่ยอมบอกอะไรซักอย่างมันทำให้ชั้นกังวลแทบบ้า!”
ยุนโฮขึ้นเสียงด้วยโทสะที่วิ่งพล่านอยู่ในใจ เมื่อเหลือบเห็นว่าอีกฝ่ายมีน้ำตาคลออยู่ก็รู้สึกผิดอยากจะเข้าไปปลอบ แต่อารมณ์ที่ยังไม่เข้าที่ก็กลับรั้งให้เขาหยุดอยู่กับที่ ชายหนุ่มสบถเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปสงบสติอารมณ์…แพนด้าเงยหน้าขึ้นพยายามกลั้นน้ำใสๆจากดวงตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาก่อนจะพึมเพาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดและบางเบาจนแทบจะจางหายไปกับสายลม…
ชั้นขอโทษ ยุนโฮ…ชั้นขอโทษ…
(ตรงนี้อาจจะงงๆ แต่สรุปคือเป็นเพราะว่าแพนด้าเก็บเรื่องไม่สบายใจไว้กับตัวเองแล้วไม่ยอมบอกใคร ยุนโฮรู้เข้าเลยโมโหเพราะคิดว่าเค้าเป็นที่พึ่งของใครไม่ได้น่ะค่ะ)
++++++++++++++++++++++
สู้ๆค่า >O<
คำเตือน : ตอบให้เข้ากับคาแร็คเตอร์ของตัวละครของคุณด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น