รักสุดมันส์ ของยัยจอมแก่น

ลำดับตอนที่ #3 : การเดินทาง

แล้วเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินที่ แอลเอ พอพวกเราลงไปก็พบว่ากระเป๋าเดินทางได้มีคนขนมารอไว้ก่อนแล้ว



พวกเพื่อนๆไปเอากระเป๋าแล้วมายืนรวมกลุ่มกันและเริ่มเดินไปขึ้นรถแท็กซี่  



เพื่อไปตามแผนที่บ้านพักของแต่ละคู่



ฉันอิจฉามารุกับชิโกะจังเลย  พวกเขาได้อยู่บ้านเดียวกันด้วยล่ะ



ทำไมฉันไม่โชคดีอย่างสองคนนั้นบ้างนะ  ฮือๆๆๆ T_T



บ้านของทุกคนอยู่บนถนนเส้นเดียวกันหมด



รถแท็กซี่มาจอดอยู่หน้าบ้าน  คนขับรถยกกระเป๋าลงมาให้



ฉันเดินลงมาจากรถเมื่อเห็นบ้านแล้วก็ต้องตะลึง  



มันเป็นบ้านเดี่ยวที่มีบริเวณภายนอกบ้านนั้นสะอาดมากกกกกกกกกก



ตัวบ้านไม่เล็กไม่ใหญ่มากนัก  แต่มีบริเวณกว้าง  มีสองชั้น  ที่หน้าบ้านมีต้นไม้ปลูกเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ



ถึงมันจะไม่ถูกจัดไว้ในสวนเหมือนบ้านอื่นๆ  แต่เจ้าของบ้านก็ดีไซน์การจัดเรียงต้นไม้ของเขาได้ดีมาก



บ้านโทนสีเบสตัดกับใบไม้สีเขียวและดอกไม้สีชมพู  ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นดอกทิวลิป



ทำให้บรรยากาศบริเวณนั้นน่ามองมากขึ้น



นายคิระเดินไปกดกริ่งที่อยู่หน้าบ้าน  ฉันเดินตามหลังเขาไป



เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น  ก็มีเสียงดังมาจากเครื่องตรวจจับคนดังขึ้น  



“Who’s that?”



“Kira Ohi and Shiyu Hibara”



แล้วประตูก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ



ว้าววววววววว!!!!! OoO



ทึ่งเขาเลย  ในบ้านสวยหรูยังกับพระราชวังแน่ะ



มีหญิงคนหนึ่งแต่งตัวสะอาดสะอ้าน  ในแบบฟอร์มคนรับใช้



“เชิญทางนี้ค่ะ  ท่านกำลังรอวกคุณอยู่”



เธอผายมือไปตามทางเดินไปทางปีกซ้าย  ฉันและคิระเดินตามหลังเธอผู้นั้นไปอย่างระมัดระวัง



“ฉันว่าที่นี่น่าอยู่นะ”คิระหันมาพูดกับฉัน



“สวยเป็นบ้าเลย”ฉันตอบกลับไป



ระหว่างเดินฉันสังเกตอะไรหลายอย่างที่อยู่ในบ้านนี้



พื้นบ้านถูกปูทับด้วยพรมกำมะหยี่สีเหลืองทอง  สิ่งของต่างๆล้วนเป็นสีทองถูกจัดวางอย่างงดงาม



ทุกมุมห้องประดับด้วยดอกไม้ที่อยู่ในแจกันทรงสูงยาวเรียวสีทองใบใหญ่



ประตูห้องเปิดออกอย่างช้าๆเมื่อมีคนจะเดินผ่านมัน



ข้างในห้องนั้นมีเปียโนตัวใหญ่สีดำขลับเงา  บนโซฟาใหญ่มีหญิงและชายชราคู่หนึ่งนั่งอยู่



ทั้งสองมีผมสีทองเกือบขาว  ท่าทางจะเครียดเรื่องอะไรสักอย่างถึงได้หน้างอไม่ต้อนรับแขกอย่างนั้น



ฉันว่าสวรรค์คงกลั่นแกล้งให้ฉันมาอยู่บ้านนี้แหงๆ



ฉันกับคิระนั่งลงโซฟาเดี่ยวทั้งสองข้าง  



“Good afternoon”ฉันกับคิระพูดขึ้น



“Good afternoon  สวัดดี  เธอสึยุและเธอคิระใช่มั้ย”  คุณป้ากล่าวด้วยเสียงเคร่ง  น่ากลัวจัง



“ใช่ค่ะ/ครับ”ฉันกับคิระขานรับ



“ฉันทอม”คุณลุงหน้าเข้มแนะนำตัว



“ฉันลูซี่”ตามด้วยคุณป้า



“เอ่อ...คุณลุงกับป้าพูดไทยได้ชัดมากเลยนะคะ”ฉันกล่าวชม



“ขอบคุณ”



“พวกเธอไม่ต้องพูดอังกฤษหรอก”คุณลุงใส่แว่นหนา  หนวดแมวน้ำเอ่ยขึ้น



“บ้านของคุณสวยแล้วก็สะอาดมากเลยนะครับ”คิระเอ่ยขึ้นบ้าง



“ก็มีเอ๊ดดี้กับเอมี่คอยดูแลให้น่ะ”



แปลกจังเลยนะ  ลุงกับป้าคู่นี้  ถามคำตอบคำ  สักพักเอมี่ก็นำน้ำมาเสิร์ฟให้กับทุกคน



“เอมี่  ขอสคิรปให้สองคนนี้ด้วยนะ”ป้าลูซี่เอ่ยขึ้นเหมือนกับจะรู้กันอยู่แล้วว่าสคริปคืออะไร



“อยู่ที่นี่พวกเธอต้องอยู่ในความดูแลของฉันกับลูซี่  ห้ามประพฤติตัวนอกกฎต่างๆของบ้าน”ลุงทอมเอ่ย



“และต้องตรงเวลาด้วยนะ”



แล้วเอมี่ก็ถือม้วนกระดาษสองอันส่งให้ฉันและคิระคนละอัน



ฉันเปิดมันออกมาอ่าน  แปลกแฮะที่นี่เขาอ่านจากข้างล่างขึ้นบน  



และที่แปลกสุดๆคือสคริปนี่ยาวมากกกกกกก  ยังกับหางว่าวแน่ะ



ในสคริปเขียนกฎทั้งหมดของบ้านนี้ที่ฉันซึ่งในฐานะแขกผู้มาเยือนต้องทำตามทุกข้อ









1.ต้องตรงต่อเวลา



2.เมื่อจะทำอะไรเรียกหาเอ๊ดดี้และเอมี่ได้



3.ตื่นนอนไม่เกินเจ็ดโมงเช้า



4.ร่วมทานข้าวมื้อเช้าโต๊ะเดียวกับลุงทอมและป้าลูซี่ทุกวัน



5.ห้ามกลับบ้านเกินเที่ยงคืน



6.ห้ามจับต้องสิ่งของทุกชิ้นที่ตั้งโชว์อยู่ในบ้านก่อนได้รับอนุญาต



7.ไม่เปิดเครื่องเสียงในห้องดัง



8.ห้ามใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิดหลังเที่ยงคืนถึงหกโมงเช้ายกเว้นฮีทเตอร์และไฟ



9.ห้ามขัดใจป้าลูซี่และลุงทอม  ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม



10.ควรทำตามทุกอย่างที่เจ้าบ้านเสนอ



11.ไม่นำเพื่อนเข้ามาในบ้าน



12.ประตูบ้านจะปิดเมื่อเที่ยงคืนและเปิดเมื่อหกโมงเช้า



13.ห้ามจับแก้วน้ำตรงปากแก้ว



14.ใช้ผ้ากันเปื้อนทุกครั้งเวลารับประทานอาหาร



15.ไม่วิ่งในบ้าน



16.ห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้าบ้าน



17.ห้ามขึ้นไปห้องใต้หลังคาเป็นอันขาด



18.ต้องสวมรองเท้าผ้าเมื่ออยู่ในบ้าน



19.หากไม่สบายหรือเป็นอะไรให้รีบบอกทันที



20.ทำตามกฎทุกอย่างของบ้านนี้  ไม่งั้นจะต้องโดนทำโทษ









โอ้แม่เจ้า  ทำไมกฎมันมากมายอย่างนี้  ฉันว่าชักไม่สนุกแล้วสิ  



ดูหน้าทั้งลุงทั้งป้าก็ใจดีนะแต่เนี้ยบสุดๆอย่าบอกใครเลยฉันชักไม่อยากอยู่แล้วสิ  



เมื่ออ่านจบฉันก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคิระ  ฉันว่าเขาก็คงคิดอย่างที่ฉันคิดนะ  เมื่อเห็นคิ้วของเขาผูกเป็นโบว์อย่างนั้น



คิก คิก  หน้านายนั่นตอนนี้ตลกชะมัดเลย



“หวังว่าคงไม่มีอะไรขัดใจใช่มั้ย”ป้าลูซี่หันมาถาม



“เอ่อ...ข้อสิบ…”คิระพูดท่าทางเอาจริงเอาจังมาก



“ไม่มีค่ะ”ฉันแย้ง



“งั้นดีมาก  เดี๋ยวพวกเธอไปพักผ่อนแล้วหกโมงเย็นเจอกันที่โต๊ะอาหารนะ”



“เอมี่  พาพวกเขาไปที่ห้อง”



“ค่ะ  คุณผู้หญิง”



ฉันกับคิระเดินตามหลังเอมี่ไปตามทางเดินขึ้นไปชั้นบน  



“นี่  เธอว่าบ้านนี้เหมือนบ้านผีสิงมั้ย”คิระหันมาถามด้วยอารมณ์ขัน



“เหมือนยังไงหรอ”ฉันหันไปด้วยความงุนงง



“เธอไม่น่าห้ามฉันเลยนะ  ก็เห็นๆอยู่ว่าข้อสิบที่เขียนไว้ในสคริปห้ามทำโน่นทำนี่



ต้องทำตามที่เจ้าบ้านบอกทุกอย่างมันไม่มีเหตุผลเลยนะ”นายนี่เครียดจัดแฮะ



“ฉันว่าลุงกับป้าเขาก็แค่ล้อเล่นล่ะมั้ง”



“ไม่ค่ะ  สิ่งที่ท่านให้พวกคุณอ่านไม่ได้เป็นเรื่องล้อเล่น  หากพวกคุณไม่ทำตามกฎของบ้านนี้ก็ต้องถูกลงโทษ”เอมี่พูดเสียงเบามาก



“แล้วทำไมต้องมีกฎมากมายอย่างนี้ด้วยล่ะคะ”



“ท่านทอมและท่านลูซี่มีหลานสองคนเป็นผู้หญิงและผู้ชาย  หลังจากสองคนนั้นเสียชีวิตแล้วท่านก็ตั้งกฎขึ้นมามากมาย



บ้านที่แต่ก่อนเคยน่าอยู่  เคยมีเสียงหัวเราะตอนนี้กลับกลายเป็นบ้านที่เงียบเหงา  ท่านจึงอยากเป็น host family



และเลี้ยงดูนักเรียนให้อยู่ในกฎระเบียบเหล่านั้น”



“แล้วทำไมสองคนนั้นถึงเสียชีวิตล่ะคะ”



“เรื่องนี้ท่านไม่อยากให้ใครรู้ค่ะ”



“แต่ป้าลูซี่กับลุงทอมพูดไทยได้ชัดมากเลยนะคะ”



“แหม  ก็มีเด็กไทยมาพักที่นี่หลายคนแล้ว  ลุงกับป้าได้ฟังก็ว่ามันเพราะดี  เลยหัดพูดดูบ้าง”



“เห็นโหดๆอย่างนี้  มีอารมณ์ศิลป์กับเค้าเหมือนกันหรือเนี่ย”นายคิระพูดขึ้น  นายนี่ถ้าพูดแล้วมันเจริญหูจะไม่ว่าเลยนะ  



แต่พูดแบบนี้ฉันก็เลยเขกหัวเขาไปทีนึง 5555 เป็นไงล่ะ  ฉันยิ้มเยาะ  นายนั่นหันมากระซิบที่หูฉัน



“ไปถึงห้องเมื่อไหร่  จะเอาคืนให้ได้เลย”สายตาอาฆาตทำเอาฉันหัวหดเลย



เดินผ่านมาหลายห้องแล้วยังไม่ถึงอีกหรอเนี่ย



“ถึงแล้วค่ะ  เชิญตามสบายนะคะ”



พวกเราหยุดอยู่หน้าห้อง  ข่างในมีเตียงใหญ่หนึ่งเตียง  โซฟา  มีมุมนั่งเล่นด้วย



โอ้โห  ทีวีจอใหญ่ยักสวยจังเลย  ไหนล่ะห้องน้ำขอดูหน่อย



ว้าววววววววว  มีอ่างน้ำวนให้แช่ด้วย  ชักโครกปรับอุณหภูมิได้  สุดยอดไปเลย