แบบว่า จอมเวทย์

ลำดับตอนที่ #2 : ##ปาฏิหาริย์Xข้าคือข้ารับใช้ของท่าน##

\"คู่มือเวทมนต์ระดับอนุบาล\"











เด็กชายพึมพำกับตัวเองเบาๆ เข้าพลิกซ้าย พลิกขวา สำรวจหนังสือเล่มนั้นใหญ่











\"อะไรเนี่ย วิธีเรียกลม\" หว่างคิ้วของเด็กชายขมวดเข้าหากันเป็นปม สิ่งที่เขาพบในหนังสือหน้าแรกนั้นคือ  \'พื้นฐานการเรียกใช้ธาตุทั้ง5 ของ อาร์ล\'











\"....แว่วเสียงสายลม พัดพาเอาความสุขมาเยือน และโอบกอดความโศรกเศร้านำพาจากไป...ลมเอ๋ย...ขอวอนเทพีแห่งสายลม ช่วยเยื้องกราย ผ่านเส้นทางที่ข้าก้าวเดิน...ขอลมจงมา!\"



มีเพียงความเงียบที่เงียบสงัดยิ่งกว่าเดิมเป็นคำตอบกลับมา เด็กชายนิ่งไปครู่ก่อนจะปิดหนังสือเบาๆและยัดมันลงไปในกระเป๋าผ้าใบโคร่ง











\"...ไร้สาระแฮะ ไอ้คำพูดบ้าๆพวกนี้จะไปเรียกลมเรียกฝนได้ยังไงกัน\" เด็กชายยิ้มอย่างขำๆกับอาการเพ้อฝันของตนเองเมื่อครู่ ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา แล้วหน้าซีดฉับพลัน













\"เอ๋อ!!  แย่แล้ว อีกสิบห้านาที ต้องรีบไปซื้อของล่ะ\" เด็กชายอุทานกับตนเองก่อนวิ่งไปจากตรงนั้น  โดยไม่รู้เลยว่า ลับหลังเขาไปเพียงไม่กี่วินาที พายุลูกเล็กๆได้ก่อเกิด ณ ที่นั้น ก่อนจะไหววูบแล้วสลายไปในทันที







































ตึก!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ





ปึ้งงง!!





ครืดด!!  แกร๊กก!!















เสียงฝีเท้าของเอรีธดังมาแต่ไกล และต่อมาในอีกไม่กี่วินาที เสียงเบรก เปิดประตู และกระแทกประตูปิดก็รัวต่อมาเป็นชุด นี่คือการปรากฎตัวของเด็กชาย เขาหอบตัวโยนอยู่ครู่ก่อนจะแบกข้าวของเดินไปที่โต๊ะ เขาวางสัมภาระลงอย่างเบามือ ก่อนจะทรุดนั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า













\"ไงเอรีธ  เหนื่อยมากล่ะสิ อีกแค่ห้านาทีนายสายแน่\" เจ้าของเสียงเป็นเด็กหญิงร่างเล็ก เธอดูเตี้ยกว่าเขาหน่อยๆผมสีทองยาวตรงของเธอดูสะดุดตามากเมื่อยามต้องแสงแดดอ่อนๆ เด็กสาวเอ่ยทักทายเด็กชายอย่างร่าเริง เด็กชายเหลือบมองเธอด้วยหางตาก่อนจะเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์









\"เมื่อไหร่จะเลิกเรียกผมว่า \'เอรีธ\' สักที คุณเชรี่  ความจริงคุณก็น่าจะรู้ว่าผมมีชื่อที่ออกจะเรียกง่ายแสนง่ายว่า \'ไคล์\'  ทำไมไม่เรียกล่ะครับ\" ใช่แล้ว ความจริงเอรีธน่ะ เป็นนามสกุลแบบย่อๆ ของผม ที่จริงแล้วผมมีชื่อว่า ไคล์ เอริเธีย แต่ก็ไม่มีใครมันเรียกชื่อจริงๆ ผมสักคน...











\"ก็เชรี่ชอบเรียกว่าเอรีธนี่นา ไม่เห็นเป็นไรเลย เพราะดีออก^^\" เจ้าหล่อนยิ้มร่าเริง ก่อนจะฉวยเอาผัก กุ้ง และวัสดุต่างๆที่ไคล์นำมา มาถือไว้ในมือ









\"งั้นเชรี่จะเอานี่ไปเก็บก่อนละกัน แล้วจะรอที่ห้องคหกรรมเลยนะ ชั่วโมงแรกด้วยมาเร็วๆ บอกเพื่อนด้วย\" เชรี่กล่าวรัวเป็นชุก ก่อนจะวิ่งเขย่งก้าวกระโดดไปทางทิศที่ห้องคหกรรมตั้งอยู่













\"เฮ่ออออ....ผมคงมีกรรม\" ไคล์ถอนหายใจหน่ายๆ เขาเกาหัวด้วยท่าทางงัวเงียราวกับเพิ่งตื่นนอน ขณะที่เขาทำท่าจะงีบหลับบนโต๊ะ เขาก้ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังมาเข้าหูเขา...เป็นเสียงคล้ายคนกำลังบ่นพึมพำ















เด็กชายรู้สึกรำคาญเสียงพึมพำนั้น และพยายามมองห้าต้นเสียง เขาค่อยๆเอียงคอไปทางทิศที่ได้ยินเสียง เขาเลื่นศรีษะตามเสียงไปเรื่อยๆจน ศรีษะของเขาแนบชิดกับกระเป๋าผ้าของเขา เด็กชายรู้สึกแปลกใจจึงเอื้อมมือไปเปิดกระเป๋าดู ทันใดนั้น! เด็กชายก็ตกใจจนหน้าถอดสี











ภาพที่ประจักสู่สายตาเด็กชาย คือภาพของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่จะเรียกว่าปิศาจก็ไม่ใช่ มนุษย์ก็ไม่เชิง กำลังนอนตีพุง พึมพำอยู่ตัวเดียว ทันทีที่มันเหลือบมาเห็นไคล์กำลังจ้อง มันก็จ้องตอบด้วยแวตาที่สนอกสนใจในตัวไคล์เป็นอย่างมาก นัยน์ตาของสิ่งมีชีวิตตัวจิ๋ว กลิ้งกลอกไปมา จนไคล์รู้สึกงง









\"สวัสดี ท่าน ไคล์ เอรีเธียร์\" สิ่งมีชีวิตจิ๋วกล่าวพร้อมโค้งคำนับอย่างพอเป็นพิธี ไคล์ยังงงไม่หาย เขางงมากจนอาการทางสีหน้าแสดงออกมาชัดเจนแต่ยังไงเขาก็ดีใจอยู่ดีที่เจ้าสิ่งมีชีวิตจิ๋วนี้เรียกเขาว่า ไคล์ พูดจิ๋วคิดว่าไคล์อยากรู้ชื่อตน จึงเอ่ยต่อทันใด









\" ข้าชื่อ ชารัค สไนเปอร์ ขอรับ ข้าคือข้ารับใช้ของท่าน\"

------------------------------------------------------------------------------





แล้วก็ตัดจบตอนสองแบบห่วยๆ