คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1:ช่วย..
Chapter1:
โรงเรียน แคนเทียร
“กมลเนตร...(โฟกัส) มาหาครูที่ห้องปกครอง เดี๋ยวนี้!!” เสียงดุๆของครูแก้มที่นักเรียนต่างพากันกลัวแต่ สำหรับ ฉันไม่ได้รู้สึกเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอาอีกแล้วนะแก” สุภาพรณ์ ( อิ้งค์) กวาดสายตาเอื่อมๆ มองทั่วใบหน้าของฉัน ที่มีแต่รอยฟกซ้ำ
“=_=เอาอะไรอีกล่ะ” ฉันยื้อมือมาเท้าคางด้วยสีหน้าเบื่อสุดๆกับเรื่องเดิมๆที่ต้องเกิดขึ้น
15:12 AM
ณ. ห้องปกครอง
“ครูเตือนเธอเป็นครั้งที่สองแล้วนะ กมลเนตร เมื่อไหร่เธอจะหยุดจะเลิกก่อนเรื่องสักที” ครูแก้ม บ่นด้วยความหงุดหงิดเพราะกลัวว่า โรงเรียน แคนเทียร จะเสียเพราะเด็กคนนี้ ซึ่งตอนนี้ เธอก็ไม่ได้ตั้งใจฟังครูบ่นเลยแม้แต่นิด เธอเริ่มจะชินและชา ทุกคำที่บอกที่เตือนที่บ่น ให้เธอตอนนี้มันก็เป็นเพียงลมปากที่เธอไม่คิดจะสนใจเลย..
“ฮ้ายยย....” โฟกัสบิดตัวไปมาหลังจากที่ฟังครูแก้มพล่ามมาหลายชั่วโมง โฟกัสไม่ลืมที่จะมองนาฬิกาที่ข้อมือของเธอ
“ห้าโมงเย็น ซักจะหิวซะแล้วสิ” ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ โฟกัสไม่ไปนั่งทานข้าวในห้างหรูๆ เหมือนเด็กทั่วไปหรอกนะ
แต่ เธอกลับเดินเข้าร้านขายของชำ แห่งหนึ่ง ไม่ไกลจาก แคนเทียร โฟกัสเธอเลือกที่จะทานโค้ก แทนน้ำเปล่า
“ปล็อก..ซี่....”
“ฮ้ายยยย...สบายจัง^_^”
“เฮ้ยๆๆ หยุดนะเว้ย!!!” เสียงผู้ชายหลายคน ตะโกน เหมือนกำลังตามใคร โฟกัส ตั้งใจฟังเสียงนั้นมาก และแล้ว ก็เจอเสียงนั้น ซึ่งมันกำลังวิ่งตามผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่มีแต่เลือดเต็มตัว มองๆดูก็รู้ว่าฟลัดกันมา แต่ผู้หญิงคนนั้นมายืนหยุดที่ฉัน!!
“แฮ่ก ๆๆ ๆๆ ช...ช่วยด้วย” เสียงหายใจหอบถี่ และ เสียงอ่อยๆ นั้น!! ทำให้ฉันอดทนไม่ไหวจริงๆ ฉันดึงตัวผู้หญิงคนนั้นมาประครองไว้ แล้ว ... วิ่งให้สุดกำลัง เท่าที่จะทำได้ ใช่ว่าฉันจะสู้มันไม่ได้หรอกนะ แต่ยัยนี่นี่สิ มาซะเลือดอาบ ยังไงก็ต้องรีบทำแผลก่อน โฟกัสรู้สึกว่าพวกมันไม่ตามแล้ว จึงตัดสินใจ แบกยัยนี่เข้าบ้านซะเลย
แล้วก็ไม่ลืมเช็ดตัวทำแผลให้ ก่อนที่จะนอน ....
06:25 AM
ฉันตื่นมาพร้อมความวุ่นวาย ที่เรียกว่าฝุ่นและอากาศที่ร้อนมาก
“มีไรกินมั่งเนี่ย” ฉันพึมพำคนเดียว แล้วเปิดตูเย็นดู และ คาดว่า มันต้องมีของกินแน่นอน..
ต..แต่มันหายไปหมดเลย!!!
“เฮ้ยยยย!! ข้าวฉันหายไปไหนหมดเนี่ย”
“อยู่นี่..ๆ-_-“ เสียงยัยเมื่อคืน เอ่อ...ฉันไม่รู้จัก ตื่นตอนไหนเนี่ยยย เจ็บขนาดนี้ไม่น่าลุกได้เลยนี่นา แถมยังมาทำกับข้าวให้อีก ยอดมนุษย์ รึไง โฟกัสมองคนเท่ๆน่ารักๆ ปนกันไป ตาไม่ขยับ คนอะไรทั้งเท่ ทั้งเก่ง ทั้งมุ้งมิ้ง
“เธอ...จะทานไหมไม่ทานจะได้เก็บ” เย้ยยยย ฉันสะบัดหัวเพื่อให้ความคิดความฝันฉันไม่หายไป
“ทานดิ ฉันไม่ได้ชื่อเธอนะ” ฉันตัก สปาเก็ตตี้ เข้าปากคำโต
“งั้นเธอชื่ออะไรล่ะ เราชื่ออาย”
“โออัส”
=_= เคี้ยวให้หมด ก่อนจะพูดมันจะแย่นักรึไง
“หื้ม เราชื่อโฟกัส” โฟกัสเลือกที่จะทานต่อด้วยไม่ได้ลังเล ว่าอายจะใส่ยาพิษ อะไรรึป่าว
“อ่าห๊ะ -_-” อายนั่งมอง สาวน้อยทานอาหารที่เหมือนกับไม่เคยทานมาก่อน
“อร่อยนะ..ฝีมือเธอ”
“อื้อ..”-///- อายพยักไหล่แล้วมองไปทางอื่น ประมานว่า ฉานนนเขินนน!! คนแรกเลยนะที่ชมกัน คนแรกเลยนะที่ฉันทำให้ทาน >_<
ครืดดด ครืดดดดดดดดด~ [โทรศัพท์]
อาย: ฮัลโหล
...:[ฮัลโหลลลลลลลลเบบี้คริส]
อาย: ใครคะ?
...: [ไงเมื่อคืนสนุกไหม คุณหนู]
อาย: ทวิน...!!
...: ใช่เหรอ ๆ หึๆ เดี๋ยวคืนนี้ เจอกันอีกรอบนะจ๊ะ!
[ตื้ดดๆๆๆๆๆๆ]
โฟกัส สะแยะยิ้มก่อนจะตักสปาเก็ตตี้คำสุดท้ายเข้าปาก เพราะโฟกัสรู้ว่า ทวินคือใครและเขาสำคัญแค่ไหนสำหรับโฟกัสเอง
ครืบบด์
“ไปโรงเรียนกันเถอะ” ทั้งสองยิ้มรับ แล้วเดินไปโรงเรียนด้วยกัน..แต่ต้องไปส่งอายที่โรงเรียน เชนตี้ดาก้อน ทั้งที่มันไม่ค่อยปลอดภัยสำหรับโฟกัสเอง!
ความคิดเห็น