คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : SF 2hj : ถึงเวลาต้องสู้ (By...Kim ss)
SF 2hj : ถึงเวลาต้องสู้
คำบอกกล่าว :
1. ฟิคเรื่องนี้เป็นไปตามอารมณ์อันบรรเจิด (?) ของไรเตอร์เท่านั้น แม้ตัวละครจะมีอยู่จริงแต่เนื้อหามาจากจินตนาการ
2. ขอบคุณไรเตอร์ทุกคนที่แต่งฟิคให้ฮยองจุนต้องเจ็บปวดจากการหมางเมินของฮยอนจุงซึ่งไรเตอร์แต่ละคนแต่งเก่งมาก ไรเตอร์คนนี้ก็แอบไปส่องมาตลอด (ขอให้เป็น 2hj เถอะ! ^^) แต่ก็ด้วยเหตุนั้นจึงเป็นแรงบันดาลใจให้ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้น...ไม่มีอะไรมาก ก็แค่...ถึงเวลาที่ฮยองจุนจะต้องสู้...เท่านั้นเอง
ไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น...เมื่อความอดทนของน้องเล็กฮยองจุนที่มักจะเป็นฝ่ายจำทนต้องมาถึงขีดสุดเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำจากคนที่แสนรักอยู่ตลอดเวลา สู้อดทนมาตลอดตั้งแต่รักกันเมื่ออยู่รวมวง ต้องคอยหลบหลีกแฟนคลับ ปาปารัซซี่ ผู้สื่อข่าวที่ตาไวยิ่งกว่าตาสับปะรดและชุกชุมยิ่งกว่ายุง กว่าพวกเขาจะรักกันได้ช่างแสนยากเย็นยิ่งนัก จนกระทั่งสังคมค่อยๆยอมรับพวกเขาด้วยเหตุผลหลายๆประการ โดยเฉพาะได้รับการสนับสนุนและปกป้องจากแฟนคลับกลุ่มหนึ่งที่มีจำนวนไม่น้อยและเรียกตัวเองว่าเป็นคนรัก DoubleHJ หรือ 2hj ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ฮยองจุนมีความสุขที่สุดเพราะไม่ต้องคอยหลบซ่อนและพี่ฮยอนจุงก็แสดงออกว่ารักเขามากมายและชัดเจน คำรักถูกพร่ำบอกทุกวัน วันละหลายๆครั้งจนนับไม่ถ้วน ยังไม่นับสายตาหวานหยาดเยิ้มที่ส่งมาให้เขาตลอดเวลาไม่ว่าจะหน้ากล้องหรือหลังกล้อง พี่ฮยอนจุงตามใจและเอาอกเอาใจเขาเสมอ แต่เขาก็ไม่เบื่อที่จะฟังคำบอกรัก ไม่เบื่อที่จะมองสายตาหวานๆ ไม่เบื่อการเอาใจใส่ดูแลของพี่ และไม่เคยเบื่อจูบที่แสนหวานและอ้อมกอดอบอุ่นที่พี่มอบให้ทุกคำ่คืน...จนกระทั่งมาช่วงหลังๆที่ต่างแยกย้ายกันไปทำงานกันคนละสังกัด แรกๆก็ยังพอทนแต่ระยะหลังพี่ก็เริ่มเปลี่ยนไป...
ช่วงหลังพี่งานเยอะขึ้นจนแทบจะไม่มีเวลาเจอกัน กว่าจะหาเวลามาพบกันได้แต่ละครั้งเลือดตาแทบกระเด็น นัดแล้วนัดอีก และหลายครั้งที่เขาต้องรอเก้อ นัดกันแล้วแต่พอถึงนาทีสุดท้ายพี่ก็โทรมาบอกว่ามาไม่ได้ แรกๆก็พอเข้าใจว่าเป็นเรื่องงาน แต่พอนานๆเข้าฮยองจุนก็เริ่มหวั่นไหว เขาก็แค่ปุถุชนคนธรรมดาจะให้มาปล่อยวางทำใจหนักแน่นอยู่ตลอดเวลาคงไม่ได้ ไหนจะท่าทีแปลกๆของต้นสังกัดใหม่ของพี่ฮยอนจุงที่ดูเหมือนจะกีดกันการพบเจอของพวกเขา ถึงอย่างนั้นฮยองจุนก็อดทนเสมอมา เพราะ "รัก" คำเดียวที่ทำให้เขาทนได้ทุกอย่าง แต่แล้วฟางเส้นก่อนสุดท้ายก็เริ่มขาดเมื่อพี่ฮยอนจุงบอกว่าติดงาน แต่ฮยองจุนกลับไปเห็นกับตาว่าพี่ไปสังสรรค์กับเพื่อนที่มีทั้งหญิงและชาย แต่ที่มันเจ็บปวดก็ตรงที่ความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างพี่ฮยอนจุงกับดาราสาวสวยคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเล่นหนังเล่นละครกับสาวไหนก็มีข่าวกับคนนั้นทุกทีไป ฮยองจุนต้องคอยบอกกับใจตัวเองให้หนักแน่นเข้าไว้...แต่คืนนั้นฮยองจุนต้องพ่ายแพ้และกลับบ้านไปนอนหลับพร้อมกับน้ำตาอยู่คนเดียว...และแล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดตามมาติดๆเมื่อพี่ฮยอนจุงเบี้ยวนัดกับเขาทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่สำคัญใหญ่หลวง แม้จะไม่สำคัญขนาดวันชาติเกาหลี แต่วันนี้เมื่อ 7 ปีที่แล้วเป็นวันที่พี่ฮยอนจุงชวนเขาไปดูหนังกันสองต่อสองเป็นครั้งแรก ทุกปีพี่จะต้องพาเขาไปทบทวนความหลังที่โรงหนังแห่งเดิม วันสำคัญขนาดนี้พี่ลืมได้ยังไง!!! ขนาดเรื่องเล็กๆที่พี่เคยใส่ใจก็ยังลืม แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องสำคัญอื่นๆ เอ่อ! ถึงมันจะเป็นตรรกะที่ออกจะประหลาดไปซักหน่อยก็เถอะ (จุนนี่เริ่มพาล!) งานนี้ฮยองจุนทนไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อพี่เห็นเขาเป็นของตาย เขาก็จะทำให้รู้ว่าเมื่อของตายอย่างเขาเริ่มจะกลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งและไม่ยอมงอมืองอเท้ารอให้พี่มาโปรดเหมือนแต่ก่อนมันจะเป็นอย่างไร? ถ้ารักแล้วยังไม่เห็นคุณค่างานนี้เป็นไงเป็นกัน ฮยองจุนสู้โว้ย!!! (โอว! ไม่น่าเชื่อว่าคำนี้จะดังไปถึงเกาหลี)
เมื่อจะประกาศท้าสู้กับข้ออ้างที่ว่างานรัดตัวและการต้องหลบๆซ่อนๆของคนระดับซูเปอร์สตาร์อย่างพี่ฮยอนจุงแล้วคงจะมาทำเป็นเล่นไม่ได้ งานนี้ต้องมีการวางแผนเป็นอย่างดี พี่ฮยอนจุง! แล้วพี่จะได้รู้ว่าที่เห็นเขาเป็นน้องเล็กให้พี่ๆในวงแกล้งใช่ว่าเขาจะไม่มีความแสบอยู่ในตัว แต่เพราะรักหรอกจึงยอมให้...
แผนการถูกวางไว้เป็นขั้นเป็นตอน~ ~
อันดับแรก...ต้องหาใครซักคนที่สามารถมาแทนที่พี่ฮยอนจุงได้ ทอดตาทั่ววงการบันเทิงแล้วคงจะไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับคนนี้อีกแล้ว เพราะเพื่อนๆของเขาส่วนใหญ่พี่ก็รู้จักเกือบทุกคน และถ้าจะหาคนที่มาเป็นคู่แข่งหัวใจคนนั้นก็ต้องดูมีศักดิ์ศรีพอฟัดพอเหวี่ยงกับพี่ ถึงจะไม่เท่าเอเชี่ยนสตาร์อย่างคิมฮยอนจุงแต่ก็ต้องไม่ด้อยจนไม่เห็นฝุ่น จะเลือกคุณลุงหนวดคู่ซี้ต่างวัยใครจะไปเชื่อ งั้นก็...หึหึ! เสร็จชั้นล่ะ เจ้าเพื่อนรัก...จีโอ ด้วยศักดิ์ศรีนักร้องเสียงทรงพลังของ MBLAQ บอยแบนด์ชื่อดังอันดับต้นๆในขณะนี้บวกกับความเท่ห์และความแมนที่มีอยู่ในตัวของเพื่อนคนนี้ นายนี่แหละเหมาะสมที่สุด!
"ฮยองจุนอ่ะ นายช่วยสงสารและเห็นแก่ความปลอดภัยในชีวิตและอนาคตในวงการบันเทิงของชั้นหน่อยเถอะ อย่าเล่นอะไรแบบนี้ได้มั้ย? เพื่อนขอร้อง"
จีโอโอดครวญเมื่อได้รับรู้แผนการและการร้องขอจากเพื่อนรัก
"ทำไมล่ะ? นายจะช่วยเพื่อนแค่นี้ไม่ได้เชียวเหรอ?"
"แค่นี้อะไรของนายล่ะ แม่ยก 2hj เล่นงานชั้นตายแน่ ไหนจะพี่ฮยอนจุงอีก เค้าคงยอมปล่อยชั้นหรอกนะที่ไปยุ่งกับของรักของหวงของเค้า"
"อย่างนั้นเหรอ? นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?" ฮยองจุนกระพริบตาถี่ๆน้ำตาเริ่มจะเอ่อคลอเบ้าราวกับจะหยาดหยดลงมาได้ทุกเมื่อเล่นเอาจีโอใจแป้ว "ถ้าชั้นยังเป็นคนที่พี่รักพี่หวงแล้วล่ะก็ ชั้นจะต้องมาลงทุนขอร้องนายให้ทำในสิ่งที่ลำบากใจอย่างนี้เหรอ?" จบประโยคน้ำตาที่เอ่อก็ไหลลงมาตามร่องแก้มใสดูแล้วน่าสงสารจนจีโอก็ไม่อาจใจแข็งต่อไปได้
"ก็ได้ๆ ชั้นยอมช่วยนายก็ได้ แต่อย่าร้องไห้เลยนะ นายก็รู้ว่าชั้นทนเห็นน้ำตานายไม่ได้ซักที"
"จริงๆนะ ขอบใจนายมาก รักนายที่สุดเลย"
แล้วฮยองจุนก็โผเข้ากอดเพื่อนรักแน่นโดยรู้อยู่แล้วว่าจะต้องมีคนแชะรูปนี้ ก็เขาจงใจเลือกนัดพบในที่ที่ผู้คนพลุกพล่าน...และหมากตัวแรกคงจะเริ่มทำงานในอีกไม่ช้า
แผนการต่อไป...ฮยองจุนลงทุนตามเช็คตารางเวลาทำงานของพี่ฮยอนจุง จะได้รู้ว่าพี่จะไปที่ไหนเมื่อไหร่อย่างไร จากนั้นเขาก็จะชวนจีโอไปเตร็ดเตร่แถวนั้น เอาแบบผลุ่บๆโผล่ๆ เจอๆหายๆแบบบังเอิญยิ่งดี เพราะถ้าไปจ๊ะเอ๋กันชัดๆตรงๆมันจะดูไม่เนียน
"นี่นายคิดว่าเพื่อนนายไม่มีงานทำรึไง ชั้นก็ไม่ได้โนเนมขนาดจะว่างทั้งปีทั้งชาติหรอกนะ"
"ชั้นก็ไม่ได้คิดจะให้นายทำแบบนี้ไปทั้งปีเมื่อไหร่ล่ะ นายจะบ่นอะไรนักหนานะ!"
"ก็ชั้นกลัวพี่ฮยอนจุงจะมาถลกหนังเอาน่ะซิ"
"ไม่หรอกน่า ชั้นคงไม่มีค่าขนาดที่เค้าจะยอมเสียชื่อเสียงอย่างนั้นหรอก เชื่อชั้นเถอะ..."
ฮยองจุนทำเสียงแผ่วจนสุดท้ายจีโอก็ต้องยอมใจอ่อนให้กับเพื่อนหน้าหวานเหมือนเดิม...
ด้วยความที่ฮยองจุนทำงานในสายของสื่อมวลชนอยู่บ้างจึงรู้ดีว่าถ้าจะให้เป็นข่าวต้องทำให้เกิดข้อสงสัยและกังขา ใช่หรือมั่ว? ชัวร์หรือไม่? อะไรทำนองนี้ ฮยองจุนจึงเลือกที่จะไม่เดินควงแขนจีโอตลอดเวลาที่เตร็ดเตร่และช้อปปิ้งด้วยกัน แต่จะเลือกทำเวลาที่เห็นอะไรสวยหรือถูกใจแบบเผลอไผลไม่รู้ตัว และแน่นอนว่าช็อตเหล่านี้พวกปาปารัซซี่ย่อมไม่พลาด...
แผนการต่อไปอีกขั้น...สร้างความสับสนและคาดเดาต่างๆนานาให้กับคนรอบตัว เมื่อไหร่ที่จีโอมีตารางเดินทางไปทัวร์ต่างประเทศ ฮยองจุนก็จะทำเป็นบินตามไปในเวลาไล่เลี่ยกัน ยิ่งเป็นที่ญี่ปุ่นยิ่งสบายเลย ฮยองจุนจะถือโอกาสไปเยี่ยมคิบอมน้องชายสุดที่รักไปในตัวด้วย
****************
และแล้วแผนการและหมากแต่ละตัวที่ฮยองจุนวางไว้ก็เริ่มทำงาน~ ~
ท่ามกลางทีมงานและแฟนๆที่มามุงดูกันคับคั่งตอนที่ฮยอนจุงกำลังถ่ายแฟชั่นนอกสถานที่ เขาก็รู้สึกว่าเหมือนจะเห็นฮยองจุนแว๊บๆกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่พอจะสอดส่ายสายตาหาแบบจริงจังคนทั้งคู่ก็หายไป...วันนั้นทั้งวันเขาไม่มีสมาธิทำงานเท่าที่ควร...
วันต่อมา ผู้จัดการของฮยอนจุงพยายามซ่อนหนังสือพิมพ์ข่าวบันเทิงให้พ้นสายตาของฮยอนจุงก่อนที่ข่าวซุบซิบจะทำให้ฮยอนจุงอารมณ์เสียและทำงานออกมาไม่ดี ฮยอนจุงจะต้องก้าวไปไกลกว่านี้เพื่อที่จะเป็นซูเปอร์สตาร์เบอร์ต้นๆของวงการบันเทิงระดับโลก เพราะฉะนั้นจะให้ฮยอนจุงเห็นไม่ได้~ ~ เพื่อดาวดวงนั้นที่ฝันที่อยากเป็น...(ไม่ใช่แระ!) มัวแต่ละเมอเพ้อพก ซูเปอร์สตาร์แถวหน้าก็คว้าหนังสือพิมพ์ไปอ่านแล้ว!!!
..."ไม่รู้ว่ามีเรื่องเศร้าอะไร แต่มีคนแอบเก็บภาพจีโอกอดปลอบใจคิมฮยองจุน ที่สำคัญท่าทางเป็นห่วงเป็นใยนั้นไม่น่าจะเป็นแค่เพื่อน..."
..."ความสัมพันธ์ที่เกินเพื่อน?...คิมฮยองจุนและจีโอควงแขนกันช้อปปิ้งต่อหน้าแฟนๆของทั้งคู่อย่างสวีทหวาน ไม่น่าเชื่อว่าทั้งคู่จะเป็นเพียงเพื่อนกัน..."
..."สนามบินแทบแตกเมื่อแฟนๆวง MBLAQ มาส่งขวัญใจของพวกเขาเดินทางไปทัวร์คอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่น แต่ที่น่าแปลก...มีหลายคนแอบเห็นคิมฮยองจุนเดินทางไปญี่ปุ่นด้วย ตารางจะตรงกันบ่อยไปมั้ย?!!! มีอะไรในกอไผ่? หน่อไม้หรือดอกรักที่กำลังผลิบาน..."
..."ในงานประกาศผลรางวัล...ที่มีฮยองจุนเป็น MC กลับปรากฏภาพของจีโอมานั่งรอฮยองจุนทั้งๆที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเพราะเป็นงานในวงการแสดง แถมจีโอยังตอบคำถามนักข่าวแบบหน้าชื่นตาบานว่าฮยองจุนไม่ค่อยสบายเลยต้องมาทำหน้าที่สารถี...หวานกันซ้าาาา..."
ฮยอนจุงอดระแวงไม่ได้ มิน่าล่ะ! หลังงานเลิกเขาถึงไม่เจอหน้าฮยองจุนเลย ทุกทีงานแบบนี้น้องจะต้องรอเพราะเขาก็ไปร่วมด้วย!!!!
ฮยอนจุงขยำหนังสือพิมพ์จนแทบจะไม่เหลือสภาพเดิมโดยไม่รู้ตัว ส่วนผู้จัดการได้แต่ทำตาปริบๆในความผิดพลาดอย่างไม่น่าอภัยของตัวเอง ซักพักฮยอนจุงก็หยิบมือถือออกมาโทรหาฮยองจุน เสียงเรียกดังอยู่นานจนสายตัดไป ฮยอนจุงยิ่งไม่ยอมแพ้ กระหน่ำโทรจนไม่เป็นอันทำงาน...
...รับซิ! นายทำอะไรอยู่นะเจ้าตัวเล็ก?...
ฮยองจุนนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงมองโทรศัพท์ที่ดังต่อเนื่องอย่างสับสน ใจหนึ่งก็อยากจะรับแต่อีกใจหนึ่งก็สะใจ จะได้รู้ซะบ้างว่าคนอื่นจะรู้สึกอย่างไรเวลาที่โทรหาแล้วไม่มีการตอบรับ นั่งซึมเหม่อซักพักก็เดินไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน พอกันทีที่จะต้องมานั่งรอนอนรอโทรศัพท์หรือว่าใครบางคนให้กลับมาหาอย่างไม่มีจุดหมาย...เมื่อตอนที่ฮยองจุนออกจากห้องน้ำก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับถึง 28 สาย ฮยองจุนเองก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่โทรกลับไปตามความเคยชิน บอกกับตัวเองให้นอนหลับให้สบาย ทิ้งความวุ่นวายไว้ให้คนอื่นบ้าง...
ฮยอนจุงว้าวุ่นใจจนไม่เป็นอันทำงานแม้จะพยายามใช้ความเป็นมืออาชีพแล้วก็ตาม สมาธิและความทุ่มเทที่เคยมีมันหายไปหมด ตัวอยู่ที่นี่แต่ใจกลับไปอยู่ที่ใครบางคนแล้ว สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ใจตัวเอง เก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าแล้วบอกลาทีมงานก่อนจะเดินออกไปจากสตูดิโอ
"ฮยอนจุง! นายจะไปไหนน่ะ?"
ผู้จัดการวิ่งกระหืดกระหอบตามมา ฮยอนจุงเหลียวไปมองเพียงแว่บเดียวแล้วก็ตอบเชิงบอกกล่าว
"วันนี้ผมจะกลับคอนโดฯ ไม่กลับไปนอนที่บ้านพักของบริษัทนะครับ"
"ได้ยังไง?!! พรุ่งนี้นายยังต้องเข้าห้องอัดเสียงอีกนะ"
"เลื่อนออกไปก่อนได้มั้ยครับ? ผมยังไม่พร้อมจริงๆ"
"แต่ว่า..."
"ยังพอมีเวลาครับ ผมรู้หน้าที่ของผมดี แต่ตอนนี้งานในหน้าที่กำลังทำให้หัวใจของผมหายไป ผมสัญญาว่าจะทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างและเป็นไปตามสัญญาแน่นอน แต่ตอนนี้ผมต้องขอตัวก่อน ไปล่ะครับ"
แล้วฮยอนจุงก็เดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆอีก
***************
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในคอนโดซึ่งเป็นที่พักส่วนตัวของเขากับฮยองจุนที่ช่วงหลังเขาแทบจะไม่ได้กลับมาเลย ฮยอนจุงก็เริ่มรู้สึกผิดมากขึ้น ห้องเงียบเชียบมืดมิดและดูเงียบเหงา เวลาที่เขาไม่อยู่มันคงมัวหม่นหดหู่...ฮยองจุนก็คงจะเหงาน่าดู น้องยิ่งขี้กลัวแต่เขากลับไม่ไยดี หลงเพลินกับการทำงาน มัวแต่มุ่งไปข้างหน้าจนลืมเหลียวดูคนที่อยู่ข้างหลังที่เคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาด้วยกัน...ฮยอนจุงไขกุญแจเข้าไปในห้องนอน ใจเต้นแรงเมื่อเห็นคนที่เขาเฝ้าเพียรโทรหาทั้งวันนอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่...ใหญ่เกินไปจริงๆสำหรับคนๆเดียว ดูไปก็อดอ้างว้างแทนไม่ได้ บนเตียงนี้เขาเคยนอนกอดจนน้องหลับสนิทไปในอ้อมแขน แต่ตอนนี้ฮยองจุนกลับนอนกอดโทรศัพท์แทน ไฟก็ยังเปิดอยู่ ฮยองจุนกลัวความมืดเขาเองก็รู้ดีแต่กลับละเลย ฮยอนจุงเดินไปที่เตียงนอนแล้วจึงค่อยๆนั่งลงข้างๆคนที่นอนหลับตาพริ้มก่อนจะจรดจมูกลงบนแก้มเนียนนุ่มด้วยความคิดถึง ฮยองจุนลืมตาขึ้นและยังคงงัวเงีย แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็ไม่อาจซ่อนความดีใจในแววตาไว้ได้
"พี่ฮยอนจุง! พี่มาได้ยังไงฮะ?...ว่าแต่พี่มีเวลาว่างกับเค้าด้วยเหรอ?"
ถึงจะดีใจแค่ไหนแต่ฮยองจุนก็ยังไม่วายประชด
"ถึงไม่ว่างพี่ก็ต้องมา ก็โทรหาจนสายจะไหม้นายก็ไม่ยอมรับ"
"แล้วพี่รู้สึกยังไงบ้างฮะ?
"พี่ก็เป็นห่วงนายน่ะซิ เป็นห่วงมาก"
"ผมก็เป็นแบบนั้น"
"ฮยองจุน พี่..."
"แล้วคืนนี้พี่ไม่ต้องไปสังสรรค์กับเพื่อนๆเหรอฮะ?"
"ไม่ พี่จะกลับมาหานาย"
"แล้วสาวสวยคนนั้นล่ะฮะ? ไม่คิดถึงเธอเหรอฮะ? เธอคงจะรอพี่แย่เลย"
"มันเป็นแค่การโปรโมทเท่านั้นนะครับ"
"เหรอฮะ?"
เสียงฮยองจุนถามแบบไม่เชื่อถือทำให้ฮยอนจุงต้องคว้าคนตัวขาวเข้ามากอด
"คิดถึงนายจัง"
"พี่ละเมอรึเปล่าฮะ?"
"ฮยองจุน พี่ยังรักและคิดถึงนายอยู่เสมอนะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนใจพี่ได้"
"แต่ผมอาจจะเริ่มเปลี่ยนใจแล้วก็ได้"
"ข่าวพวกนั้น...ใช่มั้ย?"
ฮยองจุนทำเป็นเงียบ เงียบจนฮยอนจุงใจหาย เขาจึงกอดฮยองจุนแน่นขึ้นอีก
"ไม่มีทาง! พี่ไม่มีวันปล่อยนายไปเด็ดขาด"
"พี่มันเห็นแก่ตัว ทิ้งๆขว้างๆผมแล้วจะมาหวงไว้ทำไมฮะ?"
ตอนนี้ฮยองจุนเริ่มหลุดบท น้ำตาเริ่มไหลออกมาจริงๆ ฮยอนจุงค่อยๆเกลี่ยน้ำตาให้อย่างเบามือ ฮยองจุนนั่งนิ่งมองหน้าและจ้องตาพี่เหมือนโดนมนตร์สะกด เจ็บใจตัวเองที่ไม่อาจลืมผู้ชายคนนี้ได้เลย ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไม่ว่าจะเจ็บปวดเพียงใดก็ไม่เคยมีใครมาแทนที่พี่ได้ ฮยอนจุงค่อยๆประคองใบหน้าหวานนั้นก่อนจะขยับเข้าไปประกบจูบอย่างลึกซึ้งด้วยความคิดถึง จูบเนิ่นนานจนอีกคนเริ่มจะอ่อนระทวยจึงละปากออกมา
"พี่ยอมรับว่าพี่เห็นแก่ตัว แต่พี่ไม่เคยคิดจะทิ้งขว้างนายเลยนะ"
"พี่ไม่เคยมีเวลาให้ผมเลย"
"พี่รู้ครับ แต่พี่ทำเพื่อนาย...เพื่อเรานะ พี่อยากให้อนาคตของเรามั่นคง นายจะได้ไม่ลำบาก เข้าใจมั้ยครับ?"
"..."
"พี่รักนายนะ"
"..."
"ฮยองจุน"
"ฮะ"
"ยังเชื่อใจพี่มั้ย?"
"ฮะ"
สุดท้ายฮยองจุนก็แพ้ทางคนรูปหล่อตัวใหญ่คนนี้จนได้
"ยังรักพี่อยู่มั้ย?"
"ฮะ"
"ยังคิดถึงพี่มั้ย?"
"ฮะ"
"ยังต้องการพี่อยู่มั้ย?"
"ฮะ เอ๊ย! อุ๊บส์!"
ฮยองจุนตอบเพลิน ฮยอนจุงเลยไม่รอช้ารีบจูบปิดทางโต้แย้งของปากบางนั้นทันที
"อื้มมม"
คงมีแต่เสียงครางออกมาจากฮยองจุน
"ฮยองจุนอา คิดถึงจัง! เชื่อพี่นะว่า...พี่ยังรักนายเสมอ"
"ฮะ"
สุดท้ายก็ไม่อาจปฏิเสธใจตัวเองได้
"งั้นคืนนี้...พี่ขอนะ"
ฮยองจุนไม่ตอบได้แต่พยักหน้าอย่างว่าง่าย จะท่ามากไปทำไมในเมื่อที่ลงทุนทำทั้งหมดก็เพราะรักเพราะหวงเพราะคิดถึงและเพราะต้องการพี่ฮยอนจุงคนเดิมคนนี้คืนมานั่นเอง...
The End
Love
Me
ความคิดเห็น