คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : SF 2hj : ผมไม่ใช่ลูกหนี้ (Part 4 ) The End
"กรี๊ดดดดดดดดด"
คุณแม่บ้านหวีดร้องทันทีที่เห็นสภาพของฮยองจุนที่อยู่ในอ้อมกอดของฮยอนจุง แขนที่ห้อยอยู่ข้างตัวมีเลือดไหลออกมามากจนน่ากลัว
"ฮยองจุนของป้า ทำไมทำแบบนี้? อย่าเป็นอะไรนะ ฮือๆ" คุณแม่บ้านคร่ำครวญน้ำตานองหน้า หัวจิตหัวใจของเธอสั่นหวิวคล้ายจะเป็นลม เกิดมายังไม่เคยเห็นเลือดมากมายขนาดนี้ ความสงสารผสมความหวั่นใจทำให้เธอต่อว่าเจ้านายของเธอออกไปโดยไม่รู้ตัว "คุณชายใจร้าย! ที่ฮยองจุนเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณชาย คนไม่มีหัวใจ!!!"
ฮยอนจุงนิ่งอึ้งเพราะเถียงไม่ออก ทุกคำพูดล้วนแล้วแต่ตอกย้ำความใจร้ายของเขาเอง ใช่! เขามันคนใจดำ ไม่มีหัวใจ...ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ทำกับเด็กน้อยที่ไม่มีทางสู้ได้ขนาดนี้หรอก
"เจ้านายครับ ห้ามเลือดก่อนเถอะครับ"
ลูกน้องคนสนิทดูจะมีสติมากกว่าใครโดยเฉพาะฮยอนจุงที่ตอนนี้ได้แต่กอดฮยองจุนเอาไว้แน่นด้วยความสงสารและรู้สึกผิดจนสติแตกไปแล้ว...
ลูกน้องคู่ใจจึงหาผ้าขนหนูผืนใหญ่มาพันข้อมือเอาไว้ก่อนจะโทรเรียกรถพยาบาลอย่างเร่งด่วน คุณแม่บ้านที่เริ่มจะสงบลงและมีสติมากขึ้นก็เดินสำรวจไปทั่วห้องแล้วก็หยิบกระปุกยานอนหลับที่ตกอยู่อีกด้านหนึ่งของเตียงมาส่งให้ฮยอนจุงทั้งน้ำตา...
"ฮยองจุน! นี่นายไม่อยากอยู่กับชั้นจริงๆเหรอ?!!!!"
"นายคงโกรธจนไม่อยากเห็นหน้าชั้นอีกต่อไปแล้วใช่มั้ย?!!!"
ฮยอนจุงได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ...
**************
ฮยองจุนกำลังถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ขณะที่ทั้งบ้านกำลังวุ่นวายโกลาหลรถลีมูซีนของสนามบินก็แล่นเข้าจอดและหญิงวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานก็ก้าวลงมา
"เกิดอะไรขึ้น? ฮยอนจุง"
"แม่! มาได้ยังไงครับ?...แต่เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะครับ ตอนนี้ผมรีบ ขอจัดการธุระก่อน"
ฮยอนจุงพูดพลางรีบขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมกับฮยองจุนที่นอนไม่ได้สติ...
อึนจอง...แม่ของฮยอนจุงหันไปดึงมือคุณแม่บ้านให้เข้าไปในบ้านและเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง...หลังจากรับฟังเรื่องราวจากคุณแม่บ้านเท่าที่รู้เห็นแล้วอึนจองก็ให้คนไปส่งที่โรงพยาบาลทันที...
***************
อึนจองก้าวเข้าไปหาลูกชายที่นั่งก้มหน้าด้วยความเครียดอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยจิตใจที่สับสน ปากได้รูปของฮยอนจุงเม้มสนิทจนแทบจะเป็นเส้นตรง เรื่องที่เธอรู้มาอาจจะยังไม่ครบถ้วนแต่ก็มากพอที่จะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้เธอได้แต่ภาวนาขออย่าให้ลูกของเธอทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงเลย
"ฮยอนจุง"
เสียงเรียกและแรงบีบที่บ่าทำให้ฮยอนจุงเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาที่หมองหม่น
"แม่ครับ! ผม...ผมจะทำยังไงดีครับ?"
"เด็กคนนั้นเป็นใคร?"
ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแต่เธอก็อยากฟังจากปากของลูกชาย
"เค้าชื่อฮยองจุน เป็นลูกชายคนเดียวของคิมฮยองชุก แม่คงจำได้ดี คนที่ทำให้ครอบครัวเราพินาศไงครับ ผมทำให้มันหมดตัว เป็นหนี้เราแล้วก็เอาลูกชายมันมาเป็นคนรับใช้"
"แล้ว...คุณฮยองชุกล่ะ?"
"มันทนไม่ไหวก็เลยฆ่าตัวตาย...แม่ครับ!"
ฮยอนจุงรีบประคองแม่ไว้เมื่ออึนจองซวนเซเหมือนจะเป็นลมก่อนจะพาไปนั่งที่เก้าอี้
"ฮยอนจุง! ลูกทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้วลูก"
"ทำไมครับแม่? ผมไม่เข้าใจ"
"ฮยอนจุง ลูกจะเชื่อรึเปล่าถ้าแม่จะบอกว่า...คนที่เลวร้ายและทำให้ครอบครัวคนอื่นพินาศน่ะไม่ใช่คุณฮยองชุกหรอก แต่เป็นพ่อของลูกเองต่างหาก!"
"แม่พูดอะไร? ผมไม่เข้าใจ"
ฮยอนจุงไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"ฟังดีๆนะลูก คนที่ทรยศหักหลังเพื่อนน่ะคือพ่อของลูก...หลังจากที่ร่วมกันทำธุรกิจจนรุ่งเรืองแล้ว ความโลภก็บังตาทำให้พ่อของลูกหักหลังเพื่อน แม่ของฮยองจุนต้องตรอมใจตายเพราะธุรกิจของครอบครัวล้มเหลวจนแทบจะล้มละลาย แม่เองก็ทนความใจดำและเห็นแก่ตัวของพ่อของลูกไม่ได้เลยพาลูกไปอยู่ต่างประเทศ ลูกอาจจะไม่รู้เพราะแม่ไม่ได้เล่า ไม่อยากให้ลูกรู้สึกไม่ดีกับพ่อ และเมื่อคุณฮยองชุกดิ้นรนทุกวิถีทางจนตั้งตัวได้ใหม่แม่ก็ไม่แปลกใจหรอกที่เค้าจะเล่นงานพ่อของลูกคืนบ้าง แต่เค้าก็ไม่ได้ใจร้ายกับเพื่อนเก่าจนตัดหนทางไปซะหมดทุกทาง พ่อของลูกจึงลุกขึ้นมาได้และมีปัญญาตามลูกกลับมากอบกู้กิจการ...ฮึ! เวลาทำคนอื่นไม่พูดแต่พอถูกทำกลับบ้างก็โวยวายแก้แค้น ลูกไม่สังเกตบ้างรึไงว่าแม่ไม่อยากให้ลูกกลับมา?..."
"ไม่จริง! แม่โกหกใช่มั้ยครับ? แม่ล้อผมเล่น"
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ตอนนี้หน้าของฮยอนจุงถอดสีจนเห็นได้ชัด มือเย็นเฉียบจนชา
"แม่จะโกหกลูกไปเพื่ออะไร? แม่จะทำร้ายจิตใจลูกไปเพื่ออะไร? ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของแม่นะ"
"แล้วทำไมผมถึงไม่เห็นหลักฐานอะไรที่บ่งบอกว่าพ่อโกงเพื่อน นอกจากที่ฮยองชุกโกงครอบครัวเรา" ฮยอนจุงยังพยายามหาเหตุผลมาลบความรู้สึกผิดจากใจ แม้ตอนนี้ในท้องของเขาเริ่มจะปั่นป่วนแล้วก็ตาม
"ลูกหาหลักฐานจากที่ไหนล่ะ? ถ้าหาจากฝ่ายของเราลูกคิดว่าพ่อเค้าจะเก็บเอาไว้ให้คอยทิ่มแทงทำไม มีใครบ้างที่จะทำอย่างนั้น"
"แม่ครับ! ผม..."
ฮยอนจุงเริ่มพูดไม่ออก น้ำตาซึม เขาลงโทษคนผิดหรือนี่ ยิ่งกับฮยองจุนด้วยแล้วยิ่งเป็นความผิดมหันต์จนยากต่อการอภัย
"ลูกรู้มั้ยว่าตอนนี้ลูกทำตัวเหมือนพระเอกละครหน้าโง่! ขอโทษนะที่แม่ต้องพูดตรงๆ ในเมื่อมีคนที่รู้เรื่องทั้งหมดอยู่ใกล้ตัวทั้งคนอย่างแม่แต่ลูกกลับไม่ถาม แม่พยายามถามทุกครั้งก็ไม่ยอมบอกว่ากำลังทำอะไร เอาแต่อ้ำอึ้งอึกอัก เฮ้อ! แม่เองก็ผิดที่ปล่อยให้ลูกทำอะไรตามใจชอบ ไม่คิดว่าลูกจะเจ้าคิดเจ้าแค้นและเล่นแรงขนาดนี้ แล้วเด็กคนนั้นไปรู้อะไรด้วย ตอนเกิดเรื่องก็ยังตัวเล็กนิดเดียว โกรธพ่อแล้วไปลงกับลูกที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มันถูกแล้วเหรอ?"
"นี่หมายความว่า...พ่อเป็นคนฆ่าแม่ของฮยองจุนทางอ้อม ส่วนผม...ก็ยังมาฆ่าพ่อของเค้าทางอ้อมอีก แล้วตอนนี้ผม...ผมยังจะฆ่าฮยองจุนอีกด้วย แม่ครับ! ผมจะทำยังไงดี? ผมจะทำยังไง ช่วยผมด้วยครับ ผม...ไม่ได้ตั้งใจ..."
เสียงของฮยอนจุงจากร้อนรนแล้วค่อยๆแผ่วลงๆอย่างว้าวุ่นใจ
"ใจเย็นๆลูก ตอนนี้สำคัญที่สุดคือรอดูให้ฮยองจุนจะปลอดภัยก่อนดีกว่า อย่างอื่นค่อยมาว่ากัน"
"ครับ"
ฮยอนจุงลำคอตีบตัน ได้แต่รับคำอย่างห่อเหี่ยว...
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนฮยอนจุงแทบจะขาดใจตายเพราะความเป็นห่วงและกระวนกระวาย จนกระทั่งประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก ฮยอนจุงรีบถลาเข้าไปหาหมอ อึนจองก็รีบตามไปติดๆ
"คุณหมอครับ ฮยองจุนเป็นยังไงบ้างครับ? ปลอดภัยรึยังครับ?"
"ใจเย็นๆครับ ตอนนี้หมอได้ล้างท้องและเย็บแผลที่ข้อมือให้แล้ว แต่คนเจ็บเสียเลือดมากจนเกือบจะช็อคอยู่แล้ว แถมยังทานยานอนหลับเข้าไปอีกมาก ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย อาการยังค่องข้างวิกฤต ต้องรอดูอาการต่อไปอีกซักระยะนึงนะครับ"
ฮยอนจุงหน้าซีดจนไม่มีสีเลือดและแทบไม่แรงทรงตัว อึนจองกุมมือที่เย็นเฉียบของลูกไว้เป็นการให้กำลังใจ
"คุณหมอครับ ช่วยฮยองจุนด้วยนะครับ ผมขอร้อง"
"ครับ! ทำใจดีๆไว้นะครับ หมอจะพยายามเต็มที่"
"ขอพวกเราเข้าไปเยี่ยมได้มั้ยคะ?"
"เชิญครับ แต่อย่านานนักนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
แล้วอึนจองก็ดึงลูกชายที่ตอนนี้เหมือนคนไม่มีวิญญาณให้ตามเข้าไปในห้อง...
ภายในห้องฉุกเฉิน...ฮยอนจุงเดินเข้าไปหาฮยองจุนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง อุปกรณ์ช่วยชีวิตและเครื่องช่วยหายใจระโยงระยางเต็มไปหมด เขารู้สึกผิดจนทำอะไรไม่ถูก ถ้าเจ็บแทนได้เขาก็ไม่รีรอที่จะทำ แต่ใบหน้าขาวซีดที่ดูสงบในยามนี้กลับตอกย้ำความผิดพลาดในทุกเรื่องของเขามากยิ่งขึ้น...นายคงไม่เจ็บปวดเพราะพี่อีกแล้วใช่มั้ย? ฮยองจุน...
"ฮยองจุน พี่ขอโทษ นายอย่าเป็นอะไรนะ นายต้องหาย เข้าใจมั้ย?"
อึนจองมองดูลูกชายพร่ำรำพันด้วยความเห็นใจ อะไรเป็นอะไรเธอรับรู้มาจากคุณแม่บ้านหมดแล้ว
"ทำใจดีๆไว้นะลูก ฮยองจุนคงไม่เป็นอะไร เค้าคงไม่โชคร้ายตลอดไปหรอกลูก"
"ครับแม่ ฮยองจุนโชคร้าย...โชคร้ายที่มาเจอผม"
"อย่าเพิ่งโทษตัวเองเลยลูก"
"แม่ครับ! ผมไม่กลับบ้านนะครับ จะอยู่เฝ้าฮยองจุน"
"ลูกจะนอนตรงไหน ห้องฉุกเฉินเค้าไม่ได้มีที่ให้นอนเฝ้านะ"
"ผมจะนอนที่เก้าอี้นี่แหละครับ เผื่อฮยองจุนฟื้นขึ้นมาผมจะได้รู้ทันที"
"ตามใจลูกก็แล้วกัน เดี๋ยวแม่จะให้คนหาอะไรมาให้ลูกทานซักหน่อย แล้วแม่ขอตัวกลับไปอาบน้ำอาบท่าก่อน ถ้ามีอะไรคืบหน้ารีบโทรบอกแม่ด้วยนะ"
"ขอบคุณครับแม่"
หลังจากออกมาส่งแม่กลับไปแล้วฮยอนจุงก็ทรุดลงนั่งที่เก้าอี้อย่างอ่อนแรง...
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ลูกน้องคนสนิทของฮยอนจุงและผู้ช่วยอีกคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อแจ๊กเก็ตกันหนาว หมอนรองคอสำหรับนอนที่เก้าอี้ อาหารกล่องพร้อมเครื่องดื่มที่คุณแม่บ้านจัดเตรียมมาให้อย่างดี กระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือที่เจ้านายลืมเพราะความรีบร้อน รวมไปถึงข้าวของส่วนตัวที่เห็นว่าจำเป็นอีกหลายอย่าง
"อะไรกัน? พวกนายหอบหิ้วอะไรกันมามากมาย?"
ฮยอนจุงถามด้วยความสงสัย
"คุณท่านให้จัดอาหารมาให้นายน่ะครับ ผมก็เลยเตรียมของอื่นๆที่จำเป็นมาให้ด้วยครับ"
"ฮยองจุนนอนไม่ได้สติอยู่ในนั้น เป็นตายยังไงก็ยังไม่รู้ พวกนายจะให้ชั้นมาอยู่อย่างสุขสบายเหมือนมาปิคนิกได้ยังไง เอากลับไปเถอะ! ชั้นกินไม่ลง ทิ้งไว้แค่กระเป๋าสตางค์ มือถือ แล้วก็เสื้อแจ๊คเก็ตก็พอ"
"แต่..."
"ไม่มีแต่!"
"งั้นก็ได้ครับ แต่ผมขอทิ้งแซนวิชกับกาแฟไว้ให้นายด้วยนะครับ"
ลูกน้องผู้รู้ใจไม่วายเป็นห่วง
ฮยอนจุงพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ รู้ดีว่าถ้าไม่ยอมรับไว้เจ้าพวกนี้คงไม่ยอมกลับไปง่ายๆ
"งั้นพวกผมกลับก่อนนะครับ เอ่อ! มีอะไรจะให้ผมทำอีกมั้ยครับ?"
"มี! นายช่วยชกหน้าชั้นให้มันหายโง่ซักหน่อยซิ!"
"แหะๆ! ผมไม่กล้าหรอกครับนาย ให้ทำอย่างอื่นได้มั้ยครับ?"
อดคิดในใจไม่ได้ว่าแต่ก่อนก็แค้นจะเป็นจะตาย ตอนนี้ก็มาจะเป็นตายเพราะความเป็นห่วง
"ทำไม่ได้ก็กลับไปเถอะ ฝากดูแลที่บ้านและแม่ด้วยแล้วกัน"
ฮยอนจุงพูดพลางโบกมือไล่ลูกน้องกลับไป...
*****************
"พ่อฮะ รอผมด้วย มารับผมไปอยู่ด้วยนะฮะ"
ฮยองจุนร้องเรียกพ่อที่สุดแสนจะคิดถึง แต่ดูเหมือนว่าพ่อจะถอยห่างจากเขาไปเรื่อยๆ
"พ่อฮะ อย่าเพิ่งไป รอผมด้วย"
"ฮยองจุน กลับไปเถอะลูก มันยังไม่ถึงเวลาของลูก จำไว้ว่าพ่อรักลูกก็พอแล้ว กลับไปซะ"
"พ่อฮะ!"...
ฮยอนจุงที่กำลังเคลิ้มหลับอยู่กับเก้าอี้ต้องตกใจตื่นเมื่อรู้สึกได้ถึงเสียงฝีเท้าที่วิ่งกันวุ่นอยู่ที่ห้องของฮยองจุน
"เกิดอะไรขึ้นครับ?"
ฮยอนจุงรีบคว้าตัวพยาบาลคนหนึ่งไว้แล้วถามด้วยความตกใจระคนหวั่นใจ
"คนเจ็บรู้สึกตัวแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"
แล้วพยาบาลก็รีบผละไปทำหน้าที่ ตอนนี้ใครจะไปไหนก็ช่างเพราะฮยอนจุงโล่งอกและดีใจจนไม่รู้จะทำอะไรดีแล้ว ใช่! ต้องโทรหาแม่ก่อน...
...อึนจองและฮยอนจุงมาคอยเฝ้าฮยองจุนที่ตอนนี้ได้ย้ายมาพักฟื้นที่ห้องพิเศษแล้ว ฮยองจุนนอนนิ่งมองหน้าคนที่เฝ้าอยู่ไม่ห่างด้วยความรู้สึกน้อยใจไม่หาย จากนั้นจึงละสายตามองเลยไปยังผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่อยู่ในห้อง...ไม่ใช่คุณป้าแม่บ้านนี่นา...
หญิงคนนั้นส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้พร้อมกับเดินเข้ามาลูบผมฮยองจุนอย่างนุ่มนวล
"เป็นยังไงบ้าง? ฮยองจุน"
"ผมยังไม่ตายเหรอฮะ?"
ฮยองจุนไม่ตอบแต่ถามเสียงแหบแห้งแผ่วเบา
"ฮยองจุนปลอดภัยแล้วนะลูก"
"ขอโทษฮะ คุณเป็นใครฮะ?"
"ป้าชื่ออึนจอง เป็นแม่ของฮยอนจุง"
ฮยองจุนมีท่าทีตกใจ ลูกชายใจร้ายขนาดนี้แล้วแม่ล่ะ
"ไม่ต้องกลัวนะลูก ป้าไม่ทำอะไรฮยองจุนหรอก แต่คนที่จะโดนคือลูกชายป้าเอง"
"แม่ครับ!"
"ไม่ต้องมาเรียกแม่เลย แม่ไม่มีลูกที่ใจร้ายขนาดนี้ รอให้ฮยองจุนหายดีก่อนแล้วแม่จะต้องจัดการกับลูก"
ฮยอนจุงทำหน้าเจื่อนๆแต่ก็ไม่วายที่จะจับมือฮยองจุนมากุมไว้อย่างรักใคร่
"ฮยองจุน พี่ขอโทษนะ ยกโทษให้พี่ด้วย"
"คุณเมารึเปล่าฮะ? พูดจาแปลกๆ"
"ไม่ได้เมาเหล้าแต่พี่เมารัก...พี่รักนายนะ ฮยองจุน"
ฮยองจุนหลับตาอย่างอ่อนแรง...วันนี้มีแต่เรื่องแปลกๆ...
***************
หลายวันต่อมา...ที่บ้านของฮยอนจุง...
"หมายความว่าตอนนี้ผมไม่ได้เป็นลูกหนี้คุณฮยอนจุงแล้วใช่มั้ยฮะ?"
ฮยองจุนถามทั้งน้ำตาหลังจากที่รู้ความจริง พ่อและเขาต้องมารับกรรมเพราะความเข้าใจผิดหรือนี่!!
"ใช่จ้ะ"
"แล้วผมก็กลับไปอยู่ที่บ้านของผมได้เหมือนกันใช่มั้ยฮะ?"
"จ้ะ"
"ไม่ได้นะ!!"
ฮยอนจุงพูดแทรกขึ้นมาทันที
"ดีเลยฮะ เวลาที่จากกัน เราจะได้ไม่มีอะไรต้องติดค้างกันอีก"
ฮยองจุนไม่สนใจในสิ่งที่ฮยอนจุงพูดแต่กลับพูดด้วยท่าทีที่เย็นชาในสิ่งที่อยากจะพูด
"แม่ครับ!"
ฮยอนจุงใจหายวาบ
"อะไรอีกล่ะลูกคนนี้ เวลาจะทำไม่เคยสนใจถามแม่ พอตอนนี้เอะอะก็แม่ครับ แม่ครับ" แล้วอึนจองก็หันมาหาฮยองจุน "ฮยองจุนจะโกรธฮยอนจุงป้าก็ไม่ว่าเพราะเค้าทำกับหนูไว้เยอะมาก แต่ป้าอยากจะรู้จริงๆว่าฮยองจุนอาฆาตแค้นฮยอนจุงบ้างรึเปล่า?"
ฮยองจุนหลับตาลงช้าๆพร้อมกับถอนหายใจยาว จากนั้นจึงลืมตาขึ้น น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว
"ไม่ล่ะครับ ถ้ามัวแต่อาฆาตกันไป แก้แค้นกันมาก็ไม่มีวันจบสิ้น ผมอยากให้มันจบลงตรงนี้แล้วไม่ต้องมาเจอกันอีก"
"ฮยองจุน..."
ฮยอนจุงพูดไม่ออกได้แต่ครางเสียงแผ่ว
"ขอบใจฮยองจุนมากนะ ดูซิลูก! น้องยังรู้จักคิด ไม่เหมือนใครบางคนที่โตแต่ตัว"
ฮยองจุนนิ่งมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่เคยเห็นฮยอนจุงเฉาได้ขนาดนี้
"ฮยองจุน"
"ฮะ? คุณป้า"
"ถ้าฮยองจุนจะกลับไปอยู่ที่บ้าน ป้าก็คงห้ามไม่ได้"
"ขอบคุณมากฮะ"
อึนจองยกมือห้ามฮยอนจุงที่ทำท่าจะโต้แย้ง
"แต่ป้าก็คงต้องไล่ฮยอนจุงออกจากบ้านนี้เพื่อเป็นการลงโทษ"
"มันเกี่ยวกันตรงไหนฮะ?"
"เกี่ยวซิจ๊ะ การที่ฮยองจุนจะกลับบ้านแสดงว่าฮยองจุนยังไม่หายโกรธฮยอนจุงซะทีเดียวจนไม่สามารถอยู่ร่วมบ้านกันได้ ข้อนี้ป้าเข้าใจ แต่เพราะอย่างนั้นป้าจึงต้องลงโทษฮยอนจุงที่ทำให้ฮยองจุนไม่อยากอยู่ที่นี่ ทำให้ป้าต้องเหงา"
"คุณป้าฮะ ผม..."
"พูดตามจริงนะ ป้าอยากให้ฮยองจุนอยู่ที่นี่ อยากชดเชยความผิดที่ครอบครัวของป้าโดยเฉพาะลูกชายตัวดีได้ทำให้ฮยองจุนต้องตกระกำลำบาก เจ็บหนักปางตาย" อึนจองหยุดพูดก่อนจะมองหน้าจ๋อยๆของลูกชาย "และที่สำคัญป้ารักฮยองจุนจริงๆนะ รักเหมือนลูกคนนึงเพราะป้าเคยเห็นฮยองจุนมาแต่อ้อนแต่ออก ฮยอนจุงน่ะไม่เคยอยู่บ้านเป็นเพื่อนป้าเลย ป้าเหงา! เหงาจริงๆเลยลูก"
แล้วอึนจองก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา ฮยองจุนอดเห็นใจไม่ได้ ไม่แปลกหรอก! เขาเองก็รู้สึกอบอุ่นทุกทีที่อยู่กับคุณป้า เหมือนได้อยู่กับแม่
"คุณป้าฮะ ผม..."
"อ้อ! อีกอย่างนะ ถ้าฮยองจุนกลับไปอยู่คนเดียวป้าคงเป็นห่วงแย่เลย จะอยู่ได้ยังไง อยู่ซะที่นี่เถอะนะ นะ ฮยองจุน"
"เอ่อ! ผม..."
"นะ ฮยองจุน ถือว่าป้าขอร้อง เห็นแก่ป้าเถอะนะ"
"กะ...ก็ได้ฮะ"
ฮยองจุนตอบรับอย่างสับสน ใจหนึ่งก็ดีใจ แต่อีกใจก็ยังน้อยใจใครบางคนไม่หาย
"ขอบใจมากนะจ๊ะ ขอบใจจริงๆ"
อึนจองดีใจจนต้องซับน้ำตาอีกรอบ ฮยอนจุงยิ้มอย่างโล่งอก แม่ของเขาเป็นนักต่อรองชั้นยอดทีเดียว...
"แต่ผมก็มีเรื่องจะขอร้องฮะคุณป้า"
"เรื่องอะไรจ๊ะ?"
"ผมไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน"
ฮยองจุนพูดพร้อมกับเหลือบตามองฮยอนจุงที่ตอนนี้หุบยิ้มแทบไม่ทัน...
..."แม่ช่วยได้แค่นี้แหละ ที่เหลือลูกต้องไปจัดการเอง แม่ไม่อยากเป็นยายแก่เจ้าเล่ห์"
อึนจองบอกกับลูกชายเมื่อกันตามลำพัง
"แค่นี้ก็ขอบคุณแม่มากแล้วครับ"
*************
ตอนแรกฮยองจุนจะขอกลับไปเรียนต่อที่โรงเรียนประจำเพราะอยากจะหนีคนใจร้ายไปให้ไกล แต่อึนจองขอร้องเอาไว้ด้วยเหตุผลว่าเธอเป็นห่วงและคิดถึงฮยองจุน สุดท้ายเด็กน้อยที่จิตใจดีก็ต้องใจอ่อนไปตามระเบียบ แต่ไม่ว่าฮยอนจุงจะตามง้อมากแค่ไหนก็ไม่ทำให้ฮยองจุนใจอ่อนได้ หลบได้เป็นหลบ หนีเอาดื้อๆก็มี ถึงจะบอกไปว่าไม่อาฆาตแค้นแต่แผลในใจครั้งนั้นมันก็ยากจะลบเลือน...
แต่ทุกวันก็จะมีช่อดอกไม้พร้อมการ์ดขอโทษและบอกรักมาวางไว้ที่ห้องนอนใหม่ของฮยองจุนที่อึนจองสั่งจัดให้สมฐานะ ช่อเก่ายังไม่ทันเฉาช่อใหม่ก็มาเปลี่ยนแล้ว และแม้ว่าจะทำเป็นไม่สนใจต่อหน้าฮยอนจุง แต่เมื่ออยู่ตามลำพังในห้องฮยองจุนก็อดที่จะหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาชื่นชมดอมดมด้วยใจที่สับสนไม่ได้...เด็กน้อยคนหนึ่งที่อ่อนต่อโลก ขาดความอบอุ่นจากอ้อมอกของพ่อแม่ที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งนานนับเดือนกับชายหนุ่มรูปงาม...อ้อมกอดที่อบอุ่นยังรู้สึกได้ แม้เขาจะใจร้ายแค่ไหนแต่ก็ยากนักที่จะไม่หวั่นไหวและตัดใจให้ลืม ถึงอย่างนั้นฮยองจุนก็บอกกับใจตัวเองว่าต้องทำให้ได้...
ฮยองจุนยืนงงเมื่อข้าวของเครื่องใช้ของเขาหายไปจากห้องหมด...หายไปไหน? กว่าจะได้คำตอบอ้อมแขนแข็งแกร่งก็โอบกอดจากด้านหลัง
"ปล่อยผมนะฮะ คนใจร้าย หูเบา ปล่อยยยยย"
ฮยองจุนดิ้นรนออกจากอ้อมกอดแต่ก็ไม่สำเร็จ อ้อมกอดยิ่งกระชับแน่นขึ้นไปอีก
"ไม่ปล่อย ฮยองจุนจะด่าว่าพี่ยังไงก็ได้ พี่ยอมหมดทุกอย่าง จะให้พี่ทำอะไรก็ได้ พี่ก็ยอมทุกอย่าง ขอแค่นายยกโทษให้พี่"
"ผมก็ยกโทษให้แล้วไงฮะ"
"แต่นายยังหมางเมินห่างเหินพี่อยู่เลย"
"อันนี้ช่วยไม่ได้"
"ใจร้าย"
"ใครกันแน่ที่ใจร้ายฮะ?" "พี่ขอโทษ ขอโทษๆๆๆๆๆๆ"
"พอแล้วฮะ ผมยกโทษให้แล้วกัน จะได้หมดเวรหมดกรรมต่อกัน"
"พี่ไม่ยอมหมดหรอก" ฮยอนจุงทำหน้ามึน "แล้วนายก็ต้องรับรักพี่ด้วยนะ"
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันนะฮะ"
"เกี่ยวซิ เกี่ยวมากด้วย พี่รักนายมากนะ ฮยองจุน พี่ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว รู้มั้ยว่าพี่คิดถึงนายแค่ไหน? คิดถึงผิวขาวๆเนียนๆนุ่มๆหอมๆของนายจนจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"ก็เรื่องของคุณซิฮะ ไม่เกี่ยวกับผม ไปบอกผู้หญิงของคุณซิ มาบอกผมทำไม"
"ตอนนี้พี่เลิกกับทุกคนหมดแล้ว จะมีแค่นายคนเดียว"
"จะให้ผมเชื่อคุณ?"
"ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง อ้อ! เรียกพี่ได้มั้ยครับ?
"ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะฮะ"
"พี่ก็จะจูบนาย"
"คนเจ้าเล่ห์!"
"ว่าพี่ๆก็จะจูบนาย"
"..."
"เงียบพี่ก็จะจูบนาย"
"ผม..."
"ผม...พี่ก็จะจูบนาย"
"โอ๊ยยยย พอแล้วฮะ ลรุปว่าคุณ เอ๊ย! พี่จะต้องจูบผมให้ได้ใช่มั้ย?"
"ใช่!"
"ผมไม่พูดด้วยแล้ว"
แล้วฮยองจุนก็เดินออกจากห้องไป แต่สุดท้ายก็ไม่แคล้วถูกคนเอาแต่ใจโอบเอวพาเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง...
"ปล่อยผมนะะะะะะ คนบ้าอำนาจ เอาแต่ใจ ปล่อยยยยย"
"..."
"ผมเกลียดพี่!!"
"..."
"นี่พี่จะไม่พูดอะไรเลยเหรอฮะ? อ๊ายยยยยยย"
"...."
"ผมไม่ไหวแล้วนะ คนบ้า! อยากจะทำอะไรก็ทำไปเลย"
"จริงนะครับ?"
"พูดได้แล้วเหรอฮะ?"
"ไม่พูดก็ได้ ทำต่อเลยแล้วกัน"
"คนเจ้าเล่ห์! อื๊อออออออ"
...อึนจองยิ้มอย่างสบายใจก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง...
THE END
Love
Me
ความคิดเห็น