SF 2HJ [SS501]

ลำดับตอนที่ #1 : SF : ฮยองจุนตกสวรรค์ [By...Kim ss]

ฮยองจุนตกสวรรค์

"ฮะฮะ! ท่านพี่จับน้องให้ได้ซิ แล้วน้องจะยอมให้จูบ" เสียงใสกังวานกลั้วเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานและยั่วเย้าดังไปทั่วน้ำตกในสวนสวยของสวรรค์
"ฮยองจุน พี่จะต้องจับน้องมาทำโทษให้ได้เลย" เสียงทุ้มนุ่มดังตามมาด้วยความเอ็นดู
และแล้วเทวดาน้อยฮยองจุนที่มัวแต่เหาะไปเหลียวดูด้านหลังไปก็ต้องตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเทวดาหนุ่มฮยอนจุงที่เปลี่ยนวิธีการตามจับด้วยการเก็บปีกแล้วหายตัวไปดักด้านหน้าของเทวดาน้อยแทน
"อ๊ายยยยย ท่านพี่ ปล่อยน้องนะ ท่านพี่ขี้โกงนี่นา" เทวดาน้อยร้องท้วงพลางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเทวดาหนุ่ม
"ใครโกง? น้องไม่ได้บอกพี่ว่าห้ามหายตัวนะ แค่บอกว่าจับให้ได้แล้วจะให้จูบ จำไม่ได้หรืออย่างไร?" เทวดาหนุ่มแกล้งเย้าด้วยการทบทวนคำพูดของเทวดาน้อยที่ตอนนี้ได้แต่หน้าแดงขับกับผิวที่ขาวราวหิมะให้น่ารักจนคนมองแทบจะลืมหายใจ "ตอนนี้พี่จับน้องได้แล้ว มาให้พี่จูบซะดีๆ" ไม่พูดเปล่ามือข้างหนึ่งเชยคางเทวดาน้อยให้เงยขึ้นรับการจุมพิตที่แสนหวานจากตนเองซึ่งเทวดาน้อยก็หาได้ขัดขืน ปากบางเผยอน้อยๆราวกับเเชิญชวนเสียด้วยซ้ำ ปากได้รูปของเทวดาหนุ่มจึงไม่รอช้าประกบลงบนปากบางจิ้มลิ้มของเทวดาน้อยพร้อมกับเม้มทั้งล่างและบนเหมือนจะทักทายก่อนจะค่อยๆสอดแทรกลิ้นอุ่นของตนเองเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กๆด้วยความเสน่หา
"อื้มมมมมม" เทวดาน้อยได้แต่ส่งเสียงในลำคอด้วยความหวามไหวปานจะขาดใจลงไปในบัดดล เทวดาหนุ่มจึงสยายปีกขาวห่อหุ้มร่างบางของเทวดาน้อยแล้วลอยล่องไปยังด้านหลังของม่านน้ำตกที่งดงามราวภาพวาด จากนั้นจึงค่อยๆประคองร่างของเทวดาน้อยให้นอนลงบนโขดหินก้อนใหญ่ที่ส่องแสงเป็นประกายระยิบระยับ เทวดาหนุ่มทอดกายตามลงมานอนเคียงข้าง ท้าวแขนมองอย่างรักใคร่ มือข้างหนึ่งเสยผมสีน้ำตาลอ่อนของเทวดา

น้อยที่นุ่มดั่งแพรไหมเล่นอย่างเพลิดเพลิน
"ฮยองจุน น้องรู้ตัวหรือไม่ว่าน้องน่ารักเพียงใด?"
"น้องจะไปรู้ได้อย่างไร และถ้าน้องคิดหรือพูดเช่นนั้น เหล่าเทวดาและนางฟ้าทั้งหลายคงคิดว่าน้องช่างเป็นเทวดาที่หลงตัวเองเป็นแน่" ยามเอื้อนเอ่ยวาจายังรื่นหูและฉอเลาะเสียจนเทวดาหนุ่มมิอาจยับยั้งใจตนเอง
"ถ้าเช่นนั้นพี่จะบอกให้เองก็ได้ว่าน้องเป็นเทวดาที่น่ารักที่สุด ทอดตาทั่วสวรรค์นี้ก็หามีผู้ใดเทียบเทียม และพี่ก็รักน้องสุดหัวใจ"
"น้องก็รักท่านพี่ที่สุดเช่นกัน"
แล้วจูบที่แสนหวานของเทวดาทั้งสองก็ถูกมอบให้แก่กันและกันอีกครั้งเพื่อยืนยันในสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างได้บอกกล่าวออกไป เทวดาหนุ่มพลิกกายขึ้นทาบทับร่างบอบบางของเทวดาน้อยก่อนที่จะได้แสดงบทรักดั่งที่เคยกระทำมาเป็นประจำ...

ฮยอนจุงและฮยองจุนเป็นเทวดาคู่รักที่ขึ้นชื่อในเรื่องที่รักกันมากที่สุดในสวรรค์แห่งนี้ แทบจะไม่มีเวลาใดที่ทั้งสองแยกจากกัน เมื่อเห็นเทวดาหนุ่มก็จะเห็นเทวดาน้อย และในทางกลับกัน เทวดาน้อยอยู่ที่ใดก็มักจะมีเทวดาหนุ่มอยู่เคียงข้างร่ำไป เหล่าเทวดาและนางฟ้าต่างเรียกขานเทวดาคู่รักนี้ว่า "เทวดาพี่เทวดาน้อง"

...ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขปานว่าการได้มาสถิตย์ ณ สวรรค์แห่งนี้ยังไม่น่าอภิรมย์เทียบเท่าการได้ครองรักกัน แต่ไหนเลยจะคาดคิดว่าเวลาแห่งความทุกข์กำลังจะย่างกรายเข้ามา...
"ฮยองจุน! น้องอย่าเหาะเร็วเกินไป ที่ตรงนั้นเป็นวังวนของท้องฟ้า ระวังจะ..."
ยังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคร่างของเทวดาน้อยก็หมุนคว้างกลางหลุมอากาศก่อนจะดิ่งลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว
"ท่านพี่! ช่วยน้องด้วย"
เทวดาน้อยร้องด้วยความตกใจ ไม่ต่างอะไรกับเทวดาหนุ่ม เมื่อเห็นร่างเล็กๆลอยละลิ่วลงไปใจก็แทบจะปลิดปลิวตาม แม้เทวดาหนุ่มจะเร่งความเร็วสุดกำลังก็ยังมิอาจเอื้อมคว้ามือบางๆของเทวดาน้อยไว้ได้
"น้องข้า!"
เทวดาหนุ่มร่ำร้องเรียกหาคนรักด้วยความร้อนใจ ใจแทบขาดตามไปเมื่อเห็นร่างบางๆกำลังจะถูกกลืนหายไปในม่านหมอก มือน้อยๆไขว่คว้าด้วยหวังจะยึดเหนี่ยวมือแกร่งของเทวดาพี่แต่ก็เปล่าดาย

"ท่านพี่!!!!!"

"น้องข้า!!!!"

ทั้งสองต่างร่ำเรียกหากันประหนึ่งสวรรค์แห่งนี้กำลังจะล่มสลาย...หนึ่งห่วงใย...อีกหนึ่งหวาดหวั่น...

...หรือนี่จะเป็นเวลาแห่งการจากพราก...
"น้องข้า! พี่จะต้องตามหาน้องให้จงได้"
เทวดาหนุ่มร้องบอกออกไปคล้ายดั่งสัญญาใจเมื่อร่างบางเริ่มจะเลือนหายไปต่อหน้าต่อตา...

...แล้วเทวดาหนุ่มก็สยายปีกกว้างอีกครั้งก่อนจะพุ่งลงสู่เบื้องล่างตามเทวดาน้อยไปอย่างรวดเร็ว...

****************
ลีแจวอง...หนุ่มหล่อวัย 27 ปี ยืนเหม่อมองขนนกสีขาวในมือด้วยความคิดถึงใครบางคนจับใจ...ขนนกที่แสนจะละเอียดและอ่อนนุ่มประหนึ่งมิใช่สิ่งของบนโลกนี้จริงๆ~ ~

ย้อนกลับไปเมื่อประมาณหนึ่งเดือนที่แล้ว~ ~

ขณะที่แจวองกลับจากที่ทำงานและกำลังจะขึ้นบันไดเพื่อเข้าไปสู่ล็อบบี้ของอพาร์ทเม้นต์หรูซึ่งเป็นที่พักของเขานั้น พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างบอบบางประหนึ่งเด็กน้อยที่นอนฟุบหน้าสลบไสลอยู่ใกล้ๆกับราวบันได น่าแปลกที่อพาร์ทเม้นต์แห่งนี้ถึงจะไม่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนเพราะความมีระดับ แต่ก็ใช่ว่าจะเงียบเหงาจนไม่มีใครผ่านไปผ่านมา แล้วเหตุใดจึงไม่มีคนเห็นเด็กน้อยคนนี้ แจวองเดินเข้าไปคุกเข่าลงข้างๆ ค่อยๆประคองร่างนั้นมาไว้ในอ้อมแขนและเมื่อพลิกร่างเล็กให้เงยหน้าขึ้นมา..

...พระเจ้า!...

คือคำแรกที่แจวองอุทานกับตัวเอง แทบจะไม่เชื่อสายตาว่าในโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาน่ารักและสะสวยปานเทวดาตกลงมาจากสวรรค์เช่นนี้ ผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นลอนน้อยๆดูนุ่มพลิ้ว ดวงหน้าหวานนั้นก็ขาวราวหิมะ ปากบางสวยออกสีชมพูระเรื่อ ดวงตากลมที่ปิดสนิทถูกบดบังด้วยแพขนตาที่หนางอนงาม ที่สำคัญร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของเขายามที่ช้อนอุ้มขึ้นมาช่างบอบบางและเบาเหมือนไม่มีน้ำหนัก แถมผิวกายที่เนียนละเอียดคล้ายไม่มีรูขุมขนใดๆนั้นจะว่าร้อนก็ไม่ใช่จะว่าเย็นก็ไม่เชิง เป็นอุณหภูมิที่ประหลาดจริงๆ แต่จะอย่างไรก็ตาม ในเวลานี้แจวองรู้ตัวว่าได้ตกหลุมรักเด็กที่เขาเพิ่งจะได้พบหน้าเป็นครั้งแรกและยังไม่ได้สติเลยด้วยซ้ำ

...นายเป็นใครนะ? คนหรือว่าเทวดา?...

แจวองอุ้มร่างบางๆนั้นเดินเข้าไปยังอพาร์ทเม้นต์โดยไม่ได้รับรู้ว่ายังมีสายตาคมอีกคู่หนึ่งจ้องมองตามไปด้วยความไม่พอใจ...

...น้องข้า! พี่จะมิยอมให้เจ้าตกต้องมือผู้ใด...

แจวองค่อยๆวางร่างของเทวดาน้อยลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนของตน แต่พอจะขยับเข้าไปใกล้เพื่อที่จะลูบผมลูบหน้าก็เกิดกระแสลมพัดผ่านเข้ามาทั้งๆที่ห้องก็ปิดมิดชิด แจวองมองไปรอบๆอย่างงงงัน แต่เมื่อหันกลับมาดูคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้งก็พบว่ารู้สึกตัวแล้ว...เทวดาน้อยกลอกตาที่ยังหลับอยู่ไปมาก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ยิ่งได้เห็นดวงตาชัดเจนแจวองรู้สึกเหมือนโลกได้หยุดหมุน ยามหลับว่าสวยงามแล้ว ยามตื่นกลับงามยิ่งกว่า...
"ข้า...ข้าอยู่ที่ไหน?"
แจวองแปลกใจกับวิธีการพูดของเด็กน้อย แต่กระนั้นน้ำเสียงเบาๆก็ช่างไพเราะชวนฟังเสียจริงๆ
"ที่นี่เป็นอพาร์ทเม้นต์ของพี่ นายมานอนสลบอยู่ที่หน้าตึกน่ะ"
"อพาร์ทเม้นต์คืออันใด? และตึกคืออันใด?"
แจวองอดขำในความไร้เดียงของเด็กน้อยไม่ได้ ไม่รู้จักแม้กระทั่งอพาร์ทเม้นต์และตึก
"มันก็คือที่พักนั่นแหละ" เขาพยายามอธิบาย
"อ้อ! เข้าใจแล้ว ที่พักเหมือน..." เทวดาน้อยพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก เกิดอะไรขึ้นกับเขา? ทำไมจึงจำอะไรไม่ได้เลย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
"นายชื่ออะไรน่ะ? แล้วทำไมมานอนสลบที่นี่?"
"ข้าไม่รู้"
"แล้วบ้านนายอยู่ที่ไหน? พี่จะได้ไปส่ง"
"บ้านคืออันใด?"
"บ้านก็คือที่พักเหมือนกัน" แจวองเกาศีรษะด้วยความมึนงง ทำไมเด็กคนนี้จึงดูเหมือนไม่รู้จักอะไรที่เป็นเรื่องพื้นๆเลย

"ข้าก็ไม่รู้อีกเช่นกัน"
แจวองบอกไม่ถูกว่าเหตุใดกลับรู้สึกดีใจที่เด็กคนนี้ความจำเสื่อม ถ้าเป็นเช่นนั้นเขายินดีที่จะดูแลไปตลอดชีวิต
"โอ๊ยยยย ข้าปวดหัว เหตุใดจึงปวดเยี่ยงนี้!"
จู่ๆเด็กน้อยก็เอามือกุมศีรษะแล้วร้องโอดโอยซึ่งถ้าเทียบกับคนทั่วไปก็นับว่าเป็นการร้องที่เบากว่าปกติอยู่ดี
"ปวดหัวเหรอ? งั้นนายนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปเอายามาให้"
แจวองบอกด้วยความเป็นห่วงก่อนจะออกไปจากห้อง...

ขณะที่เทวดาน้อยกำลังนอนพักอยู่ เขาเห็นชายหนุ่มรูปงามในชุดสีขาวเดินเข้ามาหา เทวดาน้อยมองอย่างแปลกใจ
"ท่านเป็นใคร? หาใช่คนเมื่อสักครู่นี่นา"
"น้องข้า! เจ้าจำพี่มิได้หรือไร เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า?"
เทวดาหนุ่มร้อนใจ
"ผู้ใดเป็นน้อง? ผู้ใดเป็นพี่?"
"เจ้าเป็นน้อง...เป็นคนรักของพี่...เจ้าคือเทวดาน้อยฮยองจุน"
"แล้วท่านล่ะ? เป็นเทวดาด้วยหรือไม่?"
"ใช่ พี่ก็เป็นเทวดา ชื่อว่าฮยอนจุง" แล้วเทวดาหนุ่มก็สยายปีกขาวกว้างออกอีกครั้ง เทวดาน้อยตกใจจนอ้าปากค้าง "มิต้องตกใจ เจ้าก็มีปีกเช่นเดียวกับพี่"
เทวดาน้อยเหลียวมองด้านหลังของตัวเองแต่ก็ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ
"ไม่มี! ข้าไม่มีปีก ท่านเป็นตัวประหลาด ออกไปนะ ข้ากลัว!"
"น้องข้า! นึกให้ดีๆ พยายามจำให้ได้ว่าเจ้าก็เป็นเทวดา มิฉะนั้น เจ้าจะไม่อาจสยายปีกได้"
"ไม่! ข้าจำไม่ได้ ข้าไม่รู้ ไปนะ ข้ากลัวววววว"
เสียงร้องของเทวดาน้อยทำให้แจวองรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องด้วยความห่วงใย เทวดาหนุ่มจึงรีบหายตัวไป
"เกิดอะไรขึ้น?"
"มีตัวประหลาดบอกว่าเป็นเทวดา ข้ากลัว" เทวดาน้อยบอกอย่างเสียขวัญพร้อมกับโผเข้าหาแจวอง แจวองกอดร่างบางๆนั้นไว้แน่นด้วยความห่วงใยและดีใจปนกัน
"ไม่ต้องกลัวนะ เด็กน้อย ไม่มีใครมาทำอะไรนายได้หรอก"


...น้องข้า! ไยเจ้าจึงให้ผู้อื่นมาถูกต้องตัว เจ้าเป็นของพี่คนเดียว..ฮยองจุน...

เทวดาหนุ่มว้าวุ่นใจ เพราะยามที่มนุษย์จะถูกเนื้อต้องตัวเทวดาย่อมมิอาจทำได้เว้นแต่เทวดาจะยินยอม ที่ชายผู้นั้นสามารถอุ้มเทวดาน้อยเข้าห้องได้นั่นเพราะจิตใต้สำนึกของเทวดาน้อยต้องการความช่วยเหลือ แต่...ตอนนี้เทวดาน้อยของเขากลับเป็นฝ่ายยอมให้ชายอื่นกอด แม้จะประจักษ์แจ้งแก่ใจว่าคนรักจำความไม่ได้ก็ตาม...

******************
ตอนนี้เทวดาน้อยอาศัยอยู่กับแจวองที่ช่วยชีวิตเขาไว้ โดยแจวองยินดียกห้องนอนของตัวเองให้เด็กน้อย ส่วนตัวเองย้ายไปนอนที่ห้องทำงานแทน

วันเวลาผ่านไปก่อเกิดเป็นความผูกพันธ์ระหว่างเทวดาและมนุษย์ เทวดาน้อยรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่กับแจวอง ส่วนแจวองนั้นหลงรักเทวดาน้อยจนหมดหัวใจ ทุกวันเขาจะไปทำงานและรีบกลับบ้านโดยไม่แวะไปที่ใดเลยจนเพื่อนร่วมงานต่างแปลกใจ
"เด็กน้อย หิวมั้ย? พี่ซื้อของมาฝากตั้งเยอะ"
"หิวเป็นอย่างไร?"
นั่นซิ! ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขายังไม่เคยเห็นเด็กน้อยบอกว่าหิวแม้แต่ครั้งเดียว ให้ทานอะไรก็ทานนิดเดียว ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่ได้อย่างไร
"สงสัยนายจะเป็นเทวดาจริงๆล่ะมั้งถึงไม่เคยหิว งั้นพี่เรียกนายว่าเทวดาน้อยดีกว่า" แจวองกระเซ้า

...นั่นคือชื่อที่ข้าและเหล่าเทวดานางฟ้าเท่านั้นที่เรียก เจ้าไม่มีสิทธิ์!!!"...

เทวดาหนุ่มที่คอยเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลาคำรามอยู่ในลำคอก่อนจะสะบัดมือออกไปก่อให้เกิดลมแรงขึ้นในห้องอีกครา เทวดาน้อยตกใจจนต้องโผเข้ากอดแจวองเช่นเคย นั่นยิ่งทำให้เทวดาหนุ่มโกรธมากขึ้น...ลมในห้องจึงพัด

ปั่นป่วนอยู่เป็นเวลานานแต่สุดท้ายก็สงบลง...นั่นเพราะเทวดาหนุ่มสงสารคนรักที่ต้องมาหวาดหวั่นนั่นเอง

...ฮยองจุน เมื่อใดน้องจะจำเรื่องของเราและสวรรค์ได้เสียที...

*****************
กลางดึกขณะที่เทวดาน้อยกำลังหลับสนิท เทวดาหนุ่มก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งข้างๆเตียงนอน
"น้องข้า! ตื่นเถิด พี่จะได้พาเจ้ากลับไปด้วยกันเสียที"
เทวดาน้อยรับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัสที่ไวเกินมนุษย์ธรรมดา
"ท่านอีกแล้ว" ตอนนี้เทวดาน้อยเริ่มจะชินกับการมาเยือนกลางดึกของเทวดาหนุ่ม
"ใช่ พี่มารอรับน้องกลับไปด้วยกัน พี่รอมานานแสนนาน พี่รักและคิดถึงน้องมาก น้องรู้หรือไม่?"
"ข้าไม่กลับ ข้าจะอยู่ที่นี่"

เทวดาหนุ่มมองคนรักอย่างปวดใจ เมื่อใดจะได้น้องข้าคนเดิมกลับคืนมา...

"เทวดาน้อย เป็นอะไรรึเปล่า?" แจวองเคาะประตูห้องก่อนจะเปิดเข้ามา "ฝันอีกแล้วเหรอ? เด็กน้อย"
"ใช่ ข้าฝัน แต่ทำไมเหมือนจริงเหลือเกิน"
"นายคงพยายามคิดให้ออกเลยเครียด ทำใจให้สบายเถอะ ถ้าคิดไม่ออกพี่ยินดีให้นายอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตเลย"
"จริงเหรอ?"
"จริงซิ...พี่รักนายนะ เด็กน้อย"
ในที่สุดแจวองก็บอกความในใจออกไป เทวดาน้อยนิ่งฟัง และไม่คาดคิด...แจวองค่อยๆโน้มหน้าลงหาใบหน้าหวานเพื่อจะมอบจูบแรกให้...

ทันใดนั้นลมที่เคยพัดอยู่บ่อยๆในห้องนี้กลับรุนแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะเทวดาฮยอนจุงไม่อาจทนได้อีกต่อไป แรงลมที่เกิดขึ้นนั้นรุนแรงตามการสะบัดมือของเขา ทั้งแจวองและเทวดาน้อยต่างถูกพายุพัดกระเด็นไปคนละทิศละทาง แจวองกระแทกเข้ากับประตูก่อนจะสลบไป ส่วนเทวดาน้อยกระเด็นไปกระแทกกับขอบหน้าต่าง แต่ก่อนที่จะลงไปกองกับพื้นก็มีปีกนุ่มมาโอบอุ้มเอาไว้อย่างอ่อนโยน
"อูยยยยย ท่านพี่!" เทวดาน้อยคลำหน้าผากอย่างมึนงง แล้วจึงเอื้อนเอ่ยเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก
"ฮยองจุนน้องข้า! เจ้าจำพี่ได้แล้วใช่หรือไม่?"
"เหตุใดน้องจะจำท่านพี่ไม่ได้?"
"เจ้าพลัดตกลงมาจากสวรรค์แล้วจำความไม่ได้เป็นเวลานาน"
"เช่นนั้นเอง แต่ตอนนี้น้องจำได้แล้ว"
เทวดาฮยอนจุงพยักหน้ารับด้วยความปิติโอบกอดคนรักแนบแน่น...
...นานเหลือเกินที่พี่ไม่ได้กอดเจ้า พี่คิดถึงเจ้าจริงๆ...

"เจ้าลองสยายปีกดูซิว่าจะทำได้หรือไม่"
เทวดาน้อยลองทำดู และแล้วปีกกว้างที่ขาวราวปุยนุ่นก็ค่อยๆคลี่ออกมา เทวดาฮยอนจุงดีใจเหลือคณา
"เราคงกลับกันได้แล้ว มาเถอะ พี่จะพาน้องกลับสวรรค์ของเรา"
"แล้วชายผู้นี้จะเป็นอย่างไรท่านพี่"
"ไม่เป็นไรหรอก เพียงแค่สลบไป ซักพักก็คงฟื้น เรารีบไปกันเถอะ"
แล้วเทวดาทั้งสองก็กระชับมือกันแน่นเพื่อโบยบินสู่ห้วงเวหา...กลับไปยังที่ที่จากมา

...ราวกับเป็นการปลอบประโลม เมื่อขนนกอันหนึ่งที่ประดับบนปีกของเทวดาน้อยฮยองจุนร่วงหล่นลงบนหมอนที่เขาเคยนอน...และนั่นก็ได้กลายเป็นตัวแทนเพียงสิ่งเดียวของเด็กน้อยยามที่แจวองคิดถึง เพราะไม่ว่าจะเป็นรูปถ่ายหรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเทวดาน้อยล้วนแต่อันตรธานไปสิ้น...หรือนายคือเทวดาที่ตกสวรรค์ลงมาให้พี่รักจริงๆ...

"ท่านพี่ เหตุใดชายผู้นั้นจึงดูเศร้าเหลือเกิน?"
เทวดาน้องที่เอนซบกับบ่าของเทวดาพี่เอ่ยถามเมื่อมองลงไปยังโลกมนุษย์...ความทรงจำของเทวดาน้อย ณ ที่แห่งนั้นล้วนเลือนหายไปสิ้น
"เขาคิดถึงคนรักที่จากไป..."
ไม่ว่าจะเคยหวงแหนคนรักและไม่พอใจมนุษย์ผู้นั้นเพียงใด แต่ความเจ็บปวดและทรมานเยี่ยงนี้เทวดาฮยอนจุงย่อมเข้าใจได้ดี
และยิ่งเห็นใจมากขึ้นเพราะประจักษ์ว่า...นี่คือการจากพรากชั่วนิรันดร์.

The End

                       BY  Kim ss [Ss_fc(แม่จุนนี่+แม่ยายจุงกี้)]

 Love Me