เรื่องนี้ชื่ออะไร

ลำดับตอนที่ #1 : เมา

เรื่องนี้...ชื่ออะไร ตอนที่ 1 : เมา

By.Whisky (ฉัน ชื่ออะไร)



รถวิ่งผ่านไปมาบนถนนใหญ่ หญิงสาวร่างเล็กนั่งมองรถน้อยใหญ่วิ่งผ่านสตูดิโอเวดดิ้ง โดยมีชายร่างใหญ่รูปร่าง 
หน้าตาดีนั่งอยู่ตรงข้ามเลือกการ์ดแต่งงานด้วยความสนใจ 

"แท แทว่าแบบนี้แต่สีฟ้าที่แทชอบดีมั้ย" 
"ค่ะ แบบนี้ก็สวยนะ" 
"งั้นเอาแบบนี้แล้วกันครับ แทฮโยขอตัวก่อนนะวันนี้มีประชุมที่บริษัท ไม่ต้องรอกินข้าวนะ" 
"ค่ะ" 

พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากร้ายพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้คนรักอย่างอบอุ่น ฮโยยอน หนุ่มรูปงาม 
นักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง ลูกชายคนเดียวของบริษัทเครื่องดื่มชื่อดังของประเทศ เสน่ห์จากความเป็นกันเอง
และสุภาพบุรุตของเขาชนะใจสาวนางแบบอย่างแทยอน แต่ก็ใช้เวลาหลายปีกว่าที่ทั้งสองจะลงเอยกันในวันนี้ 
แทยอนขับรถตรงไปยังร้านอาหารตามนัดกับกลุ่มเพื่อนสนิทหลังจากเสร็จภาระกิจเมื่อครู่ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง 
สองเท้าเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะที่เพื่อนของเธอนั่งรออยู่ก่อนแล้ว 

"แทยอนโชคดีจังเลยนะค่ะที่ได้แฟนทั้งหล่อทั้งรวยอย่างฮโย" 
"ใช่ ไม่รู้ว่าฉันจะได้แบบนี้บ้างมั้ย" 

ยูริและยุนอาพูดเมื่อเพื่อนสาวสั่งอาหารเสร็จ บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นแทยอนเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับ
บริษัทเครื่องดื่มของฮโยงานจึงค่อนข้างจะยุ่งไม่มีเวลาได้มานั่งคุยกับเพื่อนแบบนี้ซักเท่าไร 
วันนี้จึงเป็นโอกาสดีที่ได้พักผ่อน แทยอนครุ่นคิดอะไรบางอย่างมือปิดเมนูวางไว้บนโต๊ะถอนหายใจเบา
อาจจะเพราะเธอเหนื่อยจากงานมาหลายวัน

“แทยอนฟังฉันอยู่มั้ยเนี้ย”
“อะ หะ ฟังๆ”

ยุนอาเอ่ยออกเสียงเรียกเพื่อนเมื่อเห็นว่าแทยอนเหม่อลอยไม่สนใจคำพูดของเพื่อนๆ

“ใจลอยไปไหนเนี้ย นี่ใกล้จะถึงวันแต่งงานแล้วนะ”
“อีกตั้งสองเดือน”
“สองเดือนก็แปปเดียวเท่านั้นแหละเวลาเดี๋ยวนี้มันผ่านไปเร็วจะตายเนอะยูริ”
“ใช่ แปปเดียวแม่นางแบบคนสวยก็จะไม่โสดแล้ว”
“นี่เลิกพูดเถอะ กินข้าวกันดีกว่า”

แทยอนปัดความรู้สึกบางอย่างในหัวออก ยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มสายตายผู้คนมากมายจับจ้องไปที่นางแบบชื่อดัง
คนสวยแทยอนถอนหายใจอย่างแผ่วเบา อีกสองเดือนเธอจะต้องแต่งงานกับแฟนหนุ่มหล่อฮโยยอนแฟนหนุ่มที่คบกันมาหลายปี 
ด้วยความเห็นชอบของพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเป็นอย่างดีและคอยสนับสนุนอยู่ตลอด 
แม้ว่าแทยอนจะบินไปต่างประเทศเพื่อทำงานของเธออยู่บ่อยๆพ่อแม่ของเธอก็จะพยายามจัดงานหรือช่วงเวลาให้ทั้งคู่ได้พบกันมากขึ้น

“แทยอนแกเป็นอะไร ไม่ค่อยพูดเลย”
“เปล่า ฉันแค่เหนื่อยๆน่ะ”
“แกควรไปพักบ้างนะอย่าเอาแต่บ้างานจนลืมดูแลตัวเองนะค่ะคุณเจ้าสาวคนสวย”
“รู้แล้วน่า”
“นี่ๆ คืนนี้เราไปเที่ยวกันมะ”

ยุนอาเสนอความคิดเห็นขึ้นมา

“ไหนๆ ก็จะแต่งงานแล้วน่ะแทยอน เราไปเที่ยวกันเถอะ”
“อืม ก็ดีนะเบื่อๆอยู่พอดีเลยอะ ว่าไงยูริไปกันเถอะ”
“ไปก็ไป กำลังอยากจะเมาอยู่พอดีเลย”

ทั้งสามคนสนิทตกลงนัดแนะกันอย่างดี แทยอนเองก็อยากจะไปเที่ยวเพื่อผ่อนคลายความรู้สึกบางอย่างในหัวออกบ้าง 
เธอมีพร้อมทุกอย่างในชีวิต บ้าน เงิน ทอง ครอบครัว แต่เมื่อพยายามค้นหาสิ่งที่ขาดไปเท่าไรก็เหมือนกันว่ามันยิ่งห่างออกไป 
แทยอนไม่เคยรู้มาก่อนว่าแท้ที่จริงตัวเองต้องการอะไร ในบางครั้งก็สบสนจนดูวุ่นวายไปหมด 
เธอรักงานที่เธอทำมากและไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับเธอในเวลาทำงาน 
อาจจะเพราะเหนื่อยจริงๆเธอถึงได้วกวนคิดถึงแต่งานตัวเอง

------------------------------

ในห้องเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง นักศึกษาทั้งหลายต่างพากันตั้งใจจดความรู้ที่อาจารย์ได้บอกสอนอยู่หน้าห้อง
แต่ดูเหมือนในห้องจะมีบางคนที่ไม่สนใจเรียนเท่าไรนัก ทิฟฟานี่เธอนอนหลับอยู่บนโต๊ะอย่างหน้าตาเฉย 
จากความเมามันเหล้ายาเมื่อคืนอาการแฮงค์เล่นงานจนสมองมึนงงแม้แต่เดินยังไม่ตรงทาง 
แบกกายเดินเข้าห้องมาเรียนได้ก็เพราะเพื่อนสนิทอย่างเจสสิก้าพามานั่นเอง 
ทิฟฟานี่นอนหลับไม่ได้สติแม้อาจารย์จะยืนจ้องอยู่นาน ทำเอาเพื่อนสนิทที่รู้เหตุการณ์ดีต้องรีบเรียกให้เพื่อนสาวลุกขึ้นมานั่งปกติ 
อาจารย์วิชานี้ค่อนข้างจะเข้มงวดเรื่องการเรียนหนังสือมากทีเดียว

“ฟานี่ ฟานี่ตื่นเร็ว”
“อ่า อะไรอะเจสฉันง่วงนอนนะ”
“ฟานี่อาจารย์มองแล้วนะเธอตื่นเร็ว เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก”
“เจสฉันไม่ไหวแล้ว ฉันจะอ้วก”
“เห้ย ยัยบ้าจะมาอ้วกแตกตอนนี้ไม่ได้นะ ลุกสิเร็วเข้า”
“เจส เจสฉันอยากนอน”
“คุณทิฟฟานี่ ฮวัง!!!”

ไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไรมาก เสียงดุดันเหมือนเสือร้ายของอาจารย์ประจำวิชาดังขึ้นลั่นห้อง 
ทุกคนต่างสะดุ้งกับเสียงนั้น หันไปมองทิฟฟานี่เพื่อนร่วมชั้นเป็นตาเดียวกัน วันนี้เธอคงจะถูกทำโทษอีกเช่นเคย

“เรียกทำไมอะคนจะนอน”
“ง่วงหรอค่ะคุณทิฟฟานี่”
“อืมมม”
“ดิฉันขอเชิญคุณไปนอนหน้าห้องเลยค่ะ แล้วก็เขียนรายงานบทที่สี่ทั้งเล่มห้ามพิมและห้ามมีลอยลบแม้แต่นิดเดียว 
ไม่งั้นคุณได้เตรียมตัวเอาเอฟไปกินได้เลย”
“อะไรนะ!! อุ๊ฟ !!!”

ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมาทวนคำสั่งเด็ดขาดของอาจารย์ทิฟฟานี่ต้องรีบปิดปากวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
ปล่อยน้ำเมาที่ซัดเข้าไปจนไม่รู้ลิมิตตัวเองว่ากินได้แค่ไหนจนหมด ทำให้รู้สึกสมองปลอดโปร่งขึ้นมาทันที 
ร่างบางเดินหอบ หน้าซีดออกมาจากห้องน้ำเป็นจังหวะที่เพื่อนๆออกมาจากห้องเรียนพอดี

“ฟานี่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

เพื่อนๆต่างเข้ามาหาทิฟฟานี่สาวสวยประจำห้องเป็นการใหญ่ด้วยความเป็นห่วงจากอาการเมาค้างของเธอ

“ไม่เป็นไรหรอก ดีขึ้นแล้วแหละ”
“ดื่มน้ำซักหน่อยสิ”
“ขอบใจนะ”

ทิฟฟานี่รับขวดน้ำดื่มจากเพื่อนสาวคนหนึ่งในห้อง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะยกมันดื่มเข้าไป 
เจสสิก้าอดเห็นเพื่อนตัวเองอยู่ในสภาพนี้ในมหาวิทยาลัยไม่ไหว ถ้าเป็นที่อื่นคงจะพอให้ได้แต่ในรั้วมหาลัยมันคงจะไม่ดีนัก 
เธอจึงตัดสินใจพาทิฟฟานี่กลับห้องเพื่อพักผ่อนให้หายจากอาการแฮงค์เสียก่อน

“ฟานี่แกดื่มมากไปเห็นมั้ยโดนทำโทษเลย”
“ไม่เกี่ยวซักหน่อย อาจารย์เค้ากะจะแกล้งฉัน”
“เธอจะไปโทษอาจารย์ไม่ได้นะฟานี่ เขาว่าก็เพราะเธอผิด เขาไม่ได้อยากจะแกล้งใครหรอก”
“นี่หยุดพูดซักทีได้ป่ะ”
“ฉันจะพูด จะพูดจนกว่าแกจะเลิกกินเหล้าแกกินอะไรนักหนามันดีนักหรือไง”
“มันดี ถ้าไม่ดีแล้วจะกินทำไม”
“ยังจะมาเถียงฉันอีกหรอฟานี่”
“ก็จริงอะ”
“เหล้ามันช่วยให้แฟนแกกับมาหาแกมั้ยล่ะฟานี่”

เจสสิก้าเริ่มเสียงดังขึ้นขณะขับรถด้วยความไม่พอใจเพื่อนสาวคนสวย ทิฟฟานี่เถียงเธอทุกคำพูดแม้คำพูดที่เธอว่า
เป็นการบ่นมันคือความหวังดีที่มีให้เพื่อนแต่กับไม่รับมันไปจนเธอต้องเสียงดังใส่แบบนี้

“….”
“ฟานี่คือ ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไร เหล้าอาจจะไม่ทำให้เขากับมา….แต่มันช่วยให้ฉันไม่นึกถึงเขา”

ทิฟฟานี่มองออกไปนอกกระจกรถ แววตาที่ดูเหม่อลอยเกิดขึ้นบนใบหน้าเธออีกครั้งจนเพื่อนสาวรู้สึกผิดที่ดุเธอไปแบบนั้น
ทั้งที่หวังดีแต่กับไปจี้จุดให้นึกถึงคนที่ควรจะลืมไปแล้วในวันนี้ ทิฟฟานี่กินเหล้ามาหลายวันติดต่อกันไม่มีคืนไหน
ที่เธอจะไม่ออกไปเที่ยวกลางคืน แล้วเมากลับบ้านสาเหตุมาจากเธอรักกับแฟนหนุ่มตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง 
แต่พอขึ้นเรียนปีสองแฟนหนุ่มก็ทิ้งเธอไปรักกับรุ่นน้องที่พึ่งเข้ามาใหม่ด้วยคำพูดสั้นๆ ‘เอาไว้สวยก่อนค่อยว่ากันนะ’ 
มันเป็นคำพูดที่เจ็บปวดและแสนทรมานแต่ความรัก รู้สึกดียังวลเวียนอยู่ในหัวใจที่อ่อนล้าถึงจะรอให้เขากับมาหาเธอก็ตาม….

“ฟานี่”
“เจสฉันรู้ว่าแกจะพูดอะไร ไม่ต้องหรอกฉันสบายดี”
“ฉันเป็นห่วงแกนะ”
“อืม ขอบใจนะ”

ใช้เวลาพักหนึ่งก็มาถึงบ้านพักที่ทั้งสองเช่าเอาไว้อยู่ร่วมกันเพราะใกล้มหาวิทยาลัย 
ทิฟฟานี่เดินเข้าบ้านด้วยขาที่อ่อนแรงอยากจะหลับแล้วไม่ต้องตื่นมาเจอความทรงจำที่ไม่เคยหายไปในหัวเธอ 
จะมีวิธีไหนที่ลืมเขาได้เธอก็พร้อมที่จะทำแม้แต่การกินเหล้าทุกวันแบบนี้
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มสีชมพู ห้องที่รกเพราะไม่ได้เก็บกวาดมาหลายวัน รูปถ่ายของเธอกับคนรักยังคงอยู่บนหัวเตียง 
ทิฟฟานี่นอนกอดหมอนข้างน้ำตาไหลออกมาเป็นสายไม่หยุดความรู้สึกนั้น ความรู้สึกโหยหาและอยากอ้อนวอนให้เขากับมา
มันจู่โจมหัวใจของเธอไม่หยุด เจสสิก้านั่งลงข้างเตียงสีชมพูยกมือขึ้นลูบเส้นผมอ่อนบางด้วยความเป็นห่วง 
ถ้ามีทางใดที่ช่วยเพื่อนคนนี้ได้เธอเองก็อยากจะทำทุกทางเช่นกัน แต่จะทำอย่างไรเมื่อทิฟฟานี่ก็ไม่เคยดีขึ้นเลย

“ฟานี่”
“เจส เจสฉันรักเขา เจสฉันรักเขามาก”

ทิฟฟานี่เอ่ยปากพูดพร้อมน้ำตา น้ำเสียงใหญ่สั่นเทาเหมือนลูกแมวตกน้ำ เจสสิก้าโอบกอดเพื่อนสาวเอาไว้แน่นให้เธอได้สบายใจขึ้น

“ฉันรู้แต่เราก็ต้องรู้ด้วยนะฟานี่ว่าเขามีคนอื่นแล้ว เราไม่ควรทิ้งตัวเองไว้ในอดีตนะ”
“ตะ แต่ แต่ว่าฉัน”
“ฟานี่เธอชื่อฉันสิ ซักวันเธอจะเจอคนที่พอดีสำหรับเธอ เขาจะดูแล ปกป้องและเขาก็จะรักเธอในแบบที่เธอเป็น”

เจสสิก้าส่งยิ้มให้ฟานี่แสดงให้เห็นถึงความเป็นห่วง ให้เธอได้เห็นว่าแม้วันนี้เธอจะไม่มีใครเคียงข้างกาย 
ก็จะมีเพื่อนคนนี้คอยดูแลและช่วยให้เธอพ้นจากเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้ไปได้ ดวงตาที่แดงก่ำ 
ใบหน้าเปื้อนคาบน้ำตาทิฟฟานี่ดูไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อนมือน้อยยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้เด็กสาวขี้แงที่ร้องไห้ไม่หยุด 
จับกายบางให้เอนลงนอนพักผ่อน เธอบอกบางเกินกว่าที่จะมาเจอเรื่องร้ายๆเช่นนี้

“นอนเถอะนะ เธอต้องพักผ่อน”
“คืนนี้ฉันกลับดึก เดี๋ยวจะทำให้ข้าวต้มไว้ให้แล้วอุ่นเอาเองนะ”

เจสสิก้ากับทิฟฟานี่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนมัธยมต้น เป็นคนเดียวที่ทิฟฟานี่ไว้ใจและรักมากที่สุด
เพราะมีแต่เพื่อนคนนี้เท่านั้นที่คอยดูแลและปกป้องเธอมาตลอด เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆหลับลงช้าๆ
ปล่อยให้ความอ่อนล้าในใจหายไปกับความฝันครั้งนี้…..

-----------------------------

ท้องฟ้ามืดลง พระอาทิตย์ทักทายดวงจันทร์ให้มาแทนที่คืนนี้หนุ่มสาวสวย 
น้อยใหญ่ต่างพากันออกมาเที่ยวรับแสงไฟและเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มอยู่ในผับหรูแห่งหนึ่ง 
แทยอนก้าวลงจากรถเดินเข้ามาหากลุ่มเพื่อนๆที่รออยู่ก่อนแล้วในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มเข้ารูปจนเห็นเอวบางสวยได้อย่างชัดเจน 
สายตาหนุ่มทั้งหลายต่างมองอย่างเพ้อฝันด้วยเสน่ห์ที่ยากจะห้ามใจของเธอแต่คงไม่มีชายใดชนะใจเธอได้อย่างฮโยยอนอีกแล้ว

“แทยอน แทยอนทางนี้”

ยูริเอ่ยปากเรียกเพื่อนสาวคนสวยให้ตรงมาที่โต๊ะ คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอจะได้ผ่อนคลายจากงานและทุกอย่าง 
แทยอนยิ้มหวานเดินตรงเข้าไปทันที

“แทเอาอะไรดี”
“มาการิต้า”
“ไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“ฉันไม่ชอบเปลี่ยนรสชาติเครื่องดื่มน่ะ กลัวจะไม่ถูกปาก”

แทยอนเอนกายนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางมั่นใจ สามสาวนั่งดื่มกินกับอย่างเพลิดเพลินการได้พูดคุยกันไปพร้อมกับการดื่มแบบนี้
มันทำให้บทสนทนามีรสชาดมากขึ้น เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังขึ้นไม่ขาดสาย 
พร้อมกับเสียงเพลงที่เร้าใจชวนให้ลุกขึ้นออกสเต็ปแดนซ์ไปตามจังหวะเพลงแต่จู่ๆเสียงกรี๊ด 
โฮ่ดังขึ้นด้านข้างเวทีเรียกสายตาสาวสวยทั้งสามคนให้หันไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
บนเวทีใหญ่แสงไฟสาดส่องไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งกลางเวที เธอเต้นรูดเสาด้วยท่าทีเหมือนยั่วสวาทผู้พบเห็น 
ใบหน้าแดงจากพิษเหล้า เสื้อผ้าน้อยชิ้นยกขาเพียงนิดเดียวก็เห็นถึงข้างใน เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาดีมากทีเดียว
แต่คงเพราะเมามากเธอถึงได้กระโดดขึ้นไปเต้นยั่วรูดเสาอยู่เช่นนั้น ชายหนุ่มต่างชอบใจที่เห็นสาวสวยๆแบบนี้
ขึ้นมาเต้นปลุกอารมณ์ เสียงร้องเรียกให้เต้นไปเรื่อยๆดังขึ้นไม่หยุด แทยอนเอียงหัวมองด้วยความสงสัย
เธอไม่มีเพื่อนมาด้วยหรือไงถึงไม่มีใครขึ้นไปห้ามแบบนั้นแต่ก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อสาวสวยบนเวทีค่อยๆ
เลื่อนชายกระโปรงขึ้นจนเกือบถึงชั้นในของเธอโดยไม่มีใครห้าม เสียงร้องเรียกให้เธอเปิดสูงขึ้นอีกดังขึ้น 
ดังขึ้นเรื่อยๆ สาวสวยคนเมาบนเวทีก็ไม่มีทีท่าว่าใครจะมาห้ามเธอ

“เด็กบ้าอะไรมาเต้นแบบนี้”
“นั่นดิ เต้นยั่วผู้ชายแถมยังทำท่าว่าจะถอดชุดตัวเองอีกทุเรศ”
“ฉันล่ะหมั่นไส้อีเด็กพวกนี้จริงๆเลย”
“นี่ยุน ยูริเรามาเที่ยวนะใจเย็นๆสิ”
“เห็นว่ามากับแทยอนหรอก ไม่อยากให้แทต้องเสียหน้า”

ยูริทิ้งตัวลงนั่งตามเดิมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มดับอารมณ์ที่ขุ่นมัว ทั้งสามคนดื่มกับอย่างไม่สนใจรอบข้างอีกครั้ง
จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไรแล้วแก้วคอกเทลมากมายตั้งอยู่เต็มโต๊ะจนแทบไม่มีที่จะวางแก้วต่อไป 
แอลกอฮอร์ซึมเข้าไปเรื่อยๆจนต่างคนต่างก็เมาจนลิ้นพันกันเวลาพูดความสนุกก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
แต่ดูเหมือนความสนุกของแทยอนจะขาดลงเมื่อแก้วคอกเทลในมือหมดเสียแล้ว

“แทเดี๋ยวฉันเรียกเด็กเสิร์ฟให้นะ”
“ไม่เป็นไร ฉันไปที่บาร์เองก็ได้”

พูดจบหญิงร่างเล็กก็ลุกขึ้นยืนแม้จะเซเล็กน้อยแต่ก็พอที่จะควบคุมสติตัวเองได้อยู่บ้าง 
สองเท้าก้าวเดินเบียดผู้คนมากมายไปยังบาร์อีกด้านหนึ่งของร้านเพื่อสั่งเครื่องดื่มของเธอ

“มากา….”
“เอามากโมจิโต้แก้วนึง เพิ่มช็อตด้วยนะเอาเข้มๆ”

ยังไม่ทันได้เอ่ยปากสั่งเครื่องดื่มจนจบก็ถูกแทรกด้วยน้ำเสียงของใครบางคน 
แทยอนหันไปมองคนข้างๆเจ้าของเสียงนั่นก็พบว่าเธอคือผู้หญิงที่ขึ้นไปเต้นยั่วสวาทอยู่บนเวทีเมื่อพักใหญ่ที่ผ่านมา 
เนื้อตัวหญิงสาวดูสะอาดตา ผิวขาวเนียนใส ในหน้าเธอแดงอย่างเห็นได้ชัดในระยะนี้กลิ่นแอลกอฮอร์หน่อยๆทำให้เธอดูเซ็กซี่ขึ้นมาถนัดตา 

“มองอะไรไม่เคยเห็นคนเมาหรอ”
“เปล่า ฉันก็แค่มองคนเสียมารยาท”
“ใครหรอ”

หญิงสาวตัวน้อยกวาดสายตามองไปรอบๆ เธอเมามากจนแทบจะยืนไม่ไหวยังดีที่แขนทั้งสองข้าง
เกาะขอบบาร์เอาไว้เพื่อยึดร่างกายของเธอแต่สภาพนี้แค่เอานิ้วจิ้มเธอคงล้มไปนอนกับพื้นแน่ๆ

“ช่างมันเถอะ”
“ดีๆ ก็แค่ช่างมัน ช่างหัวมันไปเถอะไอ้ผู้ชายบ้าๆแบบนั้น”

แทยอนได้แต่ส่ายหัวไปมากับคำพูดตนเมาข้างๆ คงจะอกหักมาถึงได้หาทางออกด้วยการดื่มเหล้าจนเมาแบบนี้ล่ะสิ 
เธอได้แต่คิดในใจจากลักษณะที่เด็กสาวแสดงออกมา

“นี่ๆชนแก้วหน่อยดิ”
“ฉันไม่รู้จักเธอ ทำไมฉันต้องชนแก้วกับเธอด้วย”
“นี่ อย่ามาหยิ่งนักเลยน่ะเร็วๆมะกี้สั่งอะไรนะ”
“มาการิต้าแก้วนึงค่ะ”
“โอ้ว ชอบมาการิต้าหรอ”
“เรื่องของฉัน”
“เป็นสาวเปรี้ยว อมหวานแต่จะหอมเหมือนกลิ่นเหล้าทริปเปิ้ลเซคหรือเปล่านะ”
“มาการิต้าได้แล้วครับ”

แก้วคอกเทลสีขาวอ่อนๆถูกวางลงตรงหน้าหญิงสาว แทยอนมองมันอย่างพิจารณาก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมา
ยกขึ้นดื่มแต่ก็ถูกมือน้อยจับก้านแก้วเอาไว้ก่อน

“อะไรของเธอเนี้ย”
“ชนแก้วดิเร็ว รออยู่นะเนี้ย”
“ก็ได้ๆ”

แทยอนยอมทำตามที่เด็กน้อยของยกแก้วขึ้นชนขอบแก้วของเธอก่อนยกขึ้นดื่มเหมือนโชคเข้าข้างเด็กสาว
ให้แทยอนนั่งอยู่ต่อตรงนี้เพราะเมื่อร่างบางหันไปมองที่โต๊ะก็พบว่าเพื่อนสาวทั้งสองมีหนุ่มเข้ามาคุยด้วย 
มือเล็กยกแก้วกระดกขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้ว่าหมดไปกี่แก้วหรือเวลานั้นผ่านไปนานเท่าไร
เธอนั่งเงียบฟังผู้หญิงเมาไร้สติพูดเล่าเรื่องต่างๆนาๆให้ฟังจนเพลินหู เสียงเพลงดังเท่าไรก็ได้ยินแต่เสียงใหญ่ๆของเธอ 
แทยอนเริ่มขาดสติลงเรื่อยๆเมื่อเหล้านั้นทำให้เธอมึนหัวจนยืนไม่ตรง ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มๆ
หวังว่าจะตัดสินใจลุกขึ้นกับไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะและกลับบ้านเพราะนี่ก็ใกล้ถึงเวลาที่ผับจะปิดแล้ว

“จะไปแล้วหรอ”
“แล้วจะอยู่ทำไมอะ”
“อยู่ด้วยกันก่อนได้ป่ะ”
“ฉันไม่ไหวแล้วจะกลับบ้าน”
“ก็ฉันยังไม่อยากกลับบ้านอะ”
“เรื่องของเธอสิ”
“นี่เดี๋ยวก่อน”

แทยอนลุกเดินออกห่างไปแต่ก็ถูกรั้งแขนเอาไว้ เมื่อหันมาโวยวายกับคนที่รั้งข้อมือเธอก็ไม่ทันเสียแล้ว 
เด็กสาวตัวเล็กจู่โจมประกบริมฝีปากบางเข้ากับปากเรียวเล็กรสจูบของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอร์ 
มันไม่มากเกินไปที่จะทำให้เด็กคนนี้ดูเป็นขี้เมานัก มือเย็นของเด็กสาวยกขึ้นประคองใบหน้าหวานของแทยอน
ก่อนที่จะแทรกลิ้นแหลมเย็นเข้ามาในปากของเธอ ทำเอาคนที่ถูกจูบถึงกับเบิกตาโตด้วยความตกใจ 
แทยอนเป็นคนมีเชื่อเสียงและมีความเป็นสุภาพสตรีมากพอที่จะไม่ทำอะไรแบบนี้ในพื้นที่สาธารณะเช่นนี้แต่…
จูบที่เร้าร้อนนี้ก็ทำให้เธอไม่อาจท้านทานความรู้สึกร้อนในร่างกาย ได้แต่ส่งลิ้นตอบสนองไปอย่างเขินอาย 
ความร้อนแรงของผู้หญิงช่างยั่วไม่หยุดหย่อนแทยอนแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ 
มือซุกซนของเธอยกขึ้นกอดเอวบางเอาไว้แนบแน่นอีกข้างบีบสะโพกหญิงสาวร่างเป็นจังหวะร้องแรงที่แสดงออกมา 
หัวใจดวงน้อยของแทยอนสั่นไหว เต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอกของเธอทั้งจูบที่ร้อนแรง 
มือไม้ที่ซุกซน พิษเหล้าที่ให้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะต้านทานหรือปฏิเสธสัมผัสจากเด็กน้อยได้เลย 
มีเพียงแค่ความรู้สึกดีที่ได้รับสัมผัสนั้น

“อยู่ด้วยกันก่อนนะ”

เธอร้องขอให้แทยอนอยู่ต่ออีกหน่อย แต่ไม่ปล่อยให้ร่างเล็กได้เอ่ยตอบคำถามเธอแต่อย่างใด 
ประกบริมฝีปากเรียวบางเข้าด้วยกันอีกครั้ง มือเล็กเริ่มทำหน้าที่อย่างรู้ดียกขึ้นลูบไล้ร่างกายคนตรงหน้าไม่หยุด
ทำเอาหญิงสาวถึงกับเคลิ้มตามความรู้สึกเร้าร้อนในร่างกาย ปลายนิ้วของเธอลากมาถึงจุดอ่อนไหนที่อยู่ใต้ชายกระโปรง
สร้างของแทยอนก่อนที่จะล้วงลึกเข้าไปหาจุดที่อ่อนไหวที่สุดจนร่างเล็กถึงกับสูดหายใจเข้าอย่างแรง

“อ๊ะ”

มือน้อยยังไม่หยุดซุกซนเมื่อแทยอนไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสจากเธอแม้แต่น้อย 
ลากวนไปมาจนพื้นที่บริเวณนั้นเปียกชุ่มจนรู้สึกได้ ลมหายใจอุ่นจากร่างกายคนถูกกระทำ
พ้นใส่ข้างหูของเธอเป็นจังหวะเร้าอารมณ์คนที่ได้ใจยิ่งนัก แขนทั้งสองข้างโอบกอดรอบคอเด็กสาวตัวเล็ก
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้มันแน่นพอที่จะรั้งให้ทั้งคู่หลอมละลายเป็นกายเดียวกันได้เลย

“ไปต่อที่อื่นกันเถอะ”


-------------------

ตอนที่ 1 ลงแล้วนะค่ะ แต่ในเว็ปอื่นคงยังลงตามหลังเนอะ ขอบคุนที่อ่านฟิคของหยกนะค่ะ
อันที่จิงหยกเขียนไว้จบเกือบจะจบแล้วทั้ง 2 เรื่องแต่มันติดปัญหานิดหน่อย
แถมตอนนี้ติดเกมเศรษฐีด้วยเลยไม่ได้ลง ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ตอนนี้ไม่ได้ตรวจคำผิด 
ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดก็ขอโทษไว้ตรงนี้ด้วยนะค่ะ