รุ่งอรุณในฤดูหนาวที่ขาวโพลน

รุ่งอรุณในฤดูหนาวที่ขาวโพลน

       “ เก็บมันซะ ”

       ‘ ขอรับ! ’

        เหมันต์ขาวโพลนแปดเปื้อนไปด้วยสีชาดฉาดสด มิมีดินแดนใดที่คลาดคลาสายตาจากแม่ทัพผู้นี้ ปีศาจในร่างมนุษย์เดินดิน ฆ่าไม่เลือกหน้า นั่นคือสิ่งที่เขาลือขาน นามเขาคือเฉินไป๋ตงแม่ทัพเอกแห่งต้าตู

 ปทุมขาวโรยราร้างกลีบ            ดวงประทีปหวั่นปลนสุดโกรธา

เร้นพิษภายใต้พักต์โปร่งครหา               ประหนึ่งธาราไหลวนเป็นกลลวง    

         “ เจ้าคนหยาบช้า! ข้ายอมตาย ข้ายอมตาย ”

         “ ตามบัญชาองค์หญิง ”

        หลิงฝูองค์หญิงน้อยผู้ถูกลืมเลือนจากองจักรพรรดิ ดื้อรั้นและห่างหนี บัดนี้เกิดมีประโยชน์ขึ้นมายามเมื่อข้าศึกมาเยือน 

 เร้นพิษแฝงบุปผา งามเด่นเป็นสง่ากลางธารานิ่งสงบ

---