คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ....แล้วชุดล่ะ?
บทที่ 3 ....แล้วชุดล่ะ?
“แอนดี้... นี่..นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า?...นี่มัน..จดหมายเชิญไปงานเต้นรำใช่ไหม?”
ผมเอ่ยถามแอนดี้ที่ยืนอยู่ข้างพลางยื่นมือไปเกาะแขนเขาเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้ม ตอนนี้ขาสองข้างของผมมันดูอ่อนปวกเปียกราวกับเยลลี่ ในหัวสมองก็เต็มไปด้วยภาพงานเต้นรำที่มีแต่คนแต่งกายเลิศหรูเต็มไปหมด ผมยังไม่เคยบอกพวกคุณใช่ไหม... งานเต้นรำนะ... มันเป็นความฝันของผมตั้งแต่เด็กแล้ว
“เออ....ผมคิดว่าคงใช่ละฮะพี่มิน เออ...พี่มิน พี่แน่ใจนะฮะว่ายังยืนไหว..”
เขาถามว่าอะไรนะ..ผม..ผมไม่ได้ยินเลย..อา...คุณผู้หญิงครับ...แบบว่าชุดคุณ มันทำผม...
“ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว..ฉันไม่ไหวแล้วแอนดี้... ฉันจะต้อง...”
“อ่ะ...เดี๋ยวนะพี่มิน อย่าพึ่งป็นอะไรนะ....เก้าอี้..เก้าอี้อยู่ไหน?”
เขาพูดอะไรอีกแล้ว....อ่ะ...แล้วเขาจะลากผมไปไหนเนี่ย?... อา...อย่าพึ่งลากผมไป..ผมกำลังเต้นรำกับคุณผู้หญิงอยู่..อย่าพึ่ง...
“ซู่!”
“ย้าก!!!! ใครมาราดน้ำใส่ฟ่ะ!”
และแล้วผมก็หลุดจากห้วงความคิดในทันที พร้อมกับร่างกายที่เปียกโชก... ส่วนไอ้คนที่มันทำผมนะเหรอ..ยืนทำหน้าใสซื่ออยู่ข้างพร้อมกับอุ้มถังน้ำอันเป็นหลักฐานสำคัญที่ช่วยชี้ตัวคนร้ายได้อย่างชัดเจน
“มินเดอเรลล่า...พี่ไม่เป็นไรน่ะ”
“เป็นโว้ย! อยากฆ่าคนเฟ้ย!”
หน้าใสซื่อยื่นมาใกล้หน้าผมพลางถามอย่างห่วงใย ถ้าพวกคุณเห็นอาจจะคิดว่าเป็นเทวดาตัวน้อย..แต่สำหรับผม...ไอ้หน้าใสซื่อนี่มัน...ปีศาจชัดๆ ย้ากกก! นี่ผมต้องเริ่มต้นถูพื้นใหม่อีกรอบใช่ไหมเนี่ย....อยากจะตาย!!!!
“แถวนี้ไม่มีใครให้พี่ฆ่านิ”
“ก็นายนั่นแหละแอนดี้!”
ผมตะเบ็งเสียงใส่พลางออกวิ่งกวดไอ้หนุ่มน้อยหน้าซื่อที่มาช่วย...ช่วยเพิ่มงานให้ผม แถมยังมารบกวนเวลาเต้นรำกับคุณผู้หญิงในห้วงความคิดของผมอีก...ย้ากกกก!! วันนี้นายเอาไม้ถูพื้นไปกินก่อนแล้วกัน...แอนดี้ยา
“เย้ยยยย.....พี่จะวิ่งกวดผมทำไมเนี่ยยยย”
“นายก็หยุดวิ่งให้ฉันฆ่านายซะ.....”
ยังไม่ทันได้พูดจบเท้าของผมที่กำลังวิ่งกวดแอนดี้ด้วยความเร็วสูงก็ไปสะดุดกับถังน้ำที่ตั้งไว้จนเสียการทรงตัว ถลาเข้าไปเหยียบน้ำที่เจิ่งนองบนพื้นจนลื่นหัวทิ่มลงไปกองกับพื้น...อ๊า...วันนี้ดาวขึ้นแต่หัววันเลยครับ
“พี่มิน พี่มิน”
แอนดี้ที่วิ่งหนีผมเมื่อครู่รีบรุดเข้ามาดูผมอย่างห่วงใย... โอ้..ขอบใจนะแอนดี้..นายเป็นห่วงฉันเสมอเลย..แต่..ทำไมถึงมีนายตั้งสามคนล่ะ?!!
นี่ผมกำลังจะตายหรือเปล่าเนี่ย..อา...แต่ผม..ผมยังไม่ได้ทำความฝันเลยนะ...ผมยังไม่ได้ไปงานเต้นรำเลย...อา....ไม่นะ..
“ฉัน..ฉันอยากไปงานเต้นรำสักครั้ง อยากไปสักครั้ง...”
ผมพร่ำเพ้อออกมาประหนึ่งกำลังใกล้ตายโดยมีแอนดี้คอยกุมมือผมไว้ไม่ให้ห่าง....โอ้..แอนดี้ ถ้านายเป็นคุณผู้หญิงในความคิดฉัน...มันจะยอดมาก...
“พี่..พี่มิน ถ้าพี่อยากไป...พี่ก็ไปซิครับ”
“ได้จริงเหรอ!!!”
จากที่นอนแผ่อยู่บนพื้นดั่งคนใกล้ตาย ผมรีบลุกพรวดขึ้นมามองหน้าเขาด้วยแววตาเป็นประกาย นี่! นายพูดจริงเหรอแอนดี้...
“ก็ได้ซิพี่...ก็เขาไม่ได้เขียนซะหน่อยว่าเชิญใคร”
อ้า...ใช่ เขาไม่ได้บอกซะหน่อยว่าเชิญใคร จริงๆผมก็เป็นผู้มีเกียรติเหมือนกันนิ แม้จะเขียนกันคนละแบบก็ตาม...แต่ผมก็เป็นผู้มีความเกลียดและความชังต่อครอบครัวนกน่ะครับ
“งั้นฉันก็ไปได้..ใช่ฉันก็ไปได้ ยะฮู้! ยะฮู้! ฉันรักนายจังแอนดี้ ฉันรักนาย”
ผมโอบกอดแอนดี้แน่น...พลางวาดฝันไปถึงงานเต้นรำที่กำลังรอผมอยู่...แต่เออ...มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมันคาใจผมจัง...เฮ้ย!!...
“แต่ฉันไม่มีชุดใส่ไปงานเต้นรำอ่ะแอนดี้!”
ปัญหาใหญ่ซิครับ...ถึงผมจะเป็นผู้มีเกลียด แต่ผมไม่มีชุดแล้วผมจะเข้าไปได้ไงเนี่ย...
“พี่ไม่มีชุด แต่พี่มีผมนี่”
แอนดี้พูดพลางยิ้มแก้มป่องให้ผม.... เออ..รอยยิ้มนั้นหมายความว่าไงเนี่ย?
หลังจากเหตุการณ์นั้น แอนดี้ก็ลากผมมาที่สวนข้างบ้าน...พลางยกตั้งหนังสือตั้งใหญ่มากอง มันคืออะไรกันหว่า....?!
“ก่อนอื่น...การจะตัดชุดไปงานเต้นรำ เราจะต้อง....หาแบบ”
เออ...แบบเหรอ... เดี๋ยวนะ...ถ้าฟังจากที่นายพูดเนี่ย....นายจะตัดเองเหรอแอนดี้
“เดี๋ยวนะ...เออ..แอนดี้...”
“แบบนี้เป็นไงฮะพี่มิน หล่อเลิศ ดูดี ยังกับผู้ดีเก่าเลย”
เออ..นายช่วยสนใจฉันหน่อยดิ แอนดี้
“ชุดนี้ก็โอเคนะครับพี่ เด่นดี”
เขายังคงไม่สนใจผม..พลางเปิดหนังสืออีกเล่มมาชี้ไปบนชุดสูทสีฟ้าประกายวาววับรับกับกางเกงสีดำแนบเนื้อและหมวกทรงสูง
คือ...แอนดี้ ฉันไปงานเต้นรำนะ ไม่ได้ไปแสดงละครสัตว์...
“หรืออันนี้ดีเรียบๆแต่ดูดีใช้ได้นะ”
เออ..มันก็ดีนะ แต่ว่านายช่วยฟังฉันก่อนจะได้ไหมเนี่ยยยยย...
“เอาอันนี้ไหม? อันนี้เหมือนเจ้าช...”
“นายฟังฉันก่อนได้ไหม แอนดี้!”
หลังจากที่ผมต้องใช้ความพยายามเป็นเวลาไหน ในที่สุดเขาก็หยุดและเริ่มต้นฟังผมซะที
“ฮะ”
“แอนดี้..นายทำเหมือนกับว่านาย..เออ..จะตัดชุดเองงั้นแหละ”
ผมเอ่ยบอกเขาเสียงเบาด้วยท่าทีไม่มั่นใจ ผมเข้าใจผิด..หรือเปล่าเนี่ย
“ครับ...ผมจะตัดให้พี่ไง”
“หา!!!”
เย้ย!...นายจะตัดชุดเองเหรอแอนดี้ ฉันบอกนายไปยังว่า..งานมันอาทิตย์หน้าแล้วนะ... นายไปหัดเรียบตัดเย็บไม่ทันแล้ว...
และดูเหมือนเขาจะอ่านความคิดผมออก เออ..หรือผมจะแสดงออกทางสีหน้าชัดเกิดไปก็ไม่รู้
“โธ่!มินเดอเรลล่า...นี่พี่ไม่ไว้ใจผมเลยหรือไง?”
เขาบ่นอุบอิบขึ้นมา พลางทำท่างอนแก้มป่องพร้อมกับขมวดคิ้ว คือ...ฉันไม่ได้ว่างั้นนะแอนดี้...แค่คิดเอง..
“พี่คอยดูนะ ผมจะตัดชุดพี่ออกมาให้หล่อเลิศกว่าใครในงานเลย คอยดูอีกสามวัน ผมจะเอามาให้ดู!”
ว่าแล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมกับตั้งหนังสือที่เขาหอบมา...แบบนี้งอนแหงๆ เฮ้ย! แอนดี้แล้วนาย...จะไปไหนล่ะ แล้วชุดฉันล่ะ?!
ในขณะที่มินเดอเรลล่าของเรากำลังเป็นกังวลกับชุดไปงานที่แอนดี้รับปากจะตัดมาให้...มันก็เป็นเวลาเดียวกับครอบครัวนกกลับมาถึงบ้าน
“มินเดอเรลล่า มินเดอเรลล่า...นายมาถือของเข้าบ้านซิ ชักช้าจริงๆเลย เดี๋ยวก็ตัดเงินเดือนซะเลยเนี่ย!”
“แม่นก...มินเดอเรลล่ามีเงินเดือนด้วยเหรอ?”
ไอ้ลูกนกที่เดินตามหลังมาถามอย่างใสซื่อและไร้เดียงสา
“เดี๋ยวมันจะมีเดี๋ยวนี่แหละ หักอย่าเงินเดือนแกไงไอ้ลูกนก!”
แล้วตั้งจดหมายที่กองไว้บนโต๊ะรับแขกก็ถูกเหวี่ยงลงบนหัวจอนจินอย่างแรงโดยฝีมือของผู้เป็นพ่อ
“โอ๊ย!!!!”
“อืม..ค่าไฟ...ค่าน้ำ...ค่าผ่อนรถ..ค่า....อา...จดหมายจากแฟนๆอันเป็นที่รัก...และนี่มัน..จดหมาย..”
เจ้าลูกนกก็ร้องเสียงดังลั่น แต่หามีใครสนใจไม่ เฮซองยังคงเดินอ่านหน้าซองจดหมายไปเรื่อยๆ ก่อนหยุดลงที่จดหมายฉบับหนึ่งที่ถูกเปิดไว้
“ลูกนก แกแกะจดหมายอ่านก่อนฉันงั้นเหรอ?”
ลูกนกรีบสั่นหัวปฏิเสธเป็นพัลวันด้วยความหวาดกลัวสายตาจิกของแม่นก ซึ่งพอเห็นท่าทีลูกนกที่ทำหน้ตาหวาดหวั่นก็ได้แต่สั่นหัวเล็กน้อยและพร่ามบ่น
“เหอ..ระบบไปรษณีย์เนี่ยห่วยแตกจริงๆเลย ไหนดูซิ..จดหมายอะไร”
ทันทีที่เปิดอ่าน ตาหยีสองข้างก็ถึงกับลุกวาวพร้อมกับเสียงโวกเวกและเสียงฝีเท้าของเจ้าของตานั้นตามมา
“ไอ้ลูกนก...งานเลี้ยง...งานเลี้ยงเต้นรำ ไปเตรียมหาชุดได้แล้ว..เราจะไปงานเลี้ยงเต้นรำบ้านเศรษฐีโซกัน...ตุ๊บ!”
แต่แล้ว...ท่าวิ่งอันสวยงามของแม่นกนามชินเฮซองก็ถูกหยุดลงโดยแอ่งน้ำที่เจิ่งนองอยู่ตรงพื้นซึ่งแอนดี้ได้ทำไว้ เหลือเพียงแต่เสียงโหยหวนแบบซาตานดังก้องกังวาลทั่วคฤหาสน์หลังนี้แทน...
“ย้ากกกก!!!! มินเดอเรลล่า แกอยู่ไหน??????”
ความคิดเห็น