TWICE OS | ว่าด้วยเรื่องของท้องฟ้า (Mina x Chaeyoung)

ข้อมูลเบื้องต้น

ว่าด้วยเรื่องของท้องฟ้า

Mina x Chaeyoung

Chaeyoung’s side

                ฉัน ซนแชยอง ฉันชอบมองท้องฟ้า ท้องฟ้าชอบแสดงความรู้สึก บ้างก็ทำให้ใจเบ่งบาน แต่บางครั้งกลับรู้สึกเศร้าจับใจ เวลาที่ท้องฟ้ามีพระอาทิตย์เคียงคู่ มันทำให้ฉันรู้สึกสดใส เมื่อพระอาทิตย์จะตกดิน มันทำให้ฉันเห็นท้องฟ้าสวยขึ้น พระอาทิตย์มักจะทำให้ฉันเห็นเสน่ห์ที่แปลกใหม่ของท้องฟ้าเสมอหรือแม้กระทั่งตอนกลางคืนตอนที่ท้องฟ้ามีพระจันทร์เคียงคู่กับหมู่ดาว มันทำให้ฉันอบอุ่นใจ ว่าคืนนี้ท้องฟ้าจะไม่เดียวดาย

ฉันไม่ชอบเวลาฝนตก ตอนที่มองไม่เห็นพระอาทิตย์หรือพระจันทร์คอยเคียงคู่ เพราะ มันเหมือนท้องฟ้ากำลังร้องไห้ ท้องฟ้ากำลังบอกว่ามันเหงา มันทำให้ฉันเศร้า เวลาอยากร้องไห้ ฉันก็มักจะมากร้องไห้กลางสายสายฝน เพราะ ท้องฟ้าจะได้รู้ว่ามันไม่ได้เศร้าอยู่คนเดียว และฉันก็ไม่อยากให้ใครเห็นความเศร้าของฉันนอกจากท้องฟ้า

เฮ้อ.................

วันนี้ฝนตก

ฉันเศร้า

ฉันจึงร้องไห้

Mina’s side

                ฉัน เมียวอิ มินะ ฉันเกลียดท้องฟ้า ท้องฟ้าชอบมาพรากรอยยิ้มที่สดใส เพราะ ทุกครั้งที่ฝนตก มักจะมีเด็กน้อยผมแดง น้องสาวข้างบ้าน ชอบมานั่งร้องไห้กลางสายฝนเป็นประจำ

เฮ้อ.................

วันนี้ฝนตก

เธอกำลังร้องให้อีกแล้ว

ฉันเศร้า

แชยองมักจะออกมานั่งร้องไห้หน้าบ้าน ทุกครั้งที่มินะเห็นแบบนั้น เธอก็ได้แต่ภาวนาให้ฝนหยุดตกเร็วๆ เธอไม่คิดที่จะเดินเข้าไปหาแชยองเลย เพราะ รู้ดีว่าทำไมคนตัวเล็กถึงชอบมาร้องไห้กลางสายฝน จึงทำได้เพียงแค่มอง

แต่วันนี้มันแตกต่างออกไป มินะเลือกที่จะเดินถือร่มไปกางให้กลับคนที่กำลังร้องไห้อยู่

“แชยอง”

“ฮืออออ” คนตัวเล็กไม่สนใจ ยังคงร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด

มินะเลยได้แต่ยืนกลางร่มและหวังว่า ฝนจ๋า ช่วยหยุดตกสักที สงสัยวันนี้เธอจะโชคดี ฝนเริ่มซาแล้ว น้ำตาของตัวเล็กก็เช่นกัน เธอหยุดร้องแล้ว

“แชยอง”

“....” แชยองยังคงเงียบ

“แชงแชง”

“....” เด็กน้อยเริ่มหันมาสนใจ แต่ก็ยังไม่พูดอะไร

“เป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม บอกพี่ได้มั้ย” มินะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“....”

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่จำไว้นะอยากร้องไห้เมื่อไรมาหาพี่ก็ได้ อย่ามานั่งร้องไห้ตากฝนอีกเลย”

“มันทำให้พี่เศร้า” พูดเสร็จก็ทำท่าจะเข้าบ้าน

“เดี่ยว”

“พี่มินะ...พี่ลืมร่ม”

“เก็บไว้เถอะ เผื่อวันไหนฝนตกจะได้ใช้มัน” แล้วมินะก็เดินเข้าบ้าน

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ทำให้มินะกับแชยองสนิทกันมากขึ้น เพราะ ทุกครั้งที่คนตัวเล็กอยากร้องไห้ก็มักจะเดินมาหาเธอ ตอนแรกก็มาแค่นั่งร้องไห้ แล้วก็เดินกลับบ้าน หลังๆมานี้นอกจากจะร้องไห้ ก็มาปรึกษาปัญหา มาคุยนู้น คุยนี้ไปเรื่อยเปื่อย วาดรูปมาให้ ล่าสุดทำอาหารมาให้กิน แม้รสชาติอาจจะกินไม่ได้ เพราะ เจ้าตัวดันหยิบน้ำตาลผิดกระป๋อง เพราะ มันดันเป็นเกลือ ความน่ารักของแชยองนั้น ทำให้มินะยิ้มได้ทุกวัน ส่วนความอบอุ่นของมินะ ก็ทำให้แชยองสดใสขึ้นเช่นกัน

ติ๊งต๊อง!

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น เสียงที่ทำให้มินะตื่นเต้นขึ้นทุกวัน เพราะ ตลอดหลายเดือนมานี้ก็มีแค่คนๆเดียวเท่านั้นแหละที่มากดออดหน้าบ้าน เธอจึงรีบไปเปิดประตูทันที

“พี่มินะ”

“ไง แชงแชง”

“พรุ่งนี้ว่างมั้ย” แชยองพูดอย่างเกร็งๆ

“ว่างสิๆ จะชวนไปไหนหรอคะ” มินะทำหน้าสงสัย

“พรุ่งนี้มาหาแชงที่บ้านหน่อยนะคะ”

“ได้คะๆ” มินะตอบกลับไปอย่างงๆ ร้อยวันพันปีน้องสาวข้างบ้าน ไม่เคยชวนไปไหน แล้วชวนไปบ้านนี้นะ ที่เจ้าตัวชอบบอกว่า ไม่ค่อยชอบพาใครมาบ้าน ยิ่งทำให้มินะแปลกใจ

“9 โมงนะ อย่าสายนะ” แล้วคนตัวเล็กก็เดินกลับบ้าน ปล่อยให้เธอยืนงงอยู่หน้าบ้าน

กริ๊ง!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้มินะรีบตื่นไปอาบน้ำทันที เมื่อเห็นว่าตอนนี้ก็ 8 โมงครึ่งแล้ว เดี่ยวจะไม่ทันเวลานัดกับคนตัวเล็ก

มินะ ไปถึงหน้าบ้านตัวเล็กทันเวลาพอดี จริงๆเธอก็ไม่ต้องรีบอะไรขนาดนั้นก็ได้ เพราะ บ้านแชยองอยู่แค่ข้างบ้านเธอเท่านั้นเอง เดินไปแปปเดียวถึง

ติ๊งต๊อง!

มินะลองกดออดหน้าบ้านแชยอง หลายรอบ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวเล็กจะลงมาเปิดประตู มินะเลยลองประตูดู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก เธอเลยเดินเข้าไปเลย แล้วพบว่าบ้านของแชยองน่าอยู่มาก แต่ตอนนี้เธอกลับหาเจ้าของบ้านไม่เจอ

แชยองหายไปไหน?

แต่เมื่อสังเกตดีๆ กลับมีลูกศรมากมายบอกให้เดินตามทางไป

จนสุดท้าย.....ลูกศรก็นำพาเธอมาที่ดาดฟ้าของบ้าน

“มิกูริ” แชยองพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“....” มินะไม่ได้ตอบอะไร ยังคงดีใจแปลกๆ วันนี้แชงแชงของเขาเป็นอะไร ปกติไม่เคยจะเรียกเธอแบบนี้ ไม่เคยเขินอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย

“เฮ้ๆพี่มินะ ไม่ชอบหรอ ไหนบอกว่าชอบให้คนเรียก มิกูริไงคะ” เด็กน้อยได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“....” มินะที่ยืนนิ่งอยู่ ได้แต่คิดในใจ เด็กบ้า ก็คนมันเขินอยู่ แล้วนี้อะไรอย่าทำหน้าน่ารักกว่านี้สิ พี่อดใจไหวแล้วจริง

“มิกูริ”

เรียกอีกแล้วหน้ามินะเริ่มขึ้นสีมากกว่าเดิม คราวนี้ไม่ว่าเปล่า แชยองเดินมาใกล้พร้อมกับยื่นอะไรบางอย่างให้

“หืม? ร่มพี่นิ?” มินะถามอย่างสงสัย

“จะคืนพี่ทำไม พี่ให้แชงแชงแล้วพี่ไม่รับคืนหรอก”

“กางร่มก่อนสิคะ” เด็กน้อยแชงแชงพูดอย่างตื่นเต้น

พอมินะกลางร่มออกมา ก็มีเชือกผูกกับแหวนห้อยอยู่

“พี่มินะ”

“วันนั้นที่พี่เอาร่มนี้มาให้อะ ขอบคุณมากจริงๆนะ ขอบคุณนะที่มาทำให้ท้องฟ้าของแชงสดใสขึ้น”

“เป็นแฟนกันนะ มาเป็นท้องฟ้าของแชงตลอดไปได้มั้ย” แชยองพูดความในใจออกมาอย่างเขินอาย

“ได้สิคะ จะเป็นท้องฟ้าของแชงแชงตลอดไปเลย” ตอบออกไป พร้อมกับเดินเข้ามากอดแชงแชงของเขา

“รักนะคะ”

“มิกูริของแชงแชง”

“รักเหมือนกันคะ”

“แชงแชงของมิกูริ”

- END -

ปล. เราพึ่งลองเขียนเป็นครั้งแรก ยังเป็นมือใหม่อยู่ มีข้อผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วย ขอบคุณนะที่แวะเข้ามาอ่านกัน