DearMEBAEKHYUN (Chanbaek christmas project)

ตอนที่ 3 : 5 days before christmas day

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

5 days before christmas day

แต่ละวันที่ต้องไปโรงเรียน... เด็กน้อยขอบอกไว้เลยว่า มันไม่เคยมีวันไหนที่เขารู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากเท่าที่ต้องการ

            ทำไมแบคฮยอนถึงต้องเกิดมาเป็นเด็กผู้ชายโชคร้ายหลายซ้ำหลายซ้อนอย่างนี้ด้วย

            คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองในใจก่อนจะพาลอารมณ์เสีย เตะกองหิมะตรงหน้าด้วยแรงเตะอันน้อยนิดที่ตัวเองมีระหว่างทางกลับจากโรงเรียน

            เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเดือนก่อน วันนั้นอาจารย์บอกพวกเราในชั้นเรียนเกี่ยวกับกิจกรรมที่จะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ซึ่งก็คือวันคริสต์มาสอีฟในอีก 5 วันต่อจากนี้น่ะเอง

            กิจกรรมพวกนี้มีอยู่ทุกปี ซึ่งแต่ละชั้นจะต้องจับฉลากเลือกกิจกรรมที่จะแสดงในงาน หนึ่งหัวข้อต่อระดับชั้น ปรากฏว่าห้องเราได้กิจกรรมแสดงละคร เป็นอันว่า อาจารย์ได้ทำการโหวตละครที่อยากเล่น สุดท้ายก็จบลงด้วยเรื่องซินเดอเรลล่าโดยเสียงค่อนมากของผู้หญิงในห้องซะส่วนใหญ่

            เรื่องนั้นเขารู้ชะตาตัวเองตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าจะต้องมาจบในบทต้นไม้ข้างทาง หรือไม่ก็ฟักทองให้นางเอกขี่ไปงานเต้นรำ แต่ปรากฏว่าสิ่งที่เขาคิดมันดันเกินความคาดหมายกว่าที่ตัวเองคาดการณ์ไว้สูงมาก...

            ‘ลูกสาวแม่เลี้ยงใจร้าย’

            รู้สึกอยากจะขย่ำกระดาษขว้างใส่กล่องเช่นเดิม...

            เด็กน้อยล่ะเกลียดการจับฉลากเลือกบทบาทแทนที่อาจารย์จะเป็นคนเลือกตามศักยภาพการแสดงของเด็ก หรือไม่ก็จัดโหวตกันเองอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การเสี่ยงดวงแบบนี้...

แล้วดูสิ ได้บทอะไรมาก็ไม่รู้ ไหนจะต้องดัดเสียงเป็นผู้หญิงอีก แตกต่างกันจากบุคคลิกเขาดั่งขั้วโลกเหนือขั้วโลกใต้... จะให้ทำวิธีไหนมันก็ไม่มีทางมาบรรจบลงด้วยกันดี แฮปปี้เอนดิ้งหรอกปีเตอร์แพน...

            บอกกับตัวเองดังๆ ว่าแค่ทำให้มันจบลงด้วยดีทั้งตอนซ้อมและตอนแสดงจริงก็โอเคแล้ว แต่พอเริ่มซ้อมบทกันไปพลางๆ มันก็เละเทะละเถิงไม่เหลือซากให้เรียกเค้าโครงเรื่องซินเดอเรร่าอีกต่อไป

            สงสัยความสุขในวันคริสต์มาสจะหมดลงเพียงแค่นี้แล้วล่ะมั้ง...

            ขาทั้งสองข้างหยุดยืนที่หน้าร้านค้าร้านหนึ่งแถบย่านกรุงโซล ป้ายชื่อร้านที่ถูกตบแต่งด้วยสีแดงสด และรอบๆ ร้านที่ถูกเติมเต็มด้วยต้นโอ๊กต่างๆ นานาหลากหลายสี แต่ดูเหมือนกลิ่นหอมของช็อกโกแลตร้อนซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของร้านคุณป้าจะยังคงไม่เลือนหายจางไป...

            กลิ่นหอมหวานพวกนั้นแหละที่ทำให้ใจเขานิ่งสงบลงอย่างน่าแปลก

            มือทั้งสองข้างเผลอทาบกับตู้กระจกของร้านคล้ายกับต้องมนต์สะกด แสงไฟจากในร้านกับเสียงครึกครื้นของลูกค้าด้านในทำให้บรรยากาศเริ่มสลึมสลือคับคล้ายว่าเด็กน้อยหูอื้อไปชั่วขณะนึง...

แสงไฟของตู้กระจกจำลองค่อยๆ ซ้อนทับกับภาพเหตุการณ์ปัจจุบันเหมือนจะดูดกลืนกินเข้าไป ไออุ่นๆ จรดลงกับริมฝีปากจนเกิดเป็นฝ้า ความหนาวของหิมะด้านนอกกำลังปกคลุมร่างคนตัวเล็กช้าๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับรู้สึกไม่สะทนสะท้านต่อมันเพียงเพราะภาพตรงหน้าที่ทำให้รอยยิ้มบางนั้นขยับยกขึ้น...

            แซนต้ากำลังยิ้มให้เขาจากด้านในตู้กระจกร้าน พุงพุยของชายแก่ในชุดสีแดงกับเครายาวรกบนใบหน้าเหี่ยวย่นนั้นทำให้เด็กน้อยเลิกหุบยิ้มไม่ได้...

            ผมเหนื่อยมากเลยครับแซนต้า...

            คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆ พร้อมกับภาพซ้อนตรงหน้าเริ่มชัดเจนมากขึ้น แซนต้าซึ่งเคยนั่งอยู่บนรถลากภายใต้แสงสว่างแสบตาค่อยๆ จางลง แซนต้าไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว... หากแต่เป็นเด็กหนุ่มในชุดเรนเดียร์จมูกแดงยืนสบตากับเขาอยู่...

            ถ้าจำไม่ผิด นี่มัน...กวางเรนเดียร์เมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ?

            “นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ...” คนตัวเล็กถามเสียงเบา เพราะเขาเอง ก็ชักจะเริ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองกำลังพูดอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงหรือฝันหวานๆ กันแน่ เจ้าเด็กหนุ่มในชุดกวางเรนเดียร์ยิ้มกว้างออกมาอย่างกับรอยยิ้มของพระอาทิตย์ก่อนจะตอบสั้นๆ ว่า

            “ฉันเห็นนายยืนจ้องฉันอยู่”

            “จ้อง? จ้องเนี้ยนะ??”

            “ก็ฉันเห็น ...จากในนั้น” กวางน้อยชี้ไปยังตู้กระจกซึ่งเคยเป็นที่นอนของเขาก่อนหน้านี้ “แล้วฉันก็เดินออกมาจากร้าน...เพราะนายจ้องฉัน”

            “ฉันไม่ได้จ้องซะหน่อย...”

            “...นายจ้อง” เจ้ากวางน้อยชี้นิ้วคาดโทษอีกฝ่าย “และฉันก็เห็นนายจ้องฉันตาไม่กระพริบด้วย” พร้อมกับคำพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเทปที่เสียแล้ว แต่คนเล่นก็เลือกที่จะกดดูต่อไปเพราะความน่าสนใจของมัน ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาเอง

            “ฉัน...ฉันหิวข้าว”

ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ถึงเผลอพูดประโยคนั้นออกไป คนตรงหน้าเลิกคิ้วข้างนึงอย่างไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ หากนี่เป็นเกมตอบคำถาม แบคฮยอนคิดว่าเขาคงจะตกรอบไปตั้งแต่ด่านแรกแล้วให้ตายสิ

            “งั้นก็กินข้าวสิ”

            “ก็...” เด็กน้อยเว้นจังหวะคำพูดไปชั่วครู่นึงก่อนจะล้วงมือควักเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อกันหนาวเพื่อดูจำนวนเงินเล็กน้อยที่เหลืออยู่ไม่กี่บาท เสียงถอนหายใจออกมาพร้อมกับความหวังน้อยนิดที่เขารับรู้ได้ “...ลองไปหาอะไรกินดูล่ะกัน”

 <><><><>

            การเดินตามหาร้านขายขนมรองท้องระหว่างทางกลับบ้านจึงกลายเป็นภารกิจหลักของค่ำคืนนี้ไปโดยปริยาย ระหว่างนั้นคนตัวเล็กก็ยังคงไม่หายสงสัยในสิ่งที่เขาเห็นก่อนหน้านี้...

ไหนจะเรื่องแซนต้า แสงสว่างนั่นอีก แล้วยังจะกวางเรนเดียร์...หมายถึงคนในชุดกวาง ทั้งสามอย่างเหมือนมีอะไรเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่

            คนตัวเล็กเหลือบมองคนข้างตัวซึ่งอยู่ห่างกันไม่กี่เมตรเสมือนพวกเรารู้จักกันดี เอาล่ะ เขาควรจะเริ่มต้นยังไงดีนะ...

            “ฉันชื่อคิมมินซอก” เด็กหนุ่มในชุดกวางพูดขึ้นอย่างกับรู้ในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังคิดอยู่ จมูกแดงแวววับเป็นอีกสิ่งที่เด็กน้อยไม่สามารถละสายตาได้เลย มันคับคล้ายคับคากับ...ลูกแอปเปิ้ล

            ไม่ก็เชอรรี่...

            โครกกก...

            “เราใกล้ถึงแล้วล่ะ” มินซอกว่าพลางชี้ไปยังจุดพิกัดใกล้ๆ นี้ แบคฮยอนเองก็จำได้ว่าระหว่างทางมาโรงเรียน เขาผ่านทางพวกนี้มาก่อน แต่ก็ไม่เคยเข้าไปในร้านซักกะครั้ง นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ซื้อของกินด้วยตัวเองหลังจากที่ปล่อยให้น้าชานยอลซื้อให้ตลอดเวลา...

            อยากให้น้าชานยอลอยู่ตรงนี้ด้วยจัง...

            เด็กน้อยยกมือทั้งสองข้างทาบกับขอบกระจกหน้าร้านพลางโน้มหน้าประจบ พยายามดมกลิ่นหอมหวานจากในร้าน... อา ไก่อบมันฝรั่ง...

            โครกกก...

                ร่างเล็กก้มหน้าลงจับท้องตัวเองที่กำลังคำรามอย่างต่อเนื่องและคาดว่าจะอีกยาวหากเขายังไม่เอาอะไรลงท้องในตอนนี้ แล้วยิ่งมาส่องอาหารจากนอกร้านโดยไม่เข้าร้านอีกเนี้ยสิ...

            “ทำไมไม่หาอะไรกิน?” อีกฝ่ายถามอย่างสงสัยพลางชะเง้อหน้ามองตามสายตาเด็กน้อยที่ตาจะละห้อยไปกับกลิ่นชวนหิวพวกนั้น แต่จะให้พูดยังไงดีล่ะ อยากกินมันก็อยากอยู่นะ...

            “...มันแพงนิ”

            “เรากินฟรีไม่ได้เหรอ?”

            “พูดเป็นเล่น...ถ้าเป็นงั้นจริง ฉันคงไม่มายืนอยู่ด้านนอกเอาหน้าแนบกระจกแบบนี้หรอก” ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังแข่งยั่วโมโหเขาอยู่ผ่านคำพูดติดตลกพวกนั้น มาด้วยกันแล้วยังพูดแบบนั้นอีก มันสมควรเหรอ...

            “ถ้าอย่างนั้นก็ไปร้านอื่นสิ” กวางน้อยว่าพร้อมกับชี้ไปจุดหมายปลายทางที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด...

            “นายจะบ้าเหรอมินซอก ร้านพวกนั้นมันก็ร้านหรูๆ เหมือนกันหมดน่ะแหละ จะมีก็...”

            “...”

            มันมีอยู่นี่นา...

<><><><>

            ซ่า...ซ่า...

            กลิ่นหอมกรุ่นกับไอร้อนลอยขึ้นสู่อากาศหนาวจับใจในยามราตรีย่านกรุงโซล แสงไฟข้างถนนคืออีกหนึ่งสิ่งที่แบคฮยอนรับรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางความมืดพวกนั้น...

            อ่า มีมินซอกอยู่นี่นา

            “หนาวเนอะ...” คนตัวเล็กว่าพลางลูบแขนทั้งสองข้างที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อกันหนาว มือข้างนึงถือมันเผาร้อนที่ซื้อจากร้านหมุนล้อของลุงเซโฮ ลุงแกชอบขับผ่านไปเรื่อยๆ ซึ่งในทีแรกแบคฮยอนไม่เคยสนใจของพวกนั้นเพราะคิดว่ามันพองปาก

จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้ซื้อมันด้วยเงินน้อยนิดที่เหลืออยู่...

            พวกเขาทั้งคู่เลือกที่จะหลบความหนาวมานั่งจุมปุอยู่ซอกถนนซึ่งมีพอทั้งกล่อง (ที่ทิ้งไว้) สองกล่องสำหรับเก้าอี้เด็กสองคน ยังดีที่ตรงนี้ไม่ใช่ซอกทิ้งขยะ ไม่อย่างนั้นมีหวังคงแย่ไปกว่าเดิมแน่...

            “แล้วนายไม่กลับบ้านเหรอมินซอก”

คนตัวเล็กรอฟังคำตอบจากอีกฝ่ายระหว่างรอมันเผาในมือร้อนน้อยลงพอที่จะกัดเข้าปากได้ เขาซื้อมันเผาให้มินซอกอีกหนึ่งอันแต่ผู้ชายคนนั้นกลับถือมันไว้เฉยๆ เสมือนกับไม่เคยเห็นมันเผา แต่ก็ช่างเถอะ สำหรับตอนนี้มีคนอยู่ข้างๆ ก็อุ่นใจพอแล้วล่ะ...

            จะว่าไป...พอพูดถึงเรื่องกลับบ้านก็เกือบลืมไปเลยว่าจุดประสงค์ของแบคฮยอนตั้งแต่แรกมันไม่ใช่การเดินหาอะไรกินแก้หิว แต่มันคือการเดินกลับบ้านอย่างที่ควรจะเป็นต่างหาก

นี่เขาทำบ้าอะไรอยู่เนี้ย นอกจากจะละเลยเส้นทางแล้ว ยังพาลจูงมินซอกมาร่วมนั่งกินด้วยกันอีก ทั้งๆ ที่ผู้ชายคนนั้นควรจะกลับบ้านไปหาครอบครัวตั้งแต่ตอนแรกแล้ว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย ทำยังไงดี...

“...ฉันต้องกลับบ้านตอนนี้” เด็กน้อยทำท่าจะยันตัวลุกจากกล่องแต่ก็ถูกสายตาของกวางมองมาเหมือนกับการที่เขาทำแบบนั้นไม่ใช่เหตุผลที่ดีเท่าไหร่

“นายรู้เหรอว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน?”

            จริงด้วย...

          งั้นตอนนี้เขากับมินซอกก็ไม่ต่างจากเด็กที่หลงทางหาทางกลับบ้านไม่เจอน่ะสิ... โอย!

            คนตัวเล็กค่อยๆ ย่อตัวทรุดนั่งกับกล่องเช่นเดิมเพื่อดึงสติให้กลับมาก่อนที่จะกระเจิดกระเจิงพาลไปไกลกว่านี้ เขาต้องใจเย็น ตอนนี้จะให้ทำอะไรลงไปมันก็เสียเปล่าแล้ว ทางที่ดี ถ้านั่งรออยู่ตรงนี้จนกว่าจะมีใครเดินผ่านมา อาจจะเป็นการตัดปัญหาที่ดีที่สุดก็ได้

            เขาเชื่ออย่างนั้น...

“แล้วนายล่ะ จะนั่งเป็นเพื่อนฉันอยู่อีกงั้นเหรอ?” เด็กน้อยพยายามสงบสติตัวเองโดยการเปลื่ยนเรื่องคุย

            “ฉันก็หลงทาง...เหมือนนาย”

            “อะไรกัน ก็นายทำงานอยู่ที่ร้านคุณป้าไง นายจำอะไรไม่ได้เลยเหรอว่ามาที่นี่ได้ยังไง?”

แบคฮยอนถามอีกฝ่ายเหมือนเรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องง่ายที่ใครๆ ต่างก็รู้ว่ายังไงซะก็ไม่มีการหลงระหว่างทางเด็ดขาด ตลกดีเนอะ ทั้งๆ ที่เขาคิดแบบนั้น แต่ตัวเองก็ไม่ต่างจากสถานการณ์ที่อีกฝ่ายกำลังเผชิญอยู่เลยซักเปอร์เซ็นเดียว... เฮ้อ พูดแล้วก็เศร้า

“ป่านนี้น้าชานยอลต้องบ่นหูชาแล้วแน่ๆ เลย”

            “น้าชานยอล?”

            “น้าของฉันเอง เขาเป็นน้าที่ตัวสูงมากๆ ตอนฉันเด็กฉันคิดว่าเขาตัวสูงเท่าโลก แต่พอโตขึ้นหน่อยฉันก็คิดว่าเขาตัวสูงเท่าทวีปเอเชียอยู่ดี”

            “...”

            “น้าชานยอลดูแลฉันมาโดยตลอด วันที่น้าชานยอลไปเรียน เขาจะวาดรูปกวางให้ฉันเป็นเพื่อน มันหน้าคล้ายๆ กับนายเลยแหละ”

            “...”

            “ฉันบอกน้าว่าฉันไม่ชอบกวางตัวที่น้าวาดเพราะเขามันไม่สวย แต่น้าก็ยังวาดอยู่เหมือนเดิม...”

            คนตัวเล็กก้มหน้าลงกัดมันเผาในมือ แก้มตุ่ยๆ ทั้งสองข้างกับความร้อนอ่อนๆ ใต้กระพุ้งแก้มทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก มินซอกนั่งฟังเด็กน้อยพูดอยู่กับตัวเองพร้อมยกมือขึ้นสัมผัสเขากวางของตัวเองอัตโนมัติ กวางน้อยหวังว่าเขาของเค้าจะสวยกว่าที่เด็กคนนั้นพูดนะ

            ในเวลาสับสนวุ่นวายแบบนี้...บางทีการพูดคุยกันอาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาตอนนี้ก็ได้

            “นายไม่กินมันเผาเหรอมินซอก?”

            “ฉัน...ไม่รู้ว่ามันกินได้...แต่มันอาจจะกินได้” กวางเด็กกลอกตาแสดงความไม่แน่ใจที่เกิดขึ้นในความคิด แต่สุดท้ายมินซอกก็ก้มลงกัดมันเผาคำเล็กๆ เข้าปากหลังจากที่ลังเลอยู่เนิ่นนาน เคี้ยวอยู่นานสองนานจนแบคฮยอนไม่สามารถละสายตาจากภาพตรงหน้าได้เลย

            ถ้าเขามีกวางเรนเดียร์ เขาก็จะตั้งชื่อว่ามินซอก

            “หวานอ่ะ...” นั่นคือคำแรกจากปากของกวางอ่อนต่อโลก ก่อนจะตามมาด้วยอาการเบะปากเหมือนอยากจะคายเศษที่ตัวเองกินเข้าไปเต็มทน “ ...กินเข้าไปได้ยังไง”

            อีกฝ่ายหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางกวางอยากจะอ้วกสิ่งที่ตัวเองกินเข้าไป มันก็นานมากแล้วที่เขาไม่ได้มีบทสนทนาร่วมกับเด็กวัยใกล้เคียงกัน และมินซอกก็เป็นอีกคนที่อยู่ในลิสต์นั้น

            “ที่บ้านนายเป็นยังไงเหรอมินซอก”

            “มันอบอุ่นนะ ฉันชอบนอนบ่อยๆ ตรงพรม ว่างๆ ก็นั่งคุยกับคุณลุงมีเครา ลุงเขาคุยสนุกดี” มินซอกเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อเขานึกถึงช่วงเวลาที่เคยมีความสุขในอดีต “แต่มันก็มีความสุขได้แค่ช่วงคริสต์มาสเท่านั้นแหละ”

            “...”

            “คุณป้ามักจะร้องเพลงให้ฉันฟังช่วงคริสต์มาสอีฟ มันร้องยังไงน้า...” ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังพยายามนึกท่อนทำนองที่คุณป้าเจ้าของร้านเคยร้องให้ฟัง แต่นึกยังไงมันก็ไม่ออกมาเป็นเพลงนอกจากเสียงครางที่ไม่เป็นท่วงทำนอง

            “ให้ฉันช่วยคิดไหม”

            “เอาสิ”

            กวางจมูกแดงปล่อยหน้าที่นั้นให้เป็นของแบคฮยอนต่อ เด็กน้อยหลับตาพริ้มพลางพยกหัวไปมาช้าๆ ตามทำนองเพลงที่เกิดขึ้นตามความรู้สึก แล้วค่อยๆ เปิดปากออกมาเป็นเสียงทำนองเพราะพริ้งเหมือนกับเเซกโซโฟนที่ถูกเล่นเป็นเพื่อนแก้เหงา...

            “ถ้าถึง ‘เพลงนั้น’ เมื่อไหร่...บอกฉันด้วยนะ”

            “อื้ม”

            มินซอกพยกหัวไปตามท่วงทำนองเหล่านั้นช้าๆ รอยยิ้มทั้งคู่ปรากฏออกมาเมื่อเพลงหวานๆ เริ่มขึ้น มันให้ความรู้สึกเหมือนตัวโน้ตที่กำลังเต้นรำอยู่รอบตัวพวกเขา เสียงกระดิ่งดังเป็นจังหวะในวินาทีถัดมากับเสียงฉิ่งที่ดังบ้างเป็นบางจังหวะ

เสียงร้องของแซนต้าดังก้องอยู่ในหูทั้งสองข้างเหมือนกำลังหัวเราะให้กับความผิดหวังทุกอย่างบนโลกที่ไม่มีวันสิ้นสุด...

            หากวันนี้คือวันผิดหวังที่สุดของโลก แบคฮยอนเชื่อว่าเขาจะสามารถยิ้มออกมาได้และหัวเราะไปพร้อมกับแซนต้า...

 write on : 10/1/16

TALK WITH ME

บอกก่อนเลยว่าตัวละครตัวนี้ (หมายถึงเจ้ากวางมินซอก) สำคัญมาก

เหมือนเป็นไฮไลต์ของเรื่องนี้เลยก็ว่าได้

ลืมภาพความสุขที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปได้เลย

เพราะตอนหน้าเราจะพาคุณเข้าสู่ดราม่าแล้ว ;)

ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรยังไง ติเตียนชมได้เลย!

*เราอาจจะได้ลงตอน 4 ช้าหน่อยนะคะ

 เพราะอาทิตย์หน้ามีงานเยอะมากรออยู่ (ลาก่อย TOT)

แต่รับรองว่าไม่ควรพลาด ;)

“ผมอยากกลับบ้าน” #ถึงผมแบคฮยอน