ห้องปิดตาย(ห้องเก็บของของฉัน-O-)

ลำดับตอนที่ #4 : ปฐมบทเรื่องสั้น ฝึกบรรยาย (ตุ๊กตาหนังมนุษย์)

 ตุ๊กตาหนังมนุษย์

บทนำ

.....ตุ๊กตาที่ไร้ซึ่งเจ้าของ....

มันเป็นตุ๊กตาผีสิง...ซึ่งอัดแน่นไปด้วยดวงวิญญาณที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

อาฆาตและพยาบาท ...ผู้ซึ่งนำหนังมนุษย์มาทำเป็นตุ๊กตา

 ผู้ที่แตะต้องและครอบครองมันทุกคน...จะต้องมีอันเป็นไป!!!

“แค่ก แค่ก”

“เจออะไรมั้ย?”

“อือ มีแต่ขยะ เหม็นชะมัดเลย”

“อดทนไว้...หาอะไรก็ได้ เศษอาหารเหลือทิ้งก็ยังดี”

“...อืม”

เด็กเร่ร่อนสองคนกำลังคุ้ยกองขยะหาสิ่งที่พอจะประทังชีวิตได้ทามกลางกองขยะมากมายที่สูงท่วมหัว รถเก็บขยะเพิ่งจะเอาขยะมากองไว้ใหม่ๆ แน่นอนว่ามันจะต้องมีอะไรบ้างล่ะ...ที่คนหลายคนไม่ต้องการแต่มีค่ามากสำหรับสองชีวิตน้อยๆในที่นี้

“โอ๊ย หิวจะตายอยู่แล้ว” เด็กชายร่างผอมโซทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง

“หาต่อไปสิ เผื่อจะเจออะไรบ้าง” เสียงแหบๆที่เกิดจาดน้ำลายเหนียวหนืดคอดังขึ้นจากกองขยะอีกด้าน มือเล็กๆที่เหลือแต่หนังติดกระดูกคุ้ยเขี่ยหาสิ่งของภายในกองขยะตรงหน้าที่มีทั้งเศษอาหาร กระดาษ ของใช้แล้ว และอื่นๆอีกมากมาย แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นขยะจริงๆที่ใช้การอะไรไม่ได้ และ...ไม่มีอะไรเลยที่พอจะใส่ลงท้องว่างๆที่ไม่ได้แตะแม้แต่น้ำซักหยดมาตั้งแต่เมื่อวาน

“หาไม่ไหวแล้ว ไม่มีอะไรเลย...มีแต่เศษอาหารที่เน่าเสียแล้ว ไม่มีแรงแล้ว” เสียงเล็กๆแหบแห้งดังขึ้นอย่างอ่อนแรง แสงแดดยามเที่ยงวันแผดเผาจนหนังหัวเกือบไหม้เกรียม ผิวซีดกร้านแดด เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆที่หาเจอในกองขยะเมื่อหลายเดือนก่อนไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น

ในขณะที่เด็กคนนึงกำลังสลบไสลไปพร้อมๆกับความหิวจัด เด็กชายผมดำสนิทอีกคนยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากก่อนจะลงมือคุ้ยขยะอีกครั้ง...และอีกครั้ง

เป็นเวลานานจนกระทั่งแสงตะวันใกล้ลาลับ ท้องฟ้าเป็นสีเหลืองอ่อนๆ เสียงกุกกักทำให้เด็กชายผมสีน้ำตาลคลุกฝุ่นที่นอนหลับไปเพราะความหิวค่อยๆลืมตาตื่น ดวงตาสีฟ้าหม่นกระพริบสองทีก่อนจะมองไปรอบๆ กองขยะที่ส่งกลิ่นเหม็นโชยไปตามลม สภาพที่ไม่น่าดูช่างแตกต่างจากความฝันเมื่อครู่...ความฝันที่ได้อยู่กับพ่อแม่ในบ้านหลังเล็กๆที่อบอุ่น

“เย็นแล้วนี่นา” เด็กชายรีบลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีฟ้าดังชื่ออีกแล้ว

เท้าเล็กๆทั้งสองข้างพาร่างผอมโซวิ่งไปยังต้นตอของเสียงกุกกัก

“จะมืดแล้วนะ กลับกันเถอะ ยายกับน้องรอนานแล้วแน่ๆ” น้ำเสียงร้อนรนเรียกให้ร่างเล็กๆที่เกือบจะจมกองขยะเงยหน้าขึ้นมา ผมสีดำที่ถูกแดดเผาจนเกือบแดงทั้งหัวยุ่งเหยิง ใบหน้าเลอะเทอะ เปื้อนรอยดำเป็นปื้นใหญ่

“ฉันยังหาอะไรไม่เจอซักอย่าง...ถ้ากลับไปตอนนี้โดนยายดุเอาแน่ๆ” เด็กชายทั้งสองรู้ดีว่าถ้าไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปเลย ทั้งสองจะต้องเจอกับบทลงโทษอะไรจากคนที่เรียกว่า ”ยาย” ผู้ให้ที่พักเป็นเพิงเล็กๆทำจากสังกะสีเก่าๆที่อยู่ถัดไปด้านหลังสุดของกองภูเขาขยะนี้

“ฉันไม่อยากอดข้าวอีกแล้ว” เด็กชายผมน้ำตาลส่ายหน้าเบาๆ เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาอีกแล้ว

“มันต้องมีอะไรบ้างสิ...นี่ไง!” เด็กชายชูบางอย่างขึ้นมาจากกองขยะ กล่องซึ่งทำจากกระดาษกล่องหนึ่งอยู่ภายในถุงพาสติกใสยังคงมีสภาพดีอยู่ เด็กชายรีบแก้ถุงออกและแกะกล่องดูทันที

ของกินรูปร่างแปลกๆ เป็นก้อนกลมๆมีรูตรงกลางเหลือบรรจุอยู่ในกล่องทั้งหมดสี่อัน มันคงดูน่ากินมากหากว่ามันจะไม่แบนติดกันจนเกือบจะรวมเป็นก้อนเดียว ช็อคโกแลตที่เคลือบอยู่ละลายเลอะเต็มกล่อง

“ฉันรู้จัก มันเรียกว่าโดนัส อร่อยมาก ฉันอ่านเจอในกระดาษหนังสือพิมพ์ที่เราปูนอนเมื่อวาน” ดวงตาเป็นประกายขณะจ้องมองของกินในมือ น้ำลายเหนียวหนืดค่อยๆหยดลงมาข้างริมฝีปาก

“เอ่อ...ขอกินอันนึงได้ไหม” เด็กชายผมน้ำตาลกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มองโดนัสในมืออีกคนด้วยดวงตาเป็นประกาย ร่างกายซูบผอมจากการอดๆอยากๆดูน่าสังเวช

“ไม่ได้หรอก ฉันเองก็หิวเหมือนกัน แต่ว่า...เราต้องเอากลับไปให้ยายก่อน” สายตาผิดหวังมองตามกล่องโดนัสถูกยัดเข้าไปในถุงพลาสติกตามเดิม เด็กชายมัดปากถุงแน่นและลุกขึ้นยืน ร่างกายโงนเงนเกือบล้ม แต่ก็ยึดคนข้างๆไว้ทัน

“กลับกันเถอะ”

ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะค่อยๆเดินออกจากสถานที่ซึ่งไร้ประโยชน์สำหรับคนทั่วไป แต่ทว่าคือซุปเปอร์มาเก็ทชั้นดีของเด็กเร่ร่อนและจรจัดอย่างเขาทั้งสอง

ระหว่างทางที่เดินฝ่ากองขยะกลับไปยัง ’บ้าน’ ที่อยู่ด้านหลังสุดข้างเนินสูงอย่างรีบร้อน แต่สายตาสองคู่ก็ยังคงสอดส่ายหาสิ่งของต่างๆอย่างไม่ลดละ เท้าเล็กๆของใครคนหนึ่งเหยียบเข้ากับบางอย่างที่นุ่นนิ้มและให้ความรู้สึกประหลาดจึงต้องพากันหยุดชะงักเพราะมือของทั้งสองประสานกันอยู่

เมื่อคนหนึ่งหยุด...อีกคนก็ต้องหยุด

“เอ๋...ไอ้นี่คืออะไร?” สิ่งของบางอย่างถูกหยิบขึ้นมาตรงหน้า ดวงตาสีฟ้าหม่นๆจ้องมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“ตุ๊กตาหน่ะ...นายไม่รู้จักหรือไง”เด็กหนุ่มผมดำโต้กลับคำถามที่ดูเหมือนจะเป็นการอุทานซะมากกว่าของอีกคนด้วยรอยยิ้มเล็กๆที่ไม่ค่อยมีบ่อยนัก

“รู้จักสิ แต่ฉันเป็นเด็กผู้ชายนะ ไม่เล่นของแบบนี้หรอก ไอ้เนี่ยมันของเล่นของผู้หญิงไม่ใช่หรือไง” เด็กชายชูตุ๊กตาขึ้นลง มองสำรวจสิ่งของที่ตนเองเพิ่งเก็บได้ใหม่โดยไม่ได้สนใจอีกคนที่ใบหน้าเศร้าหมองลงเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้น

“ไม่รู้สิ...ฉันไม่เคยเล่นอะไรทั้งนั้น” นัยน์ตาสีดำสนิทหม่นแสงลง ร่างสูงกว่าขยับก้าวเดินไปช้าๆ ทิ้งเด็กชายอีกคนอยู่เบื้องหลังกับตุ๊กตาเก่าๆตัวหนึ่ง

“อืม...ยัยนั่นอาจจะชอบก็ได้ เก็บไปด้วยดีกว่า”

ดวงตะวันใกล้จะลาลับขอบฟ้า แสงสีแดงสาดส่องไปทั่วกองขยะมหึมา แว่วเสียงนกการ้องมาไกลๆ

ดวงตะวันโบกมือลาพร้อมกับแสงสีส้มบนพื้นฟ้าหายวับไป ทิ้งท้ายด้วยเบื้องหน้าของเด็กหนุ่มที่เดินหายเข้าไปในดินแดงแห่งขยะ ในมือของเขาถือตุ๊กตาเก่าๆหนึ่งตัว....

เมื่อความมืดกลืนกินทุกสิ่งอย่างเข้าสู้ราตรีอันยาวนาน....ใบหน้าตุ๊กตาบังเกิดรอยยิ้ม