คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ทำทำไม
“ย๊ากกกกก” เสียงตะโกนก้องสุดเสียงของชายหนุ่มร่างบึกบึนเรียกให้คนหันมามองกันทั้งร้าน แล้วก็ต่างพากันเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่าแขนเล็กๆที่ดูยังไงก็บอบบ๊างบอบบางนั้นกำลังงัดข้อชนะแขนอันแขงแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้อย่างง่ายดาย
“อ๊ากกกก ปล่อยๆๆๆ ยอมแพ้แล้วๆ” ชายร่างสูงใหญ่ร้องออกมาอย่างไม่อาย ซึ่งชายหนุ่มร่างบางก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“บอกแล้วไงคังอิน ว่านายชนะฉันไม่ได้หรอก” ร่างบางพูดพลางยิ้ม ก่อนจะไปพยักหน้ารับเสียงเฮจากเหล่าคนดู
“โถ่ ถามจริงเหอะอีทึก ไม่ทราบว่าเป็นญาติฝ่ายไหนกับซุปเปอร์แมนมิทราบ ถึงได้แรงเยอะเท่ากับช้างสามตัวรวมกันแบบนี้เนี่ย” คังอิบบ่นพลางสะบัดแขน เนื่องจากว่าเมื่อครู่ร่างบางได้กดแขนเค้าจนเส้นเกือบพลิก
“ฮ่าๆๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ” อีทึกว่าก่อนจะหัวเราะไม่หยุด
“งั้นข่าวลือที่บอกว่านายไปอัดหัวหน้าแก๊งเสือหางกุดจนต้องเข้าโรงพยาบาลหลายเดือนก็เป็นจริงน่ะสิ” คังอินถามพลางหยิบข้าวเกรียบเข้าปาก
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้อัดมันนะ เค้าเรียกว่าป้องกันตัวต่างหากเล่า” อีทึกตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร คังอินทำหน้าระอาก่อนจะตอบกลับไป
“กรามกับดั้งหัก กล้ามเนื้อฉีกทั่วตัว หัวแตก กระดูกทั้งแขนขาเคลื่อน หน้าท้องช้ำเป็นสีม่วงเป็นวงกว้างเนี่ยนะ แค่ป้องกันตัว” คังอินถามอย่างรู้ทัน อีทึกหันมายิ้มแห้งๆให้ ก่อนจะตอบกลับไป
“ก็แหม นิดหน่อยน่า เอาล่ะฉันต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนตอนเช้า ขอบคุณที่เลี้ยงนะ ไปล่ะ” อีทึกส่งยิ้มให้เพื่อนก่อนจะขอตัวกลับไป
“บาย” เมื่อเห็นว่าเพื่อนออกจากร้านไปแล้วคังอินก็เอาแขนออกมากุมไว้ทันที เมื่อก้มลงมองก็ตกใจเมื่อพบว่ามือของตนนั้นได้ช้ำเป็นรอยสีเขียวๆ ส่วนแขนนั้นก็มีรอยแดง
“เฮ้อออ ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยเรา คงต้องไปหาหมอแล้วล่ะมั๊งเนี่ย” คังอินบ่นกระปอดกระแปดอย่างเบื่อๆ นึกเซ็งกับพลังกายอันน่าทึ่งของเพื่อนตัวเอง
“เฮ้อ ง่วงชะมัดเลย” อีทึกบ่นน้อยๆหลังจากที่กลับมาถึงคอนโด เขาเข้าไปอาบน้ำก่อนจะออกมาในชุดนอน แต่ก่อนที่เค้าจะได้เข้าห้องนอนนั้น
ก๊อกก ก๊อกกก
เสียงเคาะประตูที่บ่งบอกได้ว่าคนเคาะกำลังอ่อนแรงเรียกความสนใจจากอีทึกได้ ร่างบางเดินไปที่ประตูแล้วก็เปิดประตูออกทันที
“ฮึกก ฮือๆๆ พี่อีทึกครับ” ทันทีที่ประตูเปิดร่างที่รออยู่ข้างหน้าก็พุ่งเข้ามากอดเจ้าของห้องทันที
“เฮ้ ซองมิน เกิดอะไรขึ้น” อีทึกถามก่อนจะปิดประตูห้อง
“ฮือๆๆ พี่ครับ” อีทึกพลักร่างของลูกพี่ลูกน้องออกมาเบาๆ ก่อนจะสำรวจดูสภาพของลูกพี่ลูกน้องตนเอง ใบหน้าหวานมีน้ำตานอง สังเกตดีๆจะเห็นว่าพวงแก้มมีรอยช้ำ ปากบวมเจ่อ เสื้อผ้านั้นยับยู่ยี่ดูไม่ได้ ซึ่งก็พอจะเดาออกว่าคนตัวเล็กข้างหน้าไปโดนอะไรมา
“ซองมิน บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” อีทึกถามอย่างเป็นห่วง
“ฮึกๆ พี่ครับเค้า คือเค้าย่ำยีผม แล้วเค้าก็ทำร้ายผมอย่างไม่ใยดี ผม ผมกลัวครับ ฮือๆๆ” ดูท่าว่าร่างเล็กจะยังไม่หายกลัว อีทึกกอดลูกพี่ลูกน้องของตนไว้ แล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ไม่เป็นไรนะซองมิน ถ้านายอยู่กับฉันจะไม่มีใครทำอะไรนายได้แน่” ใครนะที่มันทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้
“ผมดีใจที่พี่เข้าใจผม ฮึก แต่ว่า ทำไมล่ะ ฮือๆๆ ทำไมคนที่ผมรักถึงไม่เข้าใจผม ดงแฮ ทำไมนายถึงไม่เข้าใจฉัน ฮือๆๆ” เมื่ออีทึกได้ฟังดังนั้นก็พอจะเข้าใจ
“พี่ว่าเราไปพักผ่อนซะเถอะนะ” อีทึกว่าก่อนจะอุ้มร่างบางของซองมินไปที่เตียงในห้องนอน แล้วห่มผ้าให้ รอจนร่างเล็กหลับไป
“อย่านะ ไม่นะ พี่ฮีซอลอย่า ดงแฮ ช่วยด้วย” เสียงละเมอของร่างบางทำให้อีทึกรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เค้าเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก เค้าพอจะรู้จักคนทำร้ายน้องเค้าแบบนั้น
“คิมฮีซอล นายทำแบบนี้ทำไม”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกจบแล้วจ้า ไปอ่านตอนต่อไปได้เลย ก่อนออกเม้นหน่อยก็ดีนะ อิอิ (แอบโลภ)
คุคุคุ
ความคิดเห็น