ตอนที่ 27 : Chapter 24 :: เป็นลม >> โน มินวู <<
Chapter 24
เฮ้อออ! ไอ้บ้ายองมินเอ่ยยยย ทำไมนายต้องทำให้ฉันหวั่นไหวด้วยเนี่ย? มันใช่เวลาที่ฉัน
จะต้องมานอนปลิ้นคว่ำปลิ้นหงายบนที่นอนมั้ย? พรุ่งนี้ฉันต้องสอบนะโว้ยยยยยย นี่แหนะๆๆ มินวูเพ้อก่อนจะตบหัวเอง แล้วเอื้อมไปหยิบนาฬิกาปลุกต้องหัวเตียง
ให้ตายเหอะ! ตีสามทำไมผมต้องมานอนเพ้อกับไอ้คนเหลือง (ตอนนี้สีน้ำตาลแล้วว) ที่นอนอยู่ข้างนอกด้วย ทำไมๆๆๆ อ๊ากๆๆๆๆ ถีบๆๆผ้าห่ม ไม่ห่มมันแล้วโว้ยยยยย (ผ้าห่ม >> แล้วตูเกี่ยวไร?) ไม่นงไม่นอนมันแล้ว. จ๊อกกกกกกกก.อุ้ย! ท้องจะมาร้องอะไรตอนนี้ว่ะ! คนยิ่งไม่อยากออกไปอยู่ ... กะจ๊อกกกกกกกก.โอ้ยยยย หิวอ่า...ออกก็ออกว่ะได้มาม่าสักซองก็คงดีกว่านอนไส้แห้ง บิดเป็นหนอนอย่างนี้
ผมเดินย่องๆๆ พร้อมกับไฟฉายคู่ชีพ
“น้องมาม่าครับ..มินวู จอบน้อยมาแล้วววว” ผมเดินย่องๆๆไปหยิบมาม่าในตู้กับข้าวที่มีติดตู้แค่ซองเดียว
“แค่ซองเดียวจะอิ่มมั้ยเนีย?” ผมนั่งยองๆ จ้องมาม่าที่อยู่ในมืออย่างอาลัยอาวอนถ้ามันมีอีกห่อจะดีมาเลย L
มันเริ่มบรรเลง โชว์ฝีไม้ลายมือ ในการต้มมาม่า - - ผมต้องทำให้เบาที่สุดไม่ให้อีกคนที่นอนอยู่ต้องโซฟาตื่น แต่มันก็ลำบาก เป็นวิบากกรรมของผมที่อุตริไม่เปิดไฟ แต่แบกสังขารหนีบไฟฉายไว้ที่ซอกคอ ส่วนมือก็ตอกไข่ไก่อย่างระมัดระวัง ไหนจะหมูสับอีกหละ! ผมหนีบฟฉายเดินไปที่ตู้เย็นค้นหาหมูในตู้เย็น ให้ตายเหอะหาไม่เจอ! มันอยู่ไหนผมหาอยู่นาน จนลืมไปว่าหนีบไฟฉายอยู่ทีคอ แต่แล้วอยู่...โครมมมมม ห่าตายไฟฉายตก
อ๊ากกกก.
ผมร้องเสียงหลงไม่เพียงแต่ตกใจที่ไฟดับ แต่ผมยังตกใจที่อยู่ๆมีใครบ้างคนคว้าเอวผมไว้
อ๊ากกกกกก ผีหลอกกกกกก
“ช่วยด้วยยยยยย” ไม่เพียงแค่รั้งเอวผมเอาไว้ มือหนายังปิดปากผมแน่น
“เงียบ! แล้วอยู่เฉยๆไม่งั้นยิงไส้แตก” ผมเงียบตามที่อีกคนขู่
“……..” ผมไม่พูดอะไร ก่อนจะพยักหน้าให้อีกคนรับรู้ (กูยังไม่ได้แต่งงาน!)
แป็ก >> เสียงเปิดสวิทไฟ เมือเห็นแสงไฟ ผมรีบเหลียวหลังหันไปดูผู้ชายอีกคนอย่างเร่งรีบ แล้วก็.....
“ไอ้หัวเหลือง นายแกล้งฉันเหรอ ไอ้บ้า” ผมพูดพร้อมกับทุบตียองมินหลายครั้ง
“ทำคุณบูชาโทษจิงๆนะ เปี๊ยก ฉันก็แค่เห็นน้ำมันเดือดแล้วนายก็ยังมัวแต่ค้นอะไรไม่รู้ในตู้เย็น ถ้าฉันไม่ช่วยนาย เท้านายอาจจะบวมเป็น อุ้งตีนหมีก็ได้ (ดูมันเปรียบ)”
“ห๊ะ? น้ำร้อน OllO ลืมปิดแก็ซซซซซซซ”
และแล้วมาม่าหมูสับของผมก็กลายเป็น มาม่าเป็ดปักกิ่ง (?) หรือมั้ยก็โซบะเห็ดหอมพยายามคิดในทางที่ดีนะคับ คือมันดำมากอ่ะ
“นั่งดูอยู่ได้ ทำไมไม่กินหล่ะ?” ยองมินถามผม ไอ้บ้านายอยากเห็นฉันตายเป็นมะเร็งหรือไง
“ฉันกินหรือไม่กิน มันเกียวอะไรกับนาย?”
“เกี่ยว! มันตังฉันซื้อ”
“นายจะใจร้ายเกินไปแล้วนะเฟ้ยเว้ยครับ” ผมพูดก่อนจะกินมาม่าไหม้ๆเข้าไปในปาก
“เห้ย! เปี๊ยกฉันพูดเล่น” ปัก ปัก ปัก ยองมินไม่พูดธรรมดายังเอาเท้าหน้าซัดกลางหลังผม เส้นมาม่าที่ผมกำลังผะอืดผะอม พุ่งกระเด็นกระดอนกองบน.......หนังหน้าของยองมิน ก๊ากกกก
“ไอเปี๊ยกนายจงใจ พุ่งมาม่าใส่หน้าฉัน”
“ปะปะป่าวว ไม่ได้ตั้งใจ” ผมโบกมือบอกให้รู้ว่าผมไมได้ตั้งใจ แต่ในใจลึกๆๆ สมน้ำหน้า อิอิ
“นายตาย!” ยองมินพูดแล้วบีบคางของผม
“ฉันป่าววว ไม่ได้ตั้งใจ” ผมหลับตาปี๋ กลัวซาตานตรงหน้า เอะ! ทำไมเค้าเงียบไป ผมค่อยลืมตาดู O.O ยองมินทำปากจู๋ ทำท่าเหมือนจะจูบผม.... อ๊ากกกก นี่แหนะ! ผมกระทืบเท้าใส่อีกคนทำให้ยองมิน สะดุ้งก่อนจะทำตัวลุกลีกลุกลน กับการกระทำของเค้า
“ไอ้หื่น ไอ้ลามก นายคิดไม่ดีกับฉันอีกแล้วนะ”
“อารายเล่า ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมไม่ฟังคำพูดของเค้าก่อนจะทุบตีอีกคนไม่ยั้ง
“โอ้ยยยยย บอกแล้วไงว่าไม่ได้จะทำ”ยองมินไม่พูดเปล่า ก่อนจะวิ่งวนอยู่รอบๆโต๊ะอาหาร
“นายอย่ามาเถียงฉันนะ ฉันเห็นน่านายกำลังเคลิ้มเลย มาให้ฉันทุบนายให้หายหมั่นไส้เดียวนี้เลยนะ มานี้!!!!”
“ฉันบอกให้มานี้ เหนื่อยแล้วนะ” ผมหอบพอๆกับยองมินที่นั่งกองอยู่ที่พื้น
“นายเห็นฉันนั่งสบายๆเหรอ? หอบๆๆๆ”
“แค่นายหยุดให้ฉันทุบ”
“แค่นายหยุดคิดที่จะทุบ (แล้วเปลี่ยนเป็นทับแทน ห๊ะ?)”
“โอเคๆ หยุดก็หยุด ฉันง่วงแล้ว”
“โอเคๆๆ นายสัญญาแล้วนะ” ยองมินย้ำก่อนจะเดินตามผมออกไป
/// ถ้าหยุดคิดก็ไม่ใช่มินวูอ่ะดิ! คึคึคึ
ผมคิดก่อนจะหันหลังไปตีอีกคน อย่างรวดเร็วแต่..... O’’O
จุ๊บ!!!! บร๊ะเจ้า เต็มๆ ตึกๆๆ ตุ๊บๆๆ ตับๆๆ (ห๊ะ! อันหลังไม่ใช่และ)
“อืม ><” ผมเผลอจูบตอบอีกคน แต่ไม่นะ! เฮือกก.ผมผละปากออกก่อนจะวิ่งเข้าห้อง แค่เพียงผมกลับหลังทำท่าจะวิ่ง....
“อุ๊บ” ยองมินก็จับมือผมสะบัด ทำให้เราทั้งสองคนจูบกันอีกครั้ง >< ยองมินบ้าไปแล้วววว
ฉันไม่ยอมให้นายทำแบบนี้เด็ดขาดดดด ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ไหวแล้ว จะสมยอมแล้ว
เฮ้ออออออ....เป็นลม -..-
ติดตามตอนต่อไปน๊า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รออยู่นะคะ ไรเตอร์รีบๆกลับมาน๊าาา~
รอเรื่องนี้มาตลอดเลย
เขินนนจูบบ่อยจุง
เขินจุง
จูบกันบ่อยอย่างงี้ เป็นแฟนกันเลยเหอะ
ยองมินก็ข้แกล้งจริงอะไรจริง มินวูก็บ้าเลือดชอบใช้กำลัง ถ้าดูดีๆคู่นี้ก็โหดเหมือนกันแฮะ