ตอนที่ 21 : Chapter 18 :: ตุ๊กตาเป็ด
Chapter : 18
ภาพที่ผมเห็นตอนนี้ มันเลื่อนลางลงทุกที ๆ จนมันเลือนหายไปในที่สุด
++ โรงพยาบาล ++
เพดานสีขาวๆๆ เป็นสิ่งแรกที่ผมเห็น หลังจากที่นอนหลับไปไม่รู้ว่ายาวนานเพียงใด สายน้ำเกลือห้อยละยงละยางเต็มไม่หมด ผมไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไง โอ๊ย!!! เจ็บแขนจัง พอสังเกตุอยู่ดีแขนของใส่เฝือก ง่ะ!! เวรกรรมหรือโชคซะตาความซวยบังเกิดเนี่ยทำไมมันต้องมาก่อนตัวขึ้นที่ผมด้วย
ผมบ่นงึมงำๆสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายผมทองนอนตัวคดตัวงออยู่ตรงโซฟา เพราะความหนาวของแอร์ซินะ ถึงได้สั่นขนาดเนี่ย! ถึงแม้ว่าผมจะยังสลึมสลือ เหมือนคนที่เพิ่งตื่นทั่วๆไป ผมก็ยังสามารถเดาได้ว่าคนที่นอนอยู่ตรงนั้นเป็นใคร [โจ ยองมินนายเฝ้าฉันตลอดเลยเหรอ!]ผมไม่รู้ว่าผมนอนที่นี้กี่วัน กี่คืนแล้ว ตอนนี้ผมคงต้องตอบแทนความดีของเค้าที่เฝ้าผมบ้าง
ผมหยิบผ้าห่ม สีขาวๆที่วางไว้ปลายเตียงนอนที่ยังไม่ได้ใช้ประโยชน์ ต่อมันจะมีประโยชน์มากกว่าวางทิ้งไว้เฉยๆแน่ถ้าผมเอามันไปห่มให้เค้านั้นผ้าห่มสีขาวตอนนี้ไว้ห่มไว้บนตัวของเค้าแล้วเรียบร้อย มันคงช่วยให้นายอบอุ่นขึ้นนะ โจ ยองมินผมลุกขึ้นเพื่อกลับไปนอนที่เตียง แต่.......
อุ๊ย!!! แต่มือของเค้าคนนั้นกลับดึงข้อมือผมเอาไว้ แรงที่เหยี่ยงทำให้ตัวของผมล้มทับกับร่างกายของเค้าอย่างจัง
0///0 ----> ผมเอง
'///'----> โจ ยองมิน
"ตื่นแล้วเหรอซะ!! ตัวแสบ" ฉันคงจะรู้สึกว่านายดีตอนที่นายหลับเท่านั้นแหละมั้ง?
"ยัง!! นายฝัน" ผมเอามือหยิกแก้ม เค้าเบาๆๆ
"โอ๊ยยยย ฉันเจ็บนะ" โจยองมิน ร้องลั่นห้อง
"เกินไปล่ะ โจ ยองมิน สำออยใช่เรื่องมั้ยเนี่ย? แรงที่ฉันบีบแก้มนาย หยิกมดยังไม่ตายเลยนะ" ที่ผมพูดเนี่ย ผมอยากให้รู้ว่า เบาจริงๆๆๆ เบามากๆๆๆ
"ก็ฉันเจ็บนี่ ลองฉันหยิกแก้มนายบางมั้ยล่ะ?" ว่าแล้วโจ ยองมินก็หยิกแก้มผม เนี่ยนะเบา!!
"โอ๊ยยย เจ็บน๊าาาาา"
"นายก็สำออยเหมือนกันแหละ ฉันยังไม่ทนจะลงแรงเลยนะนั้น"
"ฉันไม่ได้เจ็บที่แก้ม แต่ฉันเจ็บแขนที่นายทับเนี่ย"
"0___0'' ขอโทษ"
"เพราะนายคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องเจ็บตัวแบบเนี่ย นายคนเดียว" ผมทำหน้าตึงแล้วเดินไปที่เตียงคนไข้
"มินวู! รับไว้" เสียงของโจ ยองมิน เรียกให้ผมรับอะไรบ้างอย่าง แต่ด้วยสติ และต่อมการตอบสนองยังไม่ได้เริ่มใช้งาน ผลมันเลยออกมาแบบนี้
โปกกกๆๆๆ [รับไม่ทัน/ ไม่ได้รับ]
"........!!!" ตกใจ! ตาค้าง! ระเบิดรึป่าวว่ะเนี่ย!
"ทำไมไม่รับฮะ! ยังๆๆ ยังไม่รีบเก็บอีก เก็บเซ่" โจ ยองมิน อารมณ์บูดใส่ผมอีกแล้ว
โจ ยองมินบอกผมให้เก็บของบ้างอย่างที่ตกอยู่บนพื้น ผมก้มลงมองก็รูปว่ามันเป็นพวงกุญแจผ้ากำมะหยี่รูปเป็ดสีเหลือง [ โจ ยองมินนายไปซื้อที่ไหนมาเนี่ยฝีมือแย่มาก ] ผมยังลังเลที่จะเก็บเจ้าเป็ดตัวเหลืองๆตัวนี้อยู่จริงๆแล้วผมไม่คิดว่ามันเป็นเป็ดหรอกนะ น่าจะเป็นไก่หรือไม่ก็นกย้อมสีมากกว่า
"จ้องอยู่นั้นแหละ ไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมารึไง ถ้าไม่อยากได้ก็เอาคืนมา"
"เอาซิเอา" ผมจะเก็บไว้คิดนะว่าตกลงแล้วมันเป็นตัวอะไรกันแน่ >.<
ก๊อกๆๆๆ
"อาหารกับยาหลังอาหารค่ะ" พยาบาลสาวสวยลากโต๊ะอาหารของโรงพยาบาลที่เตรียมไว้มาให้ผม ผมคงต้องทำใจอ่ะนะ ออกจากข้าวต้ม ต้มจืด ผัดผักแล้วมันก็ไม่น่าจะมีอะไรนอกจากของพวกนี้
อย่างไงซะผมก็ต้องกินใช่มั้ยเนี่ย?
ผมยกแขนซ้ายไปตักข้าวต้ม ก็เพราะแขนขวาของผมหยุดพักชั่วคราวนะซิ จะถึงปากแล้ว จะถึงแล้ว จะถึงแล้ว [ไรเตอร์ช่วยลุ้นๆๆๆ]
"โอ๊ยยย " ผมพยายามแล้วน๊าาาา แต่เข็มที่ต่อกับสายน้ำเกลือที่ฝังอยู่ที่มือของผมอยู่ๆ ผมก็รู้สึกเสียวๆขึ้นมา ส่วน โจ ยองมินก็ตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเสียงผม
"เป็นอะไรมากรึป่าว" โจ ยองมินยกข้อมือ ของผมขึ้นมาดู ตอนนี้เลือกไหลย้อนขึ้นมาสูงกว่านึงเซนเลย "นายมันตัวยุ่ง มานี้ฉันป้อนเอง"
"ไม่เป็นไร ฉันจะค่อยๆกิน"
"ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดี อยู่เฉยๆๆฉันจะป้อนเอง" โจ ยองมิน นั้งลงข้างๆเตียง
"อ้าวปากซิ!" ตอนนี้ช้อนลอยอยู่ตรงหน้าผมแล้วซิ
"ไม่กิน ฉันไม่ชอบข้าวต้ม" จริงแล้วผมก็ชอบข้าวต้มนะ แต่ผมชอบข้าวต้มที่มีหมูสับเยอะๆ ไม่ใช่ข้าวต้มที่โรยหน้าไปด้วยผักชีแบบนี้
"กินเดี่ยวนี้!!" -///- อย่ามาสั่งกันได้มั้ยเนี่ย?
"ม่ายยยยยย ฉันไม่กินฉันไม่หิว ม่ายยยยย " ผมส่ายหน้าไปมา ไปมา
~ ~ เพ้งงงงงงง ~ ~ สงสัยจะส่ายหน้าแรงและเร็วไป
"-/////-" โจ ยองมินนายอย่างทำหน้าเซงแบบนี้กับฉันซิ! โจยองมินคงเบื่อกับความซุ่มซ่ามของผมไม่น้อย เพราะผมส่ายหน้าแรงเกินไป ดันไปโดยช้อนตอนนี้เสื้อผ้าของผมเต็มไปด้วยข้าวต้ม
"ขอโทษน๊าาาาาา" รีบยกมือขอโทษ
"นายมันตัวยุ่ง" โจยองมินปัดมือผมลง อีกมือหนึ่งก็ดึงเชือกที่ผูกเป็นปมที่มัดติดกับเสื้อคนไข้ออก
"นายจะทำอะไร? หยุดนะ"
"__________"คนตรงหน้าไม่พูดอะไร ยังคงแก้ปมเสื้อต่อไป
"หยุดนะ" ผมบิดตัวหลบ ก่อนนี้อะไรๆมันจะเลยเทิดไปมากกว่านี้
"บอกให้อยู่เฉยๆๆไง"
"ก็........" คนตรงหน้ายังทำหน้าที่ต่อไป ตอนนี้เสื้อของผมถูกเปิดออก เผลอให้เห็นร่างกายส่วนบนที่ตอนนี้เสื้อถูกลดลง ตั้งแต่หัวไหล่ลงมาถึงข้อศอก
"0___0''" สายตาของเค้าจ้องมองที่ตัวผม สายตานั้นอีกมือนึงเลื่อนลงมาดึงเชือกผ้าที่กางเกง มือของเค้าตะหวัดเชือกออกด้วยแรงที่น้อยนิด จะเผลอให้เห็นอะไรต่อมิอะไรมากมายเกินคำบรรยาย 0/////0!!!! ไม่น๊าาาาาา
"ไม่ต้อง! ฉันจัดการเอง" ผมหอบหิ้วกางเกงที่ตอนนี้มันละหลวมน่าดูและเสาน้ำเกลือ เดินไปเข้าห้องน้ำ เหลือไว้แค่คนที่ทำหน้าตาตื่นนั่งช๊อคอยู่ตรงเก้าอีกคนไข้คนเดียว [เห็นเนื้อขาวๆแล้วใจเต้นเหรอจ๊ะ]
เฮือกกก!!! อย่าหวั่นไหวโน มินวู เขาก็แค่ช่วยเปลี่ยนเสื้อให้นายเท่านั้น โอ๊ยยยยย อย่าบ้าไปซิโนมินวู หยุดใจเต้นได้แล้ว แหนะ!! บอกให้หยุดยังไม่หยุดอีก โอ๊ยยยยย ผมจะทำอย่างไงกับใจตัวเองดีเนี่ย
โน มินวู ใจเต้นแรงขนาดนี้ ไม่ได้แปลว่านายกำลังคิดอะไรๆ กับ โจ ยองมินนะ [พยายามบอกตัวเอง]
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำในสถาพผูกสายกางเกงเรียบร้อย แต่สายที่เสื้อผมพยายามแล้ว แต่มันผูกไม่ได้จริงๆๆ
"โจ ยองมิน นายช่วยมัดสายที่เสื้อฉันให้น้อยได้มั้ย?" เสียงออกแนวแบบสั่นๆๆ
"_______" โจ ยองมินเดินมาหาผม ถึงผมจะใจสั่นแต่ผมก็......ไม่น่า ผมบังคับตัวเองไม่ได้เลย ผมรู้อย่างเดียวว่าผมต้องการจะ จะ จะ จูบบบบบบบ
"ทำอะไรกันอ่ะ"
0.0'
"ชเว ยงวา"
ติดตามตอนต่อไปน๊าาาาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คนกำลังเคลิ้มจะเข้ามาขัดทำไมเนี๊ยะ
เกือบได้ลูกเขยแล้วเชียว
แบบนี้ก้เห็นหมดอ่ะเดะ แล้วคนซวยก็คงเป็นมีนู -....-
*ชูป้ายไฟเชียร์* สู้ๆ จ้ะ -/-
คู่รักเค้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข๊มเลย
วูไม่อยากเห๊นหน้าแกแร้ว แกจะมาทำไม
ไรเตอร์เจ้หวานก้อนะ ตัดได้ฉึบมาก
ตัดได้จี๊ดๆมากอ่ะ กลับมาต่อเด๋วนี้เรยนะ
(โมโหฮยอนแล้วพลาน) เกือบแร้ว
ยองวูเกือบได้จูบกัลแร้ว(ยังไม่จบ)
ถ้าจูบกัลคงหวานน่าดูชม เตรียมตั้งกล้องแล้วเนี่ย
มาต่อเร๊วๆนร๊ไรเตอร์เจ้หวาน ไฟร์ติ้งค่ะ
ซอง นายอย่าขัดดิ
แอร๊ยยยย ทำอะไรกันน่ะ >//,<
ฮยอนซองงงงงงงงง!!!
ขัดจังหวะวุ้ยยยย
เข้ามาไรตอนนี้เนี่ยยยยยยยย
ลุ้นมากกก แอรียยยย
ไรเตอร์จ๋ารีบมาต่อน้าาาาาาา
ใกล้สอบเเล้วสู้!! >
เซ็งเลย