ตอนที่ 5 : { Chapter4 } It'syou : แฟนฉัน
Titte : It's You : เพราะเธอ
Author : D’sweet.eye
Pairing :Mark Vs Bam
Rate : LOVE LOVE LOVE
Chapter 4
ผมเดินเข้าโรงเรียนตามปกติแต่ที่ทำให้มันผิดปกติจนคนอื่นๆมองผมเป็นตาเดียว ยิ่งถ้าเป็นนักเรียนหญิงนี่หนักเลยมองตาเขียว ถ้าวิ่งเข้ามาตบผมได้นี้ทำไปนานแล้วมันก็ไม่แปลกที่ใครต่อใครจะมองมาที่ผมก็ไอ้มาร์คนี้มันเล่นเดินไม่เว้นระยะห่างให้ผมเลย
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย... ผมหยุดเดินก่อนจะหันหลังมองมาร์ค ต้วนที่เดินประชันชิดจนทำให้หน้าเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ใบหน้าเรียวผิวเรียบเนียน ริมฝีปากเล็กรับรูปมองแล้วมันเทพบุตรจุตติลงไปเกิดชัดๆ แต่!!! สำหรับนายนี้มันไม่ไช่ ผมกระแทกเท้าเหยียบหลังเท้าอีกคนอย่างแรง
“นี่!! เดินออกห่างๆได้มั้ย? นี้มันยิ่งกว่าเงาตามตัวฉันอีกกะจะสิงฉันเลยมั้ยหละ? เลิกตามฉันแล้วไปหารุ่นพี่แจ๊คสันเลยไป”
“โอ๊ย! เจ็บนะเฟ้ย” มาร์คยกขาข้างที่ผมเหยียบขึ้นก่อนจะทำหน้าเจ็บจะเป็นจะตาย
“สม!”
“เห้ย! แบมนายทำเกินไปรึป่าว? ดูรุ่นพี่ผู้หญิงกลุ่มนั้นดิมองนายอย่างกับจะกิน” ผมฟังพี่จูเนียร์พูดก่อนจะหันมองผู้หญิงกลุ่มที่จูเนียร์พูด นั้นมันรุ่นพี่มอ.ห้าที่ใครๆก็ว่าเค้ามีอิทธิพลเหนือนักเรียนหญิงคนอื่น เพราะทั้งหน้าตา การศึกษา และฐานะทางบ้านทำให้พวกเค้าดูยิ่งใหญ่ ผมข้อบอกข้อมูลที่ผมพอจะรู้เกียวกับรุ่นพี่กลุ่มนั้นให้ฟังแล้วกัน กลุ่ม Lady School หรือที่หลายๆคนรู้จักพวกเธอนามของนางฟ้า 5 คน ซึ่งประกอบด้วย
คนแรก คิม ซอจู มีดีกรีเป็นถึงนักเรียนดีเด่นสอนปีซ้อนแล้วยังไม่พอยังคว้านักเรียนที่ผลการเรียนเลิศที่สุดในประวัติศาสตร์ คะแนนเต็ม 100 เธอสามารถทำได้คะแนนเต็ม แถมไม่พอยังมีอีกครอบครัวทางบ้านก็ไม่เป็นสองรองใคร พ่อเปิดโรงเรียนสอนชงชาระดับต้นๆของประเทศเลย แม่เป็นนักออกแบบภายในนี่แม่เค้าเคยออกแบบบ้านให้ เลดี้กาก้านะขอบอก! เพราะความอลังการทางครอบครัวเลยทำให้เธอมีหน้ามีตาแล้วก็เป็นสมาชิกที่น่ายกย่องที่สุดในกลุ่ม
คนที่ 2 เจ้าแม่เมคอัพ อาซาโนะ คิว สาวตาโตจากแดนกิมจิ คนนี้ขึ้นชื่อเรื่องน่าตานะเพราะเธอสวยแล้วก็เป็นนางแบบแถวหน้าของญีปุ่มอ่ะนะ ของแบบนี้ก็เชื่อแม่เค้าแรงหนิเป็นถึง MAKE UP ARTIST [เมคอัพ แอคทิส] แถวหน้าแถมยังฝากผลงานไว้บนหน้าของดาราฮอลลีวูดหลายคน บรื๋อ..พูดแล้วก็อิจฉาความสวยของนาง
คนที่ 3 คนนี้ไม่ต้องพูดถึง คลาสโนวีเกาหลีชัดๆ แล้วไงอ่ะเธอเป็นเน็ตไอดอลแล้วก็เที่ยวหักอกผู้ชายวันละเป็นสิบด้วยหน้าตาที่พ่อแม่ให้มาเนี่ยนะ โธ่! พูดง่ายๆก็ได้อะไรมาหรอกครับกับผู้หญิงคนนี้ก็แค่เกะชื่อเสียงเพื่อนเพิ่มความดูดีให้ตัวเองมากกว่านะ แต่ที่รู้ๆพ่อแม่ของเธอก็มีหน้ามีตาทางสังคมพอสมควรเหมือนกันแต่คงไม่เท่าสองคนแรก
คนที่ 4 คนนี้มันเป็นมักเน่ของกลุ่ม ปาร์ค เชอร์ริน แต่ด้วยความน่ารักของเธอทำให้เธอเป็นที่รู้จักมากในแวววงนักแสดงซิทคอมเล็กๆ แต่คนนี้ผมไม่รู้จักดีนักนะเพราะเธอก็พึ่งเข้ามาในกลุ่มได้ไม่นานก็คงพอๆกับที่ผมเข้ามาเรียนที่นี้หละมั้ง
คนสุดท้าย ซันนี หวัง - - ไม่บอกก็พอจะรู้มั้งว่าใคร? น้องสาวตัวแซบพอๆกับแจ๊คสัน หวังพี่ชายของเค้าไงแน่นอนว่าเธอใหญ่ที่สุดในกลุ่มเพราะด้วยอายุที่เยอะที่สุด พ่อขอเธอเป็นถึงหุ้นส่วนใหญ่ของโรงเรียนหนิจะไม่ให้ใหญ่สุดได้ไง ก็นะ พูดง่ายสุดๆก็เป็นหัวหน้าของ สาวๆทั้ง 4 คนที่พูดมา แต่ยังทำตัวแอ๊บแป๋วเหมือนเด็ก - -
นี่แหละชีวประวัติของห้าสาวขาใหญ่ที่ใครๆก็กลัวไม่กล้าเข้าใกล้พวกเธอ ผมมองพวกเธอทั้งห้าคนจนลืมไปว่าการมองของผมมันจะกลายเป็นการจ้องหรือหาเรื่องรึป่าว? จนทำให้ผู้หญิงที่ชื่อคิวเดินเข้ามาหาผมที่ยังไม่ละสายตาจากพวกเธอ
“มีอะไรเหรอหนุ่มน้อย? มองหน้าพวกฉันอย่างกับเป็นญาติฝ่ายไหนของนายงั้นแหละ”
“ป่าวนิครับผมไม่ได้มอง” ผมแถไปทางอื่น
“แต่สายตายนายที่มองมาทางฉัน เหมือนนายกำลังมีปัญหานะ” เอ้าแล้วไงป้าคนนี้เหวี่ยงใส่ผมเป็นชุด ใครอยากจะมองป้าว่ะแต่ตกตะลึงในชาติตระกูล
“ป่าวครับ ผมแค่ดูป้ายโฆษณา” ผมใสๆ ก็แป๊วอ่ะ
“โกหกข้างหลังฉันไม่มีป้ายบ้าบออะไรทั้งนั้น กวนประสาทอยากมีเรื่องกับฉันเหรอไง?”
“ผมไม่ได้โกหกแต่พี่ไม่มีบุญมากกว่า” ผมพูดก่อนจะทำหน้าทำตาไม่รู้ไม่ชี้
“นายมัน” รุ่นพี่คิวพูดก่อนจะง้างมือ กะจะตบผมงั้นซิไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับผม
“มีอะไรกันเหรอ?” อยู่ๆมาร์คก็เดินเข้ามากั้นหน้าผม
“มาร์คคุณมาทำอะไรที่นี้?” คิวถามมาร์คในขณะที่ผมเองก็งงว่าสองคนนี้รู้จักกันได้อย่างไง?
“เอิ่ม.ผมม อื้มม”
“ดีเลยที่นายรู้จักรุ่นพี่คิว รุ่นพี่ครับผมขอฝากนายมาร์ค ต้วนคนนี้ให้พี่ด้วยแล้วกันนะครับ” ผมพูดก่อนจะโค้งตัวเป็นการขอบคุณอย่างรวดเร็วไม่รอฟังคำตอบจากปากคิวแต่อย่างใด
“เห้ยไม่ได้นะเฟ้ยแบมแบม เมีย!” สิ้นเสียงอีกคนเรียกผม 0\/0 แทบลมจับกับไอ้คำพูดคำสุดท้ายที่อีกคนตะโกนเรียก
“ห๊ะ? นายจะบอกว่านายกับไอ้เด็กนี้เป็น....” คิวถึงกับพูดไม่ออก
“ใช่ครับผมย้ายมาอยู่ที่นี้กับแบมแบมได้สองสามอาทิตย์แล้ว หันไปทักทายคิวหน่อยซิ” มาร์คพูดก่อนจะออกแรงหันหน้าผมไปทักทาย ไอซาเนาะ คิว
“ทุเรศ นายคิดดีแล้วเหรอ?ที่ทิ้งซอจู แล้วมาอยู่กับพวกผิดเพศแบบนี้” ห๊ะ?
“อะไรๆๆ ผมไม่ได้ผิดเพศนะครับ”
“เอาเหอะไหนก็รู้ความจริงแล้ว ก็บอกให้เพื่อนเธอเลิกตอแยฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากทำให้เราสองคนทะเลาะกัน”
“นี่อะไรเนีย ฉัน อายอ้ายเอ็นอย่างอี้อา..” ยันไม่ทันที่ผมจะพูดจบมาร์คก็รีบเอามือมาปิดปากผมไม่ได้พูด
“โอเคตามนี้นะ ไปละ”ไอ้มาร์คบ้านั้นพูดอะไรว่ะไม่รู้เรื่อง นี้นายจะก่อสร้างปัญหาให้ฉันตลอด 24 ชั่วโมงเลยเหรอ?
“ซอจูไม่เชื่อ มาร์คโกหกมาร์คไม่มีวันเป็นแบบนั้นแน่” ผู้หญิงที่ชื่อซอจูวิ่งเข้ามากอดเอวมาร์คก่อนจะร้องไห้ นางเอ๊กนางเอก
“ผมกับแบมๆเราสองคนเป็นแฟนกันจริง ไม่เชื่อใช่มั้ย?ได้” ผมที่ยืนเอ๋ออยู่กับถูกมาร์คกระชากตัวเข้าไปจูบต่อหน้านักเรียนที่ยืนรอเข้าห้องเรียนกว่าสิบคน นี่!! ตัว ไม่นะไม่ ><’’
“กรี๊ดด ไม่นะมาร์คไม่จริง ซอจูไม่เชื่อ” ยัยซอจูบ้านั้นกระหน่ำตีมาร์คที่ยืนตัวแข็งทือก่อนจะจับไหล่แล้วบังคับบอกให้อีกคนหยุดการกระทำนั้น
“ซอจู เราเลิกกันแล้วตอนนี้ผมก็มีแฟนใหม่แล้วด้วย”
“จำไว้นะถ้าซอจูไม่ได้คุณ ก็อย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะได้ แม้ว่ามันจะเป็นผู้ชายก็ตาม จำไว้!!”
หึก!! นี่เหรอชีวิตที่ผมจะได้รับในต่างแดนเนียแหละ? กลายเป็นโศกแย่งแฟนทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ไปหว่านเสน่ห์ใครเลยเนียนะ อามิตตาพุธ - -
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
= =;;
= =;; แบมแบมมีเรื่องแน่ๆ !!!!