ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
กริ่งงงงงง....งงง !~~~
เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น ทำให้นักเรียนหลายๆคน รีบเก็บอุปกรณ์การเรียนเข้ากระเป๋า นักเรียนของที่นี่จะ หล่อ สวย กันทุกคน
เพราะที่นีคือสถาที่ที่รวมหนุ่มหล่อ สาวสวย มาอยู่ในโรงเรียนนี้คือ โรงเรียนเปรมฤทัยวิทยาคม นั้นเอง
"เมรี่ ๆ" เคลลี่เรียกฉัน ยัยนี่นะ เลิกเรียนทีไรจะคอยเรียกฉันอยู่ตลอด
"หืออออ..." ฉันขานรับไป ขณะที่เก็บของเข้ากระเป๋า
"เธอจะไปแถวๆ RCA กับพวกฉันหรือเปล่า" เคลลี่ถามฉันอีกครั้ง ฉันลืมบอกไป เคลลี่ เธอเป็นนักท่องราตรีตัวยง
พ่อแม่ของเธอไม่ว่าเลยสักนิด แค่เธอโทรศัพท์ไปที่บ้านเพื่อบอกว่าเธออยู่ที่ไหน ก็จะไม่มีโทรศัพท์จากทางบ้านมารบกวนเธออีกเลย
"อือ ไปสิ" ฉันตอบเคลลี่อีกครั้ง
RCA (22:46)
ตอนนี้พวกฉันมายืนอยู่ท่ามกลาง RCA เรียบร้อยแล้ว หลายคนคงแปลกใจว่าช่วงเย็นพวกฉันหายไปไหนมา
ถึงมาโผล่เอาตอนนี้ ก็เมื่อช่วงเย็น ฉันและเพื่อนๆของฉันอีก 4 คน ไปอยู่ในห้องคาราโอเกะที่ผับแถวๆ โรงเรียนมาน่ะสิ
~ ~
เสียงดนตรีอันร้อนแรงดังก้องไปทั่ว เหล่านักท่องราตรีออกลวดลายแบบไม่มีใครยอมใคร
"สวัสดีครับคุณหนู ต้องการรับอะไรดีครับ ^^" บ๋อยทักทายเสียงใสพร้อมกับยิ้มหน้าบาน
ที่บ๋อยคนนี้เรียกพวกฉันว่าคุณหนูก็เพราะพวกฉันเป็นขาประจำอยู่ที่ผับ Wasa Dance น่ะสิ
"ฉันขอเหมือนเดิม" เคลลี่ ทีน่า แคนดี้ และมินนี่ พูดขึ้นพร้อมกัน
"ครับ คุณเมรี่ละครับ จะรับอะไรดีครับ" บ๋อยถามฉัน
"ฉันขอน้ำส้มละกัน" ฉันบอกกับบ๋อย
"จ้า! แม่นางเอก" ชิ! ฉันละเบื่อยัยพวกนี้จริงๆ ชอบแขวะกันอยู่ได้
"เดี๋ยวพวกฉันไปแด๊นซ์ก่อนนะ" ทีน่าบอกกับฉัน
"อือๆ" นี่ฉันต้องมานั่งเป็นหมาเหงาหรอ ชั่งมันเถอะ ยัยพวกนั้นไม่อยู่น่ะดีแล้ว
โอ๊ะ! ฉันพูดมากจนลืมแนะนำตัวเองเลยนะเนี่ย
สวัสดีค่ะ ^^ ฉันชื่อเมรี่ อายุ 17 ปี มีพี่น้อง 2 คน พี่ชาย 1 คน น้องชายอีก 1 คน ที่ฉันออกมาเที่ยวตอนกลางคืนได้เพราะ
พ่อและแม่ของฉันเปิดบริษัทส่งออกเครื่องเพชรหลายใหญ่ของประเทศ จึงไม่ค่อยได้อยู่บ้านกับพวกฉันเท่าไร
ส่วนพี่เพสพี่ชายของฉันน่ะหรอ เค้าไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วและละ แต่พวกเราก็ยังติดต่อกันอยู่เสมอ
น้องชายฉันมันไม่สนใจอะไรฉันมากมายหรอกนะ เพราะอีตาลาฟานเนี่ย ได้ชื่อว่า คาสโนว่าของโรงเรียนเชียวนะ
แต่ไม่รู้ทำไมผู้หญิงถึงไปชอบมันนักหนา หล่อก็เถอะเจอแบบนี่ฉันก็รับไม่ได้นะยะ! สัดส่วนข
เป็นไงละ ทึ่งมะ ^^ หุหุ ฉันไม่อยากจะอวดตัวเองเลยนะ แต่มันจำเป็นงะ ^^+
"สวัสดีครับ ^^" อุ๊ยตาย หนุ่มหล่อที่ไหนมาทักทายฉันเนี่ย
"ค่ะ สวัสดี" ฉันทักทายกลับ พลางหมุนแก้วน้ำส้มที่ถืออยู่เล่น
"มาคนเดียวหรอครับ ^^"
"เปล่าค่ะ มากับพะยูนอีก 4 ตัวที่กำลังดิ้นเหมือนถูกรถทับนั้นค่ะ" ฉันว่า พลางชี้ให้เขาดู
"ฮ่าๆๆๆ ครับๆ ^^ ชื่ออะไรหรอครับ ผมชื่อ เนก้านะครับ" เค้าไม่มีอะไรทำหรือไงฮะ มายิ้มให้ฉันละลายอยู่ได้เนี่ย >////<
"ชะ..ชื่อเมรี่ค่ะ ><"
"ครับ เดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ เราคงได้เจอกันใหม่ ว่าแต่คุณมาที่นี่บ่อยหรือเปล่าครับ ^^" เค้าถามฉันอย่างสุภาพมากๆเลย >w<
"ค่ะมาบ่อยก็ขาประจำนี่ค่ะ ฮ่ะๆ ^^" ฉันหัวเราะน้อยๆ เพื่อไม่ได้เสียมารยาท
"ครับๆ บายครับ" พ่อเทพบุตรสุดหล่อ(ตั้งชื่อให้แล้ว)ลาฉันแล้วจากไป
"อะแฮ่มๆ แหมเดี๋ยวนี้ไฟแรงนะยะ มีหนุ่มหล่อมาหาถึงที่" นี่คือยัยมินนี่แน่นอน เสียงเนี่ยไม่ต้องหันไปก็รู้
ฉันหยักไหล่สื่อความหมายบอกว่า อืม อะไรทำนองนี้ ทีน่า เคลลี่ มินนี่ แคนดี้ นั่งลงตรงข้ามฉัน
"นี่ฉันถามเธอจริงๆนะ ว่าทำไมเธอไม่มีแฟนสักที" แคนดี้ถามพร้อมทำหน้าย่นอย่างสงสัย
"ฉันไม่ชอบการผูกมัดเพราะการมีคู่ครองมันเหมือนการผูกมัดไม่ให้เราไปไหน และฉันก็ไม่ชอบมีปัญหากับครอบครัวด้วย" ฉันตอบ
ตามความจริง ก็จริงนี่น่า เมื่อตอนที่ฉันอายุ 15 ฉันเคยมีแฟนคนนึงชื่อ ราฟ ราฟเป็นคนนิสัยดีมาก ทั้งหล่อ ทั้งเท่ มีสาวๆ
มาห้อมล้อมเค้ามากมาย แต่เค้าตัดสินใจจะเลือกฉันไม่รู้ทำไม พอฉันถามเค้าก็ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่ารอให้ถึงวันแต่งงาน
ของเราก่อน แต่สิ่งที่ฉันไม่คาดฝันก็มาถึงคือฉันและเค้าต้องแยกทางกันเพราะพ่อกับแม่ของฉันไม่ยอมให้ฉันกับเค้าคบกัน
วันนั้นฉันเอาแต่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมกินข้าว ร้องไห้ตาบวม ฉันคิดว่าเค้าก็คงเป็นเหมือนฉัน แต่มันก็จริง เค้าร้องไห้เหมือน
กับฉันจริงๆ ฉันรู้เพราะฉันให้เพื่อนๆของฉันไปสืบมาน่ะสิ
"เฮ้ออออ~" ฉันถอนหายใจเบาๆ
"เรากลับกันหรือยัง" เคลลี่ถามขึ้นมา ทำให้ฉันสะดุ้งทันที รีบยกเอานาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดู
ตายแล้ว! นี่เที่ยงคืนกว่าๆแล้วนี่น่า ลืมกลับบ้านนี่หว่า
"อืม ไปสิดึกแล้ว" แคนดี้ตอบแทนให้ทุกคน
เราทั้งหมดเดินออกจากร้าน ไม่ลืมที่จะวางเงินไว้ให้บ๋อยอีกด้วย
กริ่งงงงงง....งงง !~~~
เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น ทำให้นักเรียนหลายๆคน รีบเก็บอุปกรณ์การเรียนเข้ากระเป๋า นักเรียนของที่นี่จะ หล่อ สวย กันทุกคน
เพราะที่นีคือสถาที่ที่รวมหนุ่มหล่อ สาวสวย มาอยู่ในโรงเรียนนี้คือ โรงเรียนเปรมฤทัยวิทยาคม นั้นเอง
"เมรี่ ๆ" เคลลี่เรียกฉัน ยัยนี่นะ เลิกเรียนทีไรจะคอยเรียกฉันอยู่ตลอด
"หืออออ..." ฉันขานรับไป ขณะที่เก็บของเข้ากระเป๋า
"เธอจะไปแถวๆ RCA กับพวกฉันหรือเปล่า" เคลลี่ถามฉันอีกครั้ง ฉันลืมบอกไป เคลลี่ เธอเป็นนักท่องราตรีตัวยง
พ่อแม่ของเธอไม่ว่าเลยสักนิด แค่เธอโทรศัพท์ไปที่บ้านเพื่อบอกว่าเธออยู่ที่ไหน ก็จะไม่มีโทรศัพท์จากทางบ้านมารบกวนเธออีกเลย
"อือ ไปสิ" ฉันตอบเคลลี่อีกครั้ง
RCA (22:46)
ตอนนี้พวกฉันมายืนอยู่ท่ามกลาง RCA เรียบร้อยแล้ว หลายคนคงแปลกใจว่าช่วงเย็นพวกฉันหายไปไหนมา
ถึงมาโผล่เอาตอนนี้ ก็เมื่อช่วงเย็น ฉันและเพื่อนๆของฉันอีก 4 คน ไปอยู่ในห้องคาราโอเกะที่ผับแถวๆ โรงเรียนมาน่ะสิ
~ ~
เสียงดนตรีอันร้อนแรงดังก้องไปทั่ว เหล่านักท่องราตรีออกลวดลายแบบไม่มีใครยอมใคร
"สวัสดีครับคุณหนู ต้องการรับอะไรดีครับ ^^" บ๋อยทักทายเสียงใสพร้อมกับยิ้มหน้าบาน
ที่บ๋อยคนนี้เรียกพวกฉันว่าคุณหนูก็เพราะพวกฉันเป็นขาประจำอยู่ที่ผับ Wasa Dance น่ะสิ
"ฉันขอเหมือนเดิม" เคลลี่ ทีน่า แคนดี้ และมินนี่ พูดขึ้นพร้อมกัน
"ครับ คุณเมรี่ละครับ จะรับอะไรดีครับ" บ๋อยถามฉัน
"ฉันขอน้ำส้มละกัน" ฉันบอกกับบ๋อย
"จ้า! แม่นางเอก" ชิ! ฉันละเบื่อยัยพวกนี้จริงๆ ชอบแขวะกันอยู่ได้
"เดี๋ยวพวกฉันไปแด๊นซ์ก่อนนะ" ทีน่าบอกกับฉัน
"อือๆ" นี่ฉันต้องมานั่งเป็นหมาเหงาหรอ ชั่งมันเถอะ ยัยพวกนั้นไม่อยู่น่ะดีแล้ว
โอ๊ะ! ฉันพูดมากจนลืมแนะนำตัวเองเลยนะเนี่ย
สวัสดีค่ะ ^^ ฉันชื่อเมรี่ อายุ 17 ปี มีพี่น้อง 2 คน พี่ชาย 1 คน น้องชายอีก 1 คน ที่ฉันออกมาเที่ยวตอนกลางคืนได้เพราะ
พ่อและแม่ของฉันเปิดบริษัทส่งออกเครื่องเพชรหลายใหญ่ของประเทศ จึงไม่ค่อยได้อยู่บ้านกับพวกฉันเท่าไร
ส่วนพี่เพสพี่ชายของฉันน่ะหรอ เค้าไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วและละ แต่พวกเราก็ยังติดต่อกันอยู่เสมอ
น้องชายฉันมันไม่สนใจอะไรฉันมากมายหรอกนะ เพราะอีตาลาฟานเนี่ย ได้ชื่อว่า คาสโนว่าของโรงเรียนเชียวนะ
แต่ไม่รู้ทำไมผู้หญิงถึงไปชอบมันนักหนา หล่อก็เถอะเจอแบบนี่ฉันก็รับไม่ได้นะยะ! สัดส่วนข
เป็นไงละ ทึ่งมะ ^^ หุหุ ฉันไม่อยากจะอวดตัวเองเลยนะ แต่มันจำเป็นงะ ^^+
"สวัสดีครับ ^^" อุ๊ยตาย หนุ่มหล่อที่ไหนมาทักทายฉันเนี่ย
"ค่ะ สวัสดี" ฉันทักทายกลับ พลางหมุนแก้วน้ำส้มที่ถืออยู่เล่น
"มาคนเดียวหรอครับ ^^"
"เปล่าค่ะ มากับพะยูนอีก 4 ตัวที่กำลังดิ้นเหมือนถูกรถทับนั้นค่ะ" ฉันว่า พลางชี้ให้เขาดู
"ฮ่าๆๆๆ ครับๆ ^^ ชื่ออะไรหรอครับ ผมชื่อ เนก้านะครับ" เค้าไม่มีอะไรทำหรือไงฮะ มายิ้มให้ฉันละลายอยู่ได้เนี่ย >////<
"ชะ..ชื่อเมรี่ค่ะ ><"
"ครับ เดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ เราคงได้เจอกันใหม่ ว่าแต่คุณมาที่นี่บ่อยหรือเปล่าครับ ^^" เค้าถามฉันอย่างสุภาพมากๆเลย >w<
"ค่ะมาบ่อยก็ขาประจำนี่ค่ะ ฮ่ะๆ ^^" ฉันหัวเราะน้อยๆ เพื่อไม่ได้เสียมารยาท
"ครับๆ บายครับ" พ่อเทพบุตรสุดหล่อ(ตั้งชื่อให้แล้ว)ลาฉันแล้วจากไป
"อะแฮ่มๆ แหมเดี๋ยวนี้ไฟแรงนะยะ มีหนุ่มหล่อมาหาถึงที่" นี่คือยัยมินนี่แน่นอน เสียงเนี่ยไม่ต้องหันไปก็รู้
ฉันหยักไหล่สื่อความหมายบอกว่า อืม อะไรทำนองนี้ ทีน่า เคลลี่ มินนี่ แคนดี้ นั่งลงตรงข้ามฉัน
"นี่ฉันถามเธอจริงๆนะ ว่าทำไมเธอไม่มีแฟนสักที" แคนดี้ถามพร้อมทำหน้าย่นอย่างสงสัย
"ฉันไม่ชอบการผูกมัดเพราะการมีคู่ครองมันเหมือนการผูกมัดไม่ให้เราไปไหน และฉันก็ไม่ชอบมีปัญหากับครอบครัวด้วย" ฉันตอบ
ตามความจริง ก็จริงนี่น่า เมื่อตอนที่ฉันอายุ 15 ฉันเคยมีแฟนคนนึงชื่อ ราฟ ราฟเป็นคนนิสัยดีมาก ทั้งหล่อ ทั้งเท่ มีสาวๆ
มาห้อมล้อมเค้ามากมาย แต่เค้าตัดสินใจจะเลือกฉันไม่รู้ทำไม พอฉันถามเค้าก็ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่ารอให้ถึงวันแต่งงาน
ของเราก่อน แต่สิ่งที่ฉันไม่คาดฝันก็มาถึงคือฉันและเค้าต้องแยกทางกันเพราะพ่อกับแม่ของฉันไม่ยอมให้ฉันกับเค้าคบกัน
วันนั้นฉันเอาแต่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมกินข้าว ร้องไห้ตาบวม ฉันคิดว่าเค้าก็คงเป็นเหมือนฉัน แต่มันก็จริง เค้าร้องไห้เหมือน
กับฉันจริงๆ ฉันรู้เพราะฉันให้เพื่อนๆของฉันไปสืบมาน่ะสิ
"เฮ้ออออ~" ฉันถอนหายใจเบาๆ
"เรากลับกันหรือยัง" เคลลี่ถามขึ้นมา ทำให้ฉันสะดุ้งทันที รีบยกเอานาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดู
ตายแล้ว! นี่เที่ยงคืนกว่าๆแล้วนี่น่า ลืมกลับบ้านนี่หว่า
"อืม ไปสิดึกแล้ว" แคนดี้ตอบแทนให้ทุกคน
เราทั้งหมดเดินออกจากร้าน ไม่ลืมที่จะวางเงินไว้ให้บ๋อยอีกด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น