ซาตานดีไซน์รัก

ตอนที่1
         อุ้ย ขอโทษค่ะ

นี้คุณเดินภาษาอะไรนะ

เสียงที่ต่อว่าวริญานั้นไม่ใช้เสียงของคนที่เธอเดินชนแต่หากเป็นเสียงของผู้ชายตัวโตกล้ามใหญ่ที่มีท่าทางน่ากลัวที่เดินมาพร้อมกับเขา ผู้ชายตัวโตคนนั้นบอกเธอด้วยท่าทางเหมือนผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนเด็ก แล้วยังสายตาดุที่ส่งมาให้เธออีก  

กวีน ฉันไม่เป็นไรอย่าเสียมารยาท 

คำพูดของเจ้านายทำให้กวีนอดรู้สึกแปลกใจกับพฤติกรรมเจ้านายของเขาไม่ได้ ปกติเจ้านายของเขาเองต่างหากที่จะแสดงอาการโกรธหากเจอเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แต่ตอนนี้ไม่โกรธผู้หญิงคนนี้แถมยังแสดงอาการเป็นห่วงเธออีกต่างหาก กวีนคิดว่าเจ้านายของเขาดูจะไม่ปกติเสียแล้ว 

วุฒิภัทร วัชรศักย์ เป็นนักธุรกิจหนุ่มที่มีชื่อเสียงในตอนนี้ กิจการของเขาไม่ว่าจะเป็นบริษัทส่งออกสินค้าไทย จีเวอร์รี่ หรือกิจการด้านโรงแรมที่กำลังไปได้ดีในขณะนี้ ซึ่งตอนนี้เขาได้สร้างโรงแรมขึ้นใหม่อีกแห่งดำเนินการแล้วเสร็จไปกว่าครึ่งหนึ่งแล้วเหลือเพียงการตกแต่งภายในเท่านั้น แต่ก็กลับล่าช้าเพราะหาบริษัทที่เขาถูกใจไม่ได้   ตอนนี้เหลือเพียงบริษัทเดียวที่กวีนคิดว่าดีและน่าจะถูกใจเจ้านายของเขาแต่กวีนก็ไม่แน่ใจมากนักเพราะขนาดบริษัทใหญ่ๆเจ้านายของเขายังไม่ถูกใจเลย

แล้วคุณเป็นอะไรหรือเปล่า

                ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวนะคะ

วริญาบอกเขาแล้วรีบขอตัวเดินออกมาเพราะเธอรู้สึกว่ากลัวผู้ชายสองคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่แค่เธอบังเอิญก้มดูของในกระเป๋าเลยไม่ทันมองทางข้างหน้าเลยชนกับเขา ไม่ได้ตั้งใจจะเดินชนเขาซะหน่อยเธอยังโดนดุซะขนาดนี้เลย แล้วสมมุติว่าถ้าเธอตั้งใจจะทำร้ายเขาจริงๆเธอคงตายเพราะนายกล้ามใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขาแน่นอนเลย

เดี๋ยว

เสียงของวุฒิภัทรทำให้เธอตกใจ   ทำให้เธอหยุดเดินแล้วค่อยๆหันกลับไปทางเขา ท่าทางของเธอทำให้เขารู้ว่าเธอกลัวเขา ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจกับคนของเขาที่ทำให้เธอตกใจกลัวเขาไปเสียแล้ว

มะ....มีอะ   ไรหรือเปล่าค่ะ

นี้ของคุณหรือเปล่า

วุฒิภัทรพูดพร้อมชูปากกาหมึกเจลล์ขึ้นให้หญิงสาวดู

ค่ะ.....ขอ.......ของฉันเองคะ....ค่ะ

วริญาบอกเขาและเดินกลับไปทางเขาเพื่อจะรับปากกาคืน

 คุณชื่ออะไร

 เขาไม่ยอมคืนปากกาให้เธอ แต่ถามชื่อเธอแทน ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวผู้ชายสองคนนี้มากขึ้นเธอจะทำยังไงดีนะ ตอบๆเขาไปเถอะเขาอาจแค่ถามชื่อดูคงไม่มีอะไรมาก เธอคิดในใจ 

วริญาค่ะ

แต่วุฒิภัทรก็ยังไม่ยอมคืนปากกาให้เธอง่ายๆ ยิ่งเห็นเธอกลัวเขาแบบนี้กับรู้สึกว่าอยากแกล้งเธอมากขึ้น

ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน เพิ่งมาทำงานที่นี้หรอ

ปะ...เปล่าค่ะ...ดิฉัน..ขะ......ขอปากกาคือ.....คืนด้วยค่ะ

นี้เขาจะเอายังไงเนี้ยถึงไม่ยอมส่งปากกาคืนให้เธอซักทีและก็นึกโมโหตัวเองที่ทำไมตอนนี้ดันพูดติดอ่างซะได้ แต่นั้นก็เป็นเพราะเขานั้นแหละวริญาโทษเขาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้เพราะปกติเธอไม่ได้เป็นแบบนี้ซะหน่อย  ปกติแล้ววริญาจะเป็นคนที่พูดเก่งเพราะเธอต้องพูดคุยกับลูกค้าที่เธอไปติดต่องานอยู่เสมอแต่วันนี้เธอเป็นอะไรนะทำไมรู้สึกกลัวเขาก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะสายตาของเขาที่มองเธอก็เป็นได้ 

วริญาคิดว่าเขาอาจจะทำให้เธอหัวใจวายเพราะกลัวเขาก่อนหรือไง แล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะไม่เอาปากกาแล้ว และคิดว่าควรรีบเดินไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงตัดสินใจกับหลังหันและวิ่งออกมาโดยไม่หยุดฟังเสียงที่ผู้ชายคนนั้นเรียกเธอ 

 

เมื่อมาไกลแล้วหันกับไปมองก็ไม่มีใครตามมาและคิดว่าคงปลอดภัยแล้วจากผู้ชายสองคนนั้นจึงหยุดพักหายใจหาย แล้วเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเพราะมือที่จับไหล่ของเธอในตอนนี้

 มายืนตรงนี้ทำไมครับกิ๊ฟ

เมื่อไดยินเสียงและหันไปเห็นว่าเป็นใครก็รู้สึกโล่งอกหายใจคล่องขึ้น วริญาคิดว่าหากเธอเป็นโรคหัวใจวันนี้เธออาจตายไปแล้ว เพราะวันนี้เธอเจอแต่เรื่องที่ทำให้เธอหัวใจวายได้เลย แต่เธอก็โชคดีที่ไม่ได้เป็นโรคหัวใจอย่างที่ตัวเองคิดไว้

 มาเอาเอกสารคนนะค่ะบอส

ภูธนิตน์ อนันสิรากุล ที่เธอมักเรียกผู้ชายคนนี้นอกเวลางานว่าพี่ภูนั้นเคยเป็นรุ่นพี่ที่คณะของเธอสมัยเรียนทำให้ทั้งสองสนิทกันมากสามารถคุยกันได้ทุกเรื่องจนบางครั้งคนอื่นมองว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สนใจกับคำพูดพวกนั้น โดยเฉพาะวริญายิ่งหมั้นใจมากว่าภูธนิตน์นั้นไม่คิดอะไรกับเธอแน่นอน ที่เธอแน่ใจก็เพราะว่าเขามีคนรักอยู่แล้วและทั้งคู่ก็รักกันมากด้วย อีกทั้งผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นพี่สาวของเธอเอง       และตอนนี้ภูธนิตน์ยังได้กลายมาเป็นเจ้านายของเธอยิ่งทำให้สนิทกันมากขึ้นกว่าเดิมสามารถคุยกันได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือแม้แต่เรื่องส่วนตัวเพราะเวลาที่ภูธนิตน์มีปัญหากับพี่สาวของเธอนั้นเขาก็มักจะมาปรึกษาเธอและขอความช่วยเหลืออยู่เสมอ

แล้วนี้บอสออกมาข้างนอกทำไมค่ะ

ก็กิ๊ฟออกมานานไม่กลับไปสักที พี่ก็คิดว่ามีใครฉุดไปแล้วนะซิ กิ๊ฟนะยิ่งโก๊ะๆอยู่ด้วยเกิดมีคนมาหลอกไปพี่ก็โดนพี่สาวเราเล่นงานแย่นะซิ

ภูธนิตน์พูดถึงนิสัยของวริญาที่มักจะทำอะไรโก๊ะๆโดยบางทีเจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรไป

พี่ภูก็

ฮ่า.....พี่ล้อเล่นนะ

วริญาทำท่าทางที่บอกว่าเจ้าตัวงอนเขา   ซึ่งเธอจะทำแบบนี้กับเขาเสมอหากเขาทำให้เธอไม่พอใจหรือคอยหัวเราะเธอเวลาที่เธอทำเรื่องเบิ๋นๆ  

ในสายตาของภูธนิตย์นั้นเธอเป็นน้องสาวที่เขารู้สึกรักและเป็นห่วงแม้ว่าเธอจะเป็นแค่เพียงน้องสาวของแฟนสาวที่เขารักก็ตาม แต่เขากับรักและเป็นห่วงเธอเหมือนน้องสาวจริงๆเลยก็ว่าได้ วริญาเป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก ผิวของเธอนั้นขาวอมชมพู ผมที่ดัดเป็นลอนนั้นมีสีน้ำตาลเข้มรับกับใบหน้าของเธอได้เป็นอย่างดี ตาของเธอกลมโตยิ่งเวลาที่เธอตกใจนั้นดวงตาของเธอกับยิ่งกลมโตกว่าเดิมมันทำให้ใบหน้าของเธอดูมีเสน่ห์เพราะดวงตาของเธอดูใสซื่อบริสุทธิ์ขนตาที่ยาวงอนโดยที่เจ้าตัวไม่ต้องคอยดัดเลย ริมฝีปากบางได้รูป ปลายจมูกเล็กโด่งรันทำให้เขาคิดถึงเวลาที่เธอโกรธ   วริญานั้นมีนิสัยที่น่ารักใครอยู่ใกล้แล้วก็มีความสุขเช่นเดียวกับเข้า เมื่อมองหน้าวริาแล้วทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงอีกคนที่มีน่าตาคล้ายกับวริญาแต่ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้รักเธอแบบน้องสาวอย่างวริญา เขารักเธอแบบชายหญิงเธอเป็นคนรักของเขาและยังเป็นพี่สาวของวริญาอีกด้วย

มองอะไรค่ะ ทำอย่างกลับไม่เคยเห็นคนน่ารักอย่างนั้นละ

วริญาพูดออกมาเมื่อเห็นว่าภูธนิตย์มองเธออยู่   ทำให้เขารู้ตัวว่ามองหน้าเธอนานจนเธอรู้ตัว

หรือว่ามองหน้ากิ๊ฟแล้วคิดถึงหน้าใครอีกคน

เปล่าซักหน่อย พี่ว่าเรากลับไปที่ห้องดีกว่านะเหลืออีกสิบห้านาทีก็จะถึงเวลานัดแล้ว

เปล่าแล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะคะบอส.....

วริญาแซวคนที่รีบเดินหนีเธออย่างรู้ทันว่าเขาคิดถึงใครอยู่

เมื่อเดินมาใกล้จะถึงห้องที่เธอเดินออกไปเพื่อเอาเอกสารที่ลืมไว้ ก็พอดีกับพนักงานตอนรับคนที่เธอเจอเดินส่งยิ้มมาให้และหยุดตรงน่าภูธนิตน์ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูสุภาพสมกับตำแหน่งที่เธอทำอยู่

ท่านประธานมาถึงแล้วค่ะ เชิญค่ะ

ภายในห้องนั้นวุฒิภัทรกำลังนั่งมองสิ่งที่ปรากฏอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างสนใจกับฝีมือการออกแบบตกแต่งภายในที่บริษัท ภูธนิตน์ เดคคอร์ ดีไซน์ ส่งมาให้เมื่ออาทิตย์ก่อนแต่เขาไม่มีเวลาได้ดูอย่างจริงๆจังๆสักที   ตอนนี้ได้ดูแล้วรู้สึกสนใจกับการออกแบบที่แปลกตานี้ เขาคิดว่าคนที่ออกแบบนั้นน่าจะมีความคิดสร้างสรรค์ไม่เหมือนใคร ดูจากการออกแบบแล้วเป็นผลงานที่โดดเด่นเขาเห็นแล้วรู้สึกชอบมาก ผลงานที่ออกแบบนี้ต่างจากทุกบริษัทที่เขาได้พิจารณามา เพราะทุกบริษัทที่นำผลงานมาเสนอนั้นดูแล้วยังขาดความโดดเด่นอยู่จึงไม่มีบริษัทไหนถูกใจเขา     จากที่เขาดูผู้ที่ออกแบบนั้นน่าจะเป็นคนที่ค่อนข้างละเอียดทีเดียว เพราะรู้จักประยุกต์ใช้วัสดุที่มีในประเทศมาใช้แสดงให้เห็นถึงเอกลักษณ์อีกทั้งยังมีประโยชน์ในการใช้สอยที่ดูแล้วช่างลงตัวมากทีเดียว ผู้ออกแบบน่าจะรู้แหล่งข้อมูลในการซื้อหาวัตถุดิบเป็นอย่างดีทีเดียว 

เสียงเคาะประตูและประตูที่เปิดออกทำให้วุฒิภัทรเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์เพื่อมองผู้ที่เข้ามาอย่างสนใจ ภาพใบหน้าหวานของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะชนกับเธอเมื่อครู่ปรากฏตรงหน้าเขาอีกครั้ง ตอนนี้ใบหน้าของเธอเหมือนจะตกใจไม่น้อยที่ได้เจอกับเขาอีกครั้ง วุฒิภัทรรู้สึกว่าช่างบังเอิญเหลือเกินที่ได้เจอเธออีกครั้งเพราะเขาก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง แล้วเธอมาทำอะไรที่นี้กันนะหรือว่าเธอจะ

สวัสดีครับ ผมภูธนิตน์ ครับ

เสียงของภูธนิตน์กล่าวทักทายด้วยความสุภาพทำให้วุฒิภัทรหยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้นและเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาเผลอจ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาในห้องนี้นานเกินจนทำให้คนที่เข้ามาพร้อมเธอนั้นเริ่มมองเขาอย่างสงสัย

สวัสดีครับผมวุฒิภัทร เชิญนั่งครับ

วุฒิภัทรละสายตาจากร่างบางที่เขาสนใจมาทักทายภูธนิตน์และเชิญทั้งสองนั่งตามมารยาทที่ดี และหันไปมองวริญาอย่างอีกครั้ง

กิ๊ฟ

เป็นเสียงของภูธนิตน์ที่เรียกวริญาเมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เขาเห็นเธอทำท่าทางแปลกๆเหมือนจะตกใจหรือกลัวอะไรซักอย่าง

คะ

วริญารู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงของภูธนิตน์เรียกเธอ

ไม่สบายรึเปล่า

เปล่าค่ะ กิ๊ฟไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ

วริญาตอบเสียงสั่นๆ เพราะเธอกำลังตกใจที่เจอคนที่เธอเพิ่งวิ่งหนี้เขามาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาอีกครั้งหนึ่ง และก็ไม่คิดว่าจะได้เจออีก ตอนนี้เขาก็กำลังมองมาที่เธอด้วย สายตาของงเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ได้ว่าคือความรู้สึกแบบไหน

 เธออาจจะกลัวเขามั่ง วริญาได้แต่คิดในใจ

อื่ม

ภูธนิตน์ทำเสียงว่าเข้าใจและหันไปทางวุฒิภัทร

นี้คุณวริญาครับ เธอเป็นคนออกแบบผลงานที่ทางบริษัทของผมส่งมาให้ครับ ไม่ทราบว่าคุณวุฒิภัทรได้ดูหรือยังครับ

ภูธนิตน์แนะนำหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขาด้วยน้ำเสียงฟังแล้วสุภาพอ่อนโยนตามแบบฉบับของเขา และได้ถามถึงงานที่เขาส่งมาให้ดูก่อนร่วงหน้าก่อนที่จะได้รับนัดกับวุฒิภัทรในวันนี้ 

ภูธนิตน์สังเกตุว่าวุฒิภัทรเอาแต่มองว่าที่น้องภรรยาของเขาอย่างสนใจเป็นพิเศษตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ ภูธนิตน์คิดว่าลูกค้าของเขาคนนี้คงจะสนใจการออกแบบของวริญาและคงจะสนใจคนออกแบบด้วยถึงได้มอง

วริญาแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากเนื่องจากลูกค้าส่วนใหญ่ของเขาที่มาติดต่องานที่บริษัทก็มักจะมาขายขนมจีบให้สาวน้อยที่นั่งข้างๆเขาเป็นประจำจนเป็นภาพที่ชินตาของเขาไปเสียแล้ว ก็ใครใช่ให้เธอน่ารักเองนี่นาช่วยไม่ได้จริงๆ

เพิ่งจะได้ดูก่อนหน้าที่คุณภูธนิตน์จะเข้ามาถึงนี้เองครับ

ไม่ทราบว่าถูกใจรึเปล่าครับ

ถูกใจมาก..........ครับ

วุฒิภัทรพูดและมองไปทางวริญาที่ตอนนี้เธอก็กำลังมองหน้าเขาอยู่เช่นกัน และเมื่อเขาหันไปสบตาของเธอก็ทำให้เธอก้มหน้าลงมองกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมือเพื่อหลบสายตาของเขา จึงทำให้หญิงสาวไม่เห็นรอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากของเขา 

วริญาก้มหน้าหลบสายตาของเขาที่มองมาทางเธอ เธอมองกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมืออย่างกับว่ามันน่าสนใจมาก      ทั้งๆที่ในนั้นก็ไม่ได้มีอะไรนอกจากเอกสารที่เตรียมมาเพื่อเสนอให้ลูกค้าหากว่าลูกค้าสนใจในผลงานของเธอที่ทางบริษัทส่งมาให้ดูร่วงหน้า ตอนนี้เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงจนจะออกมาข้างนอกได้แล้ว ก็ดูสายตาของเขาที่มองมาทางเธอซิมันเหมือนกับว่าจะกินเธอเข้าไปอย่างนั้นนะ 

หรือว่าเขายังโกรธที่เธอซุ่มซ่ามเดินชนเขา ก็เธอขอโทษเขาไปแล้วนี่นา วริญาได้แค่เพียงคิดเองในใจ

เอาเป็นว่าผมชอบสไตล์การออกแบบของคุณวริญามากทีเดียวครับดูสวยและน่าสนใจมากครับ ส่วนเรื่องรายละเอียดผมขอคุยวันหลังนะครับเพราะว่าวันนี้ผมมีประชุมนะครับ แล้วผมจะให้กวีนติดต่อเรื่องวันที่จะคุยรายละเอียดและวันไปดูสถานที่อีกทีนะครับ

วุฒิภัทรพูดสรุปในและขณะที่พูดก็มองหน้าวริญา เหมือนเขาจะบอกว่าที่เขาพูดนั้นจะหมายถึงเธอไม่ใช่งานที่เขาบอกว่าเพิ่งจะดูไปก่อนหน้านี้ เมื่อพูดจบก็ขอตัวออกจากห้องเพื่อจะไปประชุมต่อ

 ระหว่างที่จะก้าวออกจากห้องนั้นเขาไม่ลืมที่จะหันมามองหญิงสาวที่เขาคิดว่าเธอช่างน่าสนใจเหลือเกิน และก็บังเอิญสบตากับวริญาเข้าพอดี เขารู้สึกว่าแววตาและใบหน้าของเธอนั้นช่างใสซื่อบริสุทธิ์ และมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย   เพราะทุกครั้งที่เขาเผลอมองทีไรมันก็จะตรึงให้เขาสนใจที่จะมองแต่เธอเพียงคนเดียว

 

หลังจากตกลงว่าจะร่วมงานและจะคุยรายละเอียดพร้อมนัดดูสถานที่อีกทีเพราะวุฒิภัทรนั้นเกิดติดประชุม        เมื่อเขาเดินออกไปจากห้องแล้ว    วริญารู้สึกว่าเธอโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกที่พ้นจากสายตาคู่นั้นมาได้ เธอรู้สึกว่าสายตาของเขาที่มองมาทางเธอนั้นมันเหมือนมีพลังอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจของเธอมันเต้นแรงผิดจังหวะแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะใบหน้าที่ดูเย็นชาและไร้รอยยิ้มของเขาก็เป็นได้ ใบหน้าของเขาดูแล้วเหมือนไม่พอใจเธอ ซึ่งเธอก็คิดว่าคงเป็นเรื่องที่เธอเดินชนเขาก็อาจเป็นได้  วริญายังคงคิดว่าเขาคงจะโกรธเธอมากทีเดียวหากดูจากใบหน้าของเขา แต่ก็ยังโชคดีอยู่มากทีเดียวที่เขาไม่โกรธจนปฎิเสธงานของบริษัท เมื่อรู้ว่าเธอเป็นคนออกแบบ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วสำหรับเธอ

จะกลับบ้านหรือยังครับน้องกิ๊ฟ........มัวใจลอยคิดถึงคุณวุฒิภัทรอยู่รึไงเอ่ย

เสียงของภูธนิตน์ปลุกให้เธอออกจากความคิด

เปล่าซักหน่อยพี่ภูก็

เปล่าจริงง่ะ บอกว่าเปล่าแต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยละครับคนสวย งั้นแบบนี้หนุ่มๆที่มาขายขนมจีบทั้งหลายก็คงจะเตรียมตัวดื่มน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในกันแล้วนะซิ โดยเฉพาะคุณวิชาญพี่ว่าหน้าเป็นห่วงที่สุดเลยว่าไหมครับ

ภูธนิตน์ยิ้มเหมือนคนรู้ทัน จนทำให้ตอนนี้สาวน้อยตรงหน้าเขาหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีก

เกี่ยวอะไรกับคุณวิชาญด้วยเล่า

วริญาพูดด้วยความที่ไม่เขาใจจริงๆที่ทำไม วิชาญ อินทรกุล ลูกค้าคนสำคัญนั้นมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย

นี่กิ๊ฟอย่าบอกพี่นะว่าไม่รู้จริงๆ ว่าคุณวิชาญเขาสนใจกิ๊ฟอยู่

กิ๊ฟว่าวันนี้พี่ภูคงจะไม่อยากไปทานข้าวที่บ้านกิ๊ฟแน่ๆเลยใช่ไหมคะ น่าเสียดายจังเลยนะคะเนี่ยวันนี้ พี่กิ่งบอกว่าจะทำหน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอยด้วยไม่รู้ว่าของโปรดใครน๊า

วริญาพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเป็นต่อเขามากทีเดียว

ไปซิครับ แหมพี่ไม่แซวแล้วก็ได้รีบไปกันเถอะพี่หิวจะแย่แล้วครับ

ภูธนิตน์รีบพูดเพื่อเอาใจสาวน้อยตรงหน้าเขา เพราะกลัวจะไม่ได้ไปทานข้าวบ้านของเธอและคนรักของเขาจริงๆ ก็วันนี้เขานะคิดถึงเธอแทบจะทั้งวัน หากไม่ได้เจอเขาคงขาดใจเป็นแน่

หิวจะแย่จริงๆอ่ะ ไม่ใช้ว่าคิดถึงคนที่อยู่ที่บ้านกิ๊ฟจะแย่หรอกหรอคะพี่ภู................ขา

หญิงสาวได้ทีก็รีบเอาคืนคนตรงหน้าทันที จนทำให้คนที่โดนแซวนั้นพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มและเอามือเกาท้ายทอยตัวเองอย่างอายๆด้วยว่าจนมุมคนตัวเล็กที่ยืนจ้องหน้าเขา อีกทั้งยังทำหน้าทะเล้นใส่เขาอย่างรู้ทันในความคิดของเขาอีกด้วย