คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เป่ายิ้งฉุบ [chen x suho]
“ทำไมไม่ยอมถอดหละครับ ขี้โกงนี่หน่า”
จงแดหัวเราะพรืดออกมาให้กับท่าทางของคนตรงหน้า ดวงตาเรียวคมมองไล่ตั้งแต่ใบหน้าหวานที่เห่อแดงซ่านด้วยความอายไปจนถึงใบหูกำลังส่ายสะบัดไปมาเป็นพัลวัน ลงมายังแผ่นอกเนียนขาวที่ชวนให้รู้สึกแปลกๆจนเผลอกลืนน้ำลายลงคอ จนไล่ต่ำลงมาถึงจุดกลางลำตัวที่ถูกซุกซ่อนไว้ด้วยชั้นในสีเทาเข้มแถมด้วยมือเรียวที่ไขว้กันบดบังส่วนที่เจ้าของมันคิดว่าน่าอายไว้อีกชั้น
“พะ...พี่ไม่อยากเล่นแล้ว ไม่เล่นแล้วได้ไหม”
จุนมยอนหลุบตาลงต่ำหลบสายตาที่รู้สึกราวกับว่ากำลังไล่สำรวจไปทั่วร่างกายของเขา ก่อนจะเบ้ปากออกมาเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมทำตามคำขอแต่กลับยื่นข้อเสนอแปลกๆมาให้
“งั้นผมให้จะโอกาสพี่อีกครั้ง ถ้าผมแพ้ถือว่าเกมส์จบ แต่ถ้าพี่แพ้พี่ต้องยอมถอดโดยไม่มีข้อแม้”
เอาวะ! 50-50
จงแดคลี่ยิ้มที่อีกฝ่ายมองว่าดูช่างร้ายกาจออกมาเมื่อคนตัวขาวตรงหน้าพยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบก่อนทั้งสองฝ่ายจะยกมือขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม
ไค ไพ โบ!
“อ๊ะ!”
คนแพ้คลายมือที่กำเข้าหากันใช้แทนสัญลักษณ์รูปค้อนออกก่อนจะกลับหลังหันแล้วตั้งท่าจะวิ่งออกไปทางประตูแต่กลับถูกคนรู้ทันแถมยังเป่ายิ้มฉุบเก่งกอดหมับเข้าให้จากทางด้านหลัง จุนมยอนเผลอย่นคอเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่รดรินลงมาก่อนจะขนลุกไปทั่วทั้งร่างเมื่อจงแดกัดเบาๆเข้าที่ใบหูก่อนจะเอ่ยกระซิบเบาๆ
“จะหนีไปไหนครับ พึ่งรู้นะเนี่ยว่าแฟนผมเป็นคนขี้โกงแบบนี้”
“นายนั่นแหละชวนพี่เล่นบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ปล่อยเลย ไม่เล่นแล้ว จะไปนอนแล้ว”
จุนมยอนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อแฟนรุ่นน้องยอมคลายอ้อมกอดออกแต่กลับต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกเย็นวาบที่ช่วงล่าง พอก้มลงไปมองก็พบว่าชั้นในตัวเก่งร่นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าเสียแล้ว ยิ่งพอโดนอีกฝ่ายพลิกตัวให้หันกลับมาหากันก็ได้แต่ก้มหน้างุดจนคางชิดอก ถึงอีกฝ่ายจะเคยเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็เถอะ แต่พอต้องเป็นฝ่ายเปลือยเปล่าอยู่คนเดียวต่อหน้าคนที่ยังมีเสื้อผ้าติดตัวครบแบบนี้มันน่าอายน้อยเสียที่ไหนหละ
“ยังอายอยู่อีกหรอครับ โอ๊ย!”
จุนมยอนเงยหน้าขึ้นมาถลึงตาใส่อีกฝ่ายทันทีก่อนจะยกกำปั้นทุบลงไปที่อกเจ้าของประโยคเมื่อครู่สุดแรง
“ก็มีแต่พี่ที่แก้ผ้าโทงๆแบบนี้ ไม่ใช่ชีเปลือยนะจะได้ไม่ต้ององต้องอาย”
“งั้นให้ผมแก้เป็นเพื่อนไหมพี่จะได้ไม่อาย”
ราวกับเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเมื่อจงแดจัดการถอดเสื้อยืดสำหรับใส่สบายๆในวันอยู่บ้านออกไปให้พ้นตัวก่อนมือหนาจะเลื่อนลงไปดึงกางเกงบอลพร้อมชั้นในให้หลุดพ้นข้อเท้าออกไปอย่างง่ายดายทำเอาคนที่อยู่ตรงหน้ารีบเบือนหน้าหนีก่อนจะบ่นงุบงิบเสียงเบาแต่มีหรอที่คนที่อยู่ใกล้ตัวแบบนี้จะไม่ได้ยิน
“หน้าไม่อาย”
จงแดยกสองมือขึ้นประคองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงอย่างหน้ารักให้หันกลับมาสบตากันตรงๆ
“เป็นแฟนกันมันมีอะไรต้องอายหละครับ”
“ก็...”
พูดได้แค่นั้นเมื่อคำต่อๆมาถูกกลืนไปกับจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ จงแดประกบริมฝีปากลงไปกับริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะเริ่มลงน้ำหนักจนจุนมยอนต้องวาดวงแขนรอบคออีกฝ่ายไว้ก่อนจะเผยอริมฝีปากเปิดทางให้อีกฝ่ายได้ละเลียดชิมความหวานทั่วทั้งโพรงปากจนพอใจแล้วจึงผละออกให้จุนมยอนได้พักหายใจ
จงแดผลักจุนมยอนลงบนที่นอนก่อนจะตามเคลื่อนตัวขึ้นมาคร่อมร่างขาวเนียนไว้
“ขอบคุณนะครับ”
จุนมยอนได้แต่ทำหน้างงเมื่อจู่ๆคนข้างบนก็เอ่ยขอบคุณออกมาก่อนจะต้องแทบจะอยากหายตัวออกไปจากตรงนี้ทันทีที่ได้ฟังประโยคขยายความของคำขอบคุณนั้น
“ขอบคุณที่พี่ยอมออกค้อนตลอดไงหละ”
พอพูดจบจงแดก็จัดการก้มลงไปลิ้มรสความหอมหวานจากซอกคอขาวโดยที่ไม่ได้ฝากร่องรอยไว้อย่างที่คนตัวขาวไม่ชอบ จุนมยอนหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“พี่ยอมตั้งแต่ตกลงเล่นเป่ายิ้งฉุบแก้ผ้ากับนายในห้องนอนแล้ว จงแดคนบ้า!”
ความคิดเห็น