คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แฟนเพื่อน [chanyeol x suho]
“ทำอะไรอยู่หรอ” ส่งน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมสวมกอดคนที่ง่วนอยู่หน้าเตาจากทางด้านหลัง จนคนโดนอ้อนอดไม่ได้ต้องหันกลับมาหอมฟอดใหญ่ที่แก้มขาวเนียนซ้ายทีขวาทีก่อนจะเปลี่ยนไปฉกชิงความหอมหวานจากซอกคอขาวแทน
“อื้อ เดี๋ยวก็ไหม้หรอก” พยักเพยิดหน้าไปทางไข่ดาวสองฟองที่ส่งเสียงฉู่อยู่ในกระทะพร้อมดันอกอีกฝ่ายเล็กน้อยจนกระทั่งคนตรงหน้ายอมผละออกหัวเราะเสียงต่ำในลำคอก่อนจะหันไปทำอาหารเช้าต่อ จุนมยอนจึงย้ายตัวเองไปนั่งที่โต๊ะอาหาร จ้องมองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ตรงหน้าไม่วางตา
แผ่นหลังของชานยอล คนที่เขารักทั้งๆที่รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว คนที่เขาได้ครอบครองแค่ตอนเจ้าของตัวจริงไม่อยู่ คนที่เขาเป็นได้แค่เพียง...คู่นอนแก้เหงา
“คิดอะไรอยู่” รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ชานยอลวางจานไข่ดาวเบค่อนพร้อมขนมปังปิ้งลงตรงหน้าก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามที่มีจานอาหารเช้าแบบเดียวกันส่งกลิ่นหอมหอมกรุ่นวางอยู่
“คิดเรื่อยเปื่อยหนะ” จุนมยอนยิ้มน้อยๆตอบกลับไป เตรียมจะจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้าถ้าไม่โดนขัดขึ้นเสียก่อน
“เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเราไปเก็บของกันนะ แล้วฉันจะไปส่งนายที่ห้อง”
“แพคฮยอนจะกลับมาแล้วหรอ” ถามทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้ว จะมีเหตุผลอะไรที่ตัวสำรองอย่างเขาต้องหลบไปถ้าไม่ใช่ตัวจริงของชานยอลกำลังจะกลับมา
“อืม” ชานยอลเพียงแค่ตอบรับเสียงต่ำในลำคอก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าฝีมือตัวเอง
ใจร้ายจังนะ จะรอให้กินเสร็จค่อยบอกไม่ได้รึไง อาหารมื้อนี้ถึงจะเป็นฝีมือนายมันก็ไม่อร่อยแล้ว จุนมยอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ซึมออกมาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าตรงหน้าบ้างความเงียบก่อตัวขึ้นครู่ใหญ่ก่อนจะถูกทำทายลงด้วยคำถามของชานยอล
“อร่อยไหม?”
“อร่อยสิ ฝีมือเชฟชานซะอย่าง ดูสิเกลี้ยงเลยเนี่ย” จุนมยอนตอบกลับกลั้วหัวเราะ ยกนิ้วขึ้นปาดจานที่ว่างเปล่าก่อนจะส่งเข้าปาก
“นี่ยั่วกันหรอ?” ดูเหมือนว่าคนถามจะไม่ได้ต้องการคำตอบเมื่อชานยอลลุกขึ้นจากโต๊ะเดินเข้าไปช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นมาอุ้ม ด้วยความตกใจจุนมยอนจึงต้องวาดวงแขนคล้องขออีกฝ่ายหาที่ยึดเกาะ ปล่อยให้ตัวเองถูกพาขึ้นมายังห้องนอน
ชานยอลวางร่างเล็กลงบนเตียงที่ผ้าปูที่นอนยังยับยู่ยี่จากกิจกรรมเมื่อคืนก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมร่างนั้นไว้
“หนะ...ไหนว่าจะเก็บของไง”
ชานยอลซุกไซร้ฝากร่องรอยความเป็นเจ้าของไว้ที่ซอกคอขาวก่อนจะเลื่อนมากระซิบที่ข้างหู
“ยังมีเวลา อีกอย่างนายยั่วเองนะ”
“ฉันไม่ได้...” ไม่ทันได้ปฎิเสธริมฝีปากก็ถูกปิดลงด้วยจูบแผ่วเบาก่อนจะเริ่มรุนแรงขึ้นเมื่อลิ้นร้อนส่งเข้ามาตักตวงความหวานจนทั่วโดยมีลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดตอบรับอย่างรู้งาน
“อื้อ...” จุนมยอนส่งเสียงประท้วงในลำคอจนเมื่ออีกฝ่ายยอมผละออกก็รีบโกยอากาศเข้าปอด
“อ๊ะ...อือ...ชานชาน” เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างออดอ้อนเมื่อริมฝีปากที่พึ่งมอบจูบร้อนแรงให้เปลี่ยนเป้าหมายไปครอบครองยอดอกสีหวานผ่านเสื้อนอนตัวบางอีกทั้งมือที่อยู่ไม่สุกเค้นคลึงไปทั่วร่างปลุกอารมณ์ให้จุนมยอนคล้อยตามอย่างเคย
“หยะ...หยุดทำไมหรอ” ช้อนตาเครือไปด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านมองอีกฝ่ายที่จู่ๆก็หยุดการกระทำเสียดื้อๆ
ชานยอลลุกออกจากร่างบาง มือหนาล้วงโทรศัพท์มือถือที่กำลังสั่นออกจากกระเป๋ากางเกง ยิ้มให้กับชื่อคนรักที่ปรากฎบนหน้าจอก่อนจะกดรับสาย
“ครับ ว่าไงที่รัก” กรอกเสียงลงไปก่อนจะหันมาหาจุนมยอนที่นอนหน้าแดงก่ำหอบหายใจแรงอยู่บนเตียง ยกนิ้วชี้ขึ้นทาบปากส่งสัญญาณให้เงียบก่อนจะเอ่ยคุยกับคนรักต่อด้วยน้ำเสียงสดใสที่น้อยครั้งจุนมยอนจะได้ยิน
“คิดถึงเหมือนกันครับ”
“ห๊า เลื่อนไฟลท์เร็วขึ้นหรอ”
“เปล่าไม่ได้ตกใจ ดีใจต่างหาก”
“บ่ายสองหรอ ได้ๆ เจอกันที่สนามบินนะครับ รักเหมือนกันครับ แพคฮยอนของชานยอล”
...
“ชานชาน” จุนมยอนเอ่ยรั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายเก็บอุปกรณ์สื่อสารเครื่องจิ๋วไว้ที่เดิมก่อนทำท่าจะเดินออกจากห้องไป ชานยอลหันกลับมาตามเสียงเรียก เดินเข้าไปฉุดร่างที่นอนอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้นนั่ง แตะริมฝีปากเบาๆที่หน้าผากชื้นเหงื่อก่อนจะก้มไปกระซิบที่ข้างหู
“จริงสิ ฉันมัวแต่ดีใจที่จะได้เจอแพคฮยอน ลืมไปเลยว่านายยังค้างอยู่”
คนโดนกระซิบเบือนหน้าหนี ยันตัวจะลุกขึ้นแต่กลับถูกฉุดให้นั่งลงบนเตียงตามเดิมโดยมีชานยอลนั่งลงข้างๆในลักษณะหันหน้าเข้าหากัน จุนมยอนได้แต่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่พยายามกลั้นเท่าไหร่สุดท้ายก็ไหลออกมา มือหนาประคองใบหน้าหวานให้เงิยขึ้นมาสบตา เกลี่ยหยดน้ำน้ำตาใสที่สองข้างแก้มแผ่วเบา
“หยุดร้องเถอะ ถึงมีเวลาไม่มากแต่ฉันจะช่วยนายเอง” มือที่เพิ่งใช้เช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าเลื่อนลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ขยายขึ้นตามอารมณ์ผ่านกางเกงผ้าเนื้อบาง ทำเอาจุนมยอนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวหลุดเสียงน่าอายออกมา
“อ๊ะ...อือ...ดะ...เดี๋ยวฉันจัดการ อือ...จัดการตัวเองก็ได้”
ยิ่งอีกฝ่ายส่งเสียงชานยอลยิ่งลงแรงเคล้นคลึงส่วนนั้นราวกับจะแกล้ง มือหนาเลื่อนผ่านขอบกางเกงเข้าไปสัมผัสส่วนนั้นโดยตรงพร้อมกับมืออีกข้างที่ยังว่างดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้
จุนมยอนเกยคางกับไหล่หนาปิดเปลือกตาแน่นปล่อยให้อีกฝ่ายควบคุม จนเมื่อไปถึงจุดที่ต้องการจุนมยอนถอนหายใจยาวทิ้งตัวซบไหล่กว้างอย่างหมดแรงแต่กลับถูกอีกฝ่ายดันตัวออกเบาๆ ชานยอลเช็ดมือกับกางเองอีกฝ่ายก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
“อาบน้ำแต่งตัวแล้วเก็บของให้เรียบร้อยนะ นายเข้าใจคำว่าเรียบร้อยใช่ไหม?”
“ฉันเข้าใจ” จุนมยอนตอบกลับไป เข้าใจดีว่าต้องเก็บข้าวของทุกอย่างที่เป็นของตัวเองให้เกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยใดๆให้แพคฮยอนสงสัย แต่บางทีก็อยากจะแกล้งลืมอะไรบางอย่างไว้หวังให้คนรักของชานยอลมาเจอจะได้ทะเลาะกันแล้วเลิกกันอย่างในละคร แต่สุดท้ายก็ได้เพียงแค่คิดไม่กล้าทำสักที
“อ้อ แล้วจัดห้องให้อยู่ในสภาพเดิมด้วย ฉันจะลงไปเคลียร์ข้างล่าง”
จุนมยอนพยักหน้าเงียบๆมองตามแผ่นหลังคนที่เดินออกจากห้องไปจนลับตา จู่ๆน้ำตาที่เพิ่งแห้งไปก็พาลจะไหลอีกรอบ อย่าร้องนะจุนมยอน นายเองที่เลือกทางนี้ เสนอตัวเป็นของเล่นแก้เหงาให้เขาเองแล้วจะไปหวังไปเรียกร้องอะไรได้ในเมื่อนายเองนั่นแหละที่ผิด สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปก่อนจะลุกเดินไปยังห้องน้ำ เอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำขณะยืนอยู่ใต้ฝักบัวทั้งที่เสื้อผ้ายังติดตัวครบ ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่างกายหวังให้ความเสียใจระคนรู้สึกผิดถูกชำระล้างไป น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลปะปนไปกับสายน้ำเย็น จุนมยอนสะอื้นหนักจนไม่อาจประคองตัวอยู่ได้ ทรุดนั่งลงกับพื้นมือเรียวยกขึ้นปิดหน้า ร่ำเอ่ยขอโทษคนที่ไม่มีทางได้ยิน คนที่ไม่มีทางได้รู้เรื่องของเขากับชานยอล
ฉันขอโทษ... ถึงแม้ว่าเขาจะรักนายไม่ได้รักฉัน ถึงแม้จะต้องหลบๆซ่อนๆหรือรู้สึกผิดต่อนาย ถึงแม้จะเป็นได้แค่ตัวสำรองหรือคู่นอนชั่วคราว แต่หลับหลังนายฉันจะกอดเขาไว้ให้แน่นที่สุดด้วยความรักทั้งหมดที่ฉันมี เพราะฉันรักแฟนนาย
คิมจุนมยอน รัก ปาร์คชานยอล แฟน พยอนแพคฮยอน เพื่อนของเขาเอง
ความคิดเห็น