คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คำตอบของโจทย์ข้อสอง [suho x d.o]
"ทำไมถึงตอบไม่ได้หละ"
ซูโฮทำทีส่งสายตาดุๆไปให้คนที่ถือดินสอค้างไว้สักพักแต่เส้นบรรทัดที่อยู่ใต้โจทย์ในกระดาษบนโต๊ะยังคงว่างเปล่า คยองซูยกดินสอเคาะหัวตังเองเบาๆสองสามทีช้อนตากลมโตมองเจ้าของแบบทดสอบก่อนจะเอ่ยกลับไป
"คะ…คือ ผมว่าคำถามมันไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องที่เราเรียนกันเลย...”
ยิ่งพูดก็ยิ่งเบาจนช่วงท้ายประโยคแทบจะหายไปในลำคอทำเอาคนฟังลอบยิ้มครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาปั้นหน้าขรึมต่อ
"เดี๋ยวนี้กล้าเถียงคุณครูแล้วหรอเรา"
"ปะ...เปล่าครับ"
ซูโฮผุดลุกขึ้นย้ายตัวเองจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะไปนั่งยังฝั่งเดียวกันซ้อนเข้านั่งข้างหลังนักเรียนที่ตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเขาเกยคางลงบนไหล่เล็กนั่นพร้อมเอ่ยกระซิบเบาๆที่คนฟังได้ยินอย่างชัดเจน
"ถ้าตอบถูกคุณครูมีรางวัลให้ แต่ถ้าตอบไม่ได้หรือตอบผิด...คุณครูจะลงโทษ"
คยองซูสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกแขนเรียวกอดเข้าที่เอวหลวมๆพร้อมกับที่ได้ยินว่าจะมีการลงโทษ ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันแน่นในขณะที่กำลังทบทวนความจำเกี่ยวกับคำตอบของโจทย์ข้อแรก
'ซูโฮ แปลว่าอะไร?’ จำได้ว่าคุณครูเคยบอกแล้วนี่...
นึกออกแล้ว... ‘ผู้พิทักษ์'
"ถะ...ถูกไหมครับ"
เจ้าของคำตอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเจ้าของชื่อที่มีความหมายผู้พิทักษ์เอ่ยชมยืนยันความถูกต้องแต่ต่อมาก็ได้ร้อนผ่าวขึ้นมาทั่วใบหน้านั่งนิ่งตัวอข็งทื่อเมื่อโดนคนที่อยู่ข้างหลังกดปลายจมูกลงมาที่พวงแก้มใส ในเมื่อทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้นคยองซูก็หันไปสนใจคำถามที่เหลืออีกข้อซึ่งดูจะยากกว่าข้อแรกอยู่ไม่น้อย
'รักคุณครูซูโฮไหม?'
รัก...ไหมนะ
แค่อยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆคุณครูซูโฮจะได้มาสอนพิเศษที่บ้าน...ก็คุณครูซูโฮสอนเข้าใจกว่าคุณครูที่โรงเรียนอีกนี่หน่า แค่ให้คุณแม่โทรไปเร่งเวลาคุณครูซูโฮมาสาย...ก็ค่าเรียนใช่ว่าจะถูกเสียเมื่อไหร่คุณครูเล่นมาสายแบบนี้ก็ขาดทุนแย่สิ แล้วเวลาที่คุณครูซูโฮมาทำรุ่มร่ามแบบที่ทำอยู่ตอนนี้...มันชวนให้รู้สึกแปลกๆ ถึงจะพูดไม่ได้เต็มปากว่าชอบ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรืออยากจะขัดขืนอะไร
นี่คยองซูรักคุณครูซูโฮ...ไหมนะ
"ตอบไม่ได้หรอครับ หืม"
"..."
เมื่อไม่ได้รับคำตอบซูโฮกระเถิบถอยหลังเล็กน้อยก่อนจะจับลูกศิษย์ที่ตัวเล็กกว่าให้พลิกหันหน้าเข้ามาหากัน ใบหน้าขาวที่ยื่นเข้ามาใกล้เรื่อยๆทำเอาคยองซูหลับตาปี๋ ครู่ต่อมาพอลืมตาขึ้นคยองซูก็เผลอกลั้นหายใจเมื่อใบหน้าของตนชิดใกล้กับคุณครูซูโฮจนปลายจมูกสัมผัสกัน ไหนจะถูกสายตาที่ยากจะคาดเดาจ้องมาในระยะประชิด อีกทั้งริมฝีปากที่อยู่ห่างจากกันไม่ถึงคืบ
"แบบนี้ต้องลงโทษ"
พอพูดจบซูโฮก็กดริมฝีปากลงบนกลีบปากบางอย่างเอาแต่ใจ คยองซูที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเผลอผลักอกอีกฝ่ายออกไปเต็มแรงด้วยความตกใจจนริมฝีปากผละออกจากกัน ร่างเล็กทำได้เพียงหลุบตาลงต่ำพร้อมยกมือขึ้นมากุมที่อกข้างซ้าย ความเงียบที่ก่อตัวขึ้นจนอึดอัดบวกกับไม่อาจคาดเดาสีหน้าอีกฝ่ายฉุดให้กลีบปากรูปหัวใจเผยอออกเล็กน้อยเพื่อให้เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมา
เพียงแค่ริมฝีปากสัมผัสกัน หัวใจดวงน้อยที่เต้นผิดจังหวะอยู่แล้วก็เร่งอัตราการเต้นเร็วขึ้นอีกจนเผลอคิดไปว่าหัวใจอาจจะวายเอา คยองซูรู้คำตอบแล้วครับคุณครูซูโฮ...
"คำตอบของโจทย์ข้อสอง..."
คุณคงจะไม่ได้ยินหรอก เพราะนักเรียนคยองซูป้องปากกระซิบคำตอบข้างหูอาจารย์ซูโฮให้ได้ยินกันแค่สองคน
ดวงตากลมเบิกโพลงขึ้นเมื่อริมฝีปากถูกช่วงชิงอีกครั้งหากแต่ไม่ใช่แค่ปากแตะปากแบบเมื่อครู่ ซูโฮดูดดึงกลีบปากบางจนเกิดเสียงดังทำเอาคนโดนจูบอายจนอยากจะผละออกแต่ติดที่โดนอีกฝ่ายกดท้ายท้อยไว้ยิ่งดิ้นก็ยิ่งลงแรงกดลึกแต่ก็ยังใจดีผละออกให้ได้หายใจหายคอบ้าง เอียงหน้าปรับองศาก่อนจะกดจูบลงไปอีกรอบและอีกรอบอย่างคนไม่รู้จักพอ คยองซูนิ่วหน้าเมื่อโดนอีกฝ่ายกัดลงทีริมฝีปากล่างจนเผลอเผยอริมฝีปากออกให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นเล็กไม่รู้ประสา
แรงสะกิดที่ยอดอกทำเอาคยองซูที่กำลังเคลิ้มกับการป้อนจูบได้สติ มือเล็กพยายามใช้เรี่ยวแรงที่ไม่รู้หายไปไหนหมดดันไหล่อีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผล
"อ๊ะ..."
ซูโฮผละริมฝีปากเปิดทางให้เสียงครางหวานที่อยากฟังหลุดลอดออกมา
"คุณ...คุณครู ซะ...ซูโฮ"
พอก้มลงมองตามมืออีกฝ่ายก็ได้เห็นว่าเสื้อที่เคยอยู่ติดตัวถูกถอดไปตอนไหนก็ไม่รู้ นี่เขาเคลิ้มไปกับจูบของคุณครูซูโฮจนไม่รู้อะไรขนาดนี้เลยหรอ... พึ่งมานึกโทษตัวเองที่ไม่ยอมใส่เสื้อกล้ามตามที่คุณแม่บอกเลยเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายหยอกล้อกับยอดอกสีหวานได้ง่ายขนาดนี้
แผ่นอกขาวเนียนกระเพื่อมเร็วขึ้นตามจังหวะการหายใจที่ผิดปกติ คยองซูช้อนตาที่รื้นไปด้วยน้ำตามองคุณครูสอนพิเศษของตนก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยากจะควบคุมให้เป็นปกติ
"ผะ...ผม อ๊ะ... ตอบผิด อื้อ... ผิดหรอครับ"
มือเรียวละออกจากยอดอกขึ้นไปไล้ตามใบหน้าหวานตามข้างแก้มแล้วมาหยุดที่ปลายคาง ซูโฮยกปลายคางเรียวให้เชิดขึ้นก่อนจะกดจูบลงที่ซอกคอขาวเบาๆโดยไม่ทิ้งรอยมลทินใดใดไว้
"คยองซูตอบถูกคุณครูเลยจะให้รางวัลไงครับ"
"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณน้า"
ซูโฮโค้งให้กับหญิงสาววัยกลางคน เห็นหน้าคุณแม่ของคยองซูทีไรอดคิดไม่ได้ทุกทีว่าคยองซูสวยเหมือนแม่ แต่คยองซูเป็นเด็กผู้ชายนี่ถ้าคุณแม่คยองซูมีลูกสาวไม่อยากคิดเลยว่าจะสวยขนาดไหน เผลอยิ้มให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะออกปากปฎิเสธว่าต้องไปสอนเด็กคนอื่นต่อเมื่อคุณแม่คยองซูชวนทานมื้อเย็นที่พึ่งเตรียมเสร็จพอดีก่อนจะก้าวออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมโบกมือบ๊ายบายลูกชายคนเดียวของเจ้าของบ้านด้วย
"ทานข้าวกันครับคนเก่ง วันนี้แม่ทำแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลย"
"ครับแม่"
"วันนี้เรียนเป็นไงบ้างลูก พี่ซูโฮสอนดีไหมลูก"
"คุณครูซูโฮสอนดีกว่าคุณครูที่โรงเรียนอีกครับแม่ ถ้าเป็นไปได้อยากให้มาสอนวันเสาร์เพิ่มด้วยซ้ำนี่ก็ใกล้จะสอบแล้วด้วย มีอีกหลายเรื่องที่ผมยังไม่ค่อยเข้าใจเลยครับ"
พอพูดจบลูกชายคนเดียวของบ้านก็จัดการตักข้าวผัดของโปรดเข้าปากคำโต
"อืม... งั้นหรอจ๊ะ งั้นเดี๋ยวแม่โทรคุยกับพี่ซูโฮให้แล้วกันนะจ๊ะ"
"เย้ คุณแม่ใจดีที่สุดเลย"
"คยองซู! เคี้ยวข้าวให้หมดก่อนสิลูก เลอะเทอะหมดแล้ว"
เจ้าของชื่อคยองซูหยิบทิชชู่ขึ้นมาเก็บเม็ดข้าวที่หล่นออกจากปากก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่
ขอโทษนะครับคุณแม่... คยองซูดีใจเกินไปหน่อย...
คุณน่าจะเดาถูกนะว่านักเรียนคยองซูตอบโจทย์ข้อสองของคุณครูซูโฮว่าอะไร
ความคิดเห็น