คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : sf. - exo kaihun - เพื่อนสนิท ?
NEW PROJECT
Title : INSOMNIA
Auter : pPerfumes.
Couples : KAIxSEHUN
Rate : ตั้งเรทไม่เป็นค่ะ บอกแค่ว่ามันมีคำหยาบคาย ._.) #เอ่ะ
Note : แต่งขึ้นมาเพราะอยากแต่งและความว่าง(?)ของไรเตอร์นะคะ แต่งออกมาด้วยความมึน 555555 มึนๆบ้าๆบอๆยังไง ติชมได้นะคะ ~ แหะๆ
INTRO.
ห้อง 3-1A
ตุบ!
เสียงแปรงลบกระดานกระทบกับหัวร่างสูงโปร่งที่กำลังฟุบหลับอยู่สบายอารมณ์ดังขึ้น ..
“โอ๊ย! เชี่ย เซฮุน มึงเล่นเหี้ยอะไรเนี่ย” ร่างสูงนั่นสะดุ้งขึ้นลูบหัวตัวเองพลางสบถด่าคนตัวเล็กที่ยืนหัวเราะสะใจอยู่หน้าห้องเรียนของพวกเขา
“จะนอนเหี้ยอะไรกันนักกันหนาบ้านมึงไม่กลับใช่ป่ะ? นอนตั้งแต่คาบบ่ายยันกูทำเวรเสร็จแล้วเนี่ย” ได้ยินเพื่อนสนิทว่าเข้าให้คนตัวเล็กผิวขาวที่ถูกเรียกว่าเซฮุนก็นิ่วหน้าขมวดคิ้วทันทีก่อนจะสวนกลับไปชุดใหญ่ ก็ไอ้บ้าตัวดำนี่มันหลับตั้งแต่ขึ้นมาเรียนคาบบ่ายแล้วนะทิ้งให้เขานั่งหงอยอยู่คนเดียวอยู่ได้
“มึงนี่ยังกับแม่กูเลยนะ.. เออ กลับๆ” บ่นไปพลางเก็บของใส่กระเป๋านักเรียนขณะเดียวกันที่เซฮุนก็เดินมาหยิบกระเป๋าตัวเองสะพายหลัง
“อ้าว เซฮุน จงอิน กลับแล้วหรอ?” เสียงใสของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นแล้วเดินเข้ามาในห้องเอาไม้กวาดมาวางไว้ในที่ของมัน
“อื้ม กลับแล้วแหละ” เซฮุนพูดกับเพื่อนร่วมห้องก่อนจะยิ้มหวานให้จนตานั่นหยีทั้งสองข้าง..
เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองทั้งสองคนในห้องนั้นสติแทบหลุด..
.
.
“อ้าว จงอินไม่กลับหรอ?” เสียงใสของเพื่อนร่วมห้องถามขึ้น จงอินสะดุ้งจากภวังค์หันหลับมาอีกทีก็พบว่าเพื่อนสนิทขี้โวยวายคนนั้นเดินดุ่มๆออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว
“อ้าว.. เห้ย!! เซฮุน รอกูมั่งดิ.. กลับนะลู่หาน” ว่าพลางโบกมือให้เพื่อนร่วมห้องแล้ววิ่งตามคนตัวเล็กกว่าไปติดๆ
ตัวเล็กแค่นี้แต่เดินเร็วชะมัด ..
“เห้ย ! รีบหรอวะ” มือหนาฉุดแข็นเล็กไว้ให้หยุดแต่ใบหน้าน่ารักของเซฮุนกลับมามองค้อนให้ซะงั้น
“ก็กูเห็นมึงจ้องลู่หานตาเป็นประกายแบบนั้นก็นึกว่าอยากสวีท” ได้ยินแบบนั่นร่างสูงโปร่งก็แทบจะหยุดขำออกมาแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้
นี่เพื่อนหรือเมียวะเนี่ย ขี้งอนอีก...
“กูมองมึงนั่นแหละ”
“อะไรนะ?”
“กูบอกว่ากูมองมึงไง โง่นะเนี่ย” จงอินหัวเราะร่าแต่เซฮุนกลับมองค้อนยิ่งกว่าเดิม
“โง่เหมือนมึงแหละ มึงจะมองกูทำไม กูก็เห็นอยู่ว่ามึงมองลู่หาน”
“นี่มึงจะเป็นเมียหรือเป็นเพื่อนมึงกันแน่?” จงอินเริ่มสงสัยในอาการขี้งอนของเพื่อนสนิทจัวเอง
อันที่จริงไอ้ตัวเล็กข้างๆนี่ก็ขี้โวยวายขี้งอนอยู่ปกติอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้มันมากแปลกๆ
เมนส์ไม่มาไงวะ? ...
.
.
“ถ้ากูพูดว่ากูอยากเป็นเมียมึงขึ้นมาแล้วมึงจะหนาว”
ประโยคนี่ทำเอาจงอินแทบสำลักแล้วหันไปมองจ้องเซฮุนเขม็ง คนตัวเล็กกว่ายังทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวเดินสบายใจเฉิบ..
“มึงจะหนาวกว่า ถ้ากูสนองมึงจริงๆ” เซฮุนชะงักเล็กน้อยก่อนจะปั้นสีหน้าให้กลับมาเหมือนเดิม
“พอเหอะ เลิกพูดเรื่องนี้ กูสยอง” พอนึกภาพตัวเองได้เสีย(?)กับไอ้ดำข้างๆนี่.. ก็เริ่มขนลุกขึ้นมาทันที
“อะไรก็เกิดขึ้นได้ หึหึ” คนตัวสูงข้างๆก็ยังพูดจายียวนไม่เลิกเลยโดนมือเล็กโบกหัวไปชุดใหญ่
จงอินบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวลูบหัวไปพลางคาดว่าวันนึงคงจะต้องความจำเสื่อมเพราะเซฮุนมาโขกไม่ก็หาอะไรมาขว้างโดนหัวเขาเนี่ยแหละ
“ถึงแล้ว กลับเล้ามึงไปได้แล้ว” เมื่อถึงหน้าบ้านของเซฮุน ก็ออกปากไล่เพื่อนสนิทข้างๆทันที จงอินเบะปากเล็กน้อยพลางยีผมเซฮุนด้วยความหมั่นไส้
“ถ้ากูอยู่เล้ามึงก็อยู่เล้าเหมือนกัน เพราะบ้านกูก็อยู่ข้างๆมึงเนี่ย”
ใช่แล้วล่ะ เซฮุนกับจงอินอยู่บ้านข้างกัน ..
แถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันในห้องอีกต่างหาก
ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือยังไงนะ ......
“อ้าวจงอิน ไม่เข้ามาในบ้านหน่อยหรอ แม่ทำกับข้าวไว้เต็มเลย”
เสียงนุ่มของหญิงสาวคนนึงดังขึ้นจากสวนดอกไม้หน้าบ้าน เซฮุนรีบเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน ปิดแล้วล็อคไว้
“จงอินไม่กินหรอกแม่ มันเป็นไก่ต้องกลับเล้าไปจิกข้าวสารนะครับ” พูดแล้วก็หัวเราะแลบลิ้นใส่คนอยู่ข้างนอกอย่างสะใจจนจงอินหมั่นไส้ขึ้นมาอีกครั้ง เซฮีส่ายหน้าเบาๆกับพฤติกรรมเป็นเด็กของลูกชาย
“ไว้วันหลังแล้วกันครับน้าเซฮี เจ้าบ้านดุเกิน” จงอินพูดพลางเอื้อมมือข้ามรั้วไปยีผมเซฮุนแรงๆจนยุ่งก่อนก้มหัวโค้งให้เซฮีเล็กน้อยแล้วเดินเข้าบ้านไป
“เรานี่น้า ~ ถ้าจงอินเค้ารับความโหดไม่ไหว ลูกแม่ใครจะดูแลล่ะเนี่ย” เซฮีพูดแซวลูกชายตัวเองแล้วยิ้มขำ
“โห่แม่ ผมก็ดูแลตัวเองได้น่า!”
ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ..
ที่กลับบ้านมาเข้าห้องตัวเองแล้วแอบมองคนตัวเล็กข้างบ้านที่เอาแต่เดินไปมาในห้องหรือไม่ก็ทำการบ้าน
คุณคิดว่ามันบังเอิญ?
ใช่ มันก็บังเอิญที่ว่าผมได้อยู่บ้านข้างกับบ้านของเซฮุน ..
ครั้งแรกที่ย้ายเข้ามาเจอคนตัวเล็กผิวขาวผ่องนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้าน ผมก็ไม่ค่อยสนใจอะไรเค้าก็น่ารักดี..
บังเอิญยิ่งกว่าคือผมได้เรียนที่เดียวกับเพื่อนบ้าน ..
แต่คุณคิดว่าผมจะบังเอิญได้อยู่ห้องเดียวกับเขาถึง 3 ปีเชียวหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ..
ผมก็แค่ทำเรื่องย้ายเท่านั้นแหละ ด้วยความที่เส้นใหญ่น่ะนะ .. หึหึ ~
เซฮุนเป็นคนอัธยาศัยดี ผมชอบอยู่กับเค้า เมื่อมีเรื่องเครียดทีไร ผมก็ปรึกษาเซฮุนตลอด
สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมาก็คือรอยยิ้มหวานๆชวนสติหลุดกับคำพูดทีว่า นายต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้ว..
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ..
รู้ตัวอีกที ผมก็ไม่สามารถละสายตาจากเซฮุนได้แล้ว ..
กลางคืนที่ช่างยาวนาน มองออกไปนอกหน้าต่าง ไฟห้องของเซฮุนเพิ่งปิดไฟไปได้ซักพักแล้ว ..
แต่ผมนี่สิกลับนอนไม่หลับสักที ..
ทำยังไงดีนะ ?
แย่จังแฮะ รู้สึกอึดอัดเหมือนอกมันแทบจะระเบิดเวลานึกถึงรอยยิ้มหวานๆจากริมฝีปากสีชมพูเข้ม ..
กูว่ากูคงตกหลุมรักมึงเข้าให้แล้วแหละเซฮุน.
_____________________________
2.
“มะ..มึงเบาๆดิ..”
“เซฮุน..”
“...กูเจ็บ”
“เซฮุนนา..”
“อ..อย่ามาเรียกชื่อกูแบบนั้น”
“เซฮุน..”
“อ้ะ..จะ..เจ็บอะมึงอะ”
“...เลิกทำเสียงแบบนั้นสักที”
“ทำไมอะ? ..อ้ะ! ..สะ..แสบอะมึง...”
“ถ้ามึงยังไม่เลิกทำเสียงชวนคิดลึกเหี้ยๆแบบนั้นคนข้างนอกเค้าจะคิดว่ากูได้กับมึงอยู่อะดิ” ..
จงอินขมวดคิ้วแล้วเงยมองคนขี้โวยวายข้างหน้า
“อะ....ก็..ก็มึงมันมือหนักอะเชี่ย กูบอบบาง” พูดแล้วก็โดนคนตัวสูงกว่าดีดหน้าผากเบาๆเป็นการลงโทษ
“บอบบาง? ถุย มือมึงหนักกว่าแม่กูอีก แล้วใครใช้ให้มึงซุ่มซ่ามถูกรถเฉี่ยวจนได้แผลมาล่ะ โง่”
พูดไปด้วยความเป็นห่วง(ห่วงกันรุนแรงมาก :ไรเตอร์ ) พลางเอาผ้าก็อตตัดเป็นสี่เหลี่ยมแล้วแปะลงไปบนแผลเหวอะอย่างเบามือ
เซฮุนที่อยู่ดีๆก็ตาแดงก่ำกางเกงเปื้อนฝุ่นเป็นรอยตัดกับสีกางเกงที่เป็นสีดำถูกถลกขึ้นให้เห็นและรอยช้ำที่เข่าและหน้าขา
เดินดุ่มๆมาหาจงอินที่กำลังเล่นบาสยามเช้ากับเพื่อนร่วมห้องอยู่ ทำเอาคนตัวสูงกว่าใจหายใจคว่ำไม่น้อย แถมครูห้องพยาบาลก็ดันไม่อยู่เอาเวลาแบบนี้พวกเขาเลยถือวิสาสะเข้ามาทำแผลกันเอง ก็รู้อยู่หรอกว่าไอตัวแสบเนี่ยมันซนและซุ่มซ่ามแค่ไหน แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขนาดเฉียดตายขนาดนี้
“กูจะไปรู้แม่งมั้ยล่ะ กูเดินอยู่มันมาเฉี่ยวกูอะ” พูดแล้วเบะปาน้อยๆเป็นเด็ก จงอินส่ายหน้าเอือมกับคนข้างหน้าเบาๆเมื่อทำแผลเสร็จก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงห้องพยาบาลข้างๆเซฮุน
“เจ็บมั้ย?” จงอินถามออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มและอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เซฮุนเคยได้ยินมามืออุ่นๆยกขึ้นลูบหัวอีกคนอย่างเบามือ เซฮุนชะงักไปเล็กน้อยเพราะตั้งแต่คบกันมาจงอินไม่เคยอ่อนโยนกับเขาขนาดนี้มาก่อน..
“...เจ็บดิถามได้ แต่อย่ามาทำเหมือนกูเป็นเด็กปัญญาอ่อนได้ป่ะ” พูดแล้วก็ปัดมือออกอย่างขัดใจ
“มึงชอบทำให้กูเป็นห่วงอยู่ได้ ดูตัวเองบ้างดิวะ” จงอินหันไปมองเซฮุนแล้วทำเสียงเข้มใส่ คนตัวเล็กก้มหน้าลงหลบ
อะไรวะ .. ดุกูทำเหี้ยไร กลับเล้าไปเลยฟาย..U A U ..
“.....”
“หลบกูทำเหี้ยไร”
“ก็กูไม่อยากมองหน้ามึงอะ”
“มึงน้อยใจ”
“ก็มึงดุกูทำไมอะ”
“กูบอกว่ากูเป็นห่วงนี้กูดุมึงหรอ -_____-“ จงอินส่ายหน้าเอือมๆแล้วเชยคางของคนตัวเล็กขึ้นมา
เซฮุนช้อนตามองจงอินด้วยสายตาน้อยใจริมฝีปากเบะออกน้อยๆ
ไอ้เหี้ยนี่แม่งน่ารักเกินไปแล้วนะ ...................
“มองกูทำไม”
“มึงน่ารัก”
“อะไรนะ?” เซฮุนทำตาโตแก้มขึ้นสีชมพูน้อยๆเป็นสัญลักษณ์ว่าสิ่งที่จงอินพูดนั้นทำให้หัวใจของอีกฝ่ายเต้นแรงขึ้นได้ไม่น้อย..
“มึงมันน่ารัก”
“รักกูป่ะล่ะ?”
จงอินชะงัก ไม่คิดว่าประโยคนี้จะออกมาจากปากของเซฮุน ทั้งคู่สบตากับและกันสักพักไร้ซึ่งคำพูดใดๆ
จงอินเริ่มเลื่อนหน้าเข้าหาคนตัวเล็กใกล้ๆ... ใกล้จนจมูกของทั้งสองนั้นแตะกัน..
ลมหายใจอุ่นๆรดริมฝีปากของเซฮุนเบาๆ
ผมว่าผมได้ยินเสียงหัวใจของเซฮุนนะ..
เอ... หรือว่ามันจะเป็นเสียงหัวใจของผมกันแน่ ?
จงอินขยับใบหน้าคมเล็กน้อยริมฝีปากของเขาทั้งสองกำลังจะแตะกัน.. มือหนาของจงอินจับมือเล็กของคนขี้โวยวายเอาไว้ประสานกันแน่บนเตียง..
ริมฝีปากของทั้งสองใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ...
.
.
.
.
.
.
“ไอ้เหี้ยเซฮุนจงอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!” เสียงเปิดประตูและเสียงโวยวายของเหล่าเพื่อนกลุ่มดังขึ้น
เซฮุนสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์แล้วรีบผลักคนตรงหน้าออกพร้อมกับก้มหน้าหลบด้วยใบหน้าสีแดงเข้ม
“มานั่งหลบจีบกันอยู่ที่นี่เอง กูเห็นพวกมึงทำแผลกันนาน นึกว่าจะได้เสียกันซะแล้ว”
คนที่ตะโกนเสียงดังพูดพลางหัวเราะไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยโดนเพื่อนร่วมกลุ่มอีกคนเคาะหัวเข้าให้
“เหี้ยชานยอลมึงซีเรียสหน่อย เซฮุนมันโดนรถเฉี่ยวนะ จะเอาแรงที่ไหนไปขยับวะ”
พูดเสร็จก็หัวเราะเสียงดังตามไปด้วยก่อนจะโดนจงอินนั่งทำหน้านิ่วขมวดคิ้วเคาะหัวให้ทั้งสองคน
“ไอ้ห่ายอลมึงทะลึ่งละ มึงด้วยพยอนกี้ ว่างมากก็ไปเรียนไป” จงอินรีบผลักเพื่อนตัวดีทั้งสองคนออกจากห้องพลางฉุดข้อมือเซฮุนให้เดินตามมาด้วย
“โหยแค่นี้ทำโหดนะมึงอะ เออแล้วเซฮุนมึงเป็นไงบ้างเนี่ย?” ชานยอลถามเซฮุนด้วยความเป็นห่วงพลางลูบหัวตัวเองไปพลาง
“หะ..ห้ะ? อะ..อ๋อ.. ก็ดีขึ้นแล้ว ไม่ปวดแล้ว” เซฮุนสะดุ้งเล็กน้อยตอบชานยอลแล้วยิ้มแห้งให้ จงอินเห็นแล้วก็หลุดยิ้มออกมา เขินได้น่ารักชะมัด ~ ฮึ่ยยยย ...
“เออดีแล้ว ไปละครูเข้าแล้ว ดูแลเซฮุนดีๆล่ะมึง” ชานยอลพูดพลางเดินเข้าห้องตัวเองไปโดยมีแบคฮยอนเดินตามเข้าไปติดๆ
“โห่ ไม่น่าห่วงนะชานยอล ยาดีขนาดนี้ ดูดิเซฮุนหน้าแดงไม่หายเลย กูล่ะสงสัยว่าพวกมึงทำอะไรกัน หึหึ”
แบคฮยอนโผล่หน้าออกมาจากประตูแซวจงอินและเซฮุนที่กำลังจะเดินเข้าห้องข้างๆ คนตัวเล็กได้ยินแบบนั้นก็หน้าแดงเข้าไปอีก จงอินที่แอบมองอยู่ก็หลุดหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“หัวเราะเหี้ยอะไรของมึง สนุกรึไงแกล้งกูอ่ะ” เซฮุนขมวดคิ้วแล้วกระแทกตัวนั่งลงบนโต๊ะเรียน ตอนนี้ครูยังไม่เข้าห้องและเพื่อนก็ยังนั่งเล่นกันเสียงดังอีกเซฮุนจึงหยิบไอพอดขึ้นมาจะเสียบฟัง
“ทำไม? เจอแค่นี้ถึงกับหน้าแดงขนาดนั้นหรอ กูจะมีให้มึงมากกว่านี้อีก หึหึ...”
จงอินที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งโต๊ะเรียนประจำข้างๆเซฮุนก็เริ่มพูดกวนประสาทคนตัวเล็กทันที
“ไอเหี้ยทะลึ่ง” คนตัวเล็กที่ยังหน้าแดงไม่หายยกมือขึ้นต่อยแขนแกร่งของจงอินแรงๆหวังว่าจะให้เจ็บ แต่จงอินกลับไม่สะทกสะท้านอะไรแม้แต่น้อย
หน็อย... ดำสูงแล้วยังถึกอีก ฟายเอ้ย - -+
“มึงมันน่าแกล้งว่ะ” พูดเสร็จก็ขำไปพลางก็โดนเซฮุนมองค้อนใส่อีกครั้ง
“ฮึ..” ส่งเสียงในลำคออย่างไม่พอใจแล้วก็เขิ่ดหน้าไปอีกทางหลบอีกฝ่ายที่ถือวิสาสะเอาไอพอดของตัวเองไปฟังเล่นซะงั้น ...
พักกลางวันทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ แค่วันนี้เซฮุนที่อยู่ๆก็อยากเล่นบาสขึ้นมาโดยมีครูสอนเป็นโค้ชจงอินนั่นแหละ ด้วยความเหนื่อยล้าเพราะเล่นกีฬาหนักเป็นครั้งแรก เมื่อถึงเวลาเรียนคาบบ่ายเซฮุนก็ฟุบลงไปกับโต๊ะโดยไม่คิดจะเกรงใจครูที่สอนอยู่หน้าห้องเลย (?)
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร ?
ผมชื่อโอเซฮุน โตมากับครอบรัวที่ไม่ได้รวยมีเงินล้นฟ้า แต่ผมพูดได้เต็มปากว่าผมมีความสุขกับสิ่งที่ผมมีอยู่
ผมมีพ่อที่ขยันขันแข็ง และมีแม่ที่คอยดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเราพ่อลูก ผมว่าก็คงพอแล้ว
ผมคิดว่ามีชีวิตอยู่แบบนี้ จนถึงมหาลัยก็คงจะดี .. สบายและสงบสุขแบบนี้ ผมต้องการแบบนั้นจริงๆ..
จนกระทั่งวันที่ผมได้พบกับคนคนนึง
“สวัสดีครับ ผม คิมจงอิน” ผู้ชายตัวสูงกับรอยยิ้มที่ดูเขินๆของเขา
จงอินเป็นเพื่อนข้างบ้านของผมที่เพิ่งย้ายมา บังเอิญที่เขาอยู่ห้องเดียวกับผมและได้นั่งข้างผมด้วย
‘ดูคนนั้นสิชื่ออะไรนะ’
‘จงอินน่ะหรอ?’
‘นั่นแหละๆ หล่อจังเลยเนอะ ผิวสีน้ำผึ้งของเชาน่ะก็เซ็กซี่สุดๆไปเลย’
‘ยิ่งเวลาเล่นบาสน่ะนะ กรี๊ด~’
ทุกวันผมมักได้ยินแบบนี้ก็ไม่รู้สึกอะไร จงอินน่ะอัธยาศัยดี เข้ากับคนได้ง่าย ผมกับเขาค่อนข้างเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว ผมบอมรับนะเขาน่ะหล่อแค่เขากระตุกยิ้มนิดหน่อยพวกผู้หญิงก็แทบจะคุกเข่าให้แล้ว
ผิดกับผมที่มักจะโดนบอกว่า
‘นี่ โอเซฮุนน่ะ ขาวจังเลยนะ’
‘นั่นสิ กินอะไรหรือมีเคล็ดลับอะไรบอกฉันหน่อยซี่~’
‘นายน่ะสวยกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะเซฮุน’
‘ปากของนายก็สวย บอกเคล็ดลับฉันบ้างสิ’
..
ผมน่ะเป็นผู้ชายนะ .. โดนทักแบบนี้ก็ต้องมีรู้สึกแย่เหมือนกันอยู่บ้างแหละน่า
ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ .. ผมโดนพูดแบบนี้ใส่อยู่เสมอ แม้แต่เพื่อนร่วมกลุ่มของผม
แต่จะมีเสียงของจงอินเนี่ยแหละที่ค้านขึ้นมา
‘อย่าไปใส่ใจเลย มันไม่สำคัญหรอกน่า’
‘นายก็แค่ดูแลตัวเองดีเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง’
อยู่กับจงอินแล้วมีความสุขนะครับ เขาเป็นคนเดียวที่ผมสามารถพูดได้ทุกเรื่อง ผมสนิทกับเขามากๆ
จนบางที ..
.
.
ผมคิดว่าเราคงจะสนิทกันมากเกินไปหรือเปล่านะ? ..
ผมเคยเชื่อว่า ผมคงอยู่คนเดียวได้เพราะเป็นลูกคนเดียว ผมก็ชินกับการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว
แต่เมื่อจงอินเดินเข้ามาในชีวิตของผม ..
ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนว่า แค่พ่อกับแม่ มันจะไม่พอซะแล้ว
ฮ่ะฮ่ะ ~ ..
.
.
.
“ไอ้เซฮุน..เซฮุน”
“.....”
“เซฮุน.. เห้ยมึงตื่นดิ”
“.......”
“เซฮุนนา... ตื่นสิครับ” เสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนของคนตัวเล็กดังขึ้นข้างหูของเซฮุน
คนตัวเล็กสะดุ้งตัวขึ้นด้วยใบหน้าขึ้นสีชมพูเข้มแล้วผลักตัวการที่ทำให้เขาหน้าแดงแบบนี้ ..
“เรียกเหี้ยอะไรของมึงเซฮุนนา ขนลุก สัด...” ถึงปากเล็กจะบ่นไปแบบนั้นในใจมันไม่ใช่เลย
ไอเหี้ยครับ .. เขินชิบหายจะตายอยู่แล้ว
คนตัวสูงผิวสีน้ำผึ้งหัวเราะร่าชิบใจพลางเก็บหนังสือเรียนใส่กระเป๋า
“กูตื่นมาก็ไม่มีคนแล้วเหมือนกัน เห็นมึงหลับอยู่ก็เลยปลุกกลับบ้าน”
“ต้องขอบใจป่ะ?” เซฮุนด้วยเสียงกวนๆพลางขยี้ตาตัวเองไปด้วย
นึกโทษตัวเองที่หลับลึกได้ขนาดนี้ .. แถมถ้าไอ้คนตัวดำมันรู้ว่าตัวเองคิดถึงมันอยู่เนี่ย คงได้โดนล้อไปชาติหน้าแน่
“ฝันถึงกูล่ะสิ เลยหลับซะยาวเลย” พูดเสียงกวนไม่พอยังยิ้มทะเล้นมาให้อีก คนตัวเล็กกว่าคว้าปากกาที่ตกได้ก็ปาใส่ไอ้คนบ้าตรงหน้าทันที
“กวนตีน.. ฝันถึงมึงเนี่ยหลอนกว่าผีอีกนะ” เมื่อจงอินได้ยินแบบนั้นก็เบะปากเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวตัวเองไปพลาง
.
.
.
“ถึงแล้ว ฝันดีล่วงหน้าล่ะมึง” เซฮุนพูดกับจงอินพลางดันหลังให้คนตัวสูงกว่าเข้าบ้านไป
“นึกไงมาพูดงี้เนี่ย” จงอินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยหมุนตัวกลับมารวบข้อมือที่ผลักไสไล่ส่ง(?)ตัวเองไว้
“อะไรล่ะ? กูก็พูดแบบนี้กับเพื่อนกูทุกคนเป็นธรรมดาแหละ.. ปล่อยกู กูจะเข้าบ้านแล้ว” เซฮุนที่ฉุกคิดขึ้นมาได้รีบพูดปัดไปพลางพยายามดึงข้อมือตัวเองออกจากมือหนาของจงอินด้วย
เหี้ย กูพลาด โอ้ย .... u________u ..
ได้ยินแบบนั้นก็กระตุกยิ้มมุมปากแล้วดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ๆแค่ออกแรงดึงนิดหน่อยคนตัวเล็กกว่าถลาเข้ามาชนแผงอกของตัวเองอย่างจังได้แล้ว
ผู้ชายห่าอะไรโคตรบอบบาง .... -_-
เซฮุนที่มีท่าทีตื่นนิดๆพยายามจะผละออกจากความใกล้ชิดนี้แต่ก็โดนรั้งเอวไว้แถมข้อมือทั้งสองข้างก็ดันโดนรวบไว้อีก จงอินก้มลงเอาแนบแก้มกับอีกฝ่ายก่อนกระซิบข้างหูเบาๆ
.
.
“แล้วถ้ากู... ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนธรรมดาล่ะ มึงจะพูดประโยคไหนกับกู ?”
ทิ้งระเบิดไว้แค่นั้นจงอินก็ปล่อยคนตัวเล็กออกจากการพันธนาการทันทีแล้วเดินเข้าบ้านปล่อยให้เซฮุนยืนนิ่งใบหน้าแดงก่ำพูดไม่ออกอยู่หน้าบ้านตัวเองก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านทันที ..
.
.
กระสับกระส่าย...
ไม่หลับแหะ..
ทำยังไงก็ไม่หลับ ..
ก็ดูสิครับ ใบหน้าหวานๆที่ขึ้นสีขมพูเข้มกับท่าทางโกรธๆแบบนั้น
มันน่ารักจะตาย
คิดแล้วก็พลิกตัวหันไปกอดหมอนข้างอีกฝั่งอีกครั้ง จงอินพลิกไปมาแบบนี้ร่วมชั่วโมงแล้ว
ไฟห้องของผมและเซฮุนปิดพร้อมกันล่ะวันนี้..
แต่หารู้ไม่ว่า..
คนในห้องนั้นยังหลับไม่ลงหรอก -_-
ครืด ครืด ... เสียงมือถือไอโฟนสุดหรูสั่นดังขึ้นจากโต๊ะข้างๆเตียงของจงอิน
ใครมันส่งอะไรมาตอนนี้ ถ้าไม่สำคัญนะกูจะด่ายันโคตรพ่อเลยคอยดู -*-
มือหนาจับมือถือขึ้นมาตาหรี่ลงเล็กน้อยเพราะไม่สู้กับแสงจ้าของมือถือ ก่อนจะค่อยๆปรับโฟกัสไปยังชื่อของคนส่ง..
‘1 message from sehunnie’
ตาของจงอินแทบจะหลุดออกมาเมื่อมองเห็นว่าคนส่งนั้นคือใครมือที่เหลืออีกข้างเลื่อนสไลด์หน้าจอเปิดดูข้อความนั่น ..
‘กูนอนไม่หลับอะ ทำไงดี? :(’
อ่านไปพลางหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นอีโมติค่อนแทนอารมณ์ตัวนั้นก่อนจะแตะหน้าจอเบาๆกดพิมพ์ข้อความส่งตอบกลับไปหาคนตัวเล็กที่นอนจ้องโทรศัพท์ไม่วางตา...
สงสัยคงจะนอนแล้วล่ะมั้ง ..
ผมนี่มันติ๊งต๊องจริงๆเลยล่ะครับ T AT ..
ครืด ครืด .. เซฮุนแทบจะกลิ้งตกเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงมือถือสั่นและก็พบว่ามันเป็นข้อความของคนที่เขากำลังรออยู่ด้วย
‘เหมือนกัน สงสัยคิดถึงมึงมากเกินไป คึคึ :P’
เซฮุนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวมือก็กดโทรศัพท์พิมพ์ข้อความตอบไปด้วย ..
ครืด ครืด..
‘ไปเดินเล่นกัน’
จงอินขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบไปด้วย
มันเป็นเรื่องปกติที่เวลาเขากับเซฮุนนอนไม่หลับหรือมีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็มักจะชวนกันแอบหนีออกมาเดินเล่น(?)แถวบ้านแล้วระบายความในใจกันแต่เขาแปลกใจตรงที่ว่า
มันก็ดูปกติดีนี่นา ..
แล้วมันมีเรื่องไม่สบายใจอะไรกันวะ?
คิดเสร็จแล้วก็หยิบเสื้อกันหนาวขึ้นมาใส่แล้วย่องเบาออกจากบ้านอย่างมืออาชีพ(?)ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อโค้ชกันหนาวอีกตัวมาเผื่อเซฮุนด้วย ก็ไอตัวแสบเนี่ยชอบมาบ่นว่าไม่หนาวๆแต่ก็เห็นตัวสั่นทุกที มารออยู่ที่หน้าบ้านของคนตัวเล็กกว่าที่ชวนเขาออกมาก่อนจะกดส่งข้อความไปหา..
ครืด ครืด..
‘มารอรับเจ้าหญิงอยู่หน้าบ้านแล้วขอรับ :D'
เห็นแบบนั้นคนผิวขาวที่ถูกเรียกว่าเจ้าหญิงก็หลุดขำพรืดออกมาแล้วค่อยๆย่องออกมาจากบ้านมาหาองครักษ์(?)ที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
ยังไม่ทันได้พูดอะไรจงอินก็โยนเสื้อโค้ชที่เตรียมมาใส่หัวของเซฮุนทันที
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องไม่ใส่เสื้อกันหนาวมา” พูดขึ้นอย่างรู้ทันเซฮุนเบะปากน้อยๆก่อนจะหยิบเสื้อโค้ชใส่แล้วเดินนำไป
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไม่เป็นไรไง”
“ไม่เป็นไรทีไรกูก็เห็นมึงสั่นตลอดอะ” จงอินพูดเสียงกวนก่อนจะเลื่อนแขนโอบรอบไหล่บางแล้วดึงมาให้ตัวติดกัน
“มึงเป็นอะไรมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” หลังจากที่เดินไปเรื่อยๆไร้ซึ่งคำพูดใดใดสักพักจงอินที่เริ่มทนไม่ไหวกับบรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้เลยถามขึ้น
“มีปัญหาเรื่องหัวใจ” เซอุนพูดออกมาเบาๆเหมือนกับกระซิบกับตัวเองแล้วหัวเราะเล็กน้อย โดนไม่รู้เลยว่าคนที่ได้ยินนั้นใจห่อเหี่ยวไปถึงไหนกันแล้ว
เซฮุนแอบชอบใครหรือไง?
บ้าน่า!!! เซฮุนอยู่ในสายตาเราตลอดนะ...
“ไหนเล่ามาดิ้ กูแปลกใจนะเนี่ย แค่เรื่องนี้ถึงกับขนาดอนอนไม่หลับแล้วชวนกูออกมาเดินเล่นเลยหรอ?”
ถึงน้ำเสียงจะดูไม่คิดอะไร ...
แต่ใจผมห่อเหี่ยวเหี่ยวเฉารดน้ำยังไงก็ไม่ขึ้นแล้วครับ T AT เซฮุนของผม ....
“กูแอบชอบเพื่อนเนี่ยแหละ แม่งนิสัยโคตรเหี้ยอะ ชอบแกล้งกูด้วย...”
จงอินเงียบตั้งใจฟัง ... พลางเลิกคิ้วตาม
ใครวะ? ... ขานยอล ? แบคฮยอน ? ลู่หาน ? ไม่ดิ .. หรืออาจจะเป็น เถา? เห้ยยย u____u ..
“แม่งเหี้ยมาก กูไม่รู้ว่ากูชอบมันหรือเปล่า แต่กูรู้สึกว่ากูอยุ่กับมันแล้วกูรู้สึกว่ากูปลอดภัย อบอุ่น”
เซฮุนเดินไปเล่าไปไม่รู้สึกอะไร ผิดกับคนที่โอบไหล่ข้างๆตอนนี้หน้านิ่วเป็นส้วมไปแล้ว(?)
รุ่นพี่คริสหรือเปล่าวะ ? แต่มันบอกว่าเพื่อน แสดงว่าไม่ใช่ .....
“เวลาอยู่กับมันใกล้ๆใจกูก็เต้น กูไม่รู้กูเป็นไร.... เมื่อเช้าแม่งก็เกือบจะจูบกู”
เอ้ะ ....
“มันไม่รู้หรอกว่ากูใจเต้นแค่ไหนเวลามันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกู”
เห้ยเดี๋ยว ... ผมว่าแบบนี้มันคุ้นๆนะ
“มันมีผู้หญิงมาจีบมันเยอะนะ แต่มันก็ไม่สนใจ มันเคยบอกว่ามันอยู่กับกูแล้วสบายใจกว่า กูก็รู้สึกดี”
................................. ผมว่า
“มันกลับบ้านกับกูทุกวัน วันไหนที่มันไม่กลับด้วยแค่คิดกูก็ใจหาย กูไม่อยากให้มันมีแฟน กูอารมณ์เสียเวลามันอยู่กับผู้หญิงเยอะๆ มันอยู่ในความคิดกูตลอด กูอยากทำตัวน่ารักๆให้มันชม กูอยากทำตัวอ่อนแอให้มันปกป้อง นี่เค้าเรียกว่ารักเปล่าวะ ..จงอิน” พูดเสร็จก็มาหยุดอยู่หน้าสนามเด็กเล่นของหมู่บ้านพอดีแล้วมองหน้าเพื่อนสนิทที่ดูอึ้งๆไปแล้วยิ้มออกมา
.
.
.
.
ไอเหี้ย นั่นมันกู !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ….
เชี่ยครับบบบ แม่เจ้าโว้ยยยยย ไอฮุนชอบกูเว้ยยยยย เหยดเขร้วววววววววววววว TT___________TT
ปริ่มมากครับปริ่มมมมมมมมมมมมมมมมม .... !@#$%^&*()_+|
“แล้วเพื่อนมึงรู้ป่ะล่ะ?” เมื่อเริ่มตั้งสติได้ก็ถามกลับไปแถมยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกด้วย เซฮุนขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย
ไอ้เหี้ยนี่มันแกล้งโง่หรือมันโง่จริงๆครับ ช่วยบอกผมที - - ..
“ไม่รู้มั้ง กูกลัวคำตอบ มันก็เป็นผู้ชายแมนๆ มันก็ต้องชอบผู้หญิงอะแหละโถ่ จะมาใส่ใจอะไรกับผู้ชายด้วยกันล่ะ ยิ่งกูหน้าเหมือนตุ๊ดอยู่ด้วย” พูดไปก็ช้ำใจเลยเผลอยิ้มเศร้าๆออกมา ทำไมกัน ผมก็มีมุมหล่อเหมือนกันนะ - - ...
“เรื่องเหี้ยแค่นี้เนี่ยนะที่ทำมึงนอนไม่กลับจนชวนกูออกมาเดิน” จงอินพูดแหย่แล้วดึงแก้มนิ่มที่ปรากฎรอยยิ้มเศร้าขึ้นมาเบาๆ
“เห้ย มึงว่าความรักกูเป็นเรื่องเล่นๆหรอเนี่ย” เซฮุนขมวดคิ้วนิ่วหน้าแล้วปัดมือของจงอินออกจงอินยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่เหมือนเดิม
“เพื่อนที่มึงชอบอะชื่ออะไร?”
“......................” เซฮุนเงียบไม่ตอบถึงจะเป็นเวลาตอนกลางคืนที่มืดสนิทแต่แสดงไปสลัวๆจากข้างถนนก็ช่วยให้จงอินเห็นแก้มแดงๆนั่นได้เป็นอย่างดี
น่ารักครับน่ารัก ... ว่าที่เมียผมน่ารักเกินไปแล้ว TAT …..
ทุกคนดูไอ้ดำมันแกล้งผมดิ ดูมันนนนนนนนนนนนนน .. U//////////////////U
“คิม...”
“โห นามสกุลเหมือนกูเลยอะ” อีกฝ่ายพูดพลางหัวเราะไปพลางผิดกับคนตัวเล็กที่เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยความเขิน(?)ให้ตายเหอะ ผมต้องพูดจริงๆหรอเนี่ย ............ U_______________U พระเจ้าแกล้งผมทำไมครับ ????? U_U
“จง..”
“..”
“จงอิน... กูคิดว่ากูคงรักมึ...อ้ะ!..” ในที่สุดจงอินก็ทนรอไม่ไหวรั้งเอวบางเข้ามาประกบริมฝีปากเล็กแน่นไม่ให้เซฮุนได้ทันตั้งตัวบดขยี้ริมฝีปากเล็กนุ่มนิ่มอย่างหนักหน่วงและขบเม้มเบาๆ ริมฝีปากเล็กที่ตอนแรกขัดขืนอยู่หน่อยๆคอยเผยอขึ้นรับจูบจากร่างสูงมือเล็กเลื่อนขึ้นโอบรอบลำคอของคนตัวสูงกว่า ร่างสูงค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนิ่มอย่างใจเย็นลิ้นร้อนกวาดไปทั่วโพรงปากนิ่มราวกับว่าจะได้ชิมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตวัดลิ้นเล่นกับลิ้นเล็กอย่างชำนาญต่างจากอีกฝ่ายที่ตวัดลิ้นเกี่ยวไปมาอย่างไม่รู้ประสีประสานั่นยิ่งทำให้จงอินแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ดูดเม้มลิ้นนุ่มอย่างกระหายจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบไม่พอยังบดขยี้ริมฝีปากนิ่มจนบวมแดงอีกด้วย มือเล็กกระตุกเสื้อโค้ชกันหนาวของคนตัวสูงกว่าเบาๆเมื่อรู้ว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจจงอินจึงยอมผละออกมาช้าๆไม่วายกดจูบริมฝีปากนิ่มเบาๆเป็นการตบท้ายด้วย เซฮุนยืนหอบหายใจเบาๆมองจงอินด้วยสายตาเยิ้มฉ่ำริมฝีปากสีแดงเข้มเจ่อขึ้นนิดๆเพราะการกระทำเมื่อสักครู่ร่างสูงที่มองแล้วก็อยากจะเข้าครอบครองริมฝีปากนุ่มอีกครั้งจริงๆ ...
น่ารัก น่ารักเหี้ยๆคร้าบ !!!!!!! เซ็กซี่มากไอ้สาด ..........................
“กูก็คิดนะว่าไอ้ปากเล็กๆของมึงเวลาด่ากูเนี่ย เวลาถูกกูปิดปากแล้วจะเป็นยังไง”
“....”
“หวานใช้ได้นะ”
ได้ยินแบบนั้นคนตัวเล็กก็หน้าแดฉ่าขึ้นมาอีกครั้งมือเล็กตีลงไปที่ไหล่กว้างหนักๆแก้เขิน
“พูดเหี้ยอะไรของมึง มึงมันลามกไง”
เขินครับเขิน ... ผมจะระเบิดอยู่แล้วนะครับทุกคน -/////___/////-)/
“แล้วเมื่อกี้มึงบอกว่าอะไรนะ?” จงอินยกยิ้มกวนแขนแกร่งก็ยังรั้งเอวบางอยู่อย่างนั้นแถมยังรั้งให้เข้ามาชิดยิ่งกว่าเดิมอีกด้วย
แกล้งกูอีกแล้วไอ้เวร ....
“คิมจงอิน”
“ไม่ไม่ หลังจากนั้นดิ”
“จงอิน”
“หลังมาอีกดิวะ” จงอินเริ่มขมวดคิ้ว นี่คือกำลังโดนเอาคืนใช่มั้ย? ....
“กู”
“หลังไปอีกโว้ย”
“คิดว่า”
“เออหลังจากนี้แหละ”
“จำได้แค่นี้แหละ”
“ไอ.... ถุย!!” จงอินสบถออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะร่าจากเซฮุน คนตัวเล็กหัวเราะสะใจเสียงดังก่อนจะเงียบลงกระทันหันเพราะจงอินยื่นเข้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกชนกัน ..
“มึงจะบอกดีๆ...” มือซนอีกข้างที่ว่างจากอีกรั้งเอวบางไว้เลื่อนเข้าใต้เสื้อโค้ชและเสื้อนอนตัวบางมือเย็นสัมผัสกับแผ่นหลังอุ่นของตัวเองทำเอาเซอุนสะดุ้งตัวเล็น้อย
“หรือจะเป็นของกูก่อนแล้วค่อยบอกหื้ม?..” พูดไปก่อนจะก้มลงซุกลงลำคอขาวเนียนแล้วกดจูบเบาๆเป็นการเตือนเซฮุนตัวแข็งทื่อใบหน้าที่เพิ่งหายแดงกลับแดงขึ้นมาอีกครั้งหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะรู้สึกร้อนวูบวาบขนลุกไปหมด ...
“กะ..กูยอมบอกมึงดีดีแล้ว...อย่าแกล้งกูดิจงอินอา...” มือเล็กค่อยๆดันตัวอีกคนออกไปแต่ก็ไม่ได้ผล จงอินค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองลึกเข้าไปในตากลมอย่างเค้นคำตอบ คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกๆข่มจังหวะหัวใจที่ตอนนี้แทบจะระเบิดออกมา ..
.
.
.
“กูชอบมึง..”
“ชอบใคร”
“จงอิน”
“มึงชอบใครนะ”
“เหี้ย”
“จะตอบดีดีป่ะครับ?”
.
.
.
.
“เออ... โอเซฮุนชอบคิมจงอิน กูรักมึงไงไอ้ห่าคิมจงอิน พอใจมึงยังอะฟาย!!!” จงอินยิ้มร่าอย่างพอใจ เซฮุนที่หน้าแดงไปถึงหูได้แต่กัดฟัดแล้วคิดในใจ
เหี้ย ถ้ากูเอาคืนมึงได้เมื่อไหร่นะจงอิน .... กูจะเอาให้มึงอายไปถึงโคตรพ่อเลย - -+
“อยากรู้อะไรมั้ยครับเซฮุน?” จงอินพูดขึ้นแล้วลูบแก้มนิ่มของเซฮุนเบาๆด้วยนำเสียงอ่อนโยนและอบอุ่น ..
“อะ..อะไร?”
“มึงเข้ามาอยู่ในหัวกูตลอดเวลา”
“....”
“ตั้งแต่วันที่กูเป็นเพื่อนกับมึงกูก็ไม่เคยมองใครเลย สายตากูที่มองไปทางไหนก็มีแต่มึงคนเดียว กูนอนไม่หลับก็เพราะกูคิดถึงมึง”
“...” เซฮุนก้มลงหลบสายตาของคนตัวสูงกว่าแต่ก็ไม่วายโดนมือหนาเชนคางขึ้นมาเผชิญหน้า
ใจจะวายครับ พูดตรงๆ.... T//////////////////////////T
“นี่แหละคือเรื่องๆบ้าที่ทำให้กูนอนไม่หลับมาหลายวัน..... มันก็คิดเรื่องของมึงไง เซฮุน” พูดจบก็กดจูบลงที่ริมฝีปากเล็กเบาๆอีกรอบเป็นการย้ำเตือนว่าทุกสิ่งที่จงอินพูดนั้นเป็นความจริงก่อนจะผละออกมาไล่จูบไปยันใบหูเล็กเบาๆก่อนจะกระซิบเสียงนุ่ม
.
.
.
“จงอินก็รักเซฮุนนะครับ” .. ได้ยินแบบนั้นคนตัวเล็กก็หน้าร้อนขึ้นมาอีกครั้งพยักหน้าหงึกหงักรับโดยไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป
ผมว่าอยู่กับไอ้ห่านี่มากหน้าผมคงเป็นกระทะทอดไข่ได้อะครับ ...
“แล้วงี้เอาไงต่ออะ” จงอินปล่อยเอวบางออกแล้วยิ้มทะเล้นให้เซฮุนที่ถอยห่างจากจงอินไปอีกก้าวเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
ทำไงได้ล่ะ .. แม่งน่ารักน่าจับฟัดซะขนาดนี้ ... จริงมั้ยครับ ~?
“กูจะรู้มึงมั้ยอะ?” คนตัวเล็กตอบปัดๆขณะเดียวกันที่คนตัวสูงกว่าเริ่มเดินเข้าไปหา เซฮุนที่เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยอีกครั้งก็ถอยหลังหนีจนหลังนั้นชนกับรั้วกั้นของสนามเด็กเล่นแขนของจงอินเริ่มเลื้อยไปรั้งเอวบางของเซฮุนให้เข้ามาชิดอีกครั้ง
“ไม่ไหวแล้วนะ”
“อะไรของมึง?”
“ทำไมมึงน่าจะปล้ำแบบนี้”
“พูดเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง”
“มึงมันชอบทำตัวน่ารักเกินเหตุ”
“ไม่ได้ทำ”
“ก็เห็นอยู่ว่ามึงทำ”
“แล้วมึงจะทำไมกู ปล่อยกูเดี๋ยวนะเชี่ย...”
.
.
.
.
.
.
.
“มาเป็นของกูเถอะนะเซฮุนนา ~ ♥”
.
.
“ไอ้เหี้ยจงอิน!!! มึงจับตรงไหนของมึง เอามือมึงออกไปนะเว้ย!!!!!!!” .....
__________________________________________________ 94line love ♥
จิ้นกันต่อเอาเองนะคะ ฮิฮิ..
สัญญาว่ามีสเปเชี่ยลแน่ค่ะ ติดตามกันด้วยนะคะสำหรับคู่ไคฮุน คึคึ > w<
เพราะมันยังไม่จบเลยจะเขียนสเปเชี่ยลแน่ๆคะ คึคึ *-*
แต่งจากความง่วงและความมึนของไรเตอร์จริงๆนนะคะ 5555555555
เปลี่ยนชื่อฟิคสั้นนี้แล้วเผื่อว่ามันจะเข้ากว่าเดิมหน่อย - - ..
ความคิดเห็น