คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : wonteuk . [sf] kiss shita mama, sayonara
“ซีวอนนา~ ..” เสียงเล็กสดใสดังขึ้นข้างๆหูของคนตัวสูงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟากลางห้องกว้าง .. เสียงที่คุ้นเคยแบบนี้ ..
“พี่จองซู~” ซีวอนละจากหนังสือเล่มหนาแล้วคว้าคนตัวเล็กข้างๆมานั่งตักตัวเองวงแขนกว้างโอบรอบเอวเล็กอย่างถือวิสาสะ
“อ๋า ! .. ซีวอน พรุ่งนี้วันอะไรน้า ~” จองซูพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพลางเอนหลังพิงอกกว้างของซีวอน
“อ่า วันอะไรน้า… อืมมม.. วันที่ชอนซาของผมตกลงมาจากสวรรค์รึเปล่า~”
ซีวอนพูดเหย้าอีกคนเล่น
“อะไรเล่า พี่ไม่ใช่นางฟ้าตกสวรรค์สักหน่อย~” นางฟ้าตัวเล็กพูดพลางทำแก้มพองลมใส่ซีวอนที่นึกหมั่นเขี้ยวแก้มเนียนๆก็จัดการกดจมูกลงไปสูดความหอมของแก้มเนียนนั่น
“โอเคครับ ไม่ตกก็ไม่ตก ฮ่ะฮ่ะ ~ .. วันเกิดพี่ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะครับ”
ได้ยินแบบนั้นจองซูที่เขินหน้าแดงอยู่ก็ยิ้มแย้มขึ้นมาทันที
“ถ้าจำไม่ได้ล่ะก็ นางฟ้าตนนี้จะสาปให้นายลงนรก หึหึหึหึ” จองซูพูดพลางหัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ
“โห~ .. น่ากลัวจังเลยครับ นางฟ้าผู้โหดเหี้ยมมมม” พูดจบก็โดนฝ่ามือเล็กฟาดเข้าที่แขนของซีวอน
“อะไรเล่า ! พี่โหดแล้วนายไม่รักพี่รึไง!” จองซูพูดพลางทำเสียงน้อยใจซีวอนยิ้มบางให้กับท่าทีน่ารักของอีกคน
“เปล่านา ผมรักพี่ที่สุดเลยนะ~” ซีวอนก้มลงกระซิบข้างหูจองซูเรียกแก้มแดงๆเป็นลูกมะเขือเทศได้อีกครั้ง
“มะ..ไม่เชื่อหรอก นายสาวเยอะจะตาย นายอาจจะรักพวกสาวๆมากกว่าพี่ก็ได้”
คนนี้น่ะนะ ตัวพ่อเรื่องเจ้าชู้เลยแหละ ..
ซีวอนหัวเราะในลำคอนี่เจ้าตัวรู้มั้ยน้าว่ากำลังหึงเขาอยู่
“พูดแบบนี้… พี่หึงผมอะดิ..” เสียงทุ้มมีสเน่ห์ดังขึ้นข้างหูจองซูอีกครั้งจากที่หน้าแดงอยู่แล้วก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก
“กะ.. ก็ใช่น่ะสิ !” จองซูพูดเสียงดังใส่กลับพลางก้มหน้าซ่อนใบหน้าแดงก่ำ
“แต่ผมรักพี่ที่สุดเลยนะ ผมรักพี่ รักพี่ รักพี่ ผมรักพี่ ได้ยินมั้ยครับชอนซา ~”
ร่างสูงพูดกรอกหูคนตัวเล็กช้าๆทีละคำหารู้ไม่หัวใจของคนตัวเล็กที่ได้ยินมันแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว..
“บ้า!.. หยุดพูดเดี่ยวนี้นะ~” หลังจากที่นิ่งไปสักพักเสียงสดใสก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหน้าแดงๆ
“ผมรักพี่ ~ จองซูนา ผมรักพี่นะ ซีวอนรักพี่จองซู ~” ซีวอนที่นึกได้ใจก็พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกก่อนจะโดนมือเล็กปิดปากเข้าให้
“พอแล้ววว..” คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำไม่หายหันหน้าหนีหลบสายตาซนที่จ้องตัวเองก่อนซีวอนฉวยโอกาสสูดความหอมจากมือเล็ก
“หอมมม~” จองซูรีบชักมือกลับก่อนจะพองแก้มอีกครั้ง
“เด็กบ้า ! ..”
“บ้าแล้วรักมั้ยครับ?” ซีวอนสวนกลับทันควัน
“.. อะ.. อื้อ รัก..” จองซูพูดพลางก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆไว้
“อะไรนะผมไม่ได้ยิน” ซีวอนยิ้มกว้างแล้วถามอีกคนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“………” คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะ..
“พี่รักนายนะซีวอน…” ซีวอนยิ้มกว้างอย่างได้ใจพลางกระชับกอดอีกคนให้แน่น
ต่างจากอีกคนที่นั่งอมยิ้มหน้าแดง ..
ผมไม่รู้ว่าทำไม ..
ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ..
ผมรู้แค่ว่าผมรักพี่จองซูมาก ..
รักมาก รักยิง่กว่าตัวเอง …
ไม่มีความรู้สึกใดๆ นอกจากคำว่า รัก และ หวง ..
………………………………………………………Kiss shitamama,sayonara
วันต่อมา ..
ร่างสูงที่นอนบนเตียงใหญ่มือคว้าสะเปะสะปะหวังจะคว้าเอวบางแต่กลับเป็นตุ๊กตาเป็ดที่เจ้าคนตัวเล็กชอบเอามานอนกอดซะนี่ ร่างสูงของซีวอนพยุงตัวเองลงจะเตียงด้วยความงัวเงียออกจากห้องนอนไปกลิ่นหอมของต๊อกโบกีทำให้เขาตื่นทันทีแล้วรีบเดินไปสวมกอดเอวบางของเจ้าตัวเล็กที่เค้าเพิ่งฝันถึง ..
“อ้ะ ! .. ซีวอน ~.. ปล่อยพี่นะแบบนี้มันทำอาหารไม่ถนัด”
จองซูที่กำลังคนต๊อกโบกีในหม้อหันมาทำเสียงดุใส่ซีวอน แต่มีหรอที่ซีวอนจะสน ?
นอกจากร่างสูงใหญ่ของซีวอนจะไม่สนแล้วยังกระชับกอดแน่นขึ้นอีกต่างหาก ..
“ต๊อกโบกี~ ..หอมจังเลยยย ~” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆหูของจองซูพร้อมกับจมูกซนที่ขโมยหอมแก้มของคนเขาไป
“หอม… เหมือนคนทำเลย ~” ซีวอนพูดแหย่อีกคนให้หน้าแดงซึ่งคนตัวเล็กก็หน้าแดงก่ำจริงๆ
“บ้า !.. ไปนั่งที่โต๊ะเลยพี่ทำอาหารเสร็จแล้ว ~” จองซูพูดพลางตักต๊อกโบกีใส่ถ้วยซีวอนพยักหน้าน้อยๆแล้วก็เดินไปที่โต๊ะอาหารทันทีก่อนจองซูจะถอดผ้ากันเปื้อนลายเป็ดน้อยสีขาววางไว้แล้วยกถ้วยต๊อกโบกีไปวางไว้ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้ามซีวอน
“กินเยอะๆเลยน้า ~” เสียงสดใสดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มแย้มบนใบหน้า
“กินแล้วนะคร้าบบบบบ~” ซีวอนยกมือขึ้นประกบกันไว้ประมาณหน้าอกก่อนจะลงมือจัดการกับต๊อกโบกี…..
“อืมมมม …พี่ว่า พี่จะไปซื้อเค้กที่ร้านเค้กของแจจุงฝั่งตรงข้ามคอนโดเราเนี่ยไปด้วยกันมั้ยซีวอน” พูดจบจองซูก็จัดการรวบช้อนแล้วรินน้ำเปล่าใส่แก้วใสแล้วยกขึ้นดื่ม
“ไปสิครับ ไปช่วยกันเลือก” ซีวอนพูดตอบพลางยิ้มให้แล้รวบช้อนตาม
“งั้นพี่ไปรอที่ร้านนะนายหยิบตังค์แล้วก็ล้างจานด้วยนะพี่ไปล่ะ” พูดจบร่างบางก็ปลิวหายไปกับสายลมพร้อมเสียงปิดประตู…
ซีวอนนึกขำ ขี้เกียจล้างจานขนาดนั้นก็บอกมาเถอะครับ ..
หลังจากนั้นซีวอนก็จัดการล้างถ้วยและกุญแจห้องตามจองซูไป
กริ๊งงงง ~
เสียงกระดิ่งของร้านเบเกอร์รี่แห่งนึงดังขึ้นพร้อมกันร่างบางในชุดสีขาวสะอาด
“แจจุงงงงงงงงง~” จองซูตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรักของเขาเมื่อเห็นว่าในร้านไม่มีใครอยู่
“อ๋าๆ ! จองซูอา ไงๆ วันนี้วันเกิดนายใช่ม๊า~” เสียงใสของแจจุงดังขึ้นพร้อมกับเดินออกมาหาจองซูจากหลังร้าน
“ใช่แล้ววว ฉันอยากได้เค้กสักปอนด์ไปกินวันเกิดกับซีวอนน่ะ~”
จองซูพูดพลางยิ้มบางๆพร้อมแก้มสีแดงจางๆบนใบหน้า
“แหมๆ หวานกันจังเลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า !. โอเคๆ แต่งหน้าเค้กเองมั้ยล่ะ”
แจจุงเสนอความคิดจองซูยื่นนิ่งคิดก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เอาล่ะเดี๋ยวมันเละ ฮ่าฮ่า นายแต่งให้หน่อยสิ~”
“โอเคๆ ได้เลยครับคุณลูกค้าต้องการแบบไหนเชิญเลือกเค้กเลยครับ”
แจจุงพูดพลางหัวเราะจองซูยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปเลือกเค้กแล้วไปสะดุดตากับเค้กวนิลาก้อนนึงที่หน้าเค้กแต่งเป็นบรรยากาศเหมือนอยู่ในงานแต่งงานตรงกลางมีตุ๊กตาน้ำตาลปั้นเป็นรูปม้ากับนางฟ้ายืนข้างกันจองซูเห็นตอนแรกก็ดีใจแต่…
“นี่ แจจุงไอ้เค้กก้อนนี่นายตั้งใจทำฉันใช่ป้ะ” จู่ๆจองซูก็พูดขึ้นก็แหงสิม้ากับนางฟ้าใครเค้าจะมาสั่งเค้กแบบนี้กัน
“เปล่านะ มีคนเค้าสั่งมา” แจจุงยิ้มร่าพลางก่อนมายกเค้กก้อนนั้นไปวางที่เค้าท์เตอร์จองซูคิ้วผูกเป็นโบว์แล้วเดินมาที่เค้าท์เตอร์
“ใครกันน่ะ” ได้ยินแบบนั้นแจจุงก็ยิ้มเข้าไปใหญ่พลางหยิบที่เขียนหน้าเค้กสีชมพูขึ้นมา
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เค้าสั่งมาด้วยนะว่าให้เขียนแบบนี้”
แจจุงพูดเสร็จก็เขียนเสร็จพอดีแล้วหันหน้าเค้กให้เพื่อนรักดูจองซูเห็นก็ยิ้มแก้มแทบปริพร้อมกับหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ …..
– SIWON JUNGSU 4 EVER :D –
“ไอเด็กบ้า….” จองซูพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปถามแจจุง
“เท่าไหร่หรอ?”
“เจ้าตัวเค้าจ่ายไปแล้วน่ะ” แจจุงพูดพลางยื่นถุงเค้กให้จองซูรับมา
“ขอบคุณน้า ~.. งั้นฉันไปล่ะ บ๊ายบาย~” จองซูพูดแล้วยิ้มให้แจจุงพลางหมุนตัวเดินออกจากร้านทันที
กริ๊งงง~~~ ..
ขอให้มีความสุขนะจองซู .. รักกับซีวอนนานๆ
น่ารักจังเลยคู่นายน่ะ … ฉันก็อยากมีคู่บ้างเหมือนกันนะ …
แจจุงคิดก่อนจะสะบัดหัวไล่ความบ้าๆพวกนั้นออกแล้วเข้าหลังร้านไป
แต่งหน้าเค้กต่อ ..
“ซีวอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~” เสียงสดใสดังอยู่ข้างหลังซีวอนห่างออกไปหลายเมตรนั่นคืออีกฝั่งของถนนนั่นเองซีวอนที่สั่งซื้อกาแฟเพลินจนลืมไปเลยว่าตัวเล็กของกำลังรออยู่
“อ่า ผมขอโทษครับพี่ ข้ามถนนมาสิครับ~~~” ซีวอนพูดพลางยกแก้วพลาสติกให้คนที่อยู่อีกฝั่งของถนนดู โกโก้เย็นของโปรดของจองซูไงล่ะ !
“อ้า ~~ อย่าเพิ่งกินหมดนนะพี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!” จองซูตะโกนกลับไปแล้ววิ่งตามทางม้าลายมาหาซีวอน .. ทันใดนั้น .. ซีวอนที่เหลือบไปเห็นรถที่วิ่งมาด้วยความเร็งสูงพอดี
“พี่ครับ!! ระวัง!!!”
เอี๊ยดดดดดดดดด ! . ตูม ! ..
.
.
.
.
เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งแม้กระทั่งเขาทำได้เพียงจ้องมองร่างเล็กที่ถูกชนกระเด็นออกไป ในหัวขาวโพลนไปหมดเขาทิ้งแก้วโกโก้และกาแฟของตัวเองลงอย่างไม่ใยดีขาของเขามันสั่งให้วิ่งไปหาคนตัวเล็กในชุดสีขาวที่ตอนนี้เปรอะสีแดงไปทั่วซีวอนอุ้มร่างไร้สตินั่นขึ้นมาก่อนน้ำตาจะไหลลงมาอย่างหยุดไม่ได้ ..
“พี่ครับตื่นสิ!! ..พี่ครับ !!!.. มองหน้าผม !!!” แขนแกร่งเขย่าตัวร่างบางไม่หยุด.. น้ำตาของเขาและเลือดสีแดงสดของจองซูที่ไหลผ่านมือของเขาก็เช่นกัน …
“จองซู !!. ตื่นสิ ตื่นมามองหน้าผมก่อน จองซู!! ผมขอร้องล่ะ!!!” ซีวอนตะโกนชื่อของคนรักลั่นไม่สนใจใครรถที่วิ่งผ่านไปมาบางคันก็หยุดชะลอแต่แล้วก็ผ่านไป..
เหมือนสวรรค์ให้พรจองซูค่อยๆลืมขึ้นช้าๆแล้วมอบยิ้มหวานให้
“พี่..ไม่เป็น..ไร…ซีวอน…อย่า..ร้องไห้….สิ” จองซูพูดเสียงแผ่วและยากลำบากก่อนจะยกมือเปื้อนเลือดขึ้นมาแตะใบหน้าของซีวอนร่างสูงจับมือของจองซูแน่นน้ำตายังไม่หยุดไหล
“พี่..พี่ต้องไม่เป็นไร ผมจะเรียกรถพยาบาล ผมจะเรียกรถพยาบาล!!”
ซีวอนพูดพลางจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา
“เห้ยยยยยยยยยยยยยย! .. จองซู !!!!!!!!!” แจจุงที่เพิ่งเห็นเหตุการณ์วิ่งมานั่งลงตรงข้ามกับซีวอน
“จองซู!!!. นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ซีวอนเรียกรถพยาบาลรึยัง!!! รอยู่นี่นะ!!เดี๋ยวมา”
เมื่อเห็นว่าซีวอนส่ายหน้า แจจุงจึงรีบกลับเข้าไปในร้านเพื่อเรียกรถพยาบาล
จองซูเห็นอย่างนั่นก็ยิ้มขึ้นอีกรอบพลางเลื่อนมือขึ้นไปวางมือไว้บนหัวของซีวอนนแล้วยีเบาๆ
“ต่อ..ไปนี้…เป็นเด็กดีนะ….อย่า…ร้องไห้…อีก….เด็ดขาด”
ซีวอนส่ายหน้ารัวราวกับไม่สนใจ
“ไม่ ..พี่ต้องอยู่กับผม.. พี่ห้ามทิ้งผมไปก่อนนะ…พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ!”
จองซูยังคงยิ้มพลางเลื่อนมือที่ย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสดเช็ดน้ำตาให้ซีวอนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆเหมือนกับเลือดของเขา
“เค้ก…นั่น…น่ารักมากเลยนะ…พี่ชอบมันมาก…แต่มันเละ..ซะแล้ว… แค่ก!”
พูดจบจองซูก็ไอออกมาเป็นสีแดงสดของเลือด..
“ไม่..พี่หยุดพูดได้แล้ว ผมบอกแล้วไงว่าพี่ต้องไม่เป็นไร!!”
แจจุงวิ่งออกมาจากร้านมานั่งลงที่เดิมจองซูค่อยๆหันหน้าไปยิ้มให้กับเพื่อนสนิท
“แจจุง……ต่อจากนี้….ฝาก….ซีวอนด้วยนะ…” แจจุงที่ตาแดงจาการร้องไห้เมื่อสักครู่น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง
“ไม่ !!!.. จองซู ..นายต้องไม่เป็นอะไร นายต้องไม่เป็นอะไร เชื่อฉันสิ!!~”
แจจุงกุมมืออีกข้างของจองซูไว้แน่น
“แจจุง…..เค้กของนาย….มัน..อร่อยมากจริงๆ….” จองซูพูดพร้อมกับน้ำตาไหลลงมาหลังจากนั้นเสียงของรถพยาบาลก็ดังขึ้น….
ในรถพยาบาล ซีวอนนั่งกุมมือของจองซูไว้ไม่ยอมปล่อยพลางมองหน้าคนรักตลอดเวลาส่วนแจจุงขอไปรอที่โรงพยาบาลก่อน
“ซีวอน….” เสียงแหบพร่าเรียกเขาขึ้น
“ครับพี่ พี่เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรอ !” ซีวอนรีบลุกขึ้นดูอาการของจองซู คนตัวเล็กส่ายหน้าเล็กน้อย
“เปล่า…พี่…อยากจะมองหน้านายชัดๆ….”
“ต่อจากนี้….ห้าม..ร้องไห้นะ…”
“หาคนที่ดี….กว่าพี่….ลืมพี่ซะ….” ซีวอนส่ายรัวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของทั้งสอง
“ต้องมีคนที่….รักนาย…อยู่…กับนาย…ดูแลนาย….ต่อจากพี่ได้…แน่ๆ”
“ถ้าชาติหน้ามีจริง…. พี่อยากมารักนายอีก….”
.
.
.
.
“ซีวอน….พี่รักนายมากนะ..”
.
.
.
ตี๊ดดดดดดดดด …
ดวงตาคู่สวยของจองซูได้ปิดลงพร้อมกับน้ำตาและรอยยิ้มบางๆ
มือเล็กที่เฉียบและอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด…
“พี่จองซู !!!! พี่จองซู!!!!” ซีวอนที่น้ำตายังไม่หลุดไหลก็ยิ่งไหลขึ้น
“ชีพจรของคนไข้จู่ๆก็หยุดเต้น!” เสียงของพยาบาลดังขึ้นพร้อมกับความโกลาหลภายในรถพยาบาล
โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน.
หลังจากพาร่างที่นอนนิ่งของจองซูเข้าห้องฉุกเฉินไป ..
นายแพทย์ในชุดขาวเดินมาจากห้องฉุกเฉินแจจุงและซีวอนรีบเดินไปหาคุณหมอทันที
“หมอครับพี่จองซูเป็นยังไงบ้างครับ”
นายแพทย์ในชุดสีขาวนิ่งไปสักพัก..
.
.
.
“เขาเสียชีวิตตั้งแต่ก่อนถึงโรงพยาบาลแล้วล่ะครับ..”
ไม่จริง…
ไม่จริงใช่มั้ย …
“ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
………………………………………............kiss shita mama, sayonara
.
.
.
ผมโดนรถชน…
เจ็บ… ทั้งร่างกายและจิตใจ..
เจ็บไปหมดเลย..
และเสียงของซีวอน.. ก็เรียกผม
ผมฝืนลืมตาขึ้นมาเพื่อบอกลา
ซีวอนกำลังร้องไห้… เพราะผมงั้นหรอ ? ..
ผมมันแย่จริงๆ .. ว่ามั้ย ? ..
แจจุงก็ต้องร้องไห้เพราะผม..
แล้วผมก็อยู่ในรถพยาบาล..
ผมมองหน้าของซีวอนตลอด..
อยากจจะมองจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนที่ผมจะ
ฝืนลืมตาไม่ไหว…
ขอโทษนะซีวอน…
พี่ฝืนไม่ไหวจริงๆ…
ผมหลับตาลง เสียงของซีวอนเรีกชื่อผมอยู่ตลอด ผมได้ยิน..
แล้วก็เกิดความวุ่นวายภายในรถพยาบาล
พยาบาลพยายามปั๊มหัวใจของผมให้ผมตื่นขึ้นมา..
อย่าพยายามเลย… ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากลืมตาขึ้นมา..
ร่างกาของผมคงทนไม่ไหวจริงๆ ..
เสียงประตูรถพยาบาลเปิดออก เค้ากำลังเคลื่อนผมไปที่ไหนสักแห่ง…
ระหว่างทางมีแต่เสียงของซีวอนที่เรียกชื่อของผม…
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของแจจุง..
อยู่ดีๆผมก็เห็นร่างตัวเองเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ผมเข้าไปไม่ได้..
ผมหันมาหาแจจุงและซีวอน…
สองคนยังไม่หยุดร้องไห้จริงๆด้วย..
คุณหมอออกมาแล้วบอกว่าผมตายไปแล้ว..
ความรู้สึกผมในตอนนี้มันขาวโพลนไปหมด
ไม่ ..ผมยังไม่อยากตาย..
หลังจากนั้นซีวอนก็ตะโกนลั่นโรงพยาบาล
เด็กดื้อ พี่อยู่ตรงนี้นะ ทำไมนายไม่เห็นพี่ล่ะ..
ทำยังไงดี.. ให้เขาเห็นผม..
แล้วตอนนี้ต้องทำยังไงต่อไป .. ซีวอนนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
ผมนั่งลงข้างๆ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะรู้รึเปล่านะ..
ส่วนแจจุงไปจัดการเรื่องศพของผมกับคุณหมอ..
“พี่จองซูผมรู้ว่าพี่อยู่ที่นี่ใช่มั้ย..”
ผมสะดุ้ง ซีวอนรู้ด้วยหรอว่าผมอยู่ที่นี่..
“พี่อยู่ข้างๆผมใช่มั้ย..”
ผมหันหน้าไปมองซีวอนตอนนี้ผมพูดได้รึเปล่านะ ผมจะพยายาม..
‘นายเห็นพี่หรอ..’ ผมพยายามพูดออกไป แต่ซีวอนเหมือนจะไม่ได้ยินเลย..
ทำยังไงดี…
“ทำไมพี่ต้องหนีผมไปล่ะ..”
พี่ไม่ได้หนีนายไปไหนนะซีวอน พี่อยู่ข้างๆนายนะ…
“ผมรักพี่ ผมรู้ว่าพี่อยู่ข้างๆผม ถึงพี่จะคุยกับผมไม่ได้ ไม่เป็นไร..”
ซีวอน .. นายกำลังทำให้พี่ร้องไห้นะ…
“ให้ลืมพี่ ให้หาคนที่ดีกว่าพี่งั้นหรอ…”
“ไม่มีใครจะแทนพี่ได้… ผมเชื่ออย่างนั้น…”
ไม่จริง ซีวอน อย่าพูดแบบนี้ นายอย่าเอาพี่มาปิดกั้นตัวเองสิ…
“ผมสัญญาว่าผมจะทำชีวิตให้ดีขึ้น”
ดีแล้ว… พี่จะได้หายไปอย่างหายห่วง..
“ตั้งแต่นี้ผมจะไม่มีใครแล้ว.. ผมจะใช้ชีวิตคนเดียว..”
อีกแล้ว.. แล้วใครจะมาดูแลนายแทนพี่ล่ะ…
“ผมรักพี่… จะไม่มีใครมาแทนพี่ได้ พี่รู้ไว้นะ…”
น้ำตาของผมกำลังไหล… เด็กบ้า..
ทำไมต้องเอาพี่ไปปิดกั้นตัวเองด้วย
ผมเอื้อมมือจะไปแตะไหล่ของซีวอน ..
ทันใดนั้นผมสังเกตว่าตัวเองไม่ได้โปรงแสงแล้ว…
มือของผมจับที่บ่าของซีวอนผมสัมผัสเขาได้…
.
.
.
“พี่จองซู!” เสียงซีวอนดังขึ้นหลังจากที่จู่ๆก็เห็นคนรักนั่งอยู่ข้างๆ
มือหนาจับแขนของจองซูแน่นเพื่อสำรวจก่อนมือหนาจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสใบหน้าของคนรัก
“พี่จริงๆด้วย..”
“พี่อาจจะอยู่ได้ไม่นาน…”
“…..”
“พี่อยากจะมาลาครั้งสุดท้ายเท่านั้น…”
“….ไม่….ไม่นะ…พี่ต้องอยู่กับผมสิ…”
“ซีวอน…”
“ไม่เอานะ ไม่เอาแบบนี้”
“ลืมพี่ซ…” ยังไม่สิ้นสุดคำร่างสูงของซีวอนดึงจองซูเข้ามาประกบปาก..
เขาไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว..
มือหนาของซีวอนรั้งเอวบางเข้ามาชิดก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากบาง
ลิ้นร้อนกวาดไปทั่วไม่รู้จักหยุดตวัดลิ้นเกี่ยวกับลิ้นบางอย่างกระหาย..
กลัว…
กลัวว่านี่..อาจจะเป็นจูบสุดท้ายก็ได้…
ทั้งสองตวัดลิ้นเกี่ยวกันอย่างจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว…
ก่อนซีวอนจะกดจูบที่ริมฝีปากบางแล้วถอนจูบออกมา..
.
.
.
เป็นจูบที่ทำให้ผมร้อนไปหมด..
ไม่ว่าจะจูบตอนไหนที่ไหนเวลาไหน มันทำให้ผมร้อนได้ทุกเมื่อ..
ผมชอบมันนะ…
ถ้ามีโอกาส.. ผมอยากได้มันอีก…
มือของผมเอื้อมจะไปแตะไหล่ของซีวอน..
ผมทำไม่ได้.. มือของผมทะลุผ่านตัวของชีวอนไป ..
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะสังเกตความผิดปกติของผม ร่างของผม มือของผม
.
.
.
กำลังจะหายไป ..
.
.
“พี่ครับ!..ทำไมพี่ค่อยๆเลือนรางไปล่ะ…”
“พี่บอกแล้วว่าพี่มาแค่แปปเดียว…”
น้ำตาของผมเอ่อล้นลงมาอีกครั้ง…
“ไม่เอาไม่เอาแบบนี้นะ..”
ผมมองหน้าของซีวอนเป็นครั้งสุดท้ายและพยายามพูดอีกครั้งก่อนร่างผมจะหายไปจนหมด...
.
.
.
‘พี่รักนายนะซีวอน.. พี่จะรักนายไปตลอด..’
.
.
.
ร่างสูงของซีวอนทำได้เพียงเห็นภาพคนรักเลือนหายไปต่อหน้าต่อตา…
และประโยคสุดท้ายที่จองซูเอ่ยออกมาทำให้เขาน้ำตาไหลอีกครั้ง…
ただ 泣いてないて泣いて 忘れるしかない
ฉันคงทำได้เพียง..ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้...
間がこ続くこの道に 今はいない君え
ฉันต้องลืมเลือนมันไปเท่านั้น ใช่ไหม..
キスしたまま
เมื่อเราจูบกันและกัน..
.
.
.
Goodbye..
ลาก่อน...
ฮัลโหล๊ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว !
คิดถึงกันมั้ย :$
เวย์คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนนะ T_T
หายไปเป็นเดือนเลย 5555555
เอาฟิคมาลต้อนรับสงกรานต์ -w-b
คราวนี้เป็นวอนทึก คงไม่ว่ากันนะค่ะ -w-'
อ่านแล้วติด้วยนะค้าาาา TwT
จะกระซิบว่าเรื่องนี้เวย์จะส่งไปรวมเล่มกับทางบ้านแองเจิ้ลเทลด้วยล่ะค่ะ -w-b
ที่เอามาลงนี่จะได้ให้รีดเดอร์สติว่าตรงไหนควรแก้ไขอะไรยังไง
แหะๆ ^^
งั้นเจอกัน เรื่องหน้านะคะ -w-b
ความคิดเห็น