คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1
Benvenuti in Sogno !
ที่นี่คือดินแดนในฝัน..
ถ้าหากคุณเหนื่อยจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ หรือเบื่อจากเมืองที่ไร้สีสัน Sogno คือคำตอบสำหรับปัญหา โรงแรมขนาดใหญ่ของประเทศอิตาลีตั้งอยู่ในเมือง Monterosso al Mare (มอนเตรอสโซ อัล มาเร) หนึ่งในห้าเมืองติดทะเลชื่อดังของอิตาลีและแน่นอนว่าคุณชเว เศรษฐีเจ้าของสถานที่พักผ่อนราคาแพงย่อมไม่เสียโอกาสที่จะใช้เงินกว้านซื้อที่ดินใกล้ทะเลมากที่สุดเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวให้เข้ามาชมพระอาทิตย์ตกผ่านจากหน้าตาห้องของโรงแรมสุดหรูที่ทุนสร้างไปกว่าหมื่นล้าน
แต่แน่นอนทะเลไม่ใช่จุดประสงค์หลักของนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่
เสียงเงินตกกระทบช่องรับเหรียญของเครื่องสล็อตแมชชีนดังก้องไปทั่วชั้นโซนสำหรับเครื่องเล่นเสี่ยงโชคชนิดนี้ ถัดไปไม่ไกลนักก็เป็นโซนเล่นโป๊กเกอร์ออนไลน์เหมาะสำหรับวัยรุ่นมหาลัยที่ยังไม่กล้าเสี่ยงโชคกับขาใหญ่ สำหรับลู่หานที่คอยดูแลคาสิโนนี่แล้ว เขาเรียกโซนนี้ว่า ‘โซนยาจก’
ร่างสูงในชุดสูทสีดำเดินตรวจอยู่ในโซนVIP ขายาวก้าวลงบนพื้นพรมสีแดงเข้มพลางไล่มองตามโต๊ะโป๊กเกอร์ต่างๆ ที่รายล้อมไปด้วยผู้ที่แบกความหวังรวยทางลัด ลู่หานส่งยิ้มทักทายให้กับนักธุรกิจที่เพิ่งขายหุ้นโรงแรมในญี่ปุ่นให้เขาไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน รอยยิ้มเย้ยหยันเผยขึ้นบนใบหน้าหล่อแวบนึงเมื่อเหลือบเห็นชิปกองโตตรงหน้าชายญี่ปุ่นที่อีกไม่นานคงตกมาเป็นของเขา
คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ลองชวนให้เล่น
“คุณลู่หานครับ” คยองซู เลขาส่วนตัวของเขาเดินเข้ามาหาเรียกให้คนที่กำลังเดินตรวจหยุดแล้วหันไปมอง “สารวัตรกุยโด้มาถึงแล้วครับ”
ลู่หานพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องอาหารที่นัดส่วนตัวบนชั้นดาดฟ้า วันนี้เขาเกือบลืมไปว่ามีนัดคุยกับสารวัตรใหญ่ประจำเมืองเรื่องการสร้างโรงแรมแห่งใหม่บนเกาะซีชีลี แน่นอนว่าเขาหวังกับการลงทุนครั้งนี้ไว้สูงเสียจนขนาดที่ว่าเขาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้การดำเนินงานเป็นไปอย่างราบรื่น
“Ciao ispettore” คำทักทายภาษาอิตาลีถูกพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มที่ฝึกสำเนียงมาอย่างดี ลู่หานเดินเข้าไปเช็คแฮนด์จับมือทักทายกับสารวัตรร่างใหญ่ที่อยู่ในชุดสูทเข้มเหมือนเขา ร่างสูงแอบหันไปยิ้มให้เลขาบางๆ เป็นการชมเมื่อเห็นว่าคยองซูจัดการเนรมิตดาดฟ้าให้เป็นที่ทานอาหารสุดหรูถูกใจแขกที่เชิญมาเป็นอย่างดี
“หวังว่าอาหารคงถูกใจสารวัตรนะครับ”
“ถูกใจมากเลยครับ เซี๊ยะๆ” ลู่หานหัวเราะเมื่อได้ยินภาษาบ้านเกิดตน ร่างสูงกวักมือเรียกบริกรให้เติมไวน์ในแก้วของสารวัตรและตนก่อนจะเริ่มเข้าเรื่อง
“เรื่องที่ผมขอไปสารวัตรจัดการให้ได้ใช่มั้ยครับ”
“มันก็พูดยากนะซินญอร์” สารวัตรแกล้งกระแอมไอบิดคอไปมาแสดงท่าทีอึดอัด “เกาะซีชีลีมีกฎค่อนข้างเข้มงวดแถมยังเป็นแหล่งอันตรายใช่เล่น การที่คุณจะขอให้ตำรวจไปคุ้มกันโรงแรมนี่มัน...”
“มันคงไม่ลำบากเกินไปหรอกใช่มั้ยครับ” ลู่หานพูดดักทางก่อนจะพยักหน้าส่งสัญญาณให้คยองซูนำกระเป๋าสีดำใบใหญ่มาวางไว้บนโต๊ะ มือเล็กของเลขาจัดการกดรหัสเปิดกระเป๋าอย่างรู้หน้าที่โชว์ของภายในให้สารวัตรได้เห็น
“คุณต้องเข้าใจนะซินญอร์ว่างานนี้ค่อนข้างเสี่ยงแถมไหนจะเรื่องมาเฟียอีกแก็งค์นึงอีก”
ลู่หานยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะยกไวน์ขึ้นดื่ม เสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏกายของหญิงสาวผิวแทนสุดเซ็กซี่สี่คนตามที่ร่างสูงได้นัดไว้ หญิงสาวทั้งหลายเข้าประจำที่คลอเคลียหนุ่มใหญ่ชาวอิตาลีอย่างชำนาญสมกับเป็นเด็กในสังกัดของลู่หาน
“อย่าทำให้ทุกอย่างยากเลยครับสารวัตร”
สารวัตรถอนหายใจออกมาหญิงสาวที่ยั่วยวนเขาอยู่ด้านข้างไหนจะจำนวนเงินที่เขาเพิ่งเห็นไปเมื่อกี้อีก บางทีความถูกต้องกับความต้องการมันก็สวนทางกันเสียจริง
“คุณรู้อะไรมั้ยซินญอร์ บางครั้งผมก็เกลียดคุณมากจริงๆ”
ลู่หานหัวเราะออกมาก่อนจะยกแก้วชนกับคนที่กำลังจะมาเอื้อประโยชน์ให้เขา ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ลู่หานลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะบอกลาสารวัตรทิ้งให้อีกฝ่ายมีเวลาส่วนตัวกับของขวัญที่เขาจัดมาให้ ร่างสูงเดินสอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเตรียมตัวไปตรวจเอกสารเร่งการสร้างโรงแรมอีกครั้ง
สำหรับลู่หานแล้วถ้าเขาอยากได้อะไร เขาต้องได้
“คุณลู่หานครับ” คยองซูรีบเดินเข้ามาหาเจ้านายตนที่ยืนรอลิฟท์อยู่ ร่างสูงขมวดคิ้วหันกลับไปมองเลขาตัวเล็ก “มีเรื่องทะเลาะกันที่ไนต์คลับครับ”
“แล้วบอกฉันทำไม” ลู่หานถามเสียงห้วน นี่เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วถ้าจะมีคนเมาทะเลาะกัน ถ้าเรื่องแค่นี้การ์ดทั้งหลายยังจัดการกันไม่ได้ เห็นทีคงจะต้องมีการปลดคนงานครั้งใหญ่
“คนที่มีเรื่องหนึ่งในนั้นคือลูกชายของคุณฮันเกิงครับ”
ร่างสูงนิ่งไปเมื่อได้ยินชื่อมาเฟียเชื้อชาติเดียวกับเขาพลางนึกในใจว่าทำไมลูกชายของคู่อริถึงกล้าเหยียบเข้ามาในถิ่นของเขา เสียงประตูลิฟท์เปิดออกดึงสติให้กลับคืนสู่ร่าง คยองซูเดินนำเข้าไปตามด้วยลู่หาน เลขาหันมามองเจ้านายเมื่อลังเลว่าอีกฝ่ายจะไปชั้นห้องทำงานของตนหรือลงไปไนต์คลับ
“ฮันเกิงมาที่นี่ด้วยหรือเปล่า”
“เท่าที่รู้มาแค่คุณอี้ชิงคนเดียวครับ”
ทันทีที่ได้ยินชื่อใบหน้าหวานของชายร่างเล็กที่เขาเคยเจอเมื่อนานมาแล้วค่อยๆ กลับมาฉายชัดในความทรงจำ รอยบุ๋มข้างแก้มที่เป็นเอกลักษณ์ยังคงติดตาเขาอยู่ไม่จางหาย ท่าทางร่าเริงสดใสไม่สมกับเป็นลูกมาเฟียผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในแถบเอเชีย ร่างสูงยื่นนิ้วเรียวไปกดชั้นไนต์คลับทันทีโดยไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกไป
“Let me go !” เสียงหวานพูดภาษาอังกฤษพยายามจะสลัดตัวเองให้ออกจากการจับกุมของการ์ดร่างใหญ่ประจำไนต์คลับแต่ยิ่งพยามก็ยิ่งไร้ผล ร่างเล็กถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยเหงื่อเม็ดใสผุดพรายตามหน้าผากมน นี่เขาทำอะไรผิด กะอีแค่ต่อยหน้าลูกรัฐมนตรีที่มาจับก้นเขาแค่นี้ คนที่สมควรจะถูกจับควรเป็นมันไม่ใช่เหรอ !
อี้ชิงหันมองรอบตัวตอนนี้เขาถูกจับให้มาอยู่ในห้องเล็กๆ สีขาวที่มีแค่โต๊ะสี่เหลี่ยมหนึ่งตัวกับเก้าอี้ไม้ที่เขานั่งอยู่เท่านั้น คนตัวเล็กจินตนาการไปถึงห้องสอบสวนของตำรวจในซีรีย์ที่ตนชอบดูอยู่บ่อยครั้งพลางแอบนึกกลัวว่าคนที่เขาเพิ่งไปต่อยหน้ามาอาจจะแค้นจนอยากจับเขาขังคุกที่นี่
ไม่นะ ถ้าป๊ารู้เข้า...
“ดูแลยังไงให้มีเรื่อง” ประตูถูกเปิดออกตามมาด้วยภาษาอิตาลีที่เขาพอฟังได้เล็กน้อย ร่างเล็กมองไปยังร่างสูงหน้าตาเหมือนคนเอเชียแบบเขา นัยน์ตาสีดำเข้มจ้องมาทางเขาอย่างไม่วางตาจนอี้ชิงรู้สึกกลัวขึ้นมา เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นคอนกรีตดังกระทบจนเกิดเสียงก้องห้องที่เงียบสงบ
“นายมาที่นี่ทำไม” ลู่หานถามออกมาเป็นภาษาจีนเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจชัดเจน ร่างบางนิ่งไปสักพักก่อนจะเชิดหน้าขึ้นแล้วตอบกลับไปเมื่อจำได้ว่าคนหน้าเป็นใคร
มาเฟียคู่ปรับพ่อเขานี่นา
“มาเที่ยว”
“เอาพาสปอร์ตมาดู” ลู่หานหันไปมองให้ลูกน้องทั้งสองปล่อยอี้ชิงออกจากการจับกุม ร่างเล็กบีบนวดแขนตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายข้างMCMใบโปรดของตัวเองขึ้นมาเปิดหาหนังสือเดินทางของตัวเองออกมาแล้วส่งให้ร่างสูง
“1997 ? 17 ? เข้าคาสิโนเนี่ยนะ ?” ลู่หานโยนพาสปอร์ตคืนให้ร่างบางก่อนจะกอดอกมองอีกฝ่ายที่หน้าเสียไป
“ขะ..เข้าไนต์คลับตั้งหาก...”
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา ตาคมมองไปยังลูกน้องเป็นสัญญาณว่าต้องการอยู่กับคนก่อเรื่องตามลำพัง อี้ชิงหน้าซีดเผือดเมื่อทั้งห้องเหลือแค่เขากับลู่หานเพียงสองคน ร่างเล็กรู้สึกว่าถ้าเป็นไปได้เขายอมอยู่กับการ์ดจอมโหดดีกว่า
“นายมาที่นี่ได้ไง” ลู่หานถามเสียงเรียบพร้อมลากเก้าอี้ที่อยู่มุมห้องเพื่อมานั่งฝั่งตรงข้ามกับคนตัวเล็ก ร่างสูงกอดอกจ้องอีกฝ่ายที่เอาแต่ก้มหน้าตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ก็แท็กซี่น่ะสิ”
“ฉันไม่มีเวลาเล่นทั้งคืนนะ” อี้ชิงสะดุ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดผ่านน้ำเสียง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นไม่กล้าเงยมองสบตาคนตรงหน้า ลู่หานถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือในเสื้อโค้ทตนแล้วกดโทรออกเบอร์ที่ต้องการ
“คยองซู หาเบอร์ของฮันเกิงให้ฉันหน่อย”
“มะ..ไม่ได้นะ!” อี้ชิงรีบเงยหน้าขึ้นมาค้าน ลู่หานหัวเราะหึออกมาเมื่อแผนการลวงได้ผล ร่างสูงเก็บมือถือเข้าในกระเป๋าเสื้อโค้ทตามเดิม
“ฉะ..ฉันก็แค่มาเที่ยว แค่อยากลองมาเหมือนคนอื่นนั่นแหละ อย่าบอกป๊าเลยนะ..”
ถ้าป๊ารู้ว่าเขาเข้าไนต์คลับของลู่หานล่ะก็..
ลู่หานนั่งพิจารณาคนตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าหวานที่แสดงความกังวลและหวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจนไร้ท่าทางของการเสแสร้ง ในช่วงนี้เขากับฮันเกิงมีเรื่องกันนิดหน่อยทำให้เขาต้องระวังตัวเป็นพิเศษและต้องแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ส่งพวกสปายเข้ามาสอดแนม
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ..ลู่หาน”
“อย่าเรียกชื่อฉัน” ลู่หานพูดขัดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไร้คำพูดใดทิ้งให้คนตัวเล็กโวยวายตามหลังมา
“พาหมอนี่ไปส่ง” ลู่หานสั่งคยองซูที่ยืนรออยู่หน้าห้อง เลขาคนเก่งพยักหน้ารับทราบก่อนจะโค้งทำความเคารพเจ้านาย ร่างสูงถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปกดลิฟท์เพื่อไปสะสางงานที่ห้องต่อให้เสร็จ เปลือกตาหนาปิดลงพร้อมกับภาพความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามา
‘ลู่หานเกอเก้อ มาเล่นกันเถอะ ~’
อี้ชิง...
To Be Continued
ความคิดเห็น