คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Story 02 : พี่ไก่ เอ้ย!!! อึนฮยอกหายไปไหน
Story 02
พี่ไก่ เอ้ย!!! อึนฮยอกหายไปไหน???
ความเดิมตอนที่แล้ว
กลุ่มเคะหน้าสวยของเราเดินทางมาถึงเกาหลีแล้วแต่ก็พบกับปัญหาเล็กน้อยในการที่จะหาทางติดต่อสื่อสารกับน้องสาวของพวกเขาเพราะฮีชอลไม่ได้เอามือถือมาจากบ้านแต่ในที่สุดพวกเขาก็รอดตายเมื่อเรียวอุคนึกได้ว่าเขามีโทรศัพท์มือถืออยู่กับตัวแต่แล้วปัญหาใหม่ก็เริ่มขึ้นเมื่อ ‘ลีฮยอกแจ’ หายตัวไปตอนไหนก็ไม่รู้
“มันหมายความว่ายังไงที่พวกนายทำพี่ฉันหายห๊ะ!!!!! ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย!!!!!!! หวานนนนนนดูพี่สาวแกทำกะพี่ฉันเด๊ะ”
ณ ร้านไอติมหรูแห่งหนึ่งกลางเมืองกรุงโซล ‘แอล’เด็กสาวผมสีดำซอยสไลด์พร้อมดัดเล็กน้อยยาวระบ่าตะโกนเสียงดังลั่นใส่มือถือโนเกียอย่างไม่สนใจรอบข้างเลยแม้เพียงนิดเล่นเอาอีกหนึ่งสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันนั้นต้องแย่งเอามือถือมาจากมือเธอทันที
“พวกพี่ทำพี่เหงือก เอ้ย พี่ไก่ เอ้ย พี่ฮยอกแจหายอย่างนั้นเหรอ พี่ฮีชอลพี่ไก่เขาไม่ใช่เหรียญสลึงนะจะได้หล่นหายไปง่ายๆน่ะ”
‘หวาน’ น้องสาวคนโปรดของฮีชอลพูดกับอีกฝ่ายโดยพยายามใช้มือข้างที่ว่างอีกมือดันอีกฝ่ายไม่ให้มาแย่งโทรศัพท์ไปอาละวาดเสียงดังใส่อีกฝ่ายอีกรอบ
((ฮือๆๆๆๆT-T พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะพอรู้ตัวว่ายอกจี้หายอีกทีมันก็ตอนที่กำลังจะโทรหาพวกเธอนี่แหละ))
ฮีชอลพูดไปด้วยสะอื้นไปด้วยทำให้ลีทึกละน้องๆที่ยืนอยู่รอบข้างเขาต้องพากันกางร่มเพื่อกันน้ำตากันเลยทีเดียว(มันทำเหมือนกับว่าเจ๊แกเป็นน้ำพุยังไงยังงั้นแหละ : บลัด) ลีทึกนั้นเอามือตบบ่าเพื่อนเพื่อปลอบใจก่อนที่มือนั้นจะค่อยๆเลื้อยไปโอบรอบคอแทน(โอ้ คนเขียนกำลังจะผันเรื่องเป็นทึกซินแทนเจ้าค่าเอ๊ย : บลัด)
“พี่ฮีชอลจ๋า พี่พูดเหมือนว่าพี่เหงือกแกเป็นกระเป๋าตังค์เลยง่ะ(- * -)”
“พี่ชายฉันไม่ได้ชื่อเหงือกเว้ยยยยยย พี่ชายฉันชื่อฮยอกแจจจจจจ”
แอลตะโกนลั่นร้านใส่หวานก่อนจะคว้าเอามือถือมาครองในจังหวะที่หวานตกใจจนเผลอปล่อยมือถือจนมือถือเกือบหล่นกระแทกโต๊ะ(คุณน้องขาใช้กันแบบถนอมๆหน่อยก็ได้มือถือโนเกียเครื่องหนึ่งเกือบหมื่นนะค่ะ : บลัด)
“พี่ดงแฮครับ พี่ชายผมอยู่ไหนอ่ะผมอยากเจอพี่เขาแล้วTT[]TT”
แอลที่(เหมือนจะ)สงบสติอารมณ์ได้แล้วหันไปถามดงแฮแทนโดยหวังว่าท่าถามพี่ปลาทองของเราจะได้คำตอบที่ดีกว่าที่ฮีชอลพูดเมื่อกี้แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบบบบบบบบบบยิ่งกว่าป่าช้า
((…..))
แอลเบิกคิ้วข้างขวาขึ้นสูงก่อนจะมองหน้าจอมือถือว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่าหรือว่าคลื่นหายหรือว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องหนี แต่ก็เปล่าเลยอีกฝ่ายยังถือสายไว้เหมือนเดิมและที่นี่ก็มีคลื่นเต็ม
“พี่ดงแฮง๊าฟฟฟฟฟฟ ตอบผมสิครับว่าพี่ชายผมอยู่ไหน”
เด็กสาวเร่งถามอีกฝ่ายด้วยอาการที่เริ่มหงุดหงิดขึ้นทุกที ทางด้านของดงแฮเขาก็ทำได้แค่ยืนเงียบแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ปลาน้อยของเราหันไปหาความช่วยเหลือรอบด้านจากพี่ๆน้องๆแต่ที่ได้กลับมาคือ
“พูดไปสิฟระไอ้ปลาทองว่าฮยอกแจอยู่ไหน”
ฮีชอลที่ยืนอยู่ห่างไปจากตัวดงแฮ 25 เมตรตะโกนใส่โทรโข่งเล่นเอาคนหลายๆคนที่ยืนหรือเดินผ่านแถวนั้นต้องยกมือขึ้นปิดหูกันเลยทีเดียว ดงแฮเบ้หน้าอย่างเศร้าใจพร้อมกับดึงเอาสร้อยคอที่ร้อยตะกรุด จตุคาม(เหอ ด๊องห้อยจตุคาม o_O : บลัด)ออกมาสวดมนต์อย่างรวดเร็วก่อนจะทำใจได้แล้วส่งเสียงตอบกลับไป
((พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฮยอกแจหายไปไหน พี่คิดว่าน้องไก่ของเราคงจะไหลไปตามฝูงชนในสนามบินแล้วล่ะแอล)”
แอลอ้าปากค้างก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวอย่างปวดม้ามเอ้ย!!!ปวดหัวเป็นอย่างยิ่งกับคำให้การของลูกปลาน้อย ริมฝีปากบางสีซากุระของเธอนั้นเริ่มแยกเขี้ยวโชว์ฟันเขี้ยวขาวๆที่มุมปากทั้งสี่ก่อนจะรีบยื่นมือถือให้กับหวานก่อนที่เธอจะได้งับมันแตกเป็นชิ้นๆ(- * - ลูกกลายเป็นหมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะแอล)
“พี่หมายความว่าพี่เหงือกไหลไปตามฝูงชนโดยที่พวกพี่ไม่รู้ตัวงั้นเรอะ นี่พวกพี่ดูแลกันยังไงน่ะถึงได้ปล่อยให้พี่เหงือกแกไหลหายไปโดยไม่รู้ตัวกันเลย(เอ่อ พี่ไก่แกไม่ใช่ปลาไหลนะจะได้ไหลได้น่ะ)”
หวานแว้ดกลับไปพลางขว้างถ้วยไอศกรีมบนทิ้งอย่างโมโหเดือดแต่โชคดีที่แอลก้มตัวคว้ามันได้ทันไม่งั้นทั้งคู่คงต้องจ่ายค่าเสียหายสำหรับแก้วที่แตกแน่ๆ
((ฮือๆๆๆๆ ก็ปกติยอกจี้เขาจืดจางเงียบๆอยู่แล้วนี่นาพอเห็นเงียบไปก็เลยนึกว่ายืนไร้บทบาทอยู่ซะอีก หวานก็รู้นี่ว่ายัยคนเขียนมันเป็นพวกชอบแจกจ่ายบทไม่ทั่วถึง(อ้าวๆอย่าพาดพิงบลัดเซ่ ตัวเองทำผิดเองอย่ามาโยนความผิดให้บลัด) แล้วตกลงนี่เราจะทำยังไงลอยแพยอกจี้น้อยของเราเหรอ))
[No No No ไม่ได้ๆ ไม่ได้ค่ะถ้าลอยแพยอกจี้แล้วใคระคู่กะวอนๆล่ะค่ะ : บลัด]
[จะรู้กับแกเรอะ แกแต่งให้มันหายไปเองเน่ : ตัวแสดงอื่นๆ]
“ไม่ได้เว้ยยยยย จะลอยแพพี่ผมไม่ได้เดี๋ยวพวกพี่ไปยืนรอกันนอกอาคารเอซะพวกผมจะไปรับแล้วก็จะไปหาพี่ชายผมด้วย”
แอลพูดใส่มือถือแบบรัวรวดเดียวจบก่อนจะกดวางสายอย่างรวดเร็ว เธอคว้ากุญแกรถสปอร์ตสีน้ำเงินพร้อมกับลากหวานไปด้วยแล้วเดินออกจากร้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่โทษทีเถอะ พวกเธอคงลืมไปว่าตัวเองยังไม่ได้จ่ายค่าไอศกรีม
“น้องค่ะเดี๋ยวก่อน น้องยังไม่ได้จ่ายค่าไอศกรีมเลยนะค่ะ”
พนักงานสาวในชุดเมดยื่นหน้าออกมาจากประตูร้านพร้อมกับเรียกตัวของทั้งคู่ไว้ หวานหันมามองเธอแบบนิ่งๆแต่ขายังคงเดินไปที่รถของแอลไปเรื่อยๆพร้อมกับตะโกนตอบกลับไป
“ติดไว้ก่อนน้า ไว้วันหลังจะมาจ่ายนะป้า^__^”
สิ้นคำพูดหวานก็เล่นเอาพนักงานสาวของเราแทบจะลมใส่กับสรรพนามแต่เชื้อความเค็มที่ฝังอยู่ในสายเลือดก็ทำให้เธอเดินออกมานอกร้านในตแนที่แอลก็สตาร์ทรถเตรียมขับออกไปแล้ว
“ไม่ได้ค่ะน้อง ร้านเรามีนโยบายว่าจ่ายสด งดเชื่อ เบื่อทวงห้ามติดค่ะ”
แอลไปมองหน้าพนักงานอย่างหงุดหงิดก่อนจะกระดกยิ้มมุมปากแบบกวนประสาทแล้วพูดอธิบายให้ว่า
“ไว้ทีหลังน่าป้าอีกัวน่า รู้มั้ยผมลูกอภิสิทธิ์นะค่าไอติมแค่นี้มีปัญญาจ่ายน่าแค่ตอนนี้เหตุฉุกเฉินม็อบแคสสิโอเปียบุกทำเนียบกางเกงยีนส์ต้องรีบไปห้ามก่อนที่น้ำจะท่วมห้างจนราคาน้ำมันโลกมันจะขึ้นอีก 40 ล้านสลึง”
จบคำอธิบายแบบโคตรจะอีรั่วมั่วแหลกและโคตรจะไม่เกี่ยวกันเลยแอลก็เร่งเครื่องยนต์แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วจนเสี่ยงว่าตำรวจอาจจะให้ใบสั่งเธอได้ทิ้งไว้เพียงแค่พนักงานคนเดิมที่ถูกควันรถรมจนหน้าดำปี๋ยิ่งกว่าถ่าน
“แอลแกขับเร็วไปแล้วววววว”
หวานพูดเสียงสั่นๆพร้อมกีบใช้มือจับที่วางแก้วน้ำข้างตัวไว้แน่นเพราะคุณท่านแอลก็เล่นบึ่งรถซะเร็วเกือบ 175 กม.ต่อชั่วโมงประหนึ่งว่าพี่แกอยู่ในหนังโตเกียวดริฟท์เลย แอลเม้มริมฝีปากสีซากุระของตัวเองแน่นพร้อมกับใช้เท้ากระแทกคันเร่งรถฝ่าไฟแดงไปอย่างไม่กลัวตายทำให้รถหลายๆคันที่วิ่งมาต้องเหยียบเบรกกันแทบไม่ทัน
“ช่างหัวความเร็วมันเด้ฉันต้องไปหาพี่ชายฉันเว้ยถ้าตำรวจหัวปิงปองหน้าไหนมันจะจบฉันพ่อกินแมร่งเลย”
แอลพูดแล้วปรับกระจกหลังให้มองได้ชัดขึ้นเพื่อส่องว่ามีตำรวจตามมาหรือเปล่า(- * -คุณเธอแกคงไม่กินตับตำรวจจริงๆหรอกนะ) หวานได้แต่นั่งเกร็งตัวแข็งอย่างกลัวตายหน่อยๆผสมกับกลัวเพื่อนจะใส่อารมณ์เล่นบทปอบผีฟ้าจริงๆถ้าเจอตำรวจ ตอนนั้นเองที่มีรถสปอร์ตอย่างหรูสีน้ำเงินอีกคันขับเบียดมาแล้วเลี้ยวไปทางถนนโรงแรมม่านรูด ตอนที่รถนั่นขับเบียดมาเองพวกเธอเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังดิ้นกุกกักๆอยู่ในรถพร้อมกับอ้าปากเหมือนด่าคนในรถไปด้วย ที่สำคัญคือหน้าคนที่กำลังดิ้นนั่นมัน.......
“อีตาคนในรถนั่นเหมือนพี่เหงือก/พี่ชายฉันเลย”
หวานกับแอลพูดพร้อมกับก่อนจะหันหน้ามามองกันเองแล้วยิ้มเฝื่อนๆพลางคิดในใจแบบเดียวกันว่า
‘มันจะเป็นไปได้ไงเล่า พี่ฮยอกแจคงไม่ได้โดนไอ้หน้ามืดที่ไหนลักพาตัวไปปล้ำร้อก’
“แค่อยากรู้ว่าฉันเป็นใคร อยู่ตรงไหนของหัวใจเธอ ให้อยู่ใช่มั้ยหรือให้ไปดีกว่า ให้เป็นคนครึ่งๆกลางๆ แก้อารมณ์อ้างว้างแค่บางเวลาหรือเปล่า หรือแค่เหงา ฉันไม่เข้าใจเธอ”
(ตรงไหนของหัวใจเธอ : Am Fine)
เสียงริงโทนของมือถือของแอลดังขึ้นแต่ยังไม่ทันที่หวานจะได้เอื้อมมือไปหยิบมัน แอลก็ดันคว้าไปคุยซะก่อนโดยใช้อีกมือประคองพวงมาลัยรถไปด้วยเล่นเอาหวานเสียววูบเลยว่ารถมันคว่ำมั้ยเนี่ย
“แอลพูดครับตอนนี้ไม่ว่างคุยพี่ชายผมหายผมต้องไปตามหาพี่ชายผมก่อน”
แอลกรอกคำพูดเร็วปี๋ลงไปแต่ยังไม่ทันจะได้กดวางเสียงหวานของอีกฝ่ายก็รีบพูดขัดขึ้นก่อน
((แอลลลลลล อย่าเพิ่งว้างงงงงงง พวกพี่ชีวอตอ่ะพาผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นรถไปจากสนามบินอ่ะแล้วเขาจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นโคตรจะเหมือนพี่อึนฮยอกเลยอ่ะ))
ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบแอลถึงกับปล่อยมือถือหล่นจากมือพร้อมกับอ้าปากข้างในทันที เธอกับหวานหันมามองหน้ากันโดยไม่ต้องนัดหมายแล้วประสานเสียงกันตะโกนทันที(จะตะโกนเพื่อ)
“กรุรู้แล้วว่าพี่ฮยอกแจหายไปไหน!!!!!”
*End Story 02*
ความคิดเห็น