ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic SJ Yaoi] ปฏิบัติการดักหัวใจนายสุดสวย

    ลำดับตอนที่ #2 : Story 01 : เรื่องยุ่งๆในสนามบิน

    • อัปเดตล่าสุด 24 ก.พ. 52


    Story 01

    เรื่องยุ่งๆในสนามบิน

     

     

      สนามบินนานาชาติอินชอน

     

     

    อ่า คนเยอะขนาดนี้แล้วพวกเราจะหวานกับแอลเจอเหรอพี่ลีทึก

     

     

                     ซองมินเด็กหนุ่มหน้าตาบ๊องแบ๊วจนเน็ตไอดอลยังต้องชิดซ้ายในชุดเสื้อยืดสีชมพูลายคิตตี้(สาบานได้ว่าเสื้อผู้ชาย)กับกางเกงยีนส์หันไปถามคนข้างๆที่ตอนแรกยืนทำหน้ายิ้มแย้มแต่พอได้ยินคำถามปุ๊บสีหน้าก็ซีดลงในบัดดลยิ่งกว่าผ้าสีโดนโอโม่พลัสอีก

     

     

    เอ่อ  นั่นสินะนี่ฮีชอลนายช่วยโทรหาน้องสาวนายทีสิว่าตอนนี้พวกแม่นั่นอยู่ไหน

     

     

                     ลีทึกพี่สาว(???)คนโตของกลุ่มพูดเสียงเจื่อนๆแล้วจึงหันไปตบบ่าคนข้างๆที่ยืนอ่านนิตยสารแบบทรงผม(- * - ผู้ชายเขาอ่านอย่างนี้กันเหรอเพ่)อยู่ทำให้เจ้าตัวหันมาค้อนเขาจนตาแทบหลุดจากกระบอกตาเลย

     

     

    ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าฉันอ่านหนังสืออยู่ห้ามกวนไอ้เจ้าพวกสมองถั่วหมั่นลีมง  ไอ้เจ้าพวกหัวถั่งลิสงหัดกวนคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันบ้างเซ่บลาๆๆๆๆๆๆ…..”

     

     

                       และแล้วไม่รู้ว่าลีทึกทำอะไรผิดพลาดจึงไปเปิดเอาสวิตซ์วีนแตกของคุณท่านฮีชอลทำให้บรรดาน้องๆพากันอุดหูแทบจะทันทียกเว้นแต่เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งที่จ้ำอ้าวพรวดๆๆๆไปยืนข้างๆฮีชอลแล้วตะโกนใส่หูทันที

     

     

    พี่ฮีชอลลลลลลลล!!!!! พี่ลีทึกบอกให้ให้พี่โทรหาหวานนนนนนน!!! ไม่ใช่มายืนบ่นให้พวกผมฟังวะครับบบบบบ!!!!!!!”

     

     

                     ดงแฮตะโกนใส่หูฮีชอลจนคนเกือบทั้งสนามบินหันมามองพวกเขากันเป็นสายตาเดียว   พอสิ้นเสียงตะโกนปุ๊บฮีชอลต้องยืนทำหน้างงอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะสะบัดหัวไปมาแล้วจึงย้อนถามดงแฮใหม่

     

     

    ให้เจ๊(-  -??)โทรหาหวานเพราะเราหาหวานไม่เจอและหวานก็อาจหาเราไม่เจอด้วยอย่างนั้นเหรอ

     

     

                      ฮีชอลพูดแล้วกวาดสายตาไปมองทุกหน่อในกลุ่มทันทีซึ่งทุกคนต่างก็พยักหน้าไปด้วย(ทำไมตัวเองไม่โทรเองล่ะวะครับ : บลัด)

     

     

    (-   -) (_ _) (-  -)ถูกต้องครับพี่น้อง

     

     

                ทุกคนพร้อมใจกันประสานเสียงตอบแต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออาการประหลาดๆของฮีชอลที่อยู่ดีๆก็ทรุดตัวลงไปนั่งพับเพียบกับพื้นแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าลายซินเดอเรลล่ามากัดซะงั้นล่ะ

     

     

    ฉันไม่ได้เอามือถือมาจากบ้านTT-TT”

     

     

                      ฮีชอลสารภาพความจริงอันน่าช็อกเล่นเอามีเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางความคิดของทุกคนทันที  ดงแฮกับซองมินเดินมาอยู่ข้างหลังฮีชอลแล้วเอามือแตะบ่าเขาพร้อมกันพร้อมใจกันยิ้มแสยะแยกเขี้ยวขาวออกมาเล่นเอาฮีชอลสะดุ้งเฮือกเลยทันที

     

     

    แล้วเมื่อตอนที่นายอยู่สนามบินสุวรรณภูมิที่ไทย  นายใช้อะไรโทรหาพ่อกับแม่

     

     

                     ลีทึกเดินเข้าไปหาฮีชอลแล้วเขย่าคอเสื้อของฮีชอลเล่นเอาคนโดนเขย่าหัวโครงไปเครงมาเหมือนเหมือนแก้วเชคน้ำยังไงยังงั้นแหละ

     

     

    อ่ะ  เอาโทรศัพท์บ้านพีซีทีโทรอาว

     

     

                 ลีทึกปล่อยคอฮีชอลทันทีปล่อยให้เจ้าตัวล้มลงไปนอนกองกับพื้นแล้วจึงยกมือขึ้นกุมขมับปวดตับเอ้ย!!!ปวดหัวต่อพลางคิดว่าจะทำยังไงดีให้น้องสาวทั้งสองคนรู้ว่าเขามาถึงเกาหลีแล้ว

     

     

    ยิงแก๊สน้ำตาดีมั้ย…..ไม่ล่ะๆเดี๋ยวพันธมิตร(ที่เกาหลีมีด้วย)แห่กันมาเพราะนึกว่าตำรวจสลายการชุมนุม

     

     

    โทรไปประกาศออกข่าวตามหายัยสองคนนั่น…..ไม่ล่ะมันเหมือนประกาศคนหายไปหน่อย

     

     

    ยิงพลุขึ้นฟ้าเป็นชื่อยัยสองคนนั่น…..เรามีพลุซะทีไหนเล่า

     

     

    ใช้นกฮูกส่งจดหมายไป…..เราไม่มีนกฮูกแล้วก็ไม่รู้ว่าบ้านยัยสองคนนั่นอยู่ไหน

     

     

    สรุปแล้วที่กรุคิดมามันก็เสียเปล่าหมดเลยนี่หว่าTT[]TTแล้วกรุจาคิดทำด๋อยอะไร

     

     

    เอ่อ คือว่าผมมีมือถือให้โทรนะฮะ

     

     

                    เสียงของเรียวอุคดังเข้าขัดความคิดวิปริตๆของลีทึกพอดีเล่นเอาทุกสายตาหันไปมองเขาเป็นตาเดียว   เรียวอุคกระพริบตาปริบๆแล้วดึงเอามือถือยี่ห้อไม่มีเกีย(โนเกีย No แปลว่าไม่ Nokia = ไม่มีเกีย เก็ทนะ)ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

     

     

    แล้วทำไมแกไม่บอกแต่แรกว้าไอ้เปี๊ยก

     

     

                   ฮีชอลกระโดดล็อคคอเรียวอุคแล้วยีหัวอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ส่วนซองมินนั้นรีบคว้าเอามือถือจากมือของเรียวอุคไปกดเบอร์โทรหาหวานทันทีส่วนเรียวอุคนั้นก็ประท้วงขึ้นมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรว่า

     

     

    ก็อึนฮยอกก็รู้ว่าผมมีแต่เขาก็ไม่ทักเลยนี่นา ผมก็ลืมไปเลยนะเนี่ย

     

     

              และแล้วอยู่ดีๆสรรพเสียงในกลุ่มก็เงียบลงในทันทีรวมถึงทุกคนต่างค้างกันอยู่ในอิริยาบถต่างๆ  ใบหน้าของทุกคนต่างพากันซีดลงในทันทีทันใดนั้น  ใบหน้าของฮีชอลนั้นเริ่มมีเหงื่อซึมน้อยๆ   มือถือยี่ห้อดังที่อยู่ในมือของซองมินนั้นล่วงลงจากมือโดยที่เจ้าตัวไม่ได้สังเกตเลย  เดชะบุญที่ดงแฮสังเกตเห็นมันแล้วกระโดดเข้าไปรับมันทันก่อนที่เจ้ามือถือเคราะห์ร้ายจะหล่นกระแทกพื้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

     

     

                พวกเขาลืมสังเกตไปเลยว่าตั้งแต่ตอนที่เริ่มทะเลาะกันไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียงฮยอกแจเลย(ป้าดน้องไก่กลายเป็นบุคคลที่โลกลืม)

     

     

     

    ฮยอกแจมันหายไปไหนแล้วอ่ะTT[]TT”

     

     

     

     

    *End  Story 01*

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×