คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Story 01 : เรื่องยุ่งๆในสนามบิน
Story 01
เรื่องยุ่งๆในสนามบิน
ณ สนามบินนานาชาติอินชอน
“อ่า คนเยอะขนาดนี้แล้วพวกเราจะหวานกับแอลเจอเหรอพี่ลีทึก”
‘ซองมิน’เด็กหนุ่มหน้าตาบ๊องแบ๊วจนเน็ตไอดอลยังต้องชิดซ้ายในชุดเสื้อยืดสีชมพูลายคิตตี้(สาบานได้ว่าเสื้อผู้ชาย)กับกางเกงยีนส์หันไปถามคนข้างๆที่ตอนแรกยืนทำหน้ายิ้มแย้มแต่พอได้ยินคำถามปุ๊บสีหน้าก็ซีดลงในบัดดลยิ่งกว่าผ้าสีโดนโอโม่พลัสอีก
“เอ่อ นั่นสินะนี่ฮีชอลนายช่วยโทรหาน้องสาวนายทีสิว่าตอนนี้พวกแม่นั่นอยู่ไหน”
‘ลีทึก’พี่สาว(???)คนโตของกลุ่มพูดเสียงเจื่อนๆแล้วจึงหันไปตบบ่าคนข้างๆที่ยืนอ่านนิตยสารแบบทรงผม(- * - ผู้ชายเขาอ่านอย่างนี้กันเหรอเพ่)อยู่ทำให้เจ้าตัวหันมาค้อนเขาจนตาแทบหลุดจากกระบอกตาเลย
“ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าฉันอ่านหนังสืออยู่ห้ามกวนไอ้เจ้าพวกสมองถั่วหมั่นลีมง ไอ้เจ้าพวกหัวถั่งลิสงหัดกวนคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันบ้างเซ่บลาๆๆๆๆๆๆ…..”
และแล้วไม่รู้ว่าลีทึกทำอะไรผิดพลาดจึงไปเปิดเอาสวิตซ์วีนแตกของคุณท่านฮีชอลทำให้บรรดาน้องๆพากันอุดหูแทบจะทันทียกเว้นแต่เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งที่จ้ำอ้าวพรวดๆๆๆไปยืนข้างๆฮีชอลแล้วตะโกนใส่หูทันที
“พี่ฮีชอลลลลลลลล!!!!! พี่ลีทึกบอกให้ให้พี่โทรหาหวานนนนนนน!!! ไม่ใช่มายืนบ่นให้พวกผมฟังวะครับบบบบบ!!!!!!!”
ดงแฮตะโกนใส่หูฮีชอลจนคนเกือบทั้งสนามบินหันมามองพวกเขากันเป็นสายตาเดียว พอสิ้นเสียงตะโกนปุ๊บฮีชอลต้องยืนทำหน้างงอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะสะบัดหัวไปมาแล้วจึงย้อนถามดงแฮใหม่
“ให้เจ๊(- -??)โทรหาหวานเพราะเราหาหวานไม่เจอและหวานก็อาจหาเราไม่เจอด้วยอย่างนั้นเหรอ”
ฮีชอลพูดแล้วกวาดสายตาไปมองทุกหน่อในกลุ่มทันทีซึ่งทุกคนต่างก็พยักหน้าไปด้วย(ทำไมตัวเองไม่โทรเองล่ะวะครับ : บลัด)
“(- -) (_ _) (- -)ถูกต้องครับพี่น้อง”
ทุกคนพร้อมใจกันประสานเสียงตอบแต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออาการประหลาดๆของฮีชอลที่อยู่ดีๆก็ทรุดตัวลงไปนั่งพับเพียบกับพื้นแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าลายซินเดอเรลล่ามากัดซะงั้นล่ะ
“ฉันไม่ได้เอามือถือมาจากบ้านTT-TT”
ฮีชอลสารภาพความจริงอันน่าช็อกเล่นเอามีเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางความคิดของทุกคนทันที ดงแฮกับซองมินเดินมาอยู่ข้างหลังฮีชอลแล้วเอามือแตะบ่าเขาพร้อมกันพร้อมใจกันยิ้มแสยะแยกเขี้ยวขาวออกมาเล่นเอาฮีชอลสะดุ้งเฮือกเลยทันที
“แล้วเมื่อตอนที่นายอยู่สนามบินสุวรรณภูมิที่ไทย นายใช้อะไรโทรหาพ่อกับแม่”
ลีทึกเดินเข้าไปหาฮีชอลแล้วเขย่าคอเสื้อของฮีชอลเล่นเอาคนโดนเขย่าหัวโครงไปเครงมาเหมือนเหมือนแก้วเชคน้ำยังไงยังงั้นแหละ
“อ่ะ เอาโทรศัพท์บ้านพีซีทีโทรอาว”
ลีทึกปล่อยคอฮีชอลทันทีปล่อยให้เจ้าตัวล้มลงไปนอนกองกับพื้นแล้วจึงยกมือขึ้นกุมขมับปวดตับเอ้ย!!!ปวดหัวต่อพลางคิดว่าจะทำยังไงดีให้น้องสาวทั้งสองคนรู้ว่าเขามาถึงเกาหลีแล้ว
ยิงแก๊สน้ำตาดีมั้ย…..ไม่ล่ะๆเดี๋ยวพันธมิตร(ที่เกาหลีมีด้วย)แห่กันมาเพราะนึกว่าตำรวจสลายการชุมนุม
โทรไปประกาศออกข่าวตามหายัยสองคนนั่น…..ไม่ล่ะมันเหมือนประกาศคนหายไปหน่อย
ยิงพลุขึ้นฟ้าเป็นชื่อยัยสองคนนั่น…..เรามีพลุซะทีไหนเล่า
ใช้นกฮูกส่งจดหมายไป…..เราไม่มีนกฮูกแล้วก็ไม่รู้ว่าบ้านยัยสองคนนั่นอยู่ไหน
สรุปแล้วที่กรุคิดมามันก็เสียเปล่าหมดเลยนี่หว่าTT[]TTแล้วกรุจาคิดทำด๋อยอะไร
“เอ่อ คือว่าผมมีมือถือให้โทรนะฮะ”
เสียงของเรียวอุคดังเข้าขัดความคิดวิปริตๆของลีทึกพอดีเล่นเอาทุกสายตาหันไปมองเขาเป็นตาเดียว เรียวอุคกระพริบตาปริบๆแล้วดึงเอามือถือยี่ห้อไม่มีเกีย(โนเกีย No แปลว่าไม่ Nokia = ไม่มีเกีย เก็ทนะ)ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“แล้วทำไมแกไม่บอกแต่แรกว้าไอ้เปี๊ยก”
ฮีชอลกระโดดล็อคคอเรียวอุคแล้วยีหัวอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ส่วนซองมินนั้นรีบคว้าเอามือถือจากมือของเรียวอุคไปกดเบอร์โทรหาหวานทันทีส่วนเรียวอุคนั้นก็ประท้วงขึ้นมาอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรว่า
“ก็อึนฮยอกก็รู้ว่าผมมีแต่เขาก็ไม่ทักเลยนี่นา ผมก็ลืมไปเลยนะเนี่ย”
และแล้วอยู่ดีๆสรรพเสียงในกลุ่มก็เงียบลงในทันทีรวมถึงทุกคนต่างค้างกันอยู่ในอิริยาบถต่างๆ ใบหน้าของทุกคนต่างพากันซีดลงในทันทีทันใดนั้น ใบหน้าของฮีชอลนั้นเริ่มมีเหงื่อซึมน้อยๆ มือถือยี่ห้อดังที่อยู่ในมือของซองมินนั้นล่วงลงจากมือโดยที่เจ้าตัวไม่ได้สังเกตเลย เดชะบุญที่ดงแฮสังเกตเห็นมันแล้วกระโดดเข้าไปรับมันทันก่อนที่เจ้ามือถือเคราะห์ร้ายจะหล่นกระแทกพื้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
พวกเขาลืมสังเกตไปเลยว่าตั้งแต่ตอนที่เริ่มทะเลาะกันไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียงฮยอกแจเลย(ป้าดน้องไก่กลายเป็นบุคคลที่โลกลืม)
“ฮยอกแจมันหายไปไหนแล้วอ่ะTT[]TT”
*End Story 01*
ความคิดเห็น