สาวซ่าแปลกประหลาด

"ไปนะคะ" ฟอรินดาร์บอกขณะเปิดประตูออกจากบ้าน "โชคดีจ้ะ" แม่เธอบอก เด็กสาวขี่จักรยานไปโรงเรียนทุกวัน เธอมักจะเข้าเรียนสายอยู่เสมอ เธอเป็นเด็กสาวที่มีนิสัยก้าวร้าว เกเร เธอมักจะสอบได้ที่โหล่ของชั้นอยู่เสมอ "จะสอบอยู่แล้ว เธอยังอ่านหนังสือนิยายอยู่อีกเหรอ" เซโรฟีนซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฟอรีนถามขึ้น "ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว" เด็กสาวตอบอย่างห้วนๆ เสียงระฆังเข้าเรียนดังขึ้น เด็กสาวทั้งสองรีบวิ่งเข้าห้องเรียน แต่สายไปเสียแล้ว ครูคอร์นิเลียยืนอยู่ในห้อง "ทำไมเธอสองคนขึ้นมาสาย" ครูคอร์นิเลียถามเสียงโกรธ "เอ้อ.......หนู......" ฟอรินดาร์พูดอย่างตะกุกตะกัก "พอได้แล้ว เธอสองคนไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้" ครูคอร์นิเลียตะคอก ขณะหันไปสอนนักเรียนคนอื่นๆ "สม" ลิเวียซึ่งเป็นเด็กสาวแสนหยิ่งพูดพร้อมหันไปทางเด็กสาวสองคน แล้วทำหน้าเบ้ใส่ เด็กสาวทำหน้าเบ้ตอน "พวกเธอจะไม่ได้เรียนวิชานี้" น่าเบื่อชะมัด" ฟอรีนบ่น "ทนหน่อยเถอะ" เซโรฟีนซึ่งเป็นเด็กสาวที่เรียนเก่งและมีความรับผิดชอบสูงพูด "พวกเธอเข้ามาได้" ครูคอร์นิเลียบอกเมื่อจบวิชาดนตรี "แล้วอย่ามาสายอีกล่ะ" ครูคอร์นิเลียตำหนิทั้งๆที่รู้ว่าฟอรีนเป็นอย่างนี้อยู่เสมอ "ค่ะ" เด็กสาวตอบขณะเดินเข้าห้องเรียนอย่างเบื่อหน่าย ครูคอร์นิเลียไม่ใช่ครูดุ แต่จะดุนักเรียนที่เข้าห้องเรียนสาย ลืมส่งการบ้าน หรือทำผิดกฎ เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน "กินอะไรดี" ฟอรินดาร์พูด "นี่ไงของโปรดของเธอ" เซโรฟีนบอก "จริงด้วย" ฟอรีนบอกขณะตักอาหารโปรดของเธอ เมื่อเด็กสาวทั้งสองเดินผ่านโต๊ะอาหารของลิเวีย "ทำเป็นเก่ง!" ลิเวียหาเรื่อง "เก่งแล้วไง" ฟอรีนชักเดือด แต่พยายามสงบสติอารมณ์ "อย่าสนใจเลย" เซโรฟีนพูดขณะดึงตัวฟอรีนให้ออกห่างจากโต๊ะอาหารของลิเวีย "ฉันเกลียดขี้หน้ายัยนั่นจริง" ฟอรีนพูดขณะเดินไปที่โต๊ะอาหาร "ทั้งหยิ่ง ดัดจริต ขี้โมโห ชอบหาเรื่อ แล้วก็..........." "พอได้แล้วพูดไปก็เปล่าประโยชน์น่า" เซโรฟีนบอกขณะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ทันใดนั้นเสียงระฆังเริ่มเรียนก็ดังขึ้น "รีบขึ้นห้องเถอะ เดี๋ยวสาย" เซโรฟีนบอกขณะเก็บจานอาหาร "เธอไม่เก็บจานเหรอ" เซโรฟีนถาม "ช่างมัน" ฟอรีนตอบ ทั้งสองคนขึ้นมาบนห้อง แล้วเริ่มเรียนวิชาในคาบบ่าย "บาย กลับนะ" ฟอรีนบอกเซโรฟีนขณะยกกระเป๋าขึ้น "บายจ้ะ" เซโรฟีนบอก แล้วทั้งสองก็แยกทางกันกลับบ้าน เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฟอรีนก็เห็นแม่ของเธอกำลังจะออกไปข้างนอก "แม่ไปซื้ออาหารนะ" แม่เธอบอกขณะเปิดประตูออกจากบ้าน "เดี๋ยวค่ะ" ฟอรีนบอก "อะไรจ๊ะ" แม่เธอถาม "หนูไปด้วยค่ะ" ฟอรีนบอกขณะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ "ปกติไม่อยากไปนี่ ทำไมเกิดอยากไปขึ้นมาละจ๊ะ" แม่เธอถามขณะปิดประตู "คือหนูต้องไปซื้อของทำรายงานน่ะค่ะ" ฟอรีนตอบ "งั้นขี่จักรยานไปกันนะ" แม่เธอบอก "ค่ะ" เธอตอบ "วันนี้การบ้านเยอะไหม" แม่เธอถาม "เยอะค่ะ" เธอตอบ "แม่จะทำอะไรกินคะ....เออ....เย็นนี้" เธอถาม "เฟตูชินีจ้ะ" แม่เธอตอบขณะเปิดประตูออกจากบ้าน ขณะที่ทั้งแม่ทั้งลูกคุยกันเพลินๆอยู่นั้น และไม่ทันมองว่าข้างหน้าเป็นอะไร โครม!!! "โอ๊ย" ฟอรีนร้อง แล้วทั้งสองก็สลบไปนานพอควร "เจ็บจัง" แม่เธอพูด "ว้าย!!!" ทั้งสองร้องขึ้น และพากันวิ่งเข้าห้องน้ำ "เป็นไปไม่ได้ ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย" ฟอรีนพูด "เราสลับร่างกัน" ทั้งคู่ตะโกนเสียงดัง "ทำไงดี ทำไงดี!!!" ฟอรีนในร่างแม่เธอร้อง "พรุ่งนี้ก็จะสอบแล้วด้วยซิ....โธ่...." ฟอรีนร้อง "พรุ่งนี้แม่ก็มีประชุมสำคัญซะด้วยซิ" แม่เธอในร่างฟอรีนร้อง "โธ่" ฟอรีนตะโกน "ลูกห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะ....เออ....รวมทั้งพ่อด้วย" แม่เธอพูด "รวบรวมสมาธิ แล้วไปซื้อของกันได้แล้ว วันนี้พ่อกลับเร็วซะด้วยซิ เดี๋ยวไม่ทัน" แม่เธอพูดขณะเดินออกจากห้องน้ำ และมีฟอรีนในร่างแม่ของเธอเดินตามไปด้วย ทั้งคู่ขี่จักรยานต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรกันเลย จนถึงซุปเปอร์มาเก็ต