คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รอยจูบ 6 ดอกคำฝอยและการจากลา **ติดเซ็นเซอร์**
เด็กสาวผิวขาวสวย หน้าตาน่ารักดังตุ๊กตา ไว้ผมสั้นประบ่า สวมเสื้อยืดแขนยาวลายทางสีน้ำเงินสลับขาว กางเกงวอร์มดำ รองเท้าแตะรุ่นคุ้นตา สังเกตช่วงวัยน่าจะม.ต้น วิ่งออกมาจากใต้ถุนบ้าน
“อีใหม่! บ้านเอ็งมีดอกคำฝอยหรือไม่” สมิงถามเสียงแข็ง
“ไม่มีค่ะ คุณแม่ไม่ได้ซื้อมาเลยค่ะ” เด็กสาวตอบเสียงใส ปกติคุณแม่ของใหม่นั้น ชอบดื่มชาดอกคำฝอยแทบทุกวัน เพราะแกว่าช่วยการลดไขดีนักแล
“ห้องนางเล่า”
“ห้องพี่ทีนเก่าค่ะ”
“มึงไปพานางไปห้องพักก่อน ประเดี๋ยวกูมา”
สมิงพูดเสร็จก็ว่างตัวฟ้าลง เธอค่อยๆ หย่อนขาลงกับพื้น ใหม่รีบวิ่งเข้าประคอง
“โห…พี่! ทำไมเท้าบวมจัง ไปๆ ขึ้นบ้านก่อนนะ”
“จะ..จะ..จ๊ะ” ฟ้าค่อยๆ เขย่งข้าเดินขึ้นเรือนโดยมีใหม่ค่อยประคองอยู่ข้างๆ สมิงที่เห็นฟ้าก้าวเท้าขึ้นเรือนแล้ว ก็หันหน้ามุ่งกลับไปที่ป่า
ห้องนอนขนาด4x4 ไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไปสำหรับคนเดียว ผิดกับเตียงนอน 5 ฟุต ผ้าปูสีขาวติดมุ้งแขวนที่ดูจะใหญ่เกินไปหน่อยเมื่อฟ้านั่งลงที่ขอบเตียง ภายในมีเฟอร์นิเจอร์น้อยนิดเพราะเจ้าของห้องเดิมนั้นไม่ค่อยชอบอะไรเยอะแยะ จึงมีเพียงเสื้อผ้าเล็กๆ 1 ตู้ โต๊ะข้างเตียงเล็กๆ สำหรับวางนาฬิกาหรือโทรศัพท์ ติดโต๊ะมีปลั๊กไฟเก่า ผนังฝั่งหัวเตียงมี หน้าต่างบานเล็กเปิดรับลมเย็นอยู่
“ขอบใจนะ เราชื่อ..ใหม่..ใช่มั้ย” คนริมเตียงถามเด็กสาวที่กำลังวางกระเป๋าเป้ฟ้าไว้ที่พื้นห้อง
“ค่ะ หนูวางกระเป๋าพี่ไว้นี้นะคะ”
“จ๊ะ…พี่ชื่อ ฉัตรฟ้า นะ เรียกฟ้าเฉยๆ ก็ได้” ฟ้าแนะนำตัวเอง
“ค่ะ..พี่ฟ้าค่ะ หนู….ขอโทษแทนพี่ทีนด้วยนะคะ ปกติ..พี่ทีนเขาไม่มีนิสัยแบบนั้นค่ะ น่าจะเพราะเพื่อน…มากกว่าค่ะ” ใหม่ทำน่าเศร้าทันทีที่นึกถึงเรื่องที่เจ้าแม่ตะเคียนเล่าเกี่ยวกับการกระทำของพี่ชายเธอและกลุ่มเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ สุดท้ายพี่ทีนก็เป็นคนมาเบี่ยงเบนความสนใจให้พี่หนีมาได้นิ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ฟ้า แล้วพี่เป็นไงมาไงหรอคะ ทำไมถึงไปอยู่บนแขนท่านได้อะก๊อกน้ำ ปกติท่านขึ้นชื่อเรื่องไม่ค่อยสนใจมนุษย์นะคะ ท่านพิมพ์วิภาเคยเล่าว่ามีคนบาดเจ็บหนักไปขอความช่วยเหลือที่ศาลท่านก็ไม่สนใจ ปล่อยให้นอนทั้งยังงั้น แถมตอนเด็กๆ พี่ทีนป่วยหนัก ท่านก็ไล่ไปหาหมอ แต่ของพี่ท่านพิมพ์วิภาบอกว่าทั้งอุ้มทั้งพาไปนอนที่กระท่อม ต้มยาให้กิน แบบนี้โดนพี่ทีนอิจฉาแย่ค่ะ” ใหม่เอียงหน้าถามอย่างสงสัย ส่วนฟ้าทำเลิ่กลั่กสีแดงระเรื่อ
“เปล่าๆ คือพี่จะ…” แล้วเธอเล่าเรื่องให้ฟัง ตั้งแต่ตอนที่เธอนั้นออกเดินจากกรุงเทพฯ หลงทางที่เชียงใหม่ เจอกับพวกของทีน และตอนที่เจอกับสมิงครั้งแรก
“อ่อ…พี่ฟ้าจากกรุงเทพ มาเที่ยวคนเดียวแล้วหลงทางเลยไปถามทางกะพวกพี่ทีน แต่โดนจับตัวมา แล้วก็ได้ท่านช่วยไว้”
“เอ่อ…ใหม่ใครคือท่านพิมพ์วิภาหรอ?” ฟ้าถามกลับบ้าง
“ท่านคือเจ้าแม่ตะเคียนที่อยู่ใกล้ๆ บ้านหนูนี้แหละค่ะ”
ฟ้าพยักรับ จังหวะนี้ดูท่าจะไม่มีอะไรมาทำให้เธอตกใจอีกแล้ว เพราะเธอเองก็พึ่งไปนอนกระท่อมหลังเดียวกับเสือสมิงแบบ ‘สองต่อสอง’ มา
‘งั้นที่พี่เสือว่า ใหม่เห็นผีได้ก็คงจะจริง’ สาวเจ้าคิดไปพลางพยักหน้าไป
“พี่ฟ้าจะเอาอะไรอีกไหมคะ? เดี๋ยวหนูจะไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่ว่าพี่มาแล้ว แต่คงจะเจอ ให้พวกเขามาเจอพี่พรุ่งนี้ เมื่องั้นพี่ไม่ได้นอนแน่” ใหม่ทำเสียงแห้งตอนท้ายประโยค
“พี่อยากอาบน้ำนะจ๊ะ เดินมาทั้งวันแล้ว เหงื่อเต็มตัวเลย” ฟ้ายิ้มเล็กน้อย
“ห้องน้ำอยู่ด้านนอก แต่พี่ฟ้าต้องรีบอาบหน่อยนะคะเหมือนฝนจะตก คือ..ห้องน้ำไม่มีหลังคาคลุมนะคะ” ใหม่เดินไปเปิดประตูเสื้อผ้าของพี่ชาย หาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ให้ฟ้า
“นี้ค่ะพี่ฟ้า เดี๋ยวหนูไปก่อนนะ ฝันดีค่ะ”
ทันทีที่ใหม่ปิดประตูห้อง ฟ้าก็ค่อยๆ หอบเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน ครีมอาบน้ำต่างๆ และผ้าขนหนูที่ใหม่พึ่งให้มา แล้วค่อยๆเขย่งเท้าลงจากเรือนไป
ห้องน้ำที่นี่เป็นแบบก่อปูนขึ้นมากั้นไว้เฉยๆ ประตูเป็นไม้เก่า ไม่มีหลังคา ภายในมีบ่อปูนขนาดใหญ่ที่ต่อท่อก๊อกน้ำไว้แบบง่ายๆ ตรงผนังมีราวแขวนผ้าเรียบๆ สามอัน ข้างกันมีชั้นวางเครื่องอาบน้ำติดไว้ ฟ้าค่อยๆ วางสัมภาระไว้ตามจุด แล้วถอดเสื้อผ้าเผยผิวขาวเนียน อวดหุ่นอวบที่มีส่วนเว้าของเอวให้เห็น ฉัตรฟ้าเกล้าผมขึ้น ก่อนตักน้ำสาดใส่ตัว
เปาะแปะ! เปาะแปะ! เสียงฝนที่ตกลงมาตามคำของใหม่ ร่างใหญ่เดินกลับเรือนไม้มาพร้อมดอกคำฝอยในมือ ก่อนจะได้ยินเสียงคนสาดน้ำดังมาจากห้องน้ำ ชายหนุ่มได้กลิ่นน้ำนมข้าวก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร เด็กดื้อที่ชอบเล่นน้ำ ตอนนี้กำลังอาบน้ำท่ามกลางสายฝน สมิงพุ่งไปที่ห้องน้ำ แล้วผลักประตูอย่างแรง จนกลอนประตูหัก ภาพที่ดวงตาสีฟ้าของเขาเห็นคือ หญิงร่างอวบยืนเล่นน้ำฝนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะเอามือป้องอกใหญ่มืออีกข้างเอาขันปิดส่วนล่างน่าอายไว้แล้วหันหลังย่อตัว
“พี่เสือเข้ามาทำไมเนี่ย!!!” ร่างอวบตกใจสุดขีด สมิงก้าวเท้าเดินเข้าไปช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นมาอุ้ม นั้นทำให้ฟ้าหลับตาปี๋ไม่กล้าสบตามองชายหนุ่ม
“เจ้ากำลังทำให้ยา 3 หม้อ ของข้าสูญเปล่าหนา เด็กน้อย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ หันไปหยิบผ้าขนหนูที่เปียกฝน มาห่มตัวหญิงสาว แล้วพาขึ้นห้องไป
สมิงวางฟ้าลงบนเตียงนุ่ม แล้วหันไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาผ้าขนหนูพื้นใหม่ ฟ้ายังโกรธหนุ่มเจ้าไม่ยอมมองหน้า ชายร่างใหญ่เดินมาพร้อมผ้าแล้วค่อยๆ เช็ดผมยาวสีน้ำตาลเข้มอย่างเบามือ
“เจ้าไม่พอใจสิ่งใด?” สมิงเอ่ยเสียงเรียบ
“ก็..พี่เสือนั่นแหละเข้ามาทำไม!? คนเขา..เปลือยอยู่แท้ๆ ถามมาได้” ฟ้าทำเสียงสั่นไหวก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลด้วยความอับอาย สมิงคุกเข่าย่อตัวลง แล้วจูบลงที่มือนุ่มเงยหน้ามองสาวน้อย
“ข้ากลัวว่าเจ้าจะมีไข้อีก ประเดี๋ยววันรุ่งเจ้าจะกลับบ้านมิได้ เช่นนั้นแม่เจ้าก็จะไม่ให้เจ้ามาที่นี่อีก” สมิงพูดพลางลูบแก้มนิ่มๆ ของฟ้าก่อนจะขยับตัวขึ้นเอาหน้าตนถูไถกับหน้าฟ้า แล้วจูบที่ปากอวบอย่างถนอม ฟ้าไม่ขัดสิ่งใดเธอเสียใจจนเรี่ยวแรงของเธอหายไป สาวน้อยยกมือสัมผัสที่หน้าอกแข็งรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กันกับเธอ ชายหนุ่มกดร่างหญิงสาวลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วค่อยๆ ปลดผ้าขนหนูเปียก เขาเลื่อนตัวลงจูบหน้าอกสวย มือทั้งบีบเคล้นเอวเนื้อนุ่ม
“พะ..พะ..พี่เสือ..ไม่ได้นะ” ถึงปากฟ้าจะขัดขืนแต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง *มีเซ็นเซอร์*
“ให้อภัยข้าที่กระทำโดยไม่ได้คิดถึงใจเจ้าได้หรือไม่….ฉัตรฟ้า” เขาทำเสียงออดอ้อนสาวที่อยู่ใต้ร่างแกร่งของเขา
“มะ..มะ..ไม่” ฟ้าหันหน้าหลบสายตาเขา แต่กลับใบหน้าที่แดงก่ำถึงใบหูให้กับเสียงออดอ้อนนั้น
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนกลับมาก้มลงประทับจูบตั้งแต่หัวไหล่ไปจรดขาอ่อนทำรอยประทับไว้ แล้วชายตามองใบหน้าหญิงสาวที่ยังคงหลับตาปี๋ ขบปากน้อยๆ ของเธอเข้าหากัน *มีเซ็นเซอร์*
“พี่…เสือ..พอ..เถอะนะคะ”
“ฟ้าให้...อภัยพี่..ก็ได้”
ฟ้าพยายามห้ามเสือขาว แต่ผลที่ได้นั้นตรงข้ามโดยสิ้นเชิง น้ำเสียงยั่วยวนของเธอ *มีเซ็นเซอร์*
“ข้าไปครัวสักประเดี๋ยว เจ้าอย่าพึ่งขยับไปไหน”
สมิงลุกขึ้นแต่งตัวเดินออกห้องไปได้สักพัก ก็กลับมาพร้อมกาน้ำร้อนภายในมีดอกคำฝอยลอยอยู่ เขาประคองฟ้าลุกขึ้นมานั่ง สองเท้านิ่มหย่อนลงในอ่างน้ำแล้วค่อยๆ เทน้ำอุ่นจากกา จากนั้นก็เอาน้ำที่เหลือในกาเทใส่ถ้วยชา
“ดื่มซะ จะได้หลับสบาย” แล้วยื่นถ้วยชาให้ฟ้า เธอรับโดยไม่พูดอะไร เขาย่อตัวลงสองมือบีบนวดเท้าฟ้าอย่างเบามือโดยเลี่ยงบริเวณสนเท้าที่มีรอยช้ำ
“พี่เสือไม่ทำต้องแบบนี้ก็ได้นะคะ” เธอประชดหนุ่มร่างใหญ่
“ข้าจะทำ”
“ทำไมคะ?”
“คืนแรกที่ข้าพบเจ้า เจ้าได้มอบของกำนัลชิ้นใหญ่ถูกใจข้านักแล” สมิงยิ้มมุมปากแล้วเงยมองหน้าสาวน้อย
“ของ..กำนัล อะไรคะ??”
สมิงขยับตัวมาใกล้หน้าเธอ ฟ้าก้มลงอย่างเขินอาย
“รอยจูบ”
ฟ้าเงยหน้าขึ้นด้วยงงงวย ปากที่กำลังอ้าถามถูกแทรกด้วยจูบนิ่มนวลของเสือขาว
“อย่ามัวแต่เล่นเถิดหนาแม่ตัวดี รีบดื่มเสียประเดี๋ยวเย็นแล้วจะเสียรสหนา”
ดูท่าคืนนี้ฉัตรฟ้าจะหลับฝันดีกว่าคืนไหนๆ ในรอบ 22 ปีนี้ของเธอ
เช้ามืดนี้ป้าศรีแม่ของใหม่กำลังจุดเตาถ่านของบ้านเพื่อทำมื้อเช้า แต่แกดูตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะวันนี้จะมีคนมาร่วมมื้ออาหารนี้เพิ่มอีกหนึ่งคน แกกำลังคว้ากระทะเตรียมทอดไข่ กินคู่น้ำพริก ก็ถูกขัดด้วยเสียงเข้มจากด้านหลัง สมิงนุ่งกางเกงวอร์มสีขาวตัวหลวมของทีน ที่พอเขาใส่ก็กลายเป็นกางเกงฟิตเปรี๊ยะทันที
“อีศรีหลบ!”
“ใครคะ?” ป้าศรีถามด้วยงงงวย เพราะตนไม่เคยเห็นสมิงในร่างชายหนุ่ม
“มึงไปตลาด ซื้อกุ้งขาวกุ้งแห้งแป้งข้าวเหนียวให้กูที”
ป้าทำหน้างงหนักกว่าเดิม
“คุณเป็นใครคะ?”
“กูเอง! เจ้าของศาลกลางป่าที่มึงชอบให้ไอทีนไปขอสูตรยากูบ่อยๆ”
“อ้าว! ท่านนี้เอง! ทำไมวันนี้ไม่มาร่างเสือละค่ะ”
“อย่าถามให้มากความ ไปตลาดซื้อของตามที่บอก” สมิงพูดเสร็จก้าวเท้าเข้าครัว
“เอ่อ…แต่ดิฉัน…” แล้วแกก็ไปที่เตาถ่านบอกเป็นนัยกับสมิง
“เออไป เดี๋ยวกูจัดการเอง” สมิงพูดเสียงเรียบ
“อะค่ะๆ” แกรีบออกครัวไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์สีแดงสดคันเก่าคู่ใจแก ออกไปตลาดไม่ไกลจากหมู่บ้านนักแต่ไกลจากบ้านแกพอควร เพราะบ้านแกตั้งอยู่ท้ายสุดของหมู่บ้าน กว่าจะออกพ้นหมู่บ้านได้ก็ใช้เวลาไม่น้อยเลย ชายหนุ่มก้มตัวลงตำน้ำพริกและเมนูอื่น ๆ แทนป้าศรี พร้อมเตรียมอาหารเพิ่มอีกสองเมนู
ผ่านไปสักพักตะวันเริ่มโผล่ขึ้นทอแสงแต้มสีบนฟ้าย่ำรุ่ง ฟ้าลุกมานั่งบนเตียงหย่อนเท้าลงช้าๆ ตอนนั้นเองที่ประตูไม้ถูกเปิด ใหม่เดินเข้ามาพร้อมขันสำหรับอาบน้ำของเธอ
“ตื่นพอดีเลยพี่ฟ้า หนูว่าจะมาปลุกพี่ไปอาบน้ำด้วยกันค่ะ” เสียงใสของใหม่เป็นตัวปลุกฟ้าจากภวังค์ย่ามเช้า
“ได้จ้ะแป๊บหนึ่งนะพี่ของเก็บของก่อน”
สองสาวเดินลงเรือนมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำนอกบ้าน ตอนนั้นเองที่เสียงมอเตอร์ไซค์สีแดงขับเข้าจอด ก่อนร่างป้าศรีรีบเดินไปอีกฝั่งหนึ่งของบ้าน อันเป็นที่ตั้งของครัว
“นั้นแม่ศรีแม่หนูเองค่ะ”
“ดูคุณแม่รีบๆ นะ มีอะไรหรือเปล่า”
“น่าจะเรื่องกับข้าวมั้งค่ะ เห็นแกตื่นเต้นที่มีแขกมาพักตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ” ใหม่ตามเสียงเรียบ แล้วเดินไปเปิดประตูไม้
“อาบน้ำกันเถอะค่ะ พี่ฟ้า”
“จ้า”
ฟ้ารับคำ เดินตามใหม่เข้าห้องน้ำไป
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากห้องน้ำ สมิงเอียงหูฟังอยู่พักหนึ่งก่อนหันกลับมาทำอาหารต่อ เมนูวันนี้มี น้ำพริกหนุ่มกับแคบหมู ผักเครื่องเคียงต่าง ๆ คอหมูทอดน้ำปลา กลิ่นหอม แกงฮังแลสีเข้ม และเมนูแถมของสมิง แกงเลียง ที่รอบนี้มีกุ้งขาวตัวอวบใส่ เมนูอาหารต่าง ๆ ถูกหยิบใส่ขันโตกแล้วยกขึ้นบ้านมา เป็นเวลาเดียวกับที่สองสาวเดินออกจากห้องน้ำก้าวเท้าออกมา
“พี่ฟ้าเป็นไรไหม หนูเห็นพี่มีรอยแดงๆ เต็มตัวเลย” เด็กน้อยไม่ประสาเอ่ยถามหญิงที่โตกว่า
“ไม่เป็นไรจ้ะ เมื่อคืนพี่ลืมปิดหน้าต่างนะจ๊ะ ยุ่งเข้ามากัด ปกติพี่โดนยุ่งกันก็เป็นแบบนี้ละ” ฟ้าแก้ตัวปัดไปก่อน ดีที่ใหม่ใสซื่อเกินไปเธอจึงยังเชื่ออยู่บ้าง แล้วเอาผ้าขนหนูปิดตัวให้มิดชิดขึ้น
“เด็กๆ อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ! มาๆ เอาเสื้อผ้าไปเก็บ แล้วมากินข้าวนะ” เสียงของป้าศรีตะโกนมาจากระเบียงบ้าน สองสาวก้าวเท้าขึ้นบ้านผ่านระเบียงที่ตอนนี้ตั้งสำรับอาหารเสร็จแล้ว สองสาวก้าวขึ้นมาบนระเบียง
“พี่ฟ้านี้แม่หนูค่ะ แม่ศรี แม่นี้พี่ฟ้านะที่ท่านพามา”
ฟ้ายกมืออย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
“จ๊ะหนู หน้าตาน่ารักนะเรานะ รีบไปเก็บเสื้อผ้าเถอะ จะได้มากินข้าว ท่านบอกแล้วว่าวันนี้เราต้องกลับ เดี๋ยวจะไม่ทันรถรอบเที่ยว เมื่องั้นถึงกรุงเทพอีกวันหนึ่งแน่”
“ค่ะ” ฟ้ายิ้มหวาน
“ขึ้นบ้านกันเถอะพี่ฟ้า”
ใหม่รีบจูงมือฟ้าขึ้นตอนนั้นเองที่หางตาฟ้าเห็น แกงเลียงรสหวาน แต่ไม่ได้เอะใจอะไร ทั้งสองสาวแยกย้ายเข้าห้องตัวเองไป ฟ้าก้าวเท้าผ่านประตูไม้ เธอมุ่งตัวไปที่หัวนอน คว้ามือถือเครื่องเดียวของเธอ กดปุ่มเปิดเครื่อง เช็กดูข้อความต่าง
‘สายที่ไม่ได้รับ’
‘แม่ 20 สาย’
‘พี่พลับพลึง 18 สาย’
‘ตังหยง 19 สาย’
‘ปาร์มมี่ 16 สาย
‘เอแคลร์ 14 สาย
‘เฮ้ย! โทรมากันขนาดนี้โทรกันมาขนาดนี้เลยหรอ’ ฟ้าหน้าเจือนทันที ที่นึกหน้าที่เกรี้ยวกร้าวของคุณบงกชแม่ของฟ้า เธอรีบกดโทรออกไปหาคุณแม่ ขณะเดียวกันชายร่างใหญ่เดินมาตามหญิงสาวไปกินข้าวที่ระเบียง
“ฮัลโหล แม่ค่ะ….ขอโทษค่ะ…ค่ะ…แบตมือถือหนูหมดพึ่งหาที่ชาร์จได้ค่ะ…..ค่ะ…เพาเวอร์แบงค์หรอค่ะ มันพังนะคะ….ค่ะ….ค่ะขอโทษค่ะ..จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วค่ะ..ค่ะ ห้ะ…อ่อที่แม่บอกว่าจะซื้อที่ดินใหม่ใช่ไหมค่ะ ที่ตรงนั้นไม่เอาแล้ว….”
ฟ้ายืนคุยโทรศัพท์กับแม่เธออีกสักพัก ก็เดินออกจากห้องนอนเก่าทีน ร่างใหญ่ยืนพิงหลังกับกำแพงไม้
“ทำไมมายืนตรงละค่ะ”
“มาตามเจ้าไปกินข้าว”
ฟ้าพยักหน้าเดินตามสมิงไปที่ระเบียงบ้าน
“มาๆ แม่หนู มานั่ง” เสียงพ่อของใหม่ ลุงพลกวักมือเรียกฟ้า
“สวัสดีค่ะ” ฟ้ายกมือไหว้
“เออ…ดีลูกดี..มา”
ฟ้าและสมิงย่อตัวนั่งลงข้างๆ กันที่พื้นไม้ ป้าศรีค่อยๆ ตักข้าวสวยให้สมิงก่อน แล้วค่อยยืนอีกจานให้ฟ้า เธอจานข้าวมาแล้วกล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ค่อยตักหมูทอดน้ำปลาใส่จานตัวเองแล้วเอาเข้าปาก คำที่สองฟ้าเลือกตักแกงเลียงกินคู่กับข้าว
‘รสชาติแกงเลียงป้าศรีเหมือนของพี่เสือเลย’
ใหม่ที่ชิมน้ำซุปแกงเลียงแล้ว รีบหันไปถามแม่ตน
“แม่ทำไมกับข้าววันนี้อร่อยกว่าปกติจัง”
“อ่อ….วันนี้ท่านเขาเป็นคนแสดงฝีมือหมดเลย แม่กลับจากตลาดมาท่านก็ทำเสร็จเกือบหมดแล้ว นี้ก็พึ่งรู้นะว่าท่านทำอาหารเก่งขนาดนี้เนี่ย” แกพูดพลางสายมือไปมา ทำหน้าระรื่น ฟ้าชะงักน้ำแกงเลียงที่กำลังเข้าปาก
“ถ้าข้าอยู่ ข้าจะไม่ยอมให้ฟ้ากินรสมือผู้อื่นนอกจากข้า” สมิงพูดเสียงเรียบ
“พี่เสือ!!” ฟ้าหันไปทำเสียงดังใส่สมิงอย่างไม่ตั้งใจ หน้าแดงระเรื่อ
ทุกคนทำหน้าตาตื่น เพราะที่ผ่านมาต่อให้ครอบครัวเขาสนิทกับสมิงแค่ไหนก็ไม่มีใครกล้าทำเสียงดังใส่ได้อย่างฟ้า
“ขะ…ขะ..ขอโทษค่ะทุกคน หนูอิ่มแล้วขอไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวพี่ฟ้าเอายาหม่องไหม” ใหม่หันมาถามฟ้าที่กำลังเอี่ยวตัวลุก
“อ้าว…เป็นอะไรละหนู” ลุงพลรีบถาม
“ก็พี่ฟ้าเขาโดนยุ่งกัดอ่ะพ่อ เมื่อคืนที่มาก็ไม่มี แต่เช้านี้มีรอยแดงๆ เต็มตัวเลย” ใหม่เล่าให้พ่อเธอฟัง ฟ้าหน้าแดงไปถึงหู ปากอวบขบกันเบาๆ สมิงหัวเราะเล็กๆ ในลำคอกับความใสซื่อเกินไปของใหม่ และวิธีโกหกเด็กของฟ้า ส่วนผู้ใหญ่สองคนมองตาอย่างรู้กัน
“หึ” รอยยิ้มอ่อนผุดบนใบหน้าสมิง
‘หัวเราะหรอ! รอยแดงนี้ฝีมือมดมั้ง!’
ฟ้าก่นด่าสมิงอยู่ในใจ แล้วยิ้มตอบคำถามน้องใหม่
“ไม่เป็นไรจ้ะใหม่ ขอบใจนะ เดี๋ยวก็หาย”
แล้วเธอจึงเดินกลับเข้าห้องไป ทิ้งให้สมิงนั่งตอบคำถามป้าศรีและลุงพล ใหม่ที่ร่วมในวงสนทนาด้วยก็พอเข้าใจว่า เหตุใดฟ้าจึงทำตัวเหมือนไม่เป็นปกติเช่นนั้น
‘อกหักแล้วพี่ทีน’ ใหม่คิดถึงพี่ชายของเธอ
ตอนนี้ฟ้าและทุกคนกำลังเดินตรงที่ไปรถกระบะสีขาวคันเก่าสภาพดีชื่อยี่ห้อภาษาญี่ปุ่นคุ้นหู เธอเอากระเป๋าใบโปรดไปใส่กระบะท้ายรถตามคำบอกของลุงพลที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเบาะฝั่งคนขับแล้ว ป้าศรีเดินขึ้นตามไปเป็นคนที่สอง ใหม่ยืนเปิดประตูรถรอฟ้าที่กำลังหันหลังก้าวเท้าขึ้นรถ
“ฟ้า!”
“ค่ะ?” เจ้าของชื่อหันกลับมาหาชายสูงใหญ่ที่เรียกเธอ
“นี้” สมิงยืนถุงผ้าหูรูดทรงขนมจีบลายพื้นเมือง
“อะไรคะ?”
“ขนมวง”
“ขอบคุณค่ะ พี่เสือ” ฟ้ารับไว้ แล้วพนมมือไหว้ เพราะอีกฝ่ายสูงวัยกว่าเธอ
“อือ อย่าลืมสัญญา”
“ค่ะ ถ้ามีโอกาสจะมาหาบ่อยๆ นะคะ” ฟ้ายิ้มหน้าบาน
สมิงก้มตัวลงข้างหูฟ้า ส่งสายตาดุดันใส่บรรดาเจ้าบ้านจน ใหม่ ป้าศรีและลุงพลต้องหันหน้าหนีกันไปคนละทาง ร่างใหญ่กระซิบเสียงเบา
“เป็นเมียข้ามิต้องไหว้ข้าดอก”
“พะ…พี่เสือ!” ฟ้าเปลี่ยนจากยิ้มหน้าระรื่นเป็นหน้าแดง ริมฝีปากขบกัน มือนิ่มตีแขนแกร่งเต็มแรง แต่ชายตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านใดๆ สมิงกลับมายืนตัวตรงดังเดิม แล้วเอานิ้วชี้ทัดปอยผมให้สาวน้อย
“รีบไปเถิด” เขากำลังหันหลังจะเดินกลับเข้าป่า
“ไม่ไปส่งหรือท่าน” ลุงพลตะโกนถามท่านพญาสมิงเผือก
“ไม่” เขาปฏิเสธโดยไม่หันมามอง แต่นึกอะไรบางอย่างได้จึงหันกลับมา
“ต้องส่งให้ปลอดภัยนะพวกมึง” สมิงหันกลับกำชับ ก่อนเดินไปท้ายบ้านเพื่อกลับเข้าป่า
“ครับท่าน” ลุงพลรับคำ
ฟ้าเดินกลับไปขึ้นรถทั้งๆ ที่หน้ายังแดงอยู่ ล้อรถกระบะของลุงพลเคลื่อนตัวออกจากบริเวณบ้าน มุ่งตรงไปสถานีขนส่ง
ระหว่างทางออกจากหมู่บ้าน รอบข้างรายล้อมด้วยต้นไม้ไปทั้งสองข้างทาง ถนนที่ยังเป็นทางลูกรัง อีกไม่ถึงกิโลรถคันนี้ก็จะออกจากหมู่บ้านถึงถนนทางหลวงที่เป็นทางลาดยาง ฟ้านั่งหันหน้ามองสองข้างทางผ่านหน้าต่างรถที่ลุงพลแกลดกระจกลงให้อากาศถ่ายเทเพราะรถแกแอร์เก่ามากแล้วจึงไม่ค่อยเย็นแล้ว ตอนนั้นเองที่หางตาเธอสะดุดเข้ากับเสือโคร่งขาวเด่นตระหง่านท่ามกลางเงาของร่มไม้
โฮกกกก! โฮกกกก!
เอี๊ยดดดดด! ลุงพลเท้าแตะเบรกทันที โชคดีที่แกขับมาด้วยความเร็วไม่มากนัก ทุกคนจึงปลอดภัยดี
“โอ๊ย! ท่านเอ๊ยยย! อกดิฉันจะแตก!” ป้าศรีตกใจหน้าซีด ลุงพลส่ายหน้าเบาๆ ใหม่กระโดดมาเกาะแขนฟ้าตัวสั่นจนร่างอวบต้องลูบหลังเด็กน้อยเบาให้เธอรู้สึกปลอยภัย พร้อมกับในใจที่กำหมัดแน่นอยากจะลงไปต่อยเจ้าของเสียงสักหมัด
ความคิดเห็น