คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รอยจูบ 2 ห้องพักใหม่
ปัง! เสียงประตูม้วนเหล็กหน้าร้านถูกเลื่อนลงมาปิด แล้วล็อกด้วยแม่กุญแจอีกที เพื่อนๆ คนอื่นของชาลีก็พากันกลับไปหมดแล้ว แต่ก่อนกลับฟ้าสังเกตเห็นคนที่ชื่อ ทีน มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ที่ฟ้าก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่ตอนอยู่ในร้านก็ไม่พูดกับเธอเลยสักคำ ผิดจากคนอื่น ๆ ที่ดูจะใจดีกับเธอมากๆ แต่ถึงฟ้าจะรู้สึกอย่างนั้นแต่ก็ต้องสลัดความคิดนี้ทิ้งเนื่องด้วยเวลาในตอนนี้ก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้ว เธอไม่มีเวลาให้มาคิดเรื่องอื่น เรื่องที่เธอต้องคิดตอนนี้คือ เธอต้องรีบไปถึงห้องพักให้ได้เร็วๆ จะได้รีบๆ ออกจากสถานการณ์ที่แสนอึดอัดนี้เสียที
“ทางนี้ เดินตามพี่มา ไม่นานก็ถึงแล้ว ประมาณ20นาที” ชาลีพูดพร้อมก้าวเท้าเดินนำฟ้าไปก่อน
“ค่ะพี่ชาลี” ฟ้ารีบก้าวเท้าตามไปติดๆ
“เอ่อ…ฟ้า พี่ได้ยินที่ฟ้าคุยกับบีม..ว่าฟ้าเที่ยวคนเดียวเพราะเพื่อนๆ ไม่ว่าง แล้วฟ้าไม่มีพี่น้องหรอ ทำไมไม่ชวนมา” ชาลีเอ่ยถามก็ด้วยหวังว่าจะทำลายบรรยากาศที่เงียบเชียบนี้
“ฟ้ามีพี่น้องค่ะ แต่ก็ไม่มีใครมาได้เหมือนกัน พี่สาวฟ้าต้องเรียนรู้งานต่อจากคุณแม่ ส่วนน้องสาวก็ยังเรียนม.ปลายค่ะ” ฟ้าตอบอย่างไม่คิดอะไร
“ที่บ้านฟ้ามีธุรกิจครอบครัวด้วยหรอ เท่จังเลยนะ” ชาลีถามด้วยท่าทางร่าเริง
“ไม่เท่หรอกค่ะ ที่บ้านเปิดเป็นร้านของเก่านะคะ” ฟ้าเสียงปกติ
“อ้าว..งั้นตอนนี้ฟ้าทำงานอะไรละ” ชาลีเอ่ยถามหญิงสาวพร้อมทำใบหน้าสงสัย
“คุณแม่วางตัวให้มาช่วยงานคุณยายนะคะ ท่านว่าจะเพาะต้นกล้าขายแล้วส่งเข้ากลับไปขายในกรุงเทพอีกทีคะ แต่ท่านยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะหาทำเลที่ไหนดี” ฟ้าก็ตอบกลับอย่างเรียบเฉยไม่คิดอะไรเช่นเดิม
“ส่งกลับเข้ากรุงเทพ แสดงว่าจะออกมาอยู่ต่างจังหวัดหรอ” ชาลีชวนคุยต่อ
“ค่ะ แต่คุณแม่ยังไม่รู้ว่าจะไปจังหวัดไหน เห็นแกว่าเบื่อกรุงเทพนะคะ” อีกครั้งที่ฟ้าตอบอย่างไม่คิดอะไร และเธอเองก็ไม่สังเกตว่ายิ่งเดินมานานเท่าไหร่ สองข้างทางนั้นยิ่งเปล่าเปลี่ยวกว่าตอนที่เธอเดินร้านขึ้นทุกที เพราะตึกรามบ้านช่องที่อยู่ติดกันตอนนี้เริ่มห่างกันไปทุกทีๆ ไฟที่แต่ละบ้านเคยเปิดสลัวๆ ตอนนี้ปิดหมดแล้วเหลือเพียงความมืด
“แล้วฟ้าจะทำได้หรอ งานเกษตรใช้แรงหนักๆ แบบนี้ พี่ไม่ได้จะว่านะ…แต่หนูดูจ้ำม่ำนิดๆ นะ..จะไหวหรอ” ชาลีพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ
“ไหวค่ะ..ฟ้าชอบงานสวนมาแต่เด็กแล้วค่ะ คุณยายเป็นคนค่อยสอนนะคะ” ฟ้าที่ยังคงจดจ่ออยู่กับการคุย ก็เริ่มรู้สึกเวียนๆ หัวอย่างกะทันหัน ขาทั้งสองข้างทรุดลงกับพื้นถนนลูกรังทันที กระเป๋าลายวัวของเธอหล่นลงจากบ่าทันที สาวน้อยพยายามเงยหน้าอย่างช้าๆ มองหาความช่วยเหลือจากชายที่นำทางเธอ ริมฝีปากอวบพยายามอ้าปากขอความเหลือ แต่กลับได้ยินประโยคอื่นแทน
“ได้เวลาพอดีเลยน้องฟ้า ยาออกฤทธิ์สักที ถึงจะนานไปหน่อยก็เถอะ แต่ช่วยรอประเดี๋ยวนะ อย่าพึ่งหลับนะ รอพวกศรันย์เอารถมารับถึงตอนนั้นค่อยหลับก็ได้” ชาลีก้มหน้าพูดกับฟ้า ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานไม่เปลี่ยน ไม่มีความตื่นตระหนกตกใจแต่อย่างใด ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขาเป็นเรื่องปกติ
“พี่..ทำอะไร..หนู..ทั้งที่..เมื่อกี้..ยังปกติอยู่เลย” หญิงสาวถามด้วยเสียงสั่น
“ไม่รู้หรอ น้องฟ้าไม่ค่อยฉลาดเลยนะ ก็น้ำแก้วนั้นไง จำได้ไหม น้ำมะนาวโซดานั้น เสียดายที่แค่จิบๆ คิดว่าฟ้าไม่ชอบซะอีก”
ความคิดเห็น