คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ดลใจ 7 หนังสือรุ่น
เช้ามืดวันนี้ ยายแก้วแกตื่นก่อนเป็นคนแรก ซึ่งมักจะเป็นเช่นนี้ประจำ แต่ดูท่าวันนี้แกจะเสียแชมป์ให้กับชายหนุ่มที่แกให้มานอนค้างแรมที่บ้านซะแล้ว หญิงชราที่สวมเสื้อลูกไม้แล้วนุ่งผ้าถุงยืนมองสมิงถือถาดอาหารมาแต่ไกล จนชายหนุ่มนั้นก้าวเท้าขึ้นบ้าน
“ตื่นแต่เช้าเชียวลูก นั้นทำอะไรนะ” ยายแก้วถามชายหนุ่ม
“ข้ายืมครัวนางศรีมาทำข้าวซอย ตอบแทนที่เมื่อคืนให้ข้านอนพักที่นี่”
“อือ…ไม่ต้องก็ได้แค่นี้เอง แต่เก่งนะเนี่ยทำกับข้าวกับปลาเป็นด้วย ไม่น่าละฟ้าถึงดูชอบเราจัง” หญิงชราวัย 70 ที่ร่างกายแข็งแรงดีเอ่ยปากแซวเล็กน้อย แล้วเดินมาดูถาดอาหารในมือสมิง ที่มีถ้วยข้าวซอย 4 ถ้วย อีก 3ถ้วยยังอยู่ที่บ้านของป้าศรี
"ยังมีที่บ้านนางศรีอีก 3 ถ้วย อีกเดี๋ยวข้าจะยกตามมา"
“น่ากินดี อืม…ไว้ที่ครัวก่อนเถอะ ตอนนี้ยังไม่ใครตื่นหรอก ประเดี๋ยวตื่นกันแล้วค่อยให้บัวมันเอาไปอุ่น แล้วตัวเราเองกินหรือยังละ กินก่อนได้นะอีกนานกว่าพวกนี้จะตื่น”
“ข้ารอได้”
สมิงเดินถือถาดข้าวซอยไปไว้หลังบ้านอย่างที่หญิงชราบอก
ไม่นานนักท้องฟ้าเริ่มสว่าง ลุงทิวาตื่นก่อนคุณบงกชสักพัก จากนั้นไม่นานคุญบงกชตื่นต่อจากน้องชาย เมื่อจัดการตนเองเรียบร้อยแล้วแกก็ขึ้นไปปลุกในห้องนอนแกพลับพลึง แล้วค่อยเดินขึ้นไปที่ชั้นสองเพื่อปลุกฉัตรฟ้าและตันหยง เมื่อทั้งหมดลงมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อทานข้าวเช้า ฟ้าเดินลงพร้อมตันหยง เธอสวมเสื้อยืดธรรมดาสีเข้มกับกางเกงขาสั้นเลยเข่าสีดำ สมิงที่เห็นความสั้นของกางเกงก็แสดงท่าทีไม่พอใจหน้าบึ้งตึงไม่ยอมพูดกับฟ้า ทำเอาสาวเจ้างงเป็นไก่ตาแตก จนเจ้าตัวทนไม่ไหวในความซื่อบื้อของหญิงสาว ต้องเดินมาเป็นฝ่ายกระซิบใกล้ๆ ให้ไปเปลี่ยนกางเกงเสีย ถึงตอนแรกฟ้าจะไม่ยอม แต่เพราะสายตาที่ดุดันเยือกเย็นของนัยน์ตาฟ้าไม่ไหวต้องจนทำให้เธอต้องยอมในที่สุด
วันนี้เป็นวันที่บริษัทขนส่งเฟอร์นิเจอร์จะมาส่ง ทำให้บ้านใหม่หลังนี้ต้องจัดของกันยกใหญ่ แต่พลับพลึงและตันหยงนั้นต้องรีบกลับกรุงเทพ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ อีกทั้งยังมีสอบย่อยที่เด็กสาวม.ปลายจะพลาดไม่ได้ คุณบงกชจึงสั่งให้รีบกลับไปก่อน ลุงทิวาเองก็ต้องรีบกลับไปดูสวนแกที่พิจิตร ด้วยเพราะคนงานในไร่แกนั้นกำลังขาดคน ยายแก้วจึงเอ่ยปากให้กลับก่อน ลำพังที่นี่เองก็มีชายร่างกำยำอย่างสมิงอยู่แล้วคงไม่มีปัญหาอะไร ทำให้หลังจากมื้อเช้านี้จะเหลือเพียงคุณยายแก้ว คุณบงกช ฉัตรฟ้าและสมิง พวกเขาทั้งหมดก้มหน้าก้มตาจัดของกันตั้งแต่เช้า จนตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว
“เจ้าโต๊ะนี้ให้ข้าวางไว้ที่ใด” สมิงเงยหน้าตะโกนถามฉัตรฟ้าจากชั้นล่างของบ้านปูนเปลือยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“เอาขึ้นมาห้องฟ้าเลยค่ะ” ฟ้าตอบกลับชายหนุ่มเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนชั้นสองของเธอแล้วลงมือจัดชั้นหนังสือต่างๆ เธอหยิบสมุดภาพอนุสรณ์ตอนสมัยม.ปลายออกมา เลื่อยดูรูปภาพความทรงจำเก่า สมัยยังเป็นนักเรียนรวมผมห้างม้า
“นั้นกระไรรึ?” สมิงที่ยกโต๊ะวางไว้หน้าห้องแล้วอ้อมมาด้านหลังฟ้า เพราะเขาสนใจของในมือนางมากกว่า
“เขาเรียกว่า สมุดภาพอนุสรณ์ ค่ะ แต่เรียกง่ายๆ ก็หนังสือรุ่นค่ะ อันนี้เป็นของฟ้าตอนเรียนม.ปลายค่ะ คนนี้เพื่อนสนิทฟ้าค่ะ ชื่อเอแคลร์ค่ะ เป็นคนสวยมากเลยค่ะ เรื่องเรียนไม่ค่อยเอาไหนแต่เก่งกีฬามากเลย เคยเป็นตัวแทนโรงเรียนบ่อยๆ ค่ะ อีกคนหนึ่งก็สวย หน้าตาดีมาก เรียนเก่ง พอเข้ามหาลัยก็เป็นดาวคณะด้วยค่ะ ชื่อปาล์มมี่ นี้ค่ะ คนนี้” เธอชี้คนในรูปให้สมิงดู
“แถมตอนนี้ก็..กำลังจะแต่งงานแล้วด้วยค่ะ” ฟ้าเล่าเรื่องเพื่อนๆของเธอให้ชายหนุ่มฟัง ในขณะที่เขากำลังเปิดสมุดภาพอีกเล่ม
“อันนั้นไม่ได้นะคะ นั้นรูปฟ้าตอนเด็ก ไม่น่าดูหรอกค่ะ” หญิงสาวมีท่าทีเลิ่กลั่กทันที
“ข้าว่าน่าดูออก” เสือเฒ่าไม่สนใจ เปิดสมุดเล่มเล็กที่มีปกเป็นกระดาษอ่อนๆ เลื่อนไปทีละรูปพร้อมอมยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก
“พี่เสือยิ้มทำไมคะ!” เธอเริ่มอายเขินที่สมิงเปิดดูรูปเธอ ซึ่งสมุดภาพเล่มนี้มีตั้งแต่ฟ้าที่ยังเป็นเด็กทารก บางรูปเป็นตอนที่ฉัตรฟ้าตัวน้อยกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าหรืออาบน้ำอยู่ บางรูปตอนที่เธอก็กำลังร้องไห้ขี้มูกโป่ง หรือเป็นตอนที่เธอทำอะไรแปลกๆ ทำเอาสมิงนั่งขำกับรูปเหล่านี้
“ข้าว่าน่ารักน่าชังออก ดูนี้สิเจ้าตัวน้อยตอนหลับสภาพดูไม่ได้ เช่นเดียวกับที่หลับใต้ศาลข้าเลย”
“พี่เสืออ่ะ สรุปจะชมหรือจะด่าเอาสักอย่างสิค่ะ!” ฟ้าเผลอเอามือหยิกแก้มสมิงโดยไม่รู้ตัว จนอีกฝ่ายหันมามอง
“ขอโทษค่ะ! มือมันลื่น มือมันไปเองค่ะ!” ฟ้าผละมือจากแก้มชายหนุ่ม แล้วหันหลังหนี ก่อนลุกขึ้นไปทำอย่างอื่นต่อ แต่ก็ถูกมือหนาฉุดลงมานั่งบนตักใหญ่
“พี่เสือทำอะไรคะ?!” ฟ้าพยายามดิ้น
“มือข้าเองก็ลื่น มือข้าก็ไปเองเช่นกัน อย่าถือโทษข้าเลยหนา” สมิงกอดร่างอวบไว้แน่น แล้วค่อยๆเอามือแกร่งล้วงไปใต้เสื้อสีเข้ม หยอกเย้ากับเต้านุ่มนิ่ม
“นิ่งๆ กลิ่นเจ้าช่างช่วยเคลิ้มฝันนัก ฉัตรฟ้า” สมิงกระซิบที่ข้างหูหญิงสาว ทำเอาเธอเขินจนมองไปทางอื่น
“กลิ่นอะไรคะ? มีแต่เหงื่อ”
ชายหนุ่มเผลอยิ้มอีกครั้ง เขาหยุดมือที่แสนซุกซน แล้วเปลี่ยนมากระชับกอดฉัตรฟ้าไว้แน่นแทน
“เรื่องที่เจ้าถามข้าเมื่อวาน เหตุใดข้าจึงบันดาลฝันแม่เจ้ากับนายหน้าผู้นั้น”
“ทำไมคะ?” ร่างอวบหันมาคุยกับชายหนุ่มแต่ตัวยังอยู่บนตักเขา
“เจ้าหายหน้าไปนาน” ก่อนจะเอาหน้าถูกับหัวไหล่นุ่ม
“แต่เราห่างกันแค่สามเดือนเองนะคะ”
“สำหรับคนรอมันนานกว่านั้นหนา แม่ตัวดี”
ฟ้านั่งหน้าแดงไปสักพัก ก่อนที่คุณบงกชจะตะโกนเรียกทั้งสองให้ลงมาทานข้าวเย็น
ความคิดเห็น