คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ดลใจ 6 ก็เจ้าเป็น….
ระหว่างที่เดินทางกลับตันหยงพยายามเดินตีคู่มากลับสมิง
“พี่ชื่อเสือใช่ไหมคะ?” ตันเงยหน้าถามชายร่างใหญ่
“ไม่ฟังรึ? พี่สาวเจ้าก็บอกอยู่ ชื่อที่เจ้าเรียกนั้น มีเพียงนางที่ข้าอนุญาตให้เอ่ย” สมิงเดินมองฟ้าไม่ห่างตา
“ค่ะๆ พี่ชอบพี่ฟ้าหรอคะ?” ตันหยงหวังจะลองเชิงชายที่มาจีบพี่สาว
“แก่แดด” สมิงตอบเสียงเรียบ ด้วยเพราะเขาคิดว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นผู้เยาว์กว่า แต่กลับถามเซาะแซะเรื่องของผู้ใหญ่
“ค่ะ? ฮ่า ฮ่า” แต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่ได้ใส่กับคำด่านัก
“หนูรู้นะคะ ว่าพี่สมิงไม่ใช่คนอะ แต่ไม่รู้หรอกว่าพี่เป็นอะไร หนูเคยเจอคนแบบพี่มาก่อนค่ะเลยพอเดาได้ หนูคิดว่าพี่ต้องเก่งมากๆ หนูฝากพี่ดูแลพี่ฟ้าด้วยนะคะ” ตันหยงกล่าวฝากฝังพี่สาวเธอไว้กับชายแปลกหน้า
“อืม” สมิงตอบเสียงเรียบเหลือบมองเด็กสาวเล็กน้อย แล้วหันไปสบตากับพญาครุฑที่บินอยู่ไกลๆ ค่อยเฝ้ามองคนรัก
“แค่ ‘อืม’ หรอคะ? ถ้าทำพี่ฟ้าร้องไห้หนูไม่ยอมแน่นะคะ!” ตันหยงดุสมิงเสียงแข็ง
“หึ พี่สาวเจ้าเป็นดังดวงใจข้า ข้ามิทำให้ดวงใจตัวเองต้องหม่นหมองดอก ตัวเจ้าเถอะอย่าทำให้ตัวเองลำบากนัก คนที่เป็นเจ้าของเจ้าเขาเหนื่อยใจ” สมิงปล่อยยิ้มออกมา ตอนนั้นเองที่ฟ้าหันมาเห็นชายหนุ่มส่งยิ้มให้น้องสาวตัวเอง เธอรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก
“ว่าไงเราสองคนสนิทกันไวดีนะ ลูกครึ่งเหมือนกันละสิ ตาฟ้ามาเชียว” ลุงทิวาเดินเข้ามาขัดด้วยรู้สึกไม่ไว้ในตัวสมิงเท่าไหร่นัก ส่วนที่ลุงทิวาทักเช่นนั้นเพราะตันหยงเป็นลูกครึ่งอเมริกาผิวสี ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ใช่ลูกพ่อเดียวกันกับพี่ๆ
“พี่สมิง ไม่ใช่ลูกครึ่งหรอกค่ะ น่าจะมีอาการผิดปกติเกี่ยวสีตานะคะ” ตันหยงช่วยแก้ต่างให้ ลุงทิวาก็พยักหน้ารับงง แล้วถามต่อ
“รู้ได้ไง?”
“ก็คุยกันเมื่อกี้ค่ะ”
“หรอ? เห็นฟ้าว่าช่วยรักษาแผลให้ เรารักษาคนเป็นด้วยหรอ?”
“รักษาแบบพื้นบ้าน” สมิงตอบเสียงเรียบ
“แล้วเก่งขนาดไหนละ?” ลุงทิวาพยายามซักถามต่อ ตอนนั้นเองที่ป้าศรีเดินมาสะกิด
“โอ๊ยยยย ไม่อยากจะโม้ค่ะ คุณทิวา เวลาฉันปวดเมื่อยไปขอสูตรยามาหายตลอดเลย ไหนจะสูตรขัดผิวดีมากเลย หนูตันหยงก็มาฟังด้วยรับรองว่าผิวใส สวยเลย” ป้าศรีพูดพลางกวักมือเรียกเด็กสาวผิวแทน ตันหยงที่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับความงามก็หูผึ่งทันที ฟ้าที่เห็นสมิงเดินคนเดียวก็ขอตัวจากคุณแม่ แล้วเดินไปหาชายกำยำ
“คุยอะไรกับตันหยงหรอคะ?” ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว
“หึงข้ารึ?” สมิงก้มมองคนร่างอวบ
“เปล่าสักหน่อย!” สาวเจ้าหน้าแดงไปทั้งหน้า
“ข้าละสงสัยจริงๆ ว่าจะมีสักคราที่เจ้าเข้าป่าโดยไม่มีน้ำตาบ้างหรือไม่?” สมิงเริ่มออกอาการปากร้าย
“พี่เสือ!!! คนอะไรปากร้ายขนาดนี้เนี่ย!!” จากที่หน้าแดงเป็นหน้าเขียว มือนุ่มฟาดลงที่ร่างกำยำอย่างแรง ก่อนที่เสียงหัวเราะของสมิงจะดังออกมาเล็กน้อย
“พี่เสือค่ะ ทำไมอยู่ๆ ฟ้าถึงเห็นอะไรแบบนั้นได้ค่ะ ตะก่อนก็ไม่เคยเห็นเลยนะคะ” ฟ้าถามด้วยสงสัย
“ข้ามิเห็นว่ามันแปลก ที่บริวารข้าอยากจะมาทักทายเจ้า ก็ตัวเจ้าเป็น…”
“ไม่ต้องพูดค่ะ”
‘ถ้าใครได้ยินจะแก้ตัวยังไงเนี่ย พี่เสือ!!!’
ฟ้ารีบพูดตัดบทกลัวคนอื่นจะได้ยินคำนั้น ทำเอาหนุ่มเจ้าหลุดหัวเราะอีกครั้ง
“อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องคุณณรงค์กับคุณแม่ฝันเห็นเสือโคร่งขาว ฝีมือพี่เสือหรอคะ?” สาวร่างอวบปรับเสียงลงให้เหมือนกระซิบ
“ก็นับว่าเป็นเรื่องแรกที่เจ้าคิดได้” สมิงปล่อยยิ้มน้อยๆ ออก
“ฝีมือพี่เสือจริงด้วย! ทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อนเลย” ฟ้าหวดมือลงที่แขนสมิงอีกครั้ง
“ไม่กลัวผู้อื่นได้ยินแล้วรึ” คำของสมิงทำเอาฉัตรฟ้ากำมือแน่น
“แล้วพี่เสือคิดยังไงถึงไปทำอย่างนั้นละคะ” ฟ้าถามต่อ
“ไว้อยู่กันสองผู้ ข้าจะเล่าให้ฟัง”
“ค่ะ?”
“กลับมาแล้วหรอ? ยายทำกับข้าวรอไว้แล้ว” เสียงของยายแก้วที่ดังมาจากตัวบ้านปูนเปลือย ก่อนทั้งแยกย้ายกันไปคุณณรงค์ขอตัวกลับโรงแรม ป้าศรีและใหม่ขอตัวกลับเข้าบ้าน ทีนนั้นยืนมองสมิงที่เดินตามฟ้าไปติดๆ ด้วยสีหน้าเศร้าๆ คุณบงกชนั้นแกรู้สึกสงสารสมิงอย่างประหลาดประหนึ่งแกกับสมิงเคยพบเจอกันมาก่อน จึงชวนสมิงมากินข้าวที่บ้าน ขอบคุณที่หนุ่มผู้นี้เคยช่วยเหลือลูกสาวแกไว้ ถึงแม้จะถูกลุงทิวาขัดอยู่บ้าง แต่เมื่อคุณบงกชเล่าเรื่องราวของสมิงให้คุณยายแก้ว แกก็เห็นดีด้วยที่จะให้สมิงมาร่วมมือเย็น
มื้อเย็นวันนี้ประกอบไปด้วย น้ำพริกปลาทู มะเขือยาวชุบไข่ ชะอมชุบไข่ ต้มจืด ต้มแซ่บปลาทู ทานคู่กับข้าวสวยร้อนๆ ทั้งหมดถูกจัดวางที่พื้นโถงทางเข้าบ้านเนื่องจากเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ จะถูกส่งมาในวันรุ่งขึ้น ทำให้ทุกคนต้องนั่งกินกับพื้นบ้าน ขณะที่กำลังรับทานอาหารกันอยู่ คุณยายแก้วก็เริ่มชวนสมิงคุย
“แล้วจากนี้กลับบ้านไกลไหมล่ะ? หนุ่มเอ่ย” ยายแก้วถามด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้เป็นเวลาทุ่มครึ่งแล้ว
“ก็เดินราวๆ ค่อนวัน” สมิงตอบเสียงเรียบ
“โห…ไกลขนาดนั้นเลยหรอ งั้นก็นอนนี้ก่อนแล้วกันคืนนี้ นอนกับลุงทิวาที่ห้องนั่งเล่นนี้แหละ”
“ทำไมไม่ให้เด็กมันไปนอนบ้านเพื่อนละ! อยู่แค่นี้!” ลุงทิวาเริ่มขัดบ้าง
“อะไรของแก!! พ่อหนุ่มนี้เขาช่วยดูแลหลานเราตอนเจ็บตอนไข้เขาก็ค่อยดูแล! แกจะไปไล่เขาได้ไง! ห้ะ!!” ยายแก้วบ่นลูกชายแกหูดับ
จานข้าวปลาอาหารทั้งหมดถูกยกไปไว้ที่อ่างล้างจานในครัว ฟ้าและสมิงกำลังช่วยกันล้างจานเนื่องจากชายร่างใหญ่นั้นอาสาจะเป็นคนทำความสะอาดเองตอบแทนอาหารมื้อนี้ ถือว่าเรียกคะแนนจากคุณบงกชและยายแก้วได้มากเลยทีเดียว โดยชายหนุ่มนั้นเป็นคนเช็ดจานเพราะเขานั้นมีอาการคันที่มือหลังจากแตะน้ำยาล้างจานเคมีไปได้เพียงนิดเดียว ฟ้าจึงอาสาช่วยล้างให้ก่อน แล้วสมิงค่อยเช็ดเก็บ
“พี่เสือ…อย่าถือสาลุงทิวาเลยนะ แกแค่เป็นห่วงนะ ที่บ้านมีแต่ผู้หญิงด้วย” ฉัตรฟ้าอธิบายถึงการกระทำของลุง
“ข้าไม่ถือสา ข้าเข้าใจ…อีกทั้งมันยังเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้า ข้าย่อมเคารพอยู่บ้าง” คำพูดของสมิง ทำให้ฟ้าโล่งใจอยู่บ้าง
“พี่ฟ้าเสร็จยัง? ไปนอนกัน” เสียงของตันหยงที่เดินมาตามพี่สาว
“หยงไปอาบก่อนเลย เดี๋ยวพี่ตามไป แป๊บเดียวๆ” ฟ้าบอกกับน้องสาว
“ไม่เอาอ่ะ ขึ้นไปอาบน้ำคนเดียว หนูกลัวนิ” ตันหยงหน้ามุ่ยใส่พี่สาว
การแบ่งห้องนอนของคืนนี้นั้น ตันหยงกับฟ้าจะนอนที่ห้องชั้นสอง ส่วนพลับพลึงกับคุณบงกชจะนอนที่ห้องชั้นล่างด้านซ้าย คุณยายแก้วนอนที่ห้องฝั่งตรงข้ามคุณบงกช ลุงทิวาและสมิงนอนที่ห้องนั่งเล่นทางเชื่อระหว่างโถงเข้าบ้านกับห้องนอนชั้นล่าง สมิงเหลือบมองตันหยงอย่างสงสัยว่ายังมีสิ่งใดให้เด็กน้อยผู้นี้รู้สึกกลัวอีก
“พี่สมิงอย่ามองหนูอย่างนั้นสิ หนูเองก็กลัวเป็นนะ” เด็กสาวแยกเขี้ยวใส่หนุ่มใหญ่
“เจ้าไปเถอะ เหลือเพียงเท่านี้แล้ว ข้าจัดการได้” สมิงกล่าวกับฟ้า
“แน่ใจหรอคะ” หญิงสาวอดห่วงไม่ได้
“อืม”
“ไปกันพี่ฟ้า แค่นี้พี่สมิงจัดการได้” ตันหยงเข้ามาดึงข้อมือฟ้าไป
ภายในห้องนอนชั้นสองนั้นมีห้องน้ำในตัวเพื่อความสะดวก ตันหยงที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็นอนรอฉัตรฟ้าบนเบาะนุ่มสำหรับใช้ชั่วคราว หญิงสาวร่างอวบเปิดประตูออกห้องน้ำสวมชุดนอนลายวัวเสื้อแขนยาวกางเกงขายาว เดินมานั่งบนเบาะนอนพลางเช็ดผมไปมา เธอหันไปมองน้องสาวที่นอนหลับไม่ไหวติ่งแล้ว จู่ๆ เธอก็พลันนึกถึงประโยคที่สมิงจะพูดแต่ถูกฟ้าห้ามไว้ โดยรู้แน่ว่าคำนั้นคืออะไร ทำให้เธอนึกถึงครั้งก่อนที่เขาเอ่ยคำนั้นออกมาอย่างง่ายได้
‘พี่เสือพูดว่าคำว่า เมีย ออกมาหน้าตาเฉยเลย แค่เจอกันสองวันกับอีกสองคืน มันจะทำ…ให้คนเรารักใครสักคนได้จริงหรอ…ถึงพี่เสือจะใจดีกับเราก็เถอะ…แต่เราจะแน่ใจได้ยังไง หรือเพราะว่าเราแค่แปลกใหม่นะ พี่เสือจึงอยากเล่นด้วยเฉยๆ เคยมีอะไรกันครั้งหนึ่งแล้วก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่เสือจะรักเรานิ แล้วจริงๆ แล้วเรารู้สึกยังไงกับพี่เสือ..นะ’
ฟ้านั่งคิดไปมาจนเริ่มปวดหัว แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเบาะเสียงดังจนตันหยงตื่น
“พี่ฟ้า…เบาๆ ..หน่อยซิ…” เธอเอ็ดพี่สาวเล็กน้อย
“ทะ..ทะโทษทีนะหยง”
ฟ้านอนมองเพดานห้องอยู่สักพักแล้วค่อยๆ ผล็อยหลับไป
ตอนนี้สมิงเองก็นอนมองเพดานเช่นกัน ต่างกันเพียงเขานั้นพยายามฟังเสียงจากห้องด้านบนของหญิงที่ตนรักนั้น มีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือไม่ ลุงทิวาที่หันมาเจอกับชายหนุ่มร่างใหญ่นอนจ้องเพดานตาไม่กะพริบ ก็ทำเอาแกแอบขนลุกอยู่หน่อยๆ
“ไม่นอนหรือไง?” ลุงทิวาถามสมิง
“ไม่” สมิงตอบเสียงนิ่ง
“อืมๆ ข่มตาหลับด้วยก็หลับเองแหละแปลกที่ก็เงี่ย” แล้วแกก็หลับไป ทิ้งให้ชายหนุ่มร่างใหญ่มองเพดานต่อไปอีกสักพัก จนแน่ใจแล้วว่าฟ้านั้นหลับไปแล้ว เขาจึงค่อยเลื่อนเปลือกตาลง แต่ไม่นานนักสมิงเปิดตาออกลุกเดินออกจากบ้านปูนเปลือยไป
ความคิดเห็น