คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : เสียผี 6 ความแตก
โฮกกกกก!!! โฮกกกกก!!! โฮกกกกก!!! เสียงคำรามที่คุ้นเคยทำให้ฟ้าหัวใจพองโตอีกครั้ง เธอรีบปลดกลอนประตูแล้วเปิดออกก
“พี่เสือ!!!” เธอปล่อยร้อยยิ้มออกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา
“ไอ้ทีน!!! จับตัวฉัตรฟ้าเอาไว้อย่าให้ออกมา!!” สมิงในร่างเสือโคร่งขาวขนาดมหึมา ตะโกนสั่งทีนเสียงเข้ม ก่อนหันไปช่วยสมทบกับละหาน เขากระโดดกัดคอของควายธนูจนกลายเป็นรูฉีกขาดขนาดใหญ่ เนื้อที่ติดมากับเขี้ยวของสมิงกลายเป็นเศษดินที่มีกลิ่นเหม็นเน่าชวนอาเจียน
“มึงยังสู้ไหวหรือไม่?” สมิงถามละหานเสียงเข้ม
“หึ! แค่นี้คิดว่าจะสยบกูได้รึ?!” ละหานท่องคาถาบางอย่างซึ่งน่าจะเป็นบทเดียวกับที่สมิงเคยใช้รักษาตัวและรักษาฉัตรฟ้า เป่าลงที่มือหนาแล้วลูบบริเวณแผล
“ดี” เสือใหญ่ที่เห็นดังนั้นแล้วก็เปลี่ยนมาตั้งท่าโจมตี
ทั้งสองตั้งหน้าประจัญบาน ละหานหันหน้าเข้าหาผีพรายสาว สมิงหันหน้าปะทะกับควายธนู
ผีพรายสาวร่างเละปล่อยลิ้นยาวหมายจะรัดคอละหานอีก แต่คราวนี้เขามีสมาธิต่อสู้มากขึ้น มือหนาจับลิ้นยาวแล้วดึงลากร่างผีสาวมาพื้น แล้วเหยียบลงที่หัวจนแหลกละเอียด แต่ถึงอย่างนั้นร่างกายของผีพรายก็ยังขยับได้ต่างจากตนแรกที่ปราบลงได้ง่าย ด้วยแรงอาฆาตที่มากกว่า มือทั้งสองจิกลงบนขาของจระเข้หนุ่มแต่จิกเท่าไรก็ไม่เข้าเพราะบริเวณส่วนอื่น ๆ ของร่างกายจระเข้ที่มิใช่หน้าท้องอ่อนนั้นล้วนแต่ถูกหุ้มหนังหนาที่ยากแม้ถูกดาบใหญ่ฟันก็ไม่เข้า ละหานก้มลงไปสวดมนต์บทหนึ่งมืออีกข้างจับบนร่างผีสาวก่อนที่ร่างนั้นจะแน่นิ่ง สลายหายไป
ด้านสมิงนั้นม้วนตัวหลบดาบเล่มใหญ่ที่ควายธนูฟันลงมาได้ฉิวเฉียว ก่อนจะคำรามอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายชะงัก แล้วตะปบเข้าที่กลางอก เมื่อควายธนูล้มลงหงายหลัง เสือโครงขาวก็เข้าจู่โจมที่หัวศัตรูทันควัน เขากัดสะบัดไปมาจนหัวของควายธนูหลุดออกจากบ่าใหญ่กลายเป็นเพียงดินโคลนเช่นเดิม เขาหันหลังกลับมาด้านบ้านปูนเปลือย
“ฉัตรฟ้า” สมิงเรียกชื่อดวงใจ
ทีนปล่อยตัวฟ้าให้เป็นอิสระจากแขนของเขาที่ฉุดรั้งเธอไว้ ฉัตรฟ้ารีบวิ่งเข้าไปกอดเสือโคร่งขาวตัวใหญ่ พร้อมๆ กับปล่อยน้ำตาออกมาโฮใหญ่ สมิงเอาหน้าของเขาถูไปมากับหัวหญิงสาวคล้ายปลอบเธอให้หยุดร้องไห้
คุณบงกชก้าวเท้าออกจากบ้านก่อนจะหยุดที่หน้าละหานแต่เว้นระยะห่างไว้พอสมควร
“เป็นยังไงบ้าง? พี่ละหานเจ็บตรงไหนไหม?” คุณบงกชถามด้วยความเป็นห่วงที่อีกฝ่ายเข้าต่อสู้เพื่อปกป้องตนและครอบครัว
“ข้าไม่เป็นไรมาก ประเดี๋ยวแผลก็หาย บัวเจ้าไม่เจ็บกระไรใช่ไหม?” ละหานแอบเอามือกุมท้องเบาๆ เพื่อเรียกคะแนนสงสาร
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยเมื่อกี้นี้” ทีนเดินเข้ามาไหว้ขอบคุณพญาจระเข้หนุ่ม แต่ดูเจ้าตัวจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เพราะเหมือนทีนจะเข้ามาเป็นก้างขวางคอเขากับแม่บัวยอดรัก
“เออ” ละหานตอบกลับเสียงนิ่ง ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา ทำเอาทีนรู้สึกคิ้วกระตุกเล็กน้อย
“แล้วไอ้พวกนั้นมันอะไร? แล้วเสือนั้น….เหมือนกับในฝันเลย” คุณบงกชเริ่มสับสน
“เข้าไปคุยกันในบ้านเถอะ เดี๋ยวฟ้าเล่าทุกอย่างเอง” ฉัตรฟ้าปาดน้ำตาออก เธอคิดว่าคงต้องถึงเวลาที่จะต้องพูดทุกสิ่ง แล้วเดินนำคุณแม่เข้าบ้านไปก่อน คุณบงกชจึงค่อยเดินตามมา
“ไอ้ทีน!! มึงไปเอากางเกงกูที่ฝากแม่มึงซื้อให้กูที!” สมิงสั่งทีนอีกครั้ง ก่อนจะตามเข้าบ้านไป ส่วนละหานนั้นก็เดินตามเข้าไปด้วยเช่นกัน
ทีนรีบวิ่งกลับมาพร้อมกางเกงสะดอสีเข้มตัวเดิมในมือ ภายในบ้านปูนเปลือยส่งเสียงเอะอะโวยวาย คุณบงกชยืนแพร่เสียงดังดุด่าลูกสาวแกที่โกหกเรื่องราวต่าง ๆ ฟ้าที่ร้องไห้นั่งสำนึกผิดกับพื้นบ้านโดยมีสมิงในร่างเสือโคร่งขาวคอยอยู่ข้างๆ ด้วย ส่วนละหานกับยายแก้วนั่งอยู่ข้างกันที่โต๊ะทานอาหาร
“หนูโกหกแล้วได้อะไร!! ฟ้า! ดูตอนนี้สิ!!” เสียงคุณแม่ที่กำลังอบรมลูกสาว
“ฟ้าขอโทษค่ะ…ฮือ…ฮือๆ ..” ฟ้านั่งปาดน้ำตาแล้วน้ำตาเล่า เธอสำนึกผิดแล้ว
“พอได้แล้วนางบงกช! เห็นหรือไม่?! ว่าลูกมึงร้องไห้ไม่หยุดแล้ว ถ้าไอ้พวกเลวนั้นมันไม่พานางมานี้! กูจะได้เจอนางรึ!” สมิงเริ่มออกรับหน้าแทนฟ้า
“แล้วคุณเป็นใครคะ!! ก็ขอบคุณอยู่หรอก!! ที่ช่วย แต่เลิกออกหน้าแทนฟ้าได้แล้ว!! เป็นอะไรกับลูกสาวฉันถึงจะมาหน้ารับแทนตลอด!! ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” คุณบงกชหันมาขึ้นเสียงใส่เสือโคร่งขาว สำหรับคุณบงกชที่เคยไปเป็นว่าที่ภรรยาของพญาจระเข้แล้ว การมีเสือสมิงอยู่ในบ้านคงจะไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวเท่าใดนัก ผนวกกับความเป็นแม่ด้วยแล้ว ทำให้แกกล้าขึ้นเสียงใส่พญาสมิงเผือกโดยปราศจากความกลัว
“กูเอง! คนที่เป็นคนเข้าฝันมึงให้มาซื้อที่นี่!! และชายที่มึงเจอที่ศาลกู!!” สมิงขึ้นเสียงใส่ด้วยเช่นกัน เพราะคุณบงกชนั้นเป็นผู้เยาว์นักหากเทียบกับเขาแล้ว
“เออ…คือ..ขอโทษครับ ท่านสมิงครับนี้กางเกงครับ” ทีนค่อยๆ ขอช่องว่างขอการสนทนา แล้วยื่นกางเกงสะดอสีเข้มให้เสือขาว จากเสือใหญ่กลายร่างเป็นชายหนุ่มต่อหน้าคนทั้งบ้านแล้วสวมใส่กางเกงให้เรียบร้อย เมื่อสมิงหันหน้ามาทั้งคุณบงกชและยายแก้วก็ถึงกับบางอ้อเลยทีเดียว ว่าเสือตัวนี้ก็คือ ‘สมิง’ ชายหนุ่มที่เคยมานอนบ้านก่อนจะขอตัวกลับไปทำธุระในป่า แต่หาได้ทำให้สาวๆ ตกใจไม่เนื่องจากทางนี้ก็มีพ่อละหานที่ชอบหายตัวไปมาอยู่แล้ว
“แกเองหรอ!!! ตอนแรกก็ตงิดใจอยู่!! แล้วแกต้องการอะไร!? ฮะ! ถึงขั้นมาเข้าฝันฉัน! ลูกสาวฉันมันไปโดนใจอะไรแกนักหนา!!” คุณบงกชยิ่งเดือนเข้าไปใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนถูกหลอก แต่ยิ่งคุณแม่เดือดเท่าไหร่ ฉัตรฟ้าก็ยิ่งไม่หยุดร้องไห้ เธอเอาแต่คิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ
“พอแล้วนางบงกช!! เมียกูร้องไห้ไม่หยุดแล้ว” สมิงก้มลงไปโอบกอดฟ้า พร้อมกับปาดน้ำหญิงสาว
“โห!!! นี้เรียกเมียเลยหรอ!!! หึ!! ฟ้า! หนูพึ่งจะรู้จักเขาไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ!! ทำไมถึงกล้าคบกับเขาแล้ว!! เดี๋ยวนี้ใจง่ายขนาดนี้เลยหรอ!! ฮะ!!!” ตอนนี้คุณบงกชหน้าถมึงทึงเหมือนยักษ์เหมือนมารมิผิด เสียงดังโวยวายหนักกว่าเดิมเสียอีก ฟ้าสะอึกจนพูดไม่ออก ถึงแม้ที่ผ่านมาทั้งคู่จะติดต่อไลน์ก็ตาม แต่มันก็ใช้เวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น
“อีบงกช! เรื่องนี้ถ้ามึงจะโทษใคร! ก็โทษกู!! เพราะกูเป็นผู้อาวุโสกว่า! ความรับผิดชอบกูยิ่งต้องมากกว่า!” เสือเฒ่าออกโรงปกป้องฉัตรฟ้าอีก
“ออกหน้าแทนดีนัก!! เอาไปเลี้ยงเลยไหม!?”
“แม่!!/นางบัว!!!” ทั้งฟ้าและยายแก้วไม่คาดคิดเลยว่าคำนี้จะหลุดจากปากคุณบงกช
“นั้นลูกแกนะ!! นางบัว!! ถ้ายังไงก็ค่อยๆ คุยกันก็ได้ อีเรื่องที่ฟ้าโกหกตอนไปเที่ยวแม่ก็รู้มาสักพักแล้ว แต่เรื่องที่คบกันแม่เองก็พึ่งรู้ แต่ยังไงมันก็หาทางออกได้เขาสองคนก็รักกันแกจะอะไรนักหนาละ!?” ยายแก้วเริ่มมีบทในการสนทนานี้บ้างเพราะเริ่มทนไม่ไหว กับการอบรมหลานของลูกสาวในครั้งนี้ ถึงคุณบงกชจะเกรี้ยวกราดขนาดไหนก็ไม่กล้าเถียงแม่ตน เธอจึงเดินย้ำเท้าตึงตังเข้าห้องไป ละหานที่เห็นบัวออกจากวงสนทนานี่แล้วก็หายตัวไปกลางอากาศดังเช่นเคย
“ถ้ากลัวว่าฉัตรฟ้าจะเสื่อมเสีย กูก็จะมาทำตามประเพณี เสียผีให้เรียบร้อย แล้วจัดงานแต่งงานให้เป็นขั้นเป็นตอนซะ” สมิงเองก็กลัวว่าฟ้าจะดูไม่ดีเช่นกัน ทีนที่ได้ยินว่าสมิงเรียกฟ้าว่าเมีย ก็รู้สึกแย่พอแล้ว แต่นี้จะแต่งงานกับหญิงสาวผู้นี้อีกก็หน้าเสียทันที จากนั้นเขาก็ค่อยๆ หายไปอย่างเงียบๆ กลับเข้าบ้าน
“ยังไม่แต่งได้ไหมคะ!?” ฉัตรฟ้าที่รีบห้ามก่อน เธอยังต้องการความแน่ใจว่า ตัวเธอเองรักสมิงจริงๆ ไม่ใช่แค่เพราะเห็นเขาแทนใคร และใช้เวลาในการดูนิสัยใจของอีกฝ่ายให้แน่นอนก่อนเพราะเธอเห็นด้วยกับแม่ ว่าเธอใช้เวลาในการตกลงคบกับสมิงน้อยเกินไป ฉะนั้นการแต่งงานที่เป็นเหมือนการผูกมัดสองฝ่ายไปตลอดจนชีวิต ก็ยิ่งต้องการความแน่นอน แต่คำพูดของฟ้ากลับทำให้เสือเฒ่าร้อนใจจนสีหน้าออกอาการ
“ข้าทำสิ่งใดผิดหรือไม่ถูกใจเจ้ารึ!? ฉัตรฟ้า! เจ้าถึงปฏิเสธข้า!?” มือหนากำมือนุ่มไว้แน่น ตามขนบธรรมเนียมแล้ว เมื่อมีการเสียผีตามประเพณีแล้วก็จะมีการแต่งงานกันต่อไป แต่หากไม่มีการแต่งงานนั้นหมายความว่าฝ่ายหญิงไม่ตกลงปลงใจ อาจด้วยเพราะพฤติกรรมฝ่ายชายไม่ดี ทำให้สมิงเป็นกังวลอย่างมาก
“มะ..ไม่ใช่ค่ะ พี่เสือ..แต่ฟ้าแต่อยากแน่ใจว่าฟ้ารักพี่เสือจริงๆ คือว่า…” ฉัตรฟ้าคิดในใจสักพัก ก่อนจะตัดสินใจบอกชายหนุ่ม ด้วยกลัวว่าสิ่งที่เธอพูดจะทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย
“มีสิ่งใดในใจก็เอ่ยมาเถิด ใจข้าจะระเบิดอยู่แล้ว แม่ฉัตรฟ้า” เสือเฒ่าเร่งรัดให้หญิงสาวพูดออกมา
“เอ่อ..ก่อนหน้านี้…ฟ้าเคยชอบคน คนหนึ่งมาตลอดสามปี แต่ตอนนี้เขามีเจ้าของเป็นตัวเป็นตน แล้วฟ้าเองก็กำลังเริ่มต้นใหม่กับพี่เสือ แล้วการแต่งงานสำหรับฟ้าคือการอยู่กันไปจนตายจากไป ฟ้าก็อยากแน่ใจตัวเองว่าฟ้ารักพี่เสือจริงๆ ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่ใช่เพราะพี่เสือไม่ดีหรือทำอะไม่ถูกใจฟ้าหรอกค่ะ อย่าห่วงเลย ฟ้า…ขอเวลาหน่อยนะ” ฟ้ากอดอีกฝ่าย หวังว่าเขาจะใจเย็นลง สมิงนิ่งเงียบสายตาสั่นคลอน แต่หากนี้คือการตัดสินใจของหญิงสาว เขาก็จะยอมรับ
“นี้ ท่านไม่เป็นไรหรอก สมัยนี้เขาก็อย่างนี้แหละ ให้เวลาฟ้าหน่อยละกันนะ” ยายแก้วที่รู้ตัวเริ่มเข้าใจในตัวตนของชายหนุ่ม ก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกพร้อมกับพยายามเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย ในขณะที่ทุกคนกำลังเจรจากัน คุณบงกชก็แอบดูจากในห้องนอนเธอ ซึ่งห้องนอนเธอนั้นมีหน้าต่างตรงข้ามกับห้องรับแขกพอดีเป็นหน้าต่างบานเดียวกับที่เธอเปิดมาห้ามละหานไว้
“เฮ้อ…เช่นนั้นกูก็จะเสียผีไปก่อน พอเป็นพิธี ลำพังจะให้กูออกห่างจากนาง กูคงทำไม่ได้ ใจกูปวดร้าวยิ่ง” สมิงกล่าวเสียงเรียบ
“พี่เสือ!” ฟ้าหน้าแดงแปร๊ด คราบน้ำตายังคงนองหน้า
“เอาเป็นว่า ท่านก็พาฟ้าไปที่อื่นก่อน สักวันสองวัน ก่อนค่อยพากลับมาให้นางบัวมันใจเย็นลงก่อน เมื่องั้นแม่มันพาลเช้าพาลเย็นแน่” ยายแก้วเริ่มทำตัวเป็นกามเทพอย่างที่แกชอบทำเหมือนคู่ของละหานและคุณบงกช รวมถึงคู่อื่น ๆ อีกด้วย
“แต่..ว่า จะดีหรอคะ? ยาย” ฟ้ากลัวว่าคุณแม่จะยิ่งโกรธเข้าไปอีก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวยายจัดการเอง” ยายแก้วส่งยิ้มหวานยักคิ้วเล็กน้อย
“งั้นข้าพาฟ้าไปละ” สมิงอุ้มฟ้าด้วยแขนข้างเดียว แล้วเดินไปนอกตัวบ้านทันทีเหมือนกับรอคำนี้มานานแล้ว ฟ้าได้แต่ตะโกนบอกลายายอยู่ไกลๆ
ความคิดเห็น