คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟาเบียน ฮาร์เดนเบิร์ก
ตอนที่ 1 ฟาเบียน ฮาร์เดนเบิร์ก
เข็มนาฬิกาเดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอสอดคล้องกับท่วงทำนองของกาลเวลาที่มนุษย์มองไม่เห็น ฉันนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีขาวราคาแพงในห้องพักสุดหรูริมฝั่งแม่น้ำไรน์ ใจกลางกรุงโคโลญ สายตาของฉันจับจ้องไปที่ยาเม็ดเล็กๆสีฟ้า ซึ่งวางอยู่ข้างแก้วน้ำเปล่าใสสะอาดบนโต๊ะกระจกทรงกลม เสียงแหบแห้งที่คุ้นเคยของชายร่างเล็กแว่นตาหนาเตอะ ผู้ซึ่งเมื่อสองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ยังคงเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าสำหรับฉันกล่าวขึ้น
“ถึงเวลาที่คุณต้องทานยาแล้ว แอนนามาเรีย...”
ฉันยังคงนั่งนิ่งและไม่แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศของห้อง ร่างกำยำของชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังดอกเตอร์ เริ่มขยับเขยื้อนเล็กน้อยด้วยความกระวนกระวาย
ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาคู่สนทนาอย่างช้าๆ สายตาของดวงตาสองสีที่อยู่ใต้เลนส์แว่นตาหนาจ้องมองกลับมาที่ฉันด้วยความมุ่งมั่น แน่วแน่
อะไรทำให้ดอกเตอร์อิริคเชื่อว่า ฉันจะทำได้ภารกิจนี้ได้สำเร็จ??
ฉันเอื้อมมือช้าๆไปหยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะ นี่คือวินาทีที่ฉันต้องเลือกและตัดสินใจ!
ยาเม็ดเล็กๆนี้จะช่วยให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้ในกล่องแคปซูลสีฟ้า ที่ที่ระบบการทำงานของสมองของฉันจะถูกเชื่อมโยงเข้ากับร่างกายของชายผู้หนึ่ง... ร่างกายของชายผู้ที่ยังมีชีวิต แต่สมองไร้ซึ่งความสามารถในการสั่งการ... หน้าที่ของฉันคือการใช้เครื่องมือในกล่องแคปซูลสีฟ้าควบคุมร่างกายชายผู้นี้ จนกว่าภารกิจจะสำเร็จ...
แม้ว่าดอกเตอร์จะรับรองถึงความปลอดภัยของฉัน แต่ฉันก็ยังอดใจไม่ได้ ที่จะถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ดอกเตอร์แน่ใจนะคะ ว่าทั้งหมดนี่ไม่เป็นอันตรายต่อฉัน?”
ดอกเตอร์อิริคพยักหน้านิ่งๆหนึ่งครั้ง...
ฉันหายใจเข้าและออกช้าๆหนึ่งรอบ เพื่อเติมเต็มความมั่นใจให้กับตัวเอง แล้วค่อยๆบรรจงวางสารเคมีเม็ดสีฟ้าลงบนลิ้น ฉันปล่อยทิ้งให้ยาค้างอยู่บนลิ้นอย่างนั้น... จนกระทั่งฉันเริ่มสัมผัสถึงรสชาติสุดขมของยา... ฉันกัดฟันแน่น... แล้วรีบยกน้ำในแก้วขึ้นดื่มทันที
ในชั่วพริบตาเดียว... ฉันสัมผัสได้ถึงสารเคมีที่แผ่กระจายเข้าไปตามเส้นเลือดทั่วร่างกายของฉันอย่างรวดเร็ว... สายตาของฉันเริ่มเบลอ กล้ามเนื้อบริเวณดวงตาเริ่มหนักมากขึ้นทำให้ฉันต้องหลับตาลง ร่างกายของฉันถูกรบกวนไปด้วยความอ่อนเพลีย... อาการง่วงทำให้ฉันต้องทิ้งตัวล้มลงนอนบนโซฟาในที่สุด
เสียงแหบแห้งของดอกเตอร์อิริค ดังแว่วเข้าหูของฉัน...
“อารอน... เคลื่อนย้ายร่างของเธอไปยังห้องแล็ปชั้นในทันที ผมจะต้องติดตั้งเครื่องมือให้สำเร็จเรียบร้อย ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง ในอีกสิบห้าชั่วโมง...”
เสียงร่างกำยำขยับเขยื้อนทำงานอย่างกระตือรือร้น... และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน... ก่อนที่ฉันจะจมลึกเข้าสู่ภวังค์นิทรา...
*******************************************
เสียงสายธารน้ำไหล เคล้าคลอกับเสียงสายลมที่พัดอย่างแผ่วเบา ฉันเดินไปตามเส้นทางที่ถูกปูขึ้นโดยธรรมชาติ รอบๆตัวฉันเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ใบสีเขียวรายล้อม และธารน้ำตกเล็กๆที่ไหลเซาะระหว่างโขดหิน... เพียงชั่วขณะเดียวฉันก็รู้สึกได้ทันทีว่านี่คือดินแดนแห่งความฝัน...
ความสุขเติมเต็มเข้ามาในหัวใจของฉัน ฉันค่อยๆเดินไต่ตามชั้นหินขึ้นไปข้างบนเรื่อยๆ ช่างเป็นฝันที่สวยงามเหลือเกิน...
ทันใดนั้น ช่วงเวลาความสุขของฉันดูเหมือนจะถูกรบกวนด้วยก้อนเมฆมืดสีดำบนท้องฟ้า... ดูเหมือนว่าพายุฝนกำลังจะกระหน่ำลงมา ฉันรีบมองไปรอบๆเพื่อหาที่ๆฉันจะสามารถหลบฝนได้ ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งข้ามธารน้ำที่สูงเพียงแค่หัวเข่าไปยังอีกฟากหนึ่ง เดินตามพื้นดินราบที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้สูง... ไม่นานนัก ฉากของสถานที่ก็ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง...
“ตราบใดที่คุณระลึกได้ว่า... คุณกำลังฝัน... คุณจะสามารถควบคุมความฝันให้เป็นไปตามที่คุณต้องการ” เสียงแหบแห้งของชายสวมแว่นตาหนาเตอะแว่วดังในความทรงจำของฉัน “แอนนามาเรีย... ภารกิจครั้งนี้... มีแต่คุณเท่านั้นที่ทำได้... คุณคือความหวังของผม...”
ฉันล้มตัวลงนอนบนทุ่งหญ้าสีเขียว ท้องฟ้าสีคราม ฝูงนกตัวเล็กๆบินเรียงกันเป็นแถว... ฉันค่อยๆหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย... สักพัก ฉันเริ่มได้ยินเสียงผู้หญิงและผู้ชายหัวเราะหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานดังมาจากสถานที่ที่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก... ฉันพยายามลืมตาขึ้น ช้าๆ แม้ว่าจะไม่สามารถทำได้ง่ายนักก็ตาม... สิ่งแรกที่ฉันมองเห็นได้จากสายตาอันเลือนลาง คือแสงสลัวๆจากโคมไฟที่ส่องตรงมายังใบหน้าของฉัน ฉันกวาดสายตาสลึมสลือไปมาช้าๆสำรวจดูบริเวณรอบๆ
ดูเหมือนว่า ฉันกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาลแห่งหนึ่ง... และอะไรบางอย่าง ทำให้ฉันต้องรีบตั้งคำถามกับตัวเองทันที... นี่คือฉากหนึ่งของความจริง ?? หรือความฝัน ?? ฉันรู้สึกมึนงงอย่างบอกไม่ถูก... ภาพที่ฉันมองเห็นผ่านดวงตาทั้งสองข้างช่างเหมือนความจริงเหลือเกิน... แต่ความรู้สึกลึกๆของฉัน กลับบอกอย่างมั่นใจว่านี่คือโลกแห่งความฝัน... มันเป็นความรู้สึก “ก้ำกึ่ง” อย่างที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน...
เสียงหัวเราะของหนุ่มสาวที่อยู่ในห้องเก็บของที่เชื่อมต่อกับห้องพยาบาลเงียบลง... เสียงฝีเท้าสองคู่ก้าวด้วยความรวดเร็วมายังเตียงที่ฉันนอนอยู่... สายตาทั้งสองเปิดกว้างด้วยความตกตะลึงในทันทีที่สบตากับฉัน... หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจ...
“เขา... เขาตื่นแล้ว... โดมินิค คุณต้องรีบแจ้งไปยังดอกเตอร์ทันที!!”
ชายหนุ่มรีบวิ่งผลุนผลันออกจากห้อง...
เมื่อสักครู่นี้ หากฉันได้ยินไม่ผิด หญิงสาวเรียกฉันว่า เขา !?
ทันใดนั้น เสียงประตูห้องถูกผลักเปิดออกด้วยความรวดเร็ว หน้าตาของชายหนุ่มผู้มาเยือนทั้งสองยังคงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เสียงหายใจดังๆถี่ๆ ที่สลับกันไปมาของบุคคลทั้งสองบ่งบอกถึงอาการเหนื่อยหอบและตื่นเต้น ชายหนุ่มคนแรก คือโดมินิค คนที่วิ่งออกไปจากห้องเมื่อสักครู่นี้ และอีกคนหนึ่ง... คือ ชายร่างกำยำที่ยืนอยู่หลังดอกเตอร์อิริคในห้องพักของฉันเมื่อเช้า อารอน...
เพียงครู่เล็กๆต่อมา ฉันได้ยิน เสียงฝีเท้าของผู้มาเยือนคนที่สามสลับสับเปลี่ยนเป็นจังหวะทำนองสม่ำเสมอ แน่นิ่ง... การปรากฏตัวของเขาไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับฉัน ร่างเล็กๆของชายผู้สวมแว่นเลนส์หนาค่อยๆเดินตรงมาหาฉัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสดงความพึงพอใจ... เขามองมาที่ฉัน ยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร จากนั้น... เขากล่าวประโยคทักทายด้วยเสียงแหบแห้งที่ฉันเริ่มคุ้นเคย...
“สวัสดี... ฟาเบียน ฮาร์เดนเบิร์ก ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง...”
ฉันทิ้งให้ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศในห้องสักพัก ก่อนที่จะเริ่มเรียบเรียงจัดลำดับเหตุการณ์รอบตัว
การทดลองขั้นต้นประสบผลสำเร็จด้วยดี ฉันตื่นขึ้นมาในร่างกายของชายที่ชื่อ ฟาเบียน ฮาร์เดนเบิร์ก และนับจากนี้เป็นต้นไป ฉันจะต้อง “คิด” อยู่ภายในร่างกายร่างนี้ จนกว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายจะสิ้นสุดลง
ความคิดเห็น