Mission Failed

ชีวิตของฉัน  คงไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าชีวิตของคนพิการทางจิตธรรมดาๆคนหนึ่ง  จนกระทั่ง  วันที่ฉันได้รับเสนองานลึกลับ  จากชายร่างเล็กแปลกประหลาดผู้สวมแว่นตาหนาเตอะ...

เรื่องมีอยู่ว่า...

เมื่อสองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส มีเมฆเพียงประปราย ฉันได้แอบเดินขึ้นไปนั่งเล่นบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลบำบัดสุขภาพทางจิตและประสาทที่ฉันเข้าพักรับการรักษาเป็นเวลาได้ประมาณสักระยะเวลาหนึ่ง ที่บนดาดฟ้าแห่งนี้ เป็นที่ต้องห้ามสำหรับผู้ป่วย จึงไม่ค่อยมีคนขึ้นมาบ่อยนัก เว้นแต่ฉันกับหญิงสาวรุ่นน้องผมสีน้ำตาลเข้ม อาลีน่า ที่มักจะขึ้นมายืนนิ่งเงียบเกาะระเบียงดาดฟ้า แล้วทอดสายตามองไปยังรอบๆตัวเมืองอย่างเหม่อลอย ครั้งแรกที่ฉันเจออาลีน่าบนดาดฟ้าแห่งนี้โดยบังเอิญ เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันได้สบตาเธอ เพราะว่าหลังจากนั้น อาลีน่าดูเหมือนจะไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของฉันบนดาดฟ้าอีกเลย

เราไม่เคยคุยกัน ฉันไม่เคยได้ยินเสียงของสาวน้อยอาลีน่าด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่ฉันพอจะรู้เกี่ยวกับเธอ ก็คือ เธอได้ถูกส่งมารับการบำบัดตั้งแต่อายุแปดขวบ เป็นเวลากว่าสิบปีแล้วที่เธอ “ใช้ชีวิต” ในโรงพยาบาลแห่งนี้ เธอไม่มีเพื่อน และเธอไม่ต้องการมีเพื่อน ทุกๆครั้งที่คุณหมอของเธอพยายามให้เธอเข้าร่วมกิจกรรมกับผู้ป่วยรายอื่นๆ เธอจะจ้องมองเขาเหล่านั้นด้วยสายตาเคียดแค้น แล้วก็เริ่มลงมือทำร้ายของกายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จนคุณหมอและลูกทีมต้องรีบเข้าจับรัดกุมตัวเธอและฉีดยาสลบให้กับเธอ เพื่อไม่ให้เธอกัดเพดานปากหรือกัดลิ้นตัวเอง เนื่องจากว่าความพยายามบำบัดหญิงสาวอาลีน่าต้องจบลงที่การหามร่างไร้สติของสาวน้อยกลับไปยังเตียงที่ห้องพักของเธอทุกครั้ง คุณหมอและทีมจึงดูเหมือนว่าจะยอมปล่อยให้อาลีน่าได้อยู่อย่างสันโดษตามที่เธอต้องการเป็นส่วนใหญ่

ฉันจับจ้องสายตาไปยังร่างสาวน้อยที่ดูเหมือนจะไม่ขยับแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่วินาทีที่ฉันเห็นเธอบนดาดฟ้าแห่งนี้ ความนิ่งเงียบของเธอทำให้ฉันจินตนาการได้ว่า ผู้คนจิตปกติทั่วไปคงกลัวหญิงสาวผู้นี้ไม่น้อย แต่สำหรับคนมีปัญหาทางจิตอย่างอาลีน่าและฉัน ดูเหมือนว่าเราจะเข้าใจกันได้ดี... ระดับหนึ่ง...

และในวินาทีนั้น อาลีน่ากระโดดทิ้งตัวลงไปข้างล่าง จากตึกสูงยี่สิบห้าชั้นอย่างนิ่งเงียบ ฉันได้ยินเพียงเสียงร่างของเธอที่กระแทกกับพื้นซีเมนต์อย่างรุนแรงเท่านั้น ฉันไม่ได้ยินเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดใดๆของเธอ

ฉันรีบวิ่งตรงไปยังจุดที่เกิดเหตุ... ร่างของหญิงสาวอาลีน่านอนคว่ำจมกองเลือดอยู่บนพื้นด้านล่าง... บริเวณรอบโดยรอบเงียบสงัด ไร้ซึ่งผู้คน ฉันคิดว่า นี่คงเป็นสิ่งที่หญิงสาวต้องการ อาลีน่าไม่ต้องการให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอ เช่นเดียวกับการที่เธอไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับการตายของเธอ

„ลาก่อน... อาลีน่า...” ฉันกล่าวพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเสียงเรียกที่คุ้ยเคยดังมาจากด้านข้าง

“แอนนามาเรีย... แอนนามาเรีย...” 

ฉันถูกปลุกขึ้นจากภวังค์ความคิด เงยหน้าขึ้นมองไปยังเจ้าของเสียงเรียกที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

 “คุณหมอ....”  ฉันกล่าวขึ้นด้วยเสียงเหม่อลอย

ชายวัยกลางคนในชุดจิตแพทย์จ้องมองดูฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยเสียงแสดงความไม่พอใจ

“แอนนามาเรีย ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้ว ว่า...”

“ที่บนดาดฟ้าแห่งนี้เป็นที่ต้องห้ามสำหรับผู้ป่วยทุกคน” ฉันและคุณหมอกล่าวขึ้นพร้อมกัน

นายแพทย์ถอนหายใจเล็กน้อย แล้วกล่าวต่อด้วยเสียงที่เย็นลง

 “มีคนต้องการพบคุณ แอนนามาเรีย เขารออยู่ที่ห้องทำงานของผม ดอกเตอร์อิริค ชิลเลอร์ เขาเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยเรียนของผมเอง”

ฉันจ้องมองนายแพทย์กลับด้วยความสงสัย ก่อนที่จะเดินตามหลังจิตแพทย์วัยกลางคนไปยังห้องทำงานของเขาอย่างเงียบๆ ระหว่างทาง ฉันเดินสวนทางกับสาวน้อยอาลีน่า และเช่นเดียวกับทุกๆครั้ง เธอไม่สบตาฉัน เธอไม่สบตาใครทั้งนั้น แต่ที่สำคัญ เธอยังมีชีวิตอยู่...

สิ่งที่เกิดขึ้นบนดาดฟ้าเป็นเพียงโลกแห่งความคิดของฉันอีกแล้วสินะ!

ในห้องทำงานของนายแพทย์ ฉันสังเกตเห็นชายร่างเล็ก สวมแว่นตาอันใหญ่เลนส์หนาเตอะ นั่งรออยู่บนที่โซฟา ดวงตาสองสีของเขาจับจ้องมาที่ฉันอย่างแน่นิ่ง ครุ่นคิด

“อิริค   นี่คือผู้ป่วยที่ผมเล่าให้ฟัง”  นายแพทย์กล่าวขึ้น

ชายร่างเล็ก แว่นตาหนาเตอะที่ชื่ออิริคไม่ได้พูดตอบอะไร   สายตายังคงจับจ้องมองดูฉันอย่างพินิจพิจารณา ก่อนที่จะพึมพำออกมาเบาๆ 

 “แอนนามาเรีย  ไซเฟิร์ต...”  

ความเงียบปกคลุมห้องทำงานของจิตย์แพทย์พักใหญ่ ก่อนที่จะถูกขับไล่ออกไปด้วยเสียงแหบแห้งของดอกเตอร์อิริคอีกครั้ง

 “ผม  ดอกเตอร์ อิริค   ชิลเลอร์  ยินดีที่ได้รู้จัก”  ชายร่างเล็กลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างกระตือรือร้น  พร้อมทั้งยื่นมือออกมาเพื่อเป็นการทักทาย ฉันชะงักลังเลเล็กน้อย... ก่อนที่จะยื่นมือออกไปจับทักทายชายแปลกประหลาดผู้นี้... 

“ผมไม่อยากอ้อมค้อมมาก  แอนนามาเรีย  ผมอยากจะตั้งคำถาม ถามคุณสักสองสามคำถาม   ผมหวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือโดยดี  เชิญนั่งลงก่อน”  ดอกเตอร์อิริคทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่เดิม  พร้อมชี้มือไปยังโซฟาฝั่งตรงข้าม

 “คำถามแรก  แอนนามาเรีย”  ดอกเตอร์อิริคทิ้งจังหวะเล็กน้อย  ก่อนกล่าวต่อไป

“คุณถูกส่งมาเข้ารับการรักษา เพราะคุณมักจะสับสนระหว่างโลกของความจริงและความคิด ใช่หรือไม่ ?“

ฉันเงียบ...  ไม่ได้ให้คำตอบใดๆ  เพราะรู้ดีว่า ดอกเตอร์คงรู้คำตอบดีอยู่แล้ว สายตาของฉันยังคงจับจ้องไปที่เขาด้วยความเย็นชา

ดอกเตอร์อิริคกระแอมเบาๆหนึ่งครั้ง แล้วกล่าวถามคำถามต่อไป

“และในความฝัน... คุณมักจะควบคุมสถานการณ์ในความฝันให้เป็นไปอย่างที่คุณต้องการเสมอ...  ใช่มั๊ย?”

ฉันยิ้มเบาๆที่ริมฝีปาก... ใช่แล้ว ฉันมักจะทำสิ่งที่เรียกว่า “ลูซิดดรีม” เป็นประจำ มันคือการเข้าไปควบคุมเหตุการณ์ในความฝันระหว่างหลับ ซึ่งนายแพทย์มักจะเตือนฉันอยู่เสมอว่ามันเป็นการแทรกแทรงระบบทบทวนตัวเองของจิตใต้สำนึก ซึ่งฉันทำบ่อยเกินไป มันจึงทำให้ฉันมีอาการสับสนระหว่างโลกความจริงและความคิดเวลาตื่น

ดอกเตอร์อิริคไม่รอคำตอบใดๆจากฉัน เขายิ้มด้วยความพอใจ แล้วบนพึมพำ เท่าที่ฉันพอจะจับใจความได้

“แอนนามาเรีย ไซเฟิร์ต ผู้ที่ชอบตื่นเวลาฝัน และฝันเวลาตื่น...หึ หึ”

ดอกเตอร์อิริคโน้มตัวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเล็กน้อย...  พร้อมทั้งกล่าวประโยคที่เบามาก  จนแทบเป็นเหมือนเสียงกระซิบ

“ฟังนะ  แอนนามาเรีย  ผมไม่คิดว่าคุณบ้า  หรือบกพร่องทางจิต...  ในทางกลับกัน  ผมคิดว่าคุณเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษ  ที่ผมตามหามานาน...  ผมมีงานให้คุณทำ  และผมรับรองคุณจะต้องชอบงานนี้มากแน่ๆ    ส่วนเรื่องค่าตอบแทน...  ผมยินดีจ่ายให้คุณไม่อั้น...  ว่ายังไง  แอนนามาเรีย   คุณพอที่จะสนใจข้อเสนอของผมบ้างหรือเปล่า??”

ฉันจ้องมองดอกเตอร์อิริคด้วยสีหน้าจริงจัง อะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในดวงตาสองสีอันแน่วแน่ของเขาทำให้ฉันต้องพยักหน้าตอบรับอย่างง่ายดาย ฉันยิ้มเบาๆ ก่อนที่จะกล่าวตอบดอกเตอร์เป็นครั้งแรก “ด้วยความยินดีค่ะ ดอกเตอร์”

และนี่คือจุดเริ่มต้น...  ของภารกิจลึกลับสุดท้าทาย  ที่ฉันได้รับเสนอจากชายร่างเล็กแปลกประหลาดผู้สวมแว่นตาหนาเตอะ...