ดุจดั่งนิทราล้ำลึก ท้องฟ้า ดวงดาว และ หยาดน้ำตา

ลำดับตอนที่ #1 : ดั่งนิทราที่ยาวนาน

ทุกสิ่งมืดมน คงมีหลายครั้งที่ท้องฟ้ามีผลกับคนแต่ละคนในบรรยากาศของแต่ละวัน ครั้งนี้คงไม่ต่างกัน ท้องฟ้าปกคลมด้วยเมฆดำ มองไม่เห็นแม้กระทั่งว่าทิศใดกันที่ดวงตะวันคงอยู่ ฝนที่กระหน่ำอย่างหนักหน่วงรอบกาย และอากาศที่หนาวเย็นแม้จะแทบไม่รู้สึกถึงสายลม ทุกสิ่งล้วนน่าหดหู่ มืดมน และดุดันไปพร้อมๆกัน

"ได้โปรด เธออยู่ที่ไหน" เสียงของเด็กสาวที่ร้องหาใครสักคนดูสับสน

"อย่าพึ่งหายไปตอนนี้ ฉันขอร้อง" เสียงสะอื้น สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว และสิ้นหวัง ดวงตาของเธอกำลังกวาดไปรอบทิศ เธอรู้ว่าเธอกำลังมาหาสิ่งใด แต่ไม่รู้ว่าจะหาเจอได้ที่ไหน และอย่างไร ในใจได้แค่ภวานาให้ 'เขา' ยังคงปลอดภัย แต่คงยากในบรรยากาศที่หน้าหดหู่เช่นนี้

ท้องฟ้ามืดคลึ้ม และสายฝนกระหน่ำไม่หยุดยั้ง ความรุนแรงมิได้ทวีขึ้นเลย แต่ความรุนแรงของมันที่คงที่ ยังทำให้เด็กสาวรู้สึกเหนื่อยทุกครั้งที่ออกกำลัง แม้แต่ก้าวขา เหมือนถูกกดไว้ตลอดเวลา ภาพที่เด็กสาวเห็นนั้นมีแต่สายฝน และเงาทะมึนที่เดาว่าคงน่าจะเป็นผนังปูนของตึก�

"ฌอน... ได้โปรด อย่าหายไปตอนนี้นะ" เด็กสาวทรุดตัวลงกับพื้นและเริ่มร้องไห้ กรีดร้อง�

สายฝนยังกระหน่ำไม่ยั้ง เด็กสาวเริ่มหมดกำลัง ตัวเธอเย็นเกินกว่าที่จะรู้สึกถึงสิ่งใดได้อีก ร่างกายของเธอล้าจากการทนต่อสายฝน ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่าบางทีเธออาจตาบอดไปแล้ว ภาพเบื้องหน้าเหมือนกำลังดูทีวีในยุคสมัยที่ยังไม่มีสี ที่เท่าอ่อนนั้นน่าจะเป็นกำแพงละมั๊ง นอกเหนือจากนั้นไม่อาจรับรู้ได้อีกแล้วว่าคืออะไร�

เด็กสาวยังคงนั่งอยู่ที่เดิม บนพื้นที่เจิ่งนองด้วยน้ำฝน ในใจเธอกล่าวว่า พอเถอะ ถอดใจเสียเถอะ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดกัน เธอไม่อาจถอดใจได้ ความรู้สึกบางอย่างผลักดันให้เธอลืมตาขึ้น เด็กสาวใช้แขนยันลำตัวขึ้นเล็กน้อย เธอพลิกตัวอย่างช้าๆ สายตาของเธอมองไปทุกที่เหมือนมีจุดหมายและความหวัง แต่ความจริงเธอยังไม่เห็มมันด้วยซ้ำ แขนเล็กๆเหยียดตั้งฉากกับพื้นดิน เด็กสาวเริ่มหันไปทางด้านหลัง และกวาดสายตาไปรอบๆอย่างมีความหวังเล็กๆ

"ได้โปรดเถอะ ถ้าได้ยิน" น้ำเสียงเธอสั่นเคลืออยู่ภายใต้เสียงของสายฝน "ออกมาเถอะนะฌอน"

สิ้นสุดเสียงพูดเธอก็ยันตัวลุกขึ้น ด้วยท่ายืนที่ดูไม่มั่นคงไร้เรี้ยวแรง เท้าเล็กๆเริ่มก้าวเดินเล็กๆอีกครั้ง ในก้าวที่สอง ด้วยความเหนื่อยอ่อนถึงกับทำให้ร่างนั้นเซและทรุดลง แต่ด้วยเรี้ยวแรงเท่าที่มีอยู่ เธอก้าวขึ้นอีกครั้ง และเริ่มเดินไปในทิศที่เห็นเงากำแพง มือสองข้างของเธอ เคลื่อนออกไปช้าๆ เหมือนจะหาหลักยึด�

ในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงกำแพงที่เย็นเยือก แต่ไม่อาจรับรู้ได้ถึงความมีตัวตนของมัน เด็กสาวรู้สึกไม่ต่างกับที่นั่งอยู่กลางฝน เธอเหนื่อยอ่อน หวาดกลัว และไร้ความหวังลงเรื่อยๆ

ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นเบาๆ คล้ายเสียงฝีเท้า มันอาจฟังดูธรรมดา แต่เด็กสาวถึงกับหันหาต้นเสียงโดยทันที แต่เธอรู้สึกยากยิ่ง เสียงนั้นไม่อาจจับได้ว่ามาจากทิศใด รับรู้ได้เพียงแค่ 'เสียงนั้น'....เสียงนั้นดังขึ้น....

"นั้นคือเธอใช่ไหม ขอร้องเถอะ"

"มันต้องเป็นเธอซิ"

"เธอยังคงอยู่ เธอไม่ได้หายไปไหน"

"ได้โปรด"

"... ได้โปรด"

หญิงสาวร้องไห้อีกครั้งและอีกครั้ง

"หากเธอหายไป ฉันขอไม่รู้จักเธอเลยดีกว่า... ฉันเจ็บปวดที่รู้ว่าเธอมีตัวตนแต่แล้ว...... เธอ... เธอ ก็หายไป ได้โปรดเถอะ หากเป็นไปได้ ขอให้ทุกอย่างกลับไปเริ่มที่จุดเริ่มต้น ขอให้เราไม่รู้จักกัน... มันเจ็บปวด" เด็กหญิงยืนพิงกำแพงและปิดเปลือกตาลง

"ไม่รู้อะไรที่ดีกว่ากัน การที่รับรู้ว่ามีเธอ แต่เราต้องจากกัน หรือไม่เคยมีโอกาสได้พบสิ่งที่ดีเช่นเธอ"

เด็กสาวรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายก้าวออกไปกางสายฝนอีกครั้ง น้ำตาที่ไหลอยู่หยุดลง ทุกย่างก้าวของเธอดูหนักแน่นกว่าที่ผ่านมา

นี่คงเป็นหนทางสุดท้ายแล้วจริงๆ เพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น มีเพียงทางนี้

เขาจะปลอดภัย... เธอหวังว่า..

"เหล่าสรรพสิ่งที่กำลังดำเนินไป" เธอหลับตาและรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายในกาย "ฟังเสียงของข้าแล้วโปรดรับฟัง ด้วยวิญญานทั้งหมดในกายที่พร่ำบอก โปรดรับฟัง" น้ำเสียงของเธอทุ้มต่ำลง "คำขอแรกในชีวิตข้า..." น้ำเสียงที่ขาดช่วง เธอตรึกตรองคำพูดอีกครั้งก่อนเอ่ยมันออกมา "ขอเริ่มต้นทุกสิ่งใหม่อีกครั้ง ตั้งแต่แรกที่ข้าจะได้พบเขา ขอให้เราไม่รู้จักกันและ..."

ทุกสิ่งหยุดลงแค่นั้น เด็กสาวล้มลง ร่างของเธอกระแทกพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำ หยดน้ำกระเซ็นและปลิวว่อน ทุกอย่างกลับมาอยู่ในความเงียบสงัด มีแค่เสียงของฝันเท่านั้นที่ยังคงตก ท้องฟ้ายังคงมืดคลึ้ม และไร้วี่แววของความสดใส