ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ...บทนำ...//อ่านดิ้อ่านนนนนนนนน
บทนำ
อบอุ่นจัง.....
สัมผัสที่รู้สึกได้ขณะที่นิ้วเรียวบางเอื้อมมือไปแตะใบหน้าอันขาวเนียนพร้อมกับลูบอย่างแผ่วเบา
ปากบางแย้มรอยยิ้มออกมาอ่อนๆพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่นขึ้นอย่างครุ่นคิด
“นาย...คงจะหน้าตาดีไม่น้อยเลยนะ”
พูดพลางลดมือที่แตะใบหน้าที่เธอเองก็ยังไม่เคยเห็นไม่สิอาจจะเรียกว่าไม่มีโอกาสที่จะได้พบเห็นอีกแล้วก็ได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า...ก็มากกว่าเธอหน่อยนึงละกันเพราะเธอเองก็หน้าตาน่ารักจะตาย”
เสียงที่พูดพร้อมเสียงหัวเราะกับสัมผัสอบอุ่นที่กุมมือของเธอไว้ พร้อมกับรอยยิ้มที่มีให้เธออย่างจริงใจ...
หากแต่เธอเองก็คงจะไม่มีวันได้เห็นอีกเช่นกัน..
เธอรู้แต่ว่าเด็กชายคนนี้คอยอยู่เป็นเพื่อนเธอและคอยเป็นเพื่อนเล่นกับเธอ..ไม่รังเกียจที่เธอมองไม่เห็น....
เด็กชายที่ชื่อว่า...มิกิ
“นี่มิกิถ้าฉันมองเห็นเธอจะพาฉันไปเที่ยวนะ...แล้วนกนางฟ้าของนายด้วยนายต้องพาไปให้ฉันเห็นนะ..”
เด็กผู้หญิงผมสีดำสนิทที่ถูกรวบไว้เป็นหางมือพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง เธออยากจะให้เป็นอย่างนั้นจัง......นกนางฟ้าที่มิกิพูดจะมีจริงรึเปล่านะ....
“ฉันสัญญา...ฉันจะพาเธอไปดูนกนางฟ้าที่สวยงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย...”
คำพูดที่ถึงแม้เธอจะมองไม่เห็นหน้าแต่เธอก็สัมผัสมันได้ด้วยใจ...ช่วงเวลาที่เธออายุหกขวบ....
“นี่..แล้วถ้าฉันไม่มีทางมองเห็นไปตลอดชีวิตล่ะมิกิ..”
เสียงที่พูดออกมาอย่างเศร้าสร้อยแต่ก็ยังคงฝืนยิ้มออกมามือบางกำมือที่ใหญ่กว่าของมิกิไว้แน่น
“..เห็นสิ..ฉันอฐิษฐานต่อนกนางฟ้าทุกวันนะเพื่อให้เธอหายดี....นกนางฟ้าต้องทำให้คำอฐิษฐานของเราเป็นจริงแน่ๆ..เชื่อเถอะนะ..แล้วฉันจะพาเธอไปดูนกนางฟ้า...”
สัมผัสและคำพูดที่อบอุ่นแต่เธอกลับสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาอุ่นๆที่กระทบกับมือของเธอในตอนนั้น
“นาย..ร้องไห้ทำไมหรอ..นี่เรียกว่าน้ำตาใช่หรือเปล่า..?”
“.............”
“..ฮ่าฮ่า..ไม่ใช่หรอกฉันไม่ได้ร้องไห้แต่ฉันดีใจน่ะ...”
“.......”
“อ่านี่..พรุ่งนี้นายจะมาหาฉันอีกใช่มั้ย..”
“...อื้อ...มาสิฉันต้องมาแน่ๆ..”
“............”
สวบ...
“..มิกิ?..”
เด็กหญิงขมวดคิ้วอย่างงุนงงพลางเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจเมื่อถูกรวบตัวเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่น และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มิกิกอดเธอ
“..ฉันจะต้องมาหาเธอ...รอฉันนะ...”
ตอนนั้นเธอเองก็ยังไม่เข้าใจ....เธอรู้แต่ว่านั่นเป็นสัมผัสสุดท้ายที่เธอจดจำได้สำหรับมิกิ.....
เพราะหลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของมิกิอีกเลย....
มิกิหายไปจากชีวิตของเธอ....ตั้งแต่นั้น....
อบอุ่นจัง.....
สัมผัสที่รู้สึกได้ขณะที่นิ้วเรียวบางเอื้อมมือไปแตะใบหน้าอันขาวเนียนพร้อมกับลูบอย่างแผ่วเบา
ปากบางแย้มรอยยิ้มออกมาอ่อนๆพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่นขึ้นอย่างครุ่นคิด
“นาย...คงจะหน้าตาดีไม่น้อยเลยนะ”
พูดพลางลดมือที่แตะใบหน้าที่เธอเองก็ยังไม่เคยเห็นไม่สิอาจจะเรียกว่าไม่มีโอกาสที่จะได้พบเห็นอีกแล้วก็ได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า...ก็มากกว่าเธอหน่อยนึงละกันเพราะเธอเองก็หน้าตาน่ารักจะตาย”
เสียงที่พูดพร้อมเสียงหัวเราะกับสัมผัสอบอุ่นที่กุมมือของเธอไว้ พร้อมกับรอยยิ้มที่มีให้เธออย่างจริงใจ...
หากแต่เธอเองก็คงจะไม่มีวันได้เห็นอีกเช่นกัน..
เธอรู้แต่ว่าเด็กชายคนนี้คอยอยู่เป็นเพื่อนเธอและคอยเป็นเพื่อนเล่นกับเธอ..ไม่รังเกียจที่เธอมองไม่เห็น....
เด็กชายที่ชื่อว่า...มิกิ
“นี่มิกิถ้าฉันมองเห็นเธอจะพาฉันไปเที่ยวนะ...แล้วนกนางฟ้าของนายด้วยนายต้องพาไปให้ฉันเห็นนะ..”
เด็กผู้หญิงผมสีดำสนิทที่ถูกรวบไว้เป็นหางมือพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง เธออยากจะให้เป็นอย่างนั้นจัง......นกนางฟ้าที่มิกิพูดจะมีจริงรึเปล่านะ....
“ฉันสัญญา...ฉันจะพาเธอไปดูนกนางฟ้าที่สวยงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย...”
คำพูดที่ถึงแม้เธอจะมองไม่เห็นหน้าแต่เธอก็สัมผัสมันได้ด้วยใจ...ช่วงเวลาที่เธออายุหกขวบ....
“นี่..แล้วถ้าฉันไม่มีทางมองเห็นไปตลอดชีวิตล่ะมิกิ..”
เสียงที่พูดออกมาอย่างเศร้าสร้อยแต่ก็ยังคงฝืนยิ้มออกมามือบางกำมือที่ใหญ่กว่าของมิกิไว้แน่น
“..เห็นสิ..ฉันอฐิษฐานต่อนกนางฟ้าทุกวันนะเพื่อให้เธอหายดี....นกนางฟ้าต้องทำให้คำอฐิษฐานของเราเป็นจริงแน่ๆ..เชื่อเถอะนะ..แล้วฉันจะพาเธอไปดูนกนางฟ้า...”
สัมผัสและคำพูดที่อบอุ่นแต่เธอกลับสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาอุ่นๆที่กระทบกับมือของเธอในตอนนั้น
“นาย..ร้องไห้ทำไมหรอ..นี่เรียกว่าน้ำตาใช่หรือเปล่า..?”
“.............”
“..ฮ่าฮ่า..ไม่ใช่หรอกฉันไม่ได้ร้องไห้แต่ฉันดีใจน่ะ...”
“.......”
“อ่านี่..พรุ่งนี้นายจะมาหาฉันอีกใช่มั้ย..”
“...อื้อ...มาสิฉันต้องมาแน่ๆ..”
“............”
สวบ...
“..มิกิ?..”
เด็กหญิงขมวดคิ้วอย่างงุนงงพลางเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจเมื่อถูกรวบตัวเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่น และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มิกิกอดเธอ
“..ฉันจะต้องมาหาเธอ...รอฉันนะ...”
ตอนนั้นเธอเองก็ยังไม่เข้าใจ....เธอรู้แต่ว่านั่นเป็นสัมผัสสุดท้ายที่เธอจดจำได้สำหรับมิกิ.....
เพราะหลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของมิกิอีกเลย....
มิกิหายไปจากชีวิตของเธอ....ตั้งแต่นั้น....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น