i......Want TO Tell U thaT......

เนื้อเรื่อง

ผมเป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนนึงที่เดินอยู่บนโลกใบนี้…....
และ...ผม...ก็เป็นเพียงคนคนนึงที่ได้พบกับสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต...........
ตอนนี้.....สิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผมกำลังยืนอยุ่ตรงหน้านี้แล้ว........
“ทายคะ”
เธอพูดกับผมพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานซึ่งมันอาจจะดูธรรมดาในสายตาของคนทั่วไป...ยิ่งด้วยตอนนี้หน้าของเธอกำลังชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ต้องเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันด้วยแล้วมันคงยิ่งไม่ค่อยใกล้เคียงกับคำว่าสวยหรือเพอร์เฟคซักเท่าไหร่....แต่......สำหรับผม.....เธอดูสวยเสมอ.....ยิ่งกว่าใคร......
“เหนื่อยมั้ย...น้ำ”
ผมพูดพร้อมกับยื่นผ้าซับเหงื่อให้เธอ.....
“ทายน้ำไม่เหนื่อยหรอกค่ะทายเองสิที่เหนื่อยยิ่งกว่าน้ำ”
เธอยังคงส่งรอยยิ้มหวานอย่างเคยพร้อมกับรีบหันหลังเดินจากไปเพื่อรับลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามาในร้านโดยไม่รับผ้าซับเหงื่อจากผม............
...............ร้าน....ที่เราสองคนร่วมสร้างมาด้วยกัน.......
..........ร้าน....ที่ทำให้พวกเรามีความสุขไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อยซักแค่ไหน..........
ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ร้านกาแฟเล็กๆแถวชานเมืองก็ตาม...........
แต่.............
แปลกมั้ยที่เราร่วมสร้างร้านเล็กๆมาด้วยกัน.......
แปลกมั้ยที่เราคอยยิ้มและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน.........
แปลกมั้ยถ้าผมจะบอกว่าผมไม่เคยบอกรักเธอซักคำ.......ไม่เคยพูดคำหวานๆกับเธอเหมือนที่คนรักกันควรจะพึงกระทำ..........
แต่ที่แปลกยิ่งกว่านั้น..เธอเอง..ก็ไม่เคยเรียกร้องที่จะอยากฟังคำนั้นจากผมซักที...บางทีผมก็เคยคิดนะ..ว่าเธอ..อาจจะไม่ได้คิดอะไรกับผม..มากไปเกินกว่าเพื่อน......หรือหุ้นส่วนที่เปิดร้านมาด้วยกัน............
แต่.........ถึงผมจะเคยคิดอย่างนั้น.......ตอนนี้..ผมกลับมั่นใจ....ว่าเธอรู้สึกเช่นเดียวกับผม.............เพราะว่ามันคงจะจริงมั้งครับที่เค้าเคยบอกกันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ.........ผมไม่เคยเชื่อเรื่องนี้หรอกครับ........แต่พอผมเจอกับน้ำ....ผมกับกลายเป็นคนที่เชื่อเรื่องนี้อย่างเป็นตุเป็นตะว่าดวงตาสามารถสื่อภาษาของหัวใจได้จริงๆ............
................ผมบอกแล้ว...เธอคือสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผม............
“ทายคะน้ำปิดร้านแล้วนะ”
เสียงใสๆของเธอเรียกผมให้ตื่นจากภวังค์หลังจากที่นั่งมองดูเธออย่างเหม่อลอยอย่างมีความสุข.......
ผมส่งยิ้มให้เธอเช่นเคยโดยไม่ได้พูดหรือคัดค้านอะไรเธอได้แต่ส่ายหน้าขำๆพร้อมกับเดินไปปิดป้ายที่ร้าน...........
“............”
“ทายพรุ่งนี้วันเกิดน้ำนะ”
ตอนนี้เธอมายื่นอยุ่ข้างหน้าผมเหมือนเคยพร้อมกับทำหน้าดุเล็กๆหากผมไม่ทำตามที่เธอพูด......
“เราเลี้ยงกันที่ร้านนะทาย”
เธอยังคงส่งยิ้มสวยให้ผมเหมือนเคยโดยไม่รีรอคำตอบเธอก็รีบเดินออกจากร้านไป..........
เหมือนเธอรู้ว่าไม่จำเป็นต้องรอคำตอบ........เพราะรู้ดี....ว่าผมย่อมต้องทำตามเธออยุ่วันยังค่ำ........
เธอ..เดินออกจากร้านไปแล้วเพื่อที่จะกลับบ้านของเธอ....แต่สายตาของผมยังคงมองตามหลังเธอไม่ไม่ห่างถึงแม้ตอนนี้ผมจะมองไม่เห็นเธอแล้วก็ตาม........ผมยิ้ม....ใช่ครับตอนนี้ผมกำลังยิ้ม.......
.........พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเธอ..........
ทั้งๆที่ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องบอกผมก็ได้เพราะผมรุ้ดีว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันอะไร...........
วันพรุ่งนี้..........ผมไม่เคยคิดหรอกนะว่าตัวเองเป็นคนโรแมนติก.........แต่..เพราะเธอคือคนสำคัญ.....ผมอยากทำให้เธอมีความสุขมากๆในวันเกิดของเธอ..............
..................................................พรุ่งนี้...............
....................ผมจะขอเธอแต่งงาน......และผมจะบอกเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหน...........
..............คำว่ารัก......ที่ผมไม่เคยพูดออกมาจากปาก....แต่...ผมจะพูดกับเธอพรุ่งนี้...........
..................................................ผมรักเธอ..........................

-    - - -  - - - - -- - - -  --  - - - -- - - - - --- ---- - - - --  -- - - - - -  - - -- - -  - --- - -  - - - - - - - -

.....แสงแดดอ่อนๆสาดส่องลงมายังใบหน้าของผมเหมือนจะปลุกให้ผมตื่น........
..แต่ถึงไม่จำเป็นต้องมีแสงแดด...วันนี้....ผมก็ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางด้วยซ้ำ..........
......วันนี้.............วันเกิดเธอ...........
....วันที่คนทั่วไปเห็นเป็นเพียงวันธรรมดาวันนึง..............
...แต่..สำหรับผม...วันนี้เป็นวันที่สำคัญของผมกับเธอ.........
ผมอยากรู้จังว่าเธอจะทำหน้าแบบไหนกันนะ..........ถ้าผมขอเธอแต่งงาน...........
ผมยังคงอมยิ้มอยุ่อย่างเป็นสุขบนเตียงโดยไม่อยากจะขยับเขยื้อนไปไหน........
ตอนนี้.............ผมอยากจะตะโกนให้คนทั้งโลกรับรู้ครับ.............ผมรักเธอ...........
ผมกำลังจะขอเธอแต่งงาน.........................
เอาล่ะครับหลังจากที่ผมเริ่มรุ้สึกว่าจะอมยิ้มอยู่คนเดียวบนเตียงจนเกินไป.......ผมก็คงได้เวลาลุกจากเตียงแล้วเตรียมตัวเพื่อจะไปหาเธอแล้วล่ะครับ........

วันนี้...ร้านกาแฟเล็กๆของพวกเราหยุดชั่วคราวครับ.......ผมอยากให้วันนี้มีแต่เราเพียงแต่สองคนจริงๆ................

หลังจากที่ผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้วผมคงต้องยอมเป็นคนโรแมนติกซักวันนึงแหละครับ.....ผม......เดินเข้าไปในร้านดอกไม้ที่ผมไม่เคยคิดจะเข้าเลยซักครั้ง........เพื่อที่จะซื้อดอกไม้ให้เธอ...ผมรู้ว่าเธอชอบดอกกุหลาบสีขาว..............
ตอนแรกผมไม่รู้หรอกครับว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร......แต่เจ้าของร้านดอกไม้แกก็อุดส่าห์บอกผมครับว่ามันมีความหมายว่าความรักที่บริสุทธิ์..........ความหมายง่ายๆครับแต่ผมกลับรุ้สึกว่ามันมีค่าอย่างประหลาดเพราะเธอเองก็เป็นสิ่งบริสุทธ์ที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผม.........ผมเดินออกจากร้านมาด้วยช่อดอกไม้ช่อโต......พร้อมกับกำแหวนในมือไว้แน่น.........แหวนที่ผมซื้อให้เธอ...เพื่อเป็นสิ่งสัญญาจากใจผม...ว่าผมจะรักเธอตลอดไป..........
....ผมเดินมาถึงร้านแล้วครับ.........แต่เธอยังคงไม่มา....ไม่เป็นไรหรอกครับผมจะนั่งรอเธอ.....ก็เพราะพวกเราตกลงกันไว้นี่ครับว่าจะเลี้ยงวันเกิดของเธอที่ร้านกาแฟนี้.........ร้านของเรา..............
ผมยังคงนั่งยิ้มอย่างเป็นสุขอยู่คนเดียวในร้านวันนี้ผมยิ้มมากจริงๆครับก็วันนี้ผมมีความสุขนี่นา.........
ผมยังคงนั่งรอเธออยุ่อย่างนั้นจนไม่รุ้ว่าเวลาผ่านไปซักแค่ไหน.......
แล้วเธอก็เดินเข้ามาในร้านครับ.......วันนี้เธอแต่งสีขาวทั้งตัว...เธอยังคงยิ้มหวานให้ผมเหมือนเคย.....ถึงแม้ผมอาจจะดูผิดไปก็ได้ว่าแววตาของเธอดูเศร้าๆต่างจากทุกวัน.......
“มานานรึยังคะทาย”
เธอพูดพร้อมกับเดินมาหาผมที่เก้าอี้ตัวเดิมที่พวกเราชอบนั่งคุยกัน.......
แปลกจังนะครับที่ผมเพิ่งจะสังเกตว่าวันนี้ฝนตก......หรือว่าผมอาจจะนั่งอมยิ้มมากจนเกินไปเลยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง............
“สุขสันต์วันเกิดครับน้ำ”
ผมพูดพร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้เธอพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานที่ผมไม่เคยทำ........
“ขะ.....ขอบคุณนะทาย...”
ดูเธอจะตกใจมากทีเดียวแต่ก็เอื้อมมือมารับช่อดอกไม้ของผมแต่โดยดี....
“นะ...น้ำ...”
เธอยังคงส่งรอยยิ้มหวานให้ผมเหมือนเคยหากแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงสู่ดวงหน้าสวยของเธอ......ผมตกใจมากครับแต่พอผมเห็นตัวเธอสั่นผมจึงเริ่มทนไม่ไหวรั้งร่างบางของเธอตรงหน้าเข้ามากอดทันที.......
“น้ำเป็นอะไร..”
เธอยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบผมแต่กลับช้อนสายตาขึ้นมามองสบตาผมพร้อมกับเอามือเล็กๆไล้ใบหน้าของผมเบาๆ......
ผมรีบฉวยโอกาสนั้นทันที..ผมจับมือเล็กๆของเธอที่กำลังสั่นเอามันขึ้นมาแนบลงไปกับอกของผมเบาๆพร้อมกับมองตาของเธอที่กำลังมองผมอยุ่อย่างเศร้าๆถึงผมจะไม่รุ้ว่าเธอเป็นอะไร..........แต่ผมทนไม่ได้หรอกครับที่ทนเห็นคนที่ตัวเองรักมีแววตาแบบนี้....ผมต้องการให้เธอมีความสุข............
“น้ำ...ผมรักน้ำนะ...แต่งงานกับผมนะน้ำ”
ผมพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นพร้อมกับกำชับมือของเธอที่ตอนนี้กำลังแนบอยุ่กับอกของผมเพื่อที่จะให้เธอรู้ว่าหัวใจของผมมันเต้นแรงขนาดไหน.......
“นะ..น้ำ..”
เธอยังคงมองหน้าผมอยุ่อย่างนั้นพร้อมกับเอาแต่พร่ำชื่อตัวเองไปมาหยาดน้ำตาของเธอยิ่งไหลรินลงมามากขึ้นอีก..............ผมมองหน้าเธออย่างงๆหรือว่าเธอจะไม่ได้รักผมจริงๆ?????????
ผมเฝ้าถามตัวเองไปมาอยุ่อย่างนั้นพร้อมกับมองหน้าเธอ...หากแต่เธอเองก็ยังคงไม่มีคำตอบให้กับผม..............
“ทะ....ทาย...น้ำอยากให้ทายมีความสุขนะ”
ในที่สุดเธอก็พูดกับผมพร้อมกับส่งยิ้มให้หากแต่คำตอบของเธอกับทำให้ผมขมวดคิ้วอย่างงๆ...
“น้ำว่าอะไรนะครับ..ความสุขของผมก็คือการได้อยุ่กับน้ำ”
ผมมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ....ทำไมน้ำต้องร้องไห้มากมายขนาดนี้...?????.........
“แต่งงานกับผมเถอะน้ำผมจะทำให้น้ำมีความสุข”
ผมยังคงยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนถึงลึกๆในใจของผมจะสับสนแต่ไหนก็ตาม....ผมเจ็บที่เห็นเธอร้องไห้......ทั้งๆที่ผมก็ยืนอยุ่ข้างๆเธอแต่ไม่สามารถช่วยเธอได้เลย.........
“ผมรักน้ำ..”
“น้ำ....แต่งงานกับทายไม่ได้”
ดวงหน้าสวยของเธอยังคงส่งรอยยิ้มหวานให้ผมแต่คำพูดของเธอมันช่างทำให้ผมเจ็บปวดเสียเหลือเกิน...............
เสียงฝนยังคงดังกระหน่ำไม่หยุดเหมือนจะเป็นการตอกย้ำความเจ็บปวด..........
“น้ำ..อยากให้ทายมีความสุข..ลืมน้ำเถอะนะ..”
เธอยังคงพูดพร้อมรอยยิ้มหากแต่รอยยิ้มของเธอมันกลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ดูเศร้าเสียเหลือเกิน.........
ผมยังคงมองหน้าเธออยุ่อย่างนั้นเผื่อผมอาจจะฟังผิดไป...เหมือนลำคอของผมจะแห้งผากไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้.....ผมยังมองเธออยุ่อย่างนั้น....แต่....เธอดูเหมือนจะเลือนรางหายไปจากผมเสียทุกที.............
........ผมพยายามจะรั้งเธอไว้.............
.......เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.........
สายฟ้าฟาดกระหน่ำลงมาปลุกให้ผมสะดุ้งตื่นจากความฝันพร้อมกับเหงื่อที่แตกพลั่กๆลงมาตามใบหน้า.......
...ฝัน?????????..........
ผมคงฝันไป......ผมคิดอย่างงๆหลังจากสายฟ้าผ่าลงมา.......มันคงไม่ใช่เรื่องจริงหรอก...ผมปลอบใจตัวเองอย่างสับสน.........ก็น้ำยังไม่มานี่นา........ผมมองออกไปข้างนอกร้านที่ฝนยังคงกระหน่ำตกลงมาเหมือนตอนที่ผมฝันก็ไม่มีผิด.....พร้อมกับเอื้อมมือมาดูนาฬิกาข้อมือ.....คิ้วของผมมุ่นลงอย่างงงๆนี่มันเย็นแล้วนี่นา....ทำไมเวลามันผ่านมาเร็วขนาดนี้กันนะ?????
แล้วทำไมน้ำถึงยังไม่มากันล่ะ.........
ผมเริ่มนั่งไม่ติดที่พร้อมกับชะโงกมองออกไปข้างนอกร้านแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเธอจนผมชักจะทนไม่ไหวเลยเดินออกมานอกร้านเผื่อผมจะพบเธอกำลังจะเดินมา.....
.......หว่อ........วี๊หว่อ....วี๊หว่อ................
เสียงรถพยาบาลดังกันชุลมุนมากเมื่อตอนผมเปิดประตุร้านออกมาพร้อมกับมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างงๆเกิดอะไรกันขึ้นนะ???
ทันความคิดเปลพยาบาลก็แล่นผ่านหน้าผมไป.......ผมมองอย่างผ่านๆไม่ได้สนใจ...หากแต่สายตาของผมก็หยุดลงที่ใบหน้าของคนที่นอนอยู่........ไม่....เป็นไปไม่ได้.......ผมกะพริบตาไล่ความสับสนก่อนที่จะรีบวิ่งมาดูคนที่นอนอยุ่บนเปลที่นอนไม่ได้สติพร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักออกมาเต็มตัว.......
“กรุณาถอยไปนะคะต้องนำส่งโรงพยาบาลด่วนค่ะ”
เสียงพยาบาลเคลื่อนที่ดังขึ้นข้างๆตัวผมเหมือนจะกันให้ผมถอยห่างออกไปหากแต่ตอนนี้ผมกลับดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกต่อไปพร้อมกับมองใบหน้าของคนที่นอนอยุ่อย่างว่างเปล่า............
“น้ำ.....”
ร่างบนเปลยังคงนิ่งเงียบไม่ได้ส่งยิ้มหวานให้เขาเหมือนเคยดูเหมือนจะไม่รับรุ้ด้วยซ้ำว่าเขายืนอยุ่ตรงนี้............
“น้ำ...น้ำ!!!!!!!!!!!”
เสียงกระซิบอย่างอ่อนแรงของผมแทบจะดังขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยุ่พลางเขย่าตัวผุ้หญิงที่นอนอยุ่บนเปลอย่างไม่ได้สติเหมือนต้องการจะให้เธอฟื้นขึ้นมายิ้มให้เขาเหมือนเคย...
“ทะ....ทาย...น้ำอยากให้ทายมีความสุขนะ”
ดูเหมือนเสียงของหญิงสาวที่จะดังอยุ่ในความฝันจะซ้อนทับขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาของผุ้ชายที่ไม่เคยร้องไห้ซักหยดจะไหลพร่างพรุออกมาอย่างเกินจะทน.......
“น้ำ....แต่งงานกับทายไม่ได้”
“น้ำ..อยากให้ทายมีความสุข..ลืมน้ำเถอะนะ..”
เสียงหวานๆของหญิงสาวกับใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตายังคงวนเวียนอยุ่ตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมกับเสียงอึกทึกของรถพยาบาลหรือเสียงคงที่มามุงดู..........
“นะ...น้ำคุณต้องไม่เป็นอะไร..มะ..หมอ!!!!!!!”
ผมตะโกนอย่างคนเสียสติพลางรีบกวาดตามองหาหมอทันทีหากแต่กลับพบเพียงใบหน้าเงียบๆของเหล่าบุรุษพยาบาลหรือแม้แต่คนที่ยืนดูอยุ่.......
“เธอ...เสียชีวิตแล้วค่ะ”
ดูเหมือนเสียงของนางพยาบาลที่เป็นคนสั่งห้ามผมตั้งแต่แรกจะดังขึ้นมาอย่างเงียบๆหากแต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะฟังคำพูดใครทั้งนั้น.......ผมไม่เชื่อ........ไม่...ไม่จริง......
“น้ำ....พูดกับผมสิ..พูดกับผม..ฮึก..ฮือ...พูดกับผม...ยิ้มให้ผม..เรากำลังจะแต่งงานกันนะน้ำ..”
หยาดน้ำตาของผมยังคงไหลพร่างพรูอยุ่อย่างนั้นเหมือนไม่ต้องการให้นี่เป็นเรื่องจริง...........
......กริ๊ง.........
เสียงที่ตกกกระทบพื้นยิ่งตอกย้ำน้ำตาของผมให้มากขึ้นพลางเอื้อมมือไปหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาถือไว้อย่างกล้ำกลืนความเจ็บปวด...
...........แหวน....ที่ผมตั้งใจจะสวมให้เธอ...เพื่อเป็นสัญญาว่าผมจะรักเธอจนชั่วชีวิต...........
..สายเกินไปใช่ไหม....น้ำ............ผมพูดคำว่ารักกับคุณสายเกินไปใช่ไหม....?????...............

....จนถึงวันนี้...........ผมเพิ่งรุ้คุณค่าของคำว่ารัก...ที่ผมไม่เคยคิดจะเอื้อนเอ่ยออกมาในยามที่เราอยู่ด้วยกัน..................
........ตอนนี้...........เธอยังคงยิ้มให้ผมเหมือนเคย......หากแต่กลับเป็นเพียงยิ้มที่อยู่ในภาพถ่ายเท่านั้น...........
........ผมวางดอกกุหลาบสีขาวไว้ตรงหน้าเธอเหมือนทุกๆวันที่ผมมาหาเธอ...................
...............ผมรักคุณนะ...น้ำ.................

-    - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - -  --  -- - - - -  --  --  - - - -- - - - --- -  - -

..........จะยอมเป็นเจ้าชายนิทรา.......
...และใช้เวลาที่ยังมีทั้งคืน.......
.....ข่มตานอนหลับฝันไม่ยอมตื่น............
.....ให้รักเรายั่งยืนอยุ่ในฝัน...........
..........หลับนานๆเจ้าชายนิทรา...........
.......สมมติเอาเองว่าเรายังรักกัน............
.........หยุดเวลาเอาไว้ชั่วนิรันดร์...........
..............อย่าให้ฉันได้ตื่นเลย................

---- - - - - - - - -  - -- -  -- - - - - - - - - - - -  -- -  -- - - - - - - - - - - - - - - - - -- - -  -- ----- -- ---  -