คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7
ตอนที่7
“แล้วนายไม่สังเกตหรอ ว่ากาเซลน่ะ คล้ายกับซูซึโนะ
ฟุสึเกะเพื่อนของนายที่หายไปเมื่อ10ปีก่อนมาก”โกเอนจิตอบกับมาเสียงเรียบพร้อมค่อยๆลงข้อมูลในเครื่องคอม
“แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ตอนหลงป่าก็หายสาบสูญไปไม่ใช่หรอ
เขาน่าจะตายไปนานแล้วนี่ ถ้าใช่จริงๆเขาก็น่าจะจำฉันได้ แล้วคนจะกลายเป็นปีศาจได้ยังไงกัน”เบิร์นพูดออกมาเสียงเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“เท่าที่ฉันสันนิฐาน ตอนนั้นน่ะกาเซลเพิ่งจะ4ขวบใช่ไหมล่ะ
ความทรงจำอาจจะหายไปได้ ตอนที่หลงป่า ฟุบุคิก็คงจะไปเจอเข้า
ที่มั่นใจว่าไม่พี่น้องกันเพราะว่าฉันดูแล้วรหัสพันธุ์กรรมไม่ตรงกัน
ฉันว่าคงจะมีปีศาจตัวอื่นด้วยไม่งั้นคงไม่รอดขนาดนี้หรอก
แล้วที่กลายเป็นปีศาจน่ะคงจะเพราะเกิดการกลายพันธุ์ซึ่งเป็นไปได้ยากมาก
ไม่รู้ว่าทำได้ยังไง แต่ฉันว่าฟุบุคิน่าจะรู้แต่ปิดเอาไว้
นายต้องขอบคุณฟุบุคินะที่ทำให้ซูซึโนะรอดมาได้”โกเอนจิอธิบายออกมาอย่างละเอียด
เบิร์นดูช็อกไม่น้อยที่รู้ว่าเพื่อนสมัยเด็กของตนที่คิดว่าตายไปแล้วกลายป็นปีศาจ
“แล้วมันใจยังไงว่าเป็นฟุสึเกะ”เบิร์นถามขึ้นมา
“นายก็รู้สึกอย่างนั้นไปใช่รึไงล่ะ”โกเอนจิย้อนกลับ
เบิร์นค่อยๆลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ย้อนอดีตเมื่อ10ปีที่แล้ว บันทึกของเบิร์น
“ฟุสึเกะ ช้าชะมัดเลยนะ ตามมาเร็วๆสิ”เสียงเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางป่าลึก
นางูโมะ ฮารูยะ
“นายนั่นแหละพาหลงป่าไม่พอรึไง
เดี๋ยวก็หากันไม่เจออีกหรอก”และเด็กชายตัวน้อยอีกคนหนึ่ง ซูซึโนะ ฟุสึเกะ
“โถ่! แค่เดินตามทางที่มามันจะไปยากอะไรเล่า”ผมพูดออกมาพร้อมเร่งความเร็วที่วิ่งขึ้นเรื่อยๆทำให้เด็กชายที่ตามมาต้องเร่งตาม
“แฮ่กๆๆ ฮ..ฮารูยะ ฉันไม่ไหวแล้วนะ”เด็กชายที่ไล่หลังมาเริ่มหอบ ผมจึงวิ่งมาดูเพื่อนตนเอง
“เป็นไงบ้างฟุสึ...”ยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นมา
แซกๆ แซกๆ ฟุ่บ
“หง่าวววววว”สิ่งมีชีวิตบางอย่างที่คิดว่าน่าจะเป็นปีศาจ ผมสีม่วง ตาสีเหลืองเรืองแสงได้
มีหู หาง และอุ้งเท้าเหมือนแมว รูปร่างเป็นคน เจ้านั่นได้กระโจนเข้ามาแล้วตระครุบตัวฟุสึเกะไว้
ผมที่รู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้แล้วพยายามจะวิ่งหนีแต่ขาไม่ขยับตามแล้ว แต่ด้วยสัญชาติยานทำให้ผมวิ่งหนีไป
โดยทิ้งฟุสึเกะเอาไว้ ผมรู้ว่าไม่ควรทำ แล้วก็ไม่อยากทำด้วย แต่ว่าทำไมกัน
สัญชาติยานผมอกว่า ท่าวิ่งหนีออกมาแล้วฟุสึเกะจะไม่เป็นอะไร
แต่แล้ว......................
เขาก็หายไปไม่กลับออกมาอีกเลย....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“กาเซล...คือฟุสึเกะจริงหรอ”เบิร์นพึมพำกับตัวเองเบาๆในระหว่างที่จะเดินไปเข้าห้องนอนของตน
เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“วันนี้พระจันทร์เต็มดวงแหะ ช่างเถอะไม่มีมนุษย์หมาป่าให้ล่าแล้วนี่”เบิร์นพูดกับตนเองแล้วเดินต่อไป
..................................................................................................................................................................
talk with writer
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านทุกคน รีบมาอักเลยนะขอบอก(รีบจริงๆค่ะพึ่งรีดผ้าเสร็จ)
รู้สึกว่าช่วงนี้คุ๋เบิร์นกาเซลเยอะมากอะ กองอวยโกฟุอย่าพึ่งเสียใจไป ตอนหน้าขอบอกเลยว่าเป็นของโกฟุค้าบบบบ
ส่วนกองอวยเบิร์นกาเซลตั้งตารอไว้เลยค่ะ เพราะโกฟุจะโยงไปถึงเบิร์นกาเซลด้วย
เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคร้าาาา ตอนนี้ไรต์สุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่อาจจะไม่ได้อัพบ่อยนัก ตอนนี้ขอบอกเลยว่าใช้เวลาแต่4วัน วันแรกเริ่มขึ้นมา ไข้ขึ้นค่ะ ปวดหัวหนักมากแต่ก็ยังฝืนพิมพ์ต่อซักพักไม่ไหว หลับคาจอค่ะ วันที่สองพิมพ์อยู่ดีๆจะไปเข้าห้องน้ำ ขากระแทกโต๊ะคอมค่ะ เจ็บเบย วันที่สามวันนี้อีกแล้วค่ะไข้ขึ้นปวดหัวมาก รู้สึกเหมือนจะอ้วกแล้วก็เลยไปนอนเลย วันที่สี วันนี้ท้องเสียค่ะ ทำจริงๆ3ชั่วโมงเสร็จ
ความคิดเห็น