คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5
ตอนที่5
ทางด้านโกเอนจิ
“งั้นโกเอนจิคุงฉันนอนโซฟาละกันนะ”ฟุบุคิพูดออกมาด้วยความเกรงใจแต่ว่า
“ไม่ได้นายนอนบนเตียงกับฉันซะ”คำพูดของโกเอนจิทำให้ฟุบุคิเกิดกลัวขึ้นมา
“อ..เอ่อ ทำไมละ”ถึงจะกลัวแต่ก็พยายามไม่ให้เสียงสั่น
“ก็แค่.....จะได้ศึกษาได้สะดวกหน่อย”โกเอนจิตอบอย่างไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่
“ก..ก็ได้”
ทางเบิร์นและกาเซล
“แล้วจะให้ฉันนอนตรงไหน”กาเซลพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
เบิร์นก็ไม่พูดอะไรชี้ไปที่เตียงคิงไซส์ทันที
“นี่จะบอกให้ฉันไปนอนที่เตียงหรอก?”กาเซลพูดออกมาอย่างงงๆ
“ใช่ นายต้องนอนที่เตียงกับฉัน”เบิร์นพูดออกมาพร้อมเน้นย้ำคำว่ากับฉันทำให้กาเซลรู้สึกเสียวสันหลังอย่างไร้สาเหตุ
“อ..เอ่อ ไม่ดีมั้ง”เสียงของกาเซลเริ่มสั่นขึ้นเรื่องๆสายตามองด้วยความหวาดระแวง
“ทำไม เตียงก็ออกจะกว้าง
กลัวฉันรึไง”เบิร์นพูดออกมาพร้อมส่งสายตาท้าทายไปให้
“ฉันไม่ได้กลัวนายนะ
เรื่องแค่นี้ใครมันจะไปกลัวกัน”เมื่อเบิร์นท้าทายนิสัยไม่ยอมใครของกาเซลก็กลับมาทันที
“งั้นก็นอนเตียงกับฉันซะสิ”เบิร์นเริ่มอยู่ไม่สุขส่งสายตาแทะเล็มไปตามสัดส่วนของกาเซล
“ก็ได้เว้ย แล้วมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง!”เมื่อสังเกตเห็นสายตาที่เบิร์นส่งมากาเซลจึงรีบตวาดไปเพื่อปกป้องตนเองจะสายตาหื่นกามของเบิร์นทันที
“ช่างเถอะลงไปชั้นล่างดีกว่า
นายก็ไปอาบน้ำอาบท่าซะล่ะ”เบิร์นยกยิ้มอย่างผู้มีชัยแล้วเดินออกนอกประตูไป
5นาทีผ่านไป(ไม่)ไวราวกับนอนกลิ้ง(?)
“เฮ้อ...ไม่มีอะไรทำเลย ขึ้นห้องดีกว่า”เบิร์นพูดออกมาอย่างเซ็งๆเพราะว่าเขานั่งดูยูกะเล่นตุ๊กตามาประมาณ5นาทีแล้ว
เมื่อเบิร์นเดินขึ้นห้องไปก็ไม่พบกับร่างของกาเซลแต่เห็นไอน้ำลอยออกมาจากประตูห้องน้ำจึงได้เข้าใจทันที
“ปีศาจน้ำแข็งเนี่ยนะอาบน้ำอุ่น
ขอส่องหน่อยเถอะว่าสลบคาห้องน้ำรึเปล่า”เบิร์นพึมพำกับตัวเองเบาๆพร้อมย่องไปที่หน้าประตูห้องน้ำ
จากนั้นก็ค่อยๆแง้มออกมาจนพอที่จะมองผ่านไปได้
สิ่งที่เห็นทำเอาเบิร์นกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ร่างขาวเนียนที่ยืนอยู่
น้ำไหลตามสัดส่วนโค้งเว้า ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่กำลังฮัมเพลงอย่างมีความสุขไปกับการอาบน้ำ
ใบหน้าสวยหวานดวงตากลมโตที่กำลังปิดสนิท
เส้นผมที่เปียกน้ำลู่ลงมาแนบตามดวงแก้มสีชมพู
ทั้งหมดนี้ดูยั่วยวนซะจนเบิร์นต้องรับปิดประตูเบาๆแล้วรีบไปสงบจิตสงบใจ
“อ..อะไรกันวะ ก็ยังไม่น็อคนี่นา
ล...แล้วฉันจะไปส่องดูให้มีอารมณ์ขึ้นมาทำไมเนี่ย”เบิร์นสบทกับตนเองเบาๆไม่ให้ร่างที่อยู่ในห้องน้ำได้ยิน
“ชิ!ฉันเนี่ยนะมีอารมณ์กับปีศาจแถมเป็นปีศาจตัวผู้ด้วย”เมื่อเบิร์นพูดจบก็ลงไปที่ห้องน้ำชั้นล่างเพื่อจัดการกับธุระของตนเองทันที
ทางด้านโกเอนจิ
“เอาล่ะ
วันนี้ของตรวจร่างกายก็พอละกันนะ”โกเอนจิพูดออกมาแล้วไปเตรียมอุปกรณ์ต่อ
“เอ...ตรวจร่างกายนี่ต้องถอดเสื้อผ้าด้วยรึเปล่านะ?”ฟุบุคิพูดพลางทำหน้าสงใส โกเอนจิที่ลืมเรื่องเบสิกของการตรวจร่างกายไปซะสนิทจึงต้องคิดหาทางแก้ปัญหาทันที
“อ...เอ่อ เสื้อผ้าไม่ต้องถอดละกันนะเพราะยูคาตะของนายดูท่าจะบาง
แต่ช่วยถอดผ้าพันคอหน่อยละกัน”เมื่อโกเอนจิบอกอย่างงั้นฟุบุคิก็จึงทำตาม โกเอนจิจึงถอนหายใจโล่งอกและคิดในใจว่าไม่ถอดแหละดีแล้วฉันยังไม่อยากทำมิดีมิร้ายกับปีศาจบริสุทธิ์หรอกนะ
“อย่าให้หายนะนี่ของสำคัญของฉัน”สายตาของร่างบางดูจริงจังมากจนโกเอนจิอดสงใสไม่ได้
“ทำไมถึงสำคัญมากล่ะ”เมื่อโกเอนจิถามอย่างนั้นฟุบุคิก็เงียบไปซักพัก
“ช่างเถอะ เรื่องส่วนตัวน่ะ แล้วจะให้ฉันทำอะไรบ้างหรอ”หลังจากที่เงียบมานานฟุบุคิก็เอ่ยตัดบทไป
“ก็วันนี้จะใช้เครื่องตรวจน่ะเดี๋ยวลงไปนอนในนั้นก็พอแล้ว”โกเอนจิพูดพลางชี้ไปที่เครื่องบางอย่างใหญ่พอจะนอนได้หนึ่งคน
10นาทีผ่านไปโกเอนจิได้ตรวจเสร็จแล้วเหลือแค่รอผลออก
“โกเอนจิคุงทำไมนายถึงคิดจะศึกษาเรื่องของเราล่ะ”ฟุบุคิถามออกมาซึ่งโกเอนจิก็ไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองซะเท่าไหร่ว่าทำไมต้องทำด้วย
“ก็แค่.........เห็นว่าสายพันธุ์พวกนายมันหายากแล้วก็พลังการต่อสู้เยอะด้วยก็เลยอยากลองศึกษาดูน่ะ”โกเอนจิพูดออกมาเบาๆ
ซึ่งพอที่จะทำให้ฟุบุคิเข้าใจได้ซึ่งหารู้ไม่ว่านั่นมันก็แค่ข้อแก้ตัว ซักพักผลก็ออกมา
“ฟุบุคินายเป็นสายพันธุ์ปีศาจหิมะแน่หรอ”โกเอนจิถามฟุบุคิขึ้นมาเพราะผลตรวจที่เห็น
“อื้ม ก็ใช่น่ะสิ ทำไมหรอ”เมื่อฟุบุคิถามโกเอนจิจึงยื่นผลตรวจให้ดู
“แล้วทำไมนายถึงมีส่วนประกอบของมนุษย์หมาป่าล่ะ”โกเอนจิถามก็มา
ฟุบุคิก็ร้องอ๋อทันที
“อ๋อ.....มิหน้าล่ะทุกวันพระจันทร์เต็มดวงฉันถึงมีหูกับหางหมาป่างอกออกมาทุกที”สิ่งที่ฟุบุคิตอบออกมาทำเอาโกเอนจิกุมขมับ
“โถ่ ก็นึกว่าจะรู้ ช่างเถอะด้วยฉันหาคำตอบเองก็ได้”โกเอนจิพูดออกมา
ฟุบุคิได้แต่ยิ้มแห้งๆไปงงๆอย่างไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรผิด
ชั้นล่างบ้านโกเอนจิ
กริ้งงงงงก่องงงงง(ถ้าจินตนาการว่าเป็นเสียงกริ่งประตูหน้าบ้านได้จะดีมาก)
ยูกะที่กำลังเล่นตุ้กตาอยู่ต้องลุกไปดูว่าใครมากดกริ่ง
“เอ๋ พี่เรอันหรอคะ? เข้ามาก่อนสิคะ”ยูกะเชิญเด็กสาวผมม้าเข้ามาในบ้าน
“ยูกะจัง เบิร์นเขาอยู่ไหนหรอ”เมื่อสาวผมมาถามยูกะทำท่าคิดซักพัก
“เห็นเมื่อกี้เดินเข้าห้องน้ำไปน่ะค่ะคงจะออกมาแล้ว
เดี๋ยวยูกะไปเรียกให้นะคะ”เมื่อยูกะเตรียมจะไปตามให้เรอันก็รีบห้ามเอาไว้
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันไปเอง”เรอันพูดยิ้มๆแล้วเดินไปที่
หน้าห้องน้ำแต่เมื่อเดินไปถึงก็ได้ยินบางอย่าง
“แฮ่กๆ...อ่าห์”เสียงหอบหายใจดุดันปะปนกับเสียงครางต่ำของเบิร์นทำให้เรอันมั่นใจได้เลยว่า
“บ..เบิร์นกำลังช่วยตัวเองอยู่!?เอ้ะ
แต่ว่าแบบนี้แสดงว่าความรักเราคงจะยืดยาวเลยสิคิดถึงฉันถึงกับต้องช่วยตัวเองเลย”เดี๋ยวสาวพึมพำกับตนเองเบาๆพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญืแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงต่อมา
“อ่าห์...กาเซล...กาเซล”เสียงครางของเบิร์นคราวนี้ทำให้เรอันหยุดชะงักอย่างสิ้นเชิงหลังจะนิ่ง
สายตาที่ดูมีความสุขก็แปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“กาเซลหรอ....มันคือใครกัน”หญิงสาวพึมพำออกมาด้วยความโกรธก่อนจะเดินจากไป
ความคิดเห็น