ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : Start The Story : Sweet Shop (ฉบับแก้ไขฮับ)
"เมืองไทยนี่อากาศร้อนเป็นบ้าเลยแฮะ"
เสียงหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งร้องขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อ 1 ที
"อย่าบ่นเลยน่า โบแจ ถึงบ่นไปอากาศก็ไม่หายร้อนหรอก" เสียงเพื่อนหนุ่มหน้าหวานพูดขึ้น ก่อนจะเอามือตบไหล่ของเขา
"ใช่แล้วฮะพี่แจจุง บ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก" เสียงน้องเล็กของวงพูดขึ้น
ทุกคนคงเดาถูกนะว่าพวกเขาคือใคร ใช่แล้ว!!!!! พวกเขาคือดง บัง ชิน กิ บอยแบนด์สุดฮอตจากเกาหลี ที่ตอนนี้กำลังหนีมาพักร้อนที่เมืองไทย แต่ใช่ว่าเมืองไทยจะมีอากาศเหมือนที่เกาหลี ทำให้พวกเขาต้องบ่นเรื่องสภาพอากาศของประเทศไทยอยู่นะที่นี้...
"เดี๋ยวพวกนายจะไปไหนกันน่ะ"ยุนโฮ ผู้เป็นหัวหน้าวงถามพร้อมกับกวาดสายตามองทุกคน
"ฉันขอไปว่ายน้ำแก้ร้อนหน่อยดีกว่า" แจจุงตอบ
"ฉันอยากเข้าร้านเกม" นี่ เอ่อ... ยูชุน พูด
"เดินเล่น"คำตอบอันแสนสั้นและเรียบง่ายจากจุนซู
"แล้วนายล่ะ ชางมิน" ผู้เป็นหัวหน้าถามน้องเล็กที่สุดของวง ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบ
"ผมอยากกินเค้กฮะ" ชางมินว่าก่อนจะชี้นิ้วไปที่ร้านเค้กแห่งหนึ่งในโรงแรม
"โอเค ถ้าทำธุระของทุกคนเสร็จแล้วให้ไปเจอที่ร้านเค้กแล้วกัน เอาล่ะ แยกย้าย" ผู้เป็นหัวหน้าว่าก่อนที่สมาชิกทุกคนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง
มาดูที่ชางมินกันก่อนเลย...
เขากำลังยืนอยู่หน้าร้านเค้กที่ชื่อ Soda & Chayen ดูเหมือนชื่อนี้เค้าเคยเห็นครั้งหนึ่งตอนอยู่เกาหลี แต่ไม่นึกว่า สาขาใหญ่มันจะอยู่ที่ไทย
กริ๊ง!!
เสียงกระดิ่งดังขึ้นครั้งหนึ่งเมื่อเขาผลักประตูเข้าไปโดยไม่ได้สังเกตุป้ายที่เขียนว่า Close ที่ห้อยอยู่หน้าประตู
"ทำไมมันมืดแบบนี้เนี่ย" ชางมินอุทานขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านไม่มีแสงไฟดวงไหนเปิดอยู่เลย จะมีก็แต่แสงเทียนเล่มเล็กๆเท่านั้น เพราะสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกวังเวงขึ้น
'พบเป้าหมายแล้ว' เขาร้องอยู่ในใจก่อนจะหันไปสังเกตุเห็นเค้กก้อนใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ชิมนิดนึงคงไม่เป็นไร" เขาว่าก่อนจะเอานิ้วปาดครีมขึ้นมาชิม
อีกนิดนึงนะ เขาคิดก่อนจะตักกินคำหนึ่ง
อีกคำคงไม่เป็นไรน่า เขาคิดอีกครั้งก่อนจะตักเค้กคำใหญ่ขึ้นมากิน
กินเลยละกัน ในที่สุด เขาก็นั่งลงและละเลียดเค้กก้อนใหญ่ลงท้องน้อยๆของเขา
แคร้งง!!!!! เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ชางมินตกใจพร้อมกับหันไปมองต้นเสียง เขาเห็นเด็กสาวอายุประมาณ 17 ปี ไว้ผมสั้น ผูกโบว์สองข้าง กำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าอึ้งๆ
(ที่จริงแล้วต้องพูดเป็นภาษาอังกฤษนะคะ แต่คนแต่งไม่เก่งภาษาปะกิดเท่า เลยขอพูดไทยเลยละกันค่ะ)
"คุณ.........กินเค้กเข้าไปหมดเลยเหรอ" เด็กสาวค่อยๆเอ่ยขึ้นมา ใบหน้าของเธอกำลังมีน้ำตาคลออยู่
"เอ่อ....ครับ" เขาค่อยๆตอบอย่างหวาดระแวง
"คุณกินเข้าไปหมดแบบนี้แล้วฉันจะเอาอะไรเลี้ยงเพื่อนๆล่ะฉันอุตส่าห์ทำอย่างตั้งใจ ฮึก ฮือๆๆๆๆ" เด็กสาวแผดเสียงออกมาก่อนจะทรุดลงร้องไห้
"หวา ผะ......ผมขอโทษ" ชางมินลุกจากเก้าอี้ก่อนจะวิ่งมาปลอบเด็กสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่
"แล้วฉันจะทำใหม่ทันได้ยังไงกันละ ฮือๆๆ" สาวน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุด ในขณะที่ชางมินกำลังคิดอะไรขึ้นได้
"เอาแบบนี้ไหม ให้ผมช่วยคุณทำขึ้นมาใหม่ได้ไหมล่ะ"
"คุณทำเค้กเป็นเหรอคะ?" เด็กสาวหยุดร้องไห้ก่อนจะช้อนตาขึ้นมามองเขาตาแป๋ว
"เอ่อ......ไม่เป็นครับ -*-"
"อ้าว! แล้ว....."
"ถึงผมจะทำเค้กไม่เป็นแต่ใจผมสู้เต็ม 100 นะ" ชางมินว่าก่อนจะชูสองนิ้ว จนหญิงสาวหัวเราะกับท่าทางของเขา
"โอเคค่ะ งั้นคุณมาช่วยฉันก็ได้" เด็กสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาให้เขา
"ใส่ซะนะคะ เดี๋ยวเสื้อคุณเปื้อนแป้งล่ะยุ่งเลย"
"ครับ" ชางมินรับมาใส่อย่างว่าง่าย ก่อนทั้งสองคนจะเริ่มลงมือทำเค้กใหม่
"เอานี่ไปแป้งนี่ไปตีให้เขากันนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปทำครีมตกแต่งหน้าเค้ก" เด็กสาวว่าก่อนจะยื่นชามที่ใส่ส่วนผสมให้เขา
"ครับผม!"ชางมินรับมาตีอย่างขะมักขะเม้นพร้อมกับใส่แรงลงไปเต็มที่
"คุณชื่ออะไรหรอคะ"เด็กสาวถามหลังจากที่ชางมินเริ่มตีแป้งไปได้สักพัก
"นี่คุณไม่รู้จักผมเหรอ" ชางมินวางมือจากการตีส่วนผสม ก่อนจะชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเอง
(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)
เด็กสาวส่ายหน้า
"เอ่อ ผมชื่อ ชิมชางมินครับ"ชางมินแนะนำตัว "แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไรหรอ"
"ฉันชื่อโซดาค่ะ" เด็กสาวยิ้มรับ ก่อนจะบอกชื่อของตนเองไป
"เอ่อ โซดา แป้งที่คุณให้ผมตีนี่ได้ที่รึยังอ่ะ" เขาว่าก่อนจะยื่นชามให้เด็กสาวมองดูอย่างพิจารณา
"ยังไม่ได้ค่ะ เนี่ยฉันเพิ่มส่วนผสมเข้าไป กะว่าจะทำเพิ่มจาก 3 ปอนด์ที่คุณทานหมดเมื่อสักครู่นี้ เป็น 6 ปอนด์ค่ะ"
"O_O!!!" ชางมินทำตาโตตกใจกับคำพูดของเด็กสาวเมื่อสักครู่นี้ นี่เขากินเค้กเข้าไปตั้ง 3 ปอนด์เลยหรือนี่...
"คิกคิก ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ" เด็กสาวหัวเราะกับท่าทางของเขาอีกครั้ง
"เอ่อ โซดา คือ.... ผมนัดรุ่นพี่ของผมให้มาเจอกันที่นี่น่ะครับ คงไม่เป็นไรหรือเปล่า" ชางมินเกาหัวทำหน้าลำบากใจ แต่โซดากลับยิ้มร่า
"ก็ดีสิคะ คนเยอะๆสนุกดี" เด็กสาวก่อนจะหันไปทำครีมต่อ แต่ยังมิลืมที่จะหันมาเตือนเขา
"คุณชางมินอย่าลืมใส่ใจในการทำด้วยนะคะ ไม่งั้นเค้กที่ทำออกมาก็คงจะไม่อร่อย"
"ครับ เอ่อ...โซดา ผมขอเรียนคุณว่า....เอ่อ.... โซดาจัง ได้ไหมอ่ะครับ"
"ได้ค่ะ......น่ารักดีออก" เด็กสาวตอบและหันกลับมาตั้งใจทำเค้กต่อ
ชางมินตีแป้งต่อไปเรื่อยๆ แต่เค้าก็แอบเห็นรอยยิ้มอันแสนสุขของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ...
'มันช่างดูสดใสและมีเสน่ห์อะไรเช่นนี้นะ '
ชางมินยิ้มกับตัวเองและยังคงตีแป้งต่อไป...
เสียงหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งร้องขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อ 1 ที
"อย่าบ่นเลยน่า โบแจ ถึงบ่นไปอากาศก็ไม่หายร้อนหรอก" เสียงเพื่อนหนุ่มหน้าหวานพูดขึ้น ก่อนจะเอามือตบไหล่ของเขา
"ใช่แล้วฮะพี่แจจุง บ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก" เสียงน้องเล็กของวงพูดขึ้น
ทุกคนคงเดาถูกนะว่าพวกเขาคือใคร ใช่แล้ว!!!!! พวกเขาคือดง บัง ชิน กิ บอยแบนด์สุดฮอตจากเกาหลี ที่ตอนนี้กำลังหนีมาพักร้อนที่เมืองไทย แต่ใช่ว่าเมืองไทยจะมีอากาศเหมือนที่เกาหลี ทำให้พวกเขาต้องบ่นเรื่องสภาพอากาศของประเทศไทยอยู่นะที่นี้...
"เดี๋ยวพวกนายจะไปไหนกันน่ะ"ยุนโฮ ผู้เป็นหัวหน้าวงถามพร้อมกับกวาดสายตามองทุกคน
"ฉันขอไปว่ายน้ำแก้ร้อนหน่อยดีกว่า" แจจุงตอบ
"ฉันอยากเข้าร้านเกม" นี่ เอ่อ... ยูชุน พูด
"เดินเล่น"คำตอบอันแสนสั้นและเรียบง่ายจากจุนซู
"แล้วนายล่ะ ชางมิน" ผู้เป็นหัวหน้าถามน้องเล็กที่สุดของวง ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบ
"ผมอยากกินเค้กฮะ" ชางมินว่าก่อนจะชี้นิ้วไปที่ร้านเค้กแห่งหนึ่งในโรงแรม
"โอเค ถ้าทำธุระของทุกคนเสร็จแล้วให้ไปเจอที่ร้านเค้กแล้วกัน เอาล่ะ แยกย้าย" ผู้เป็นหัวหน้าว่าก่อนที่สมาชิกทุกคนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง
มาดูที่ชางมินกันก่อนเลย...
เขากำลังยืนอยู่หน้าร้านเค้กที่ชื่อ Soda & Chayen ดูเหมือนชื่อนี้เค้าเคยเห็นครั้งหนึ่งตอนอยู่เกาหลี แต่ไม่นึกว่า สาขาใหญ่มันจะอยู่ที่ไทย
กริ๊ง!!
เสียงกระดิ่งดังขึ้นครั้งหนึ่งเมื่อเขาผลักประตูเข้าไปโดยไม่ได้สังเกตุป้ายที่เขียนว่า Close ที่ห้อยอยู่หน้าประตู
"ทำไมมันมืดแบบนี้เนี่ย" ชางมินอุทานขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านไม่มีแสงไฟดวงไหนเปิดอยู่เลย จะมีก็แต่แสงเทียนเล่มเล็กๆเท่านั้น เพราะสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกวังเวงขึ้น
'พบเป้าหมายแล้ว' เขาร้องอยู่ในใจก่อนจะหันไปสังเกตุเห็นเค้กก้อนใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ชิมนิดนึงคงไม่เป็นไร" เขาว่าก่อนจะเอานิ้วปาดครีมขึ้นมาชิม
อีกนิดนึงนะ เขาคิดก่อนจะตักกินคำหนึ่ง
อีกคำคงไม่เป็นไรน่า เขาคิดอีกครั้งก่อนจะตักเค้กคำใหญ่ขึ้นมากิน
กินเลยละกัน ในที่สุด เขาก็นั่งลงและละเลียดเค้กก้อนใหญ่ลงท้องน้อยๆของเขา
แคร้งง!!!!! เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ชางมินตกใจพร้อมกับหันไปมองต้นเสียง เขาเห็นเด็กสาวอายุประมาณ 17 ปี ไว้ผมสั้น ผูกโบว์สองข้าง กำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าอึ้งๆ
(ที่จริงแล้วต้องพูดเป็นภาษาอังกฤษนะคะ แต่คนแต่งไม่เก่งภาษาปะกิดเท่า เลยขอพูดไทยเลยละกันค่ะ)
"คุณ.........กินเค้กเข้าไปหมดเลยเหรอ" เด็กสาวค่อยๆเอ่ยขึ้นมา ใบหน้าของเธอกำลังมีน้ำตาคลออยู่
"เอ่อ....ครับ" เขาค่อยๆตอบอย่างหวาดระแวง
"คุณกินเข้าไปหมดแบบนี้แล้วฉันจะเอาอะไรเลี้ยงเพื่อนๆล่ะฉันอุตส่าห์ทำอย่างตั้งใจ ฮึก ฮือๆๆๆๆ" เด็กสาวแผดเสียงออกมาก่อนจะทรุดลงร้องไห้
"หวา ผะ......ผมขอโทษ" ชางมินลุกจากเก้าอี้ก่อนจะวิ่งมาปลอบเด็กสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่
"แล้วฉันจะทำใหม่ทันได้ยังไงกันละ ฮือๆๆ" สาวน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุด ในขณะที่ชางมินกำลังคิดอะไรขึ้นได้
"เอาแบบนี้ไหม ให้ผมช่วยคุณทำขึ้นมาใหม่ได้ไหมล่ะ"
"คุณทำเค้กเป็นเหรอคะ?" เด็กสาวหยุดร้องไห้ก่อนจะช้อนตาขึ้นมามองเขาตาแป๋ว
"เอ่อ......ไม่เป็นครับ -*-"
"อ้าว! แล้ว....."
"ถึงผมจะทำเค้กไม่เป็นแต่ใจผมสู้เต็ม 100 นะ" ชางมินว่าก่อนจะชูสองนิ้ว จนหญิงสาวหัวเราะกับท่าทางของเขา
"โอเคค่ะ งั้นคุณมาช่วยฉันก็ได้" เด็กสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาให้เขา
"ใส่ซะนะคะ เดี๋ยวเสื้อคุณเปื้อนแป้งล่ะยุ่งเลย"
"ครับ" ชางมินรับมาใส่อย่างว่าง่าย ก่อนทั้งสองคนจะเริ่มลงมือทำเค้กใหม่
"เอานี่ไปแป้งนี่ไปตีให้เขากันนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปทำครีมตกแต่งหน้าเค้ก" เด็กสาวว่าก่อนจะยื่นชามที่ใส่ส่วนผสมให้เขา
"ครับผม!"ชางมินรับมาตีอย่างขะมักขะเม้นพร้อมกับใส่แรงลงไปเต็มที่
"คุณชื่ออะไรหรอคะ"เด็กสาวถามหลังจากที่ชางมินเริ่มตีแป้งไปได้สักพัก
"นี่คุณไม่รู้จักผมเหรอ" ชางมินวางมือจากการตีส่วนผสม ก่อนจะชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเอง
(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)
เด็กสาวส่ายหน้า
"เอ่อ ผมชื่อ ชิมชางมินครับ"ชางมินแนะนำตัว "แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไรหรอ"
"ฉันชื่อโซดาค่ะ" เด็กสาวยิ้มรับ ก่อนจะบอกชื่อของตนเองไป
"เอ่อ โซดา แป้งที่คุณให้ผมตีนี่ได้ที่รึยังอ่ะ" เขาว่าก่อนจะยื่นชามให้เด็กสาวมองดูอย่างพิจารณา
"ยังไม่ได้ค่ะ เนี่ยฉันเพิ่มส่วนผสมเข้าไป กะว่าจะทำเพิ่มจาก 3 ปอนด์ที่คุณทานหมดเมื่อสักครู่นี้ เป็น 6 ปอนด์ค่ะ"
"O_O!!!" ชางมินทำตาโตตกใจกับคำพูดของเด็กสาวเมื่อสักครู่นี้ นี่เขากินเค้กเข้าไปตั้ง 3 ปอนด์เลยหรือนี่...
"คิกคิก ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ" เด็กสาวหัวเราะกับท่าทางของเขาอีกครั้ง
"เอ่อ โซดา คือ.... ผมนัดรุ่นพี่ของผมให้มาเจอกันที่นี่น่ะครับ คงไม่เป็นไรหรือเปล่า" ชางมินเกาหัวทำหน้าลำบากใจ แต่โซดากลับยิ้มร่า
"ก็ดีสิคะ คนเยอะๆสนุกดี" เด็กสาวก่อนจะหันไปทำครีมต่อ แต่ยังมิลืมที่จะหันมาเตือนเขา
"คุณชางมินอย่าลืมใส่ใจในการทำด้วยนะคะ ไม่งั้นเค้กที่ทำออกมาก็คงจะไม่อร่อย"
"ครับ เอ่อ...โซดา ผมขอเรียนคุณว่า....เอ่อ.... โซดาจัง ได้ไหมอ่ะครับ"
"ได้ค่ะ......น่ารักดีออก" เด็กสาวตอบและหันกลับมาตั้งใจทำเค้กต่อ
ชางมินตีแป้งต่อไปเรื่อยๆ แต่เค้าก็แอบเห็นรอยยิ้มอันแสนสุขของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ...
'มันช่างดูสดใสและมีเสน่ห์อะไรเช่นนี้นะ '
ชางมินยิ้มกับตัวเองและยังคงตีแป้งต่อไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น