คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 5 หายนะ
บทที่ 5 หายนะ
โรเวเนียเดินเอื่อยเฉื่อยกลับมายังโรงแรม ระหว่างทางเธอได้เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังตะโกนเรียกระดมผู้คนไปช่วยกันขนน้ำแต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะเธอเหนื่อยและอยากพักเต็มที แม้จะเพิ่งลุกจากเตียงได้เพียงหกชั่วโมง แต่สำหรับวันนี้ทั้งวันนั้นโรเวเนียรู้สึกเหมือนกับอยากจะตายให้ได้ จากนั้นก็รีบสาวเท้าเพื่อให้ไปถึงจุดหมายเร็วๆ
“ให้ตายสิ! วันนี้มันวันอะไรกันแน่นะ เพลิงสีดำแบบนั้น พวกปีศาจเรอะ! เจ้าพวกสัตว์วิเศษในป่านี้ไม่มีตัวไหนใช้เพลิงเป็นเลยนี่นา” เสียงของหนึ่งในคนกลุ่มนั้นดังมาแว่วๆ
ดวงตาที่ปรือๆอย่างง่วงงุนของหญิงสาวเบิกกว้างเมื่อเดินมาถึง สภาพโรงแรมที่เปลวไฟสีดำกำลังโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง นี่เองคือสาเหตุที่ผู้คนกลุ่มนั้นต้องไปหาน้ำมาดับไฟ เพราะเปลวไฟชนิดนี้ไม่อาจดับได้ด้วยเวทย์มนตร์ดังเช่นปกตินั่นเอง
หลังจากยืนช๊อกเกือบๆหนึ่งนาที เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังบังคับให้ถังน้ำลอยไปดับไฟก็ดังขึ้นเรียกสติ
“นี่เธอน่ะ หลบออกมาหน่อยเถอะ มันอันตราย!” ว่าแล้วถังน้ำก็ลอยเฉียดหัวเธอไปหวุดหวิด ตอนนั้นเองที่โรเวเนียนึกขึ้นมาได้ เจ้าตัวน้อย!
ไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้น เธอร่ายเวทย์น้ำมาป้องกันร่างกายแล้วพุ่งฝ่าเปลวเพลิงเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้!” ชายคนที่เอ่ยเตือนหญิงสาวหันมาเห็นเข้า แต่ก็คว้าตัวไว้ไม่ทัน “เห้อ...ถึงเวลานี้ยังจะห่วงทรัพย์สินอีกเรอะ หน้าตาก็ออกจะฉลาด ไม่น่าเลย” ว่าแล้วก็ส่ายหัวไปมา หันกลับไปช่วยคนอื่นดับเพลิงที่ดูเหมือนจะลุกลามมากขึ้นกว่าเดิมอย่างแข็งขัน
ส่วนหญิงสาวที่วิ่งฝ่าเปลวเพลิงเข้ามานั้น หันหน้ามองซ้ายมองขวาอย่างรวดเร็วเพื่อจะหาทางขึ้นไปยังห้องของเธอที่ชั้นบนที่เธอคาดว่าเจ้าตัวน้อยยังคงอยู่ในนั้น แม้จะไม่ได้รับอันตรายจากไฟที่ลุกลามแต่ความร้อนที่แผ่ออกมาก็ทำให้ร้อนจนแทบสลบ
“ขอละ ปลอดภัยเถอะนะ”หญิงสาวกลั้นน้ำตา ตัดสินใจกระโดดขึ้นบันไดผุๆที่จะพังแหล่มิพังแหล่ไปยังชั้นสองในทันที ฮึ่ม! ทำไมไม่รู้จักเปิดประตูหนีออกมาฮะ!!(?)
หญิงสาวมาถึงด้านหน้าห้องในเวลาไม่นานนัก เธอจัดแจงถีบประตูอย่างรวดเร็วแล้วมองหาเจ้าตัวน้อยของเธอ แต่สิ่งที่เธอเห็นนั้นไม่ใช่ร่างของเจ้าหมาน้อยตัวเดิมที่อาจจะกำลังสั่นกลัวหรืออะไรก็ตาม แต่มันดันเป็นเจ้าหมาป่าขนเทาตัวโตกำลังพ่นลูกไฟสีดำออกมาจากปากอย่างโกรธเกรี้ยว
เจ้าหมาป่าตัวโตหันมาเห็นเธอในเวลาไม่นานนัก แต่ท่าทีที่มันแสดงออกมาทำเอาเธองงไปเลย เมื่อมันเลิกสนใจจะพ่นเปลวไฟแล้วหมอบลงส่ายหางดิกๆ ทำท่าทางเหมือนเจ้าตัวน้อยไม่มีผิด
หืม??? เหมือนเจ้าตัวน้อย!!!???? เมื่อคิดได้ก็เบิกตากว้าง แถมหลักฐานยืนยันยังเป็นขนาดที่ลดลงเรื่อยๆของร่างที่อยู่ตรงหน้า เจ้าตัวน้อยของเธอช้อนตาอ้อนทำเสียง หงิงๆ อย่างน่าสงสารเป็นที่สุด โรเวเนียพยายามจะทำใจให้ชินกับปัญหามากมายที่โผล่มาให้เธอแก้ภายในเสี้ยววินาที จากนั้นก็คว้าเจ้าตัวน้อยมาไว้ในอ้อมกอดและคว้าเอากระเป๋าของเธอมาสะพายไว้ที่หลัง
เอาละ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอะไรคือตัวการของความวุ่นวายทั้งหมด แต่สิ่งที่เธอสนใจคือ ทำยังไงเธอถึงจะออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยต่างหาก
ครืน!ๆ
เสียงหลังคาดังเหมือนจะถล่มทำให้หญิงสาวไม่เหลือเวลาตัดสินใจมากนัก ร่างบางกระชับอ้อมแขนแน่น กระแทกหน้าต่างจนแตกออกและกระโดดลงไปด้านล่างในทันที ดีที่เป็นแค่ชั้นสองหญิงสาวเลยกล้ากระโดดลงไป เอาเถอะ คงเจ็บไม่มากหรอก
ตุ๊บ พลั่ก!
“อุ๊บ แค่กๆ”เสียงแรกเป็นเสียงที่เธอกระโดดลงพื้นอย่างปลอดภัย แต่มีคานไม้อันหนึ่งหล่นลงมากระแทกหลังเธอจนทรุดลงกับพื้น ชาวบ้านแถวนั้นที่เห็นสภาพของเธอกอดเจ้าตัวน้อยไว้แน่นแล้วสลบไปทั้งอย่างนั้นรีบตะโกนโหวกเหวกให้คนช่วย
“เห้ย ใครก็ได้ช่วยแม่หนูคนนั้นที!” ต้องบอกว่าโชคดียิ่งนักที่ไม่มีใครคาดถึงว่า เจ้าตัวในอ้อมแขนที่เธอปกป้องนั่นแหละคือตัวการของไฟไหม้ในครั้งนี้
“เดี๋ยวข้าจัดการเอง ให้ไปพักที่บ้านข้าก็ได้ ข้าเป็นหมอยา” ชายหนุ่มคนเดิมที่เห็นสภาพมอมแมมของหญิงสาวตะโกนขัดความวุ่นวายขึ้นกลางปล้อง ละมือจากหน้าที่ของตนแล้วเอาน้ำถึงหนึ่งจากบริเวณนั้นมาร่ายเวทย์ให้เป็นน้ำแข็งเพื่อนำมาประคบแผ่นหลังบริเวณที่โดนท่อนไม้กระแทก
หงิงๆ
เจ้าหมาป่าตัวน้อยครางแล้วเอาจมูกดุนๆแก้มของหญิงสาวเบาๆ ชายหนุ่มคว้าตัวมันมาอุ้มไว้
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ ถึงมือฟรายาสคนนี้รับรองไม่เป็นไร” รอยยิ้มบนใบหน้าของใจดีทำให้มันสงบลงจนได้ จากนั้นเจ้าตัวน้อยก็หลับตาพักผ่อนลงบ้างเมื่อเห็นว่าเจ้านายที่มันตามหาได้กลับมาแล้ว
“เอ้าๆ หลับกันทั้งเจ้านายทั้งสัตว์เลี้ยงเลยนะ” เสียงคุณป้าแถวนั้นเอ่ยแซว ทำให้บรรยากาศการดับไฟดำเนินไปอย่างครื้นเครง
โรเวเนียตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงลิ้นเล็กๆที่เลียจนน้ำลายชุ่มใบหน้า ลืมตาขึ้นก็เจอกับเจ้าตัวน้อยที่กำลังนั่งทับเธออยู่ หญิงสาวยิ้มบางๆ
“นี่ รู้มั้ยเจ้าตัวน้อย แกทำอะไรลงไป” เธอดุเจ้าหมาน้อยด้วยน้ำเสียงแหบๆ แล้วก็รู้สึกได้ถึงอาการคอแห้งอย่างรุนแรง “น้ำ”
แก้วน้ำใบหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า เป็นชายหนุ่มที่เธอเจอหน้าโรงแรมนั่นเอง เด็กสาวเอ่ยขอบคุณเบาๆแล้วรับแก้วมาดื่มอย่างกระหายโดยมีร่างในชุดหมอทิ้งตัวลงตรงเก้าอี้ข้างๆเตียง
“เจ้าสลบไปเกือบห้าชั่วโมงเลยนะรู้มั้ย เจ้าตัวยุ่งนี่ก็กินจุซะจนพี่จะหมดตัวแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยพลางฉีกรอยยิ้ม ใบหน้าที่ออกจะมีเนื้อนิดหน่อยทำให้ร่างตรงหน้าดูเหมือนเด็กๆ แถมเส้นผมสีทองละเอียดยังดูงดงามมากๆอีกด้วย ซึ่งว่ากันตามจริงคุณหมอคนนี้ก็นับว่าหน้าตาใช้ได้เลยทีเดียว
โรเวเนียจิบน้ำที่เหลือพลางลอบมอง เธอยังไม่ไว้ใจคนที่เคยเจอกันเพียงครั้งเดียวหรอก แต่ต้องไม่นับเจ้าจาเวสที่ข้าปฏิเสธไม่ทันสักอย่างละนะ แอบหมายเหตุไว้ในใจพลางคว้าเจ้าตัวน้อยที่ยังเลียเธอไม่เลิกมากอด
“จริงสิ พี่ลืมแนะนำตัวไปเลย” ดวงตาสีเทาหม่นของคนตรงหน้าเบิกกว้าง “ว่าแล้วทำไมทำหน้าเหมือนไม่ไว้ใจพี่เสียขนาดนั้น ฮ่าๆ” โรเวเนียชายหนุ่มหัวเราะด้วยแววตาขุ่นเคือง ชายหนุ่มตรงหน้านอกจากจะไม่ยอมบอกชื่อซักทีแล้วยังเรียกแทนตัวเองว่าพี่อีกด้วย
“โอย ฮ่าๆๆ เอาละๆพี่ไม่หัวเราะแล้ว” ว่าแล้วก็กระแอมนิดนึง แย้มรอยยิ้มอบอุ่นชวนมอง “พี่ชื่อฟรายาส เป็นหมอที่ออกเดินทางไปเรื่อยๆ ที่ไหนมีคนเจ็บพี่ก็หยุดที่นั่นแหละ อายุตอนนี้ก็ 23 ฉะนั้นเธอต้องเรียกพี่ว่าพี่ เพราะถ้าเจ้าสอบเข้าโรงเรียนเวทย์มนตร์เดรคาสได้ละก็ พี่ก็เป็นรุ่นพี่ของเธอ” แม้ฟังแล้วจะรู้ว่าชายพนุ่มตรงหน้าดูเป็นคนดีมากแค่ไหน แต่โรเวเนียก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
“ค่ะ ‘ลุงฟรายาส’” หญิงสาวฉีกยิ้มหวานจ๋อย
คนถูกเรียกว่าลุงยิ้มค้าง หัวเราะแหะๆ เกาหัวตัวเองอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี
“คิกๆ” เมื่อเห็นสีหน้าดังกล่าวโรเวเนียก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ “เอาเป็นว่า ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือฉันไว้” เด็กสาวผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าความรวดร้าวที่แผ่นหลังทำให้เธอต้องนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด
“เอ้าๆ นอนพักก่อนเถอะ เธอถูกท่อนไม้ร่วงใส่น่ะ ถ้ายังไงก็หยิบกระปุกยาตรงหัวเตียงมาทาด้วยนะ” ฟรายาสเอ่ยแล้วผละตัวลุกออกไปจากห้อง
หญิงสาวสังเกตรอบๆห้อง พบว่าเป็นห้องที่สร้างจากการนำหญ้าแห้งมามัดรวมกัน และเตียงที่เธอนอนก็เป็นเตียงฟางที่ดูจำสะอาดสะอ้าน ช่างเหมาะกับคุณหมอพเนจรจริงๆเลย เธอคิด แล้วเป้ข้าไปไหนละ!! เด็กสาวคิดถึงอาหารของเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาขึ้นมา ซึ่งก็พบว่ากระเป๋าของเธอนอนนิ่งอยู่ตรงปลายเตียงนั่นเอง
เมื่อหมดเรื่องกังวล โรเวเนียหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน พลังเวทย์สายแสงสว่างมีพลังมากในการรักษา แต่พรุ่งนี้เธอจะต้องไปสอบแล้วจึงไม่อยากใช้พลังสิ้นเปลือง นอนพักเอาแรงก่อนดีกว่า
โรเวเนียคำนวณเวลาตามที่พี่หมอฟรายาสบอกแล้วพบว่า ตอนนี้ประมาณทุ่มนึง ถ้าหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาพลังเวทย์ในตัวเธอคงจะรักษาร่างกายให้หายได้พอดิบพอดี หญิงสาวใช้พลังเวทย์นิดหน่อยนำเนื้อจากแห้งที่เธอใช้เป็นเสบียงระหว่างเดินทางมาโรยใบเรดลีฟ เมื่อเจ้าตัวน้อยได้กลิ่นอาหารก็รีบพุ่งไปกินอย่างรวดเร็ว
โรเวเนียจึงอาศัยโอกาสนั้นหลับตาลง สงสัยเธอต้องเริ่มคิดถึงค่าอาหารสักหน่อย เมื่อกี้คุณหมอก็บอกว่าเจ้าตัวน้อยมันกินอาหารไปแล้วด้วย คิดไปเพลินๆ เธอก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว
..........................................................................................................................................................................
ตอนนี้ใช้เวลาแก้นานเพราะคำนึงถึงความเหมาะสม เศร้าใจจัง
ความคิดเห็น