คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 แค่เลี้ยงหมา ทำไมมันยากจัง + ผลาญเงิน
บทที่ 3 แค่เลี้ยงหมา ทำไมมันยากจัง + ผลาญเงิน
โรเวเนียอุ้มเอาเจ้าตัวน้อยออกมาจากร้าน เจ้าของร้านแถมอาหารสัตว์วิเศษมาให้หลายสิบห่อ แต่เมื่อเธอลองเอาให้เจ้าตัวน้อยกินมันกลับเบือนหน้าหนี ดังนั้นอาหารพวกนั้นเลยยังคงนอนอยู่ในห้องเก็บของเช่นเดิม
“เอาละ ต้องหาอาหารให้แกก่อนสินะ” เธองึมงำกับตัวเอง ขยับฮู้ทให้เข้าที่เข้าทางแล้วเดินลัดเลาะผ่านร้านรวงต่างๆที่ยังมีคนพลุกพล่าน
ไม่นานนัก เธอก็หาร้านขายอาหารสัตว์วิเศษเจอจนได้ แต่มันก็อยู่ในซอกหลืบจนถ้าคนที่ไม่สังเกตดีๆอาจจะมองข้ามไปเลย แถมสภาพหน้าร้านยังดูทรุดโทรมสุดๆ ตัวอักษรบนป้ายชื่อก็ซีดจางแทบจะกลืนเป็นส่วนเดียวกับเนื้อไม้ เล่นเอาอดสยองไม่ได้เลยทีเดียว ทำใจซักแปป...แล้วก็ก้าวเท้าเข้าไป
ความรู้สึกแรกที่เข้ามาในร้านคือความเย็นยะเยือก ใยแมงมุมโยงรยางค์ไปทั่วเพดานและมุมขอบตู้
“มาซื้ออาหารหมาป่าค่ะ” เธอลองตะโกนดู
“เดินเข้ามาสิ” และแล้วก็มีเสียงแหบๆลอยมาจากทางหลังเคาน์เตอร์ ซึ่งเจ้าของเสียงก็โผล่ใบหน้าขึ้นมาจนเห็นดวงตาสีเหลืองขีดดำอย่างชัดเจน เป็นอันรู้กันว่ามีเพียงแม่มดเท่านั้นที่มีดวงตาเช่นนี้
บ๊อก!
เจ้าตัวน้อยเห่าเบาๆเหมือนกลัวเธอจะลืมมัน แขนเรียวจึงกระชับขึ้นเล็กน้อยเป็นการตอบรับ
โรเวเนียเดินเข้าไปยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์และชะโงกหน้าเข้าไปดูร่างของคนขายที่ขณะนี้กำลังจัดของลงกล่องด้วยท่าทีเชื่องช้า ดูท่าว่าจะเป็นขวดยาอะไรบางอย่างเพราะเธอได้ยินเสียงขวดแก้วกระทบกันกริ๊กๆ วันนี้ข้าชักจะเจอแต่คนแปลกๆเยอะเกินไปแล้วนะ !
“ให้หนูช่วยมั้ยคะ” ด้วยความที่นิสัยส่วนตัวกำเริบ เธอจึงยั้งปากไว้ไม่ทัน
“ไม่เป็นไร เหอๆ....” เสียงตอบรับกลับมาชวนให้โล่งใจปนสยอง
กึกๆ กริ๊ก!
ร่างที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นหญิงชราปิดกล่องลงและล๊อกกุญแจ จากนั้นก็ดันไปไว้ใต้ตู้
“มา....ทำอะไรนะ?”
หญิงสาววางเจ้าตัวน้อยลงบนพื้นให้มันได้เดินบ้าง แล้วหันไปตอบคำถาม
“ซื้ออาหารให้เจ้าตัวนี้ค่ะท่านยาย” เธอเอ่ยซ้ำ
เมื่อได้รับคำตอบ ใบหน้านั้นก็พยักขึ้นลงหงึกๆ ก้มหายลงไปหลังเคาน์เตอร์อีกครั้ง และโผล่ขึ้นมาพร้อมกับกล่องไม้ใบหนึ่ง ซึ่งเธอเกือบจะท้วงไปแล้วว่าจะมาซื้ออาหารถ้าคุณยายคนขายไม่เปิดกล่องและอธิบายสรรพคุณของเจ้าใบไม้แห้งสีน้ำตาลๆนี่ซะก่อน จริงๆแล้วก็พอจะเข้าใจว่ามันเป็นสมุนไพรแต่ว่ามันค่อนข้างเหมือนใบไม้มากไปหน่อยจนเธอคาดไม่ถึง
“ใบเรดลีฟ ของโปรดของหมาป่าแสงจันทร์ บดแล้วโรยลงบนเนื้อหรืออะไรก็ตามที่เจ้าให้มันกิน...” อธิบายอย่างเนิบๆแล้วก็ปิดกล่อง “3725 เดรค เอามั้ย?”
โรเวเนียพยักหน้า ก็หลงมาถึงนี่ได้ จะไม่เอาก็กระไรอยู่ จัดแจงหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้อย่างไม่มีอิดออด ก็ดูเจ้าตัวน้อยที่กระดิกหางดิกๆ สนใจเจ้ากล่องใบนั้นซะเต็มประดา แล้วจะไม่ให้ใจอ่อนซื้อมาได้อย่างไร ว่าแล้วก็ถอนหายใจรอบที่สามของวันกับเงินที่ร่อยหรอลงอย่างรวดเร็ว นี่ถ้าท่านแม่ไม่ได้ให้เงินมาเยอะเผื่อค่าเดินทางของข้า ข้าได้กินแกลบแน่ๆเลย เพราะเจ้าตัวยุ่งนี่แท้ๆเชียว!
หลังจากได้อาหารแล้ว เจ้าตัวน้อยก็ถูกเธออุ้มอีกครา เดินออกมาไม่ทันไรก็นึกขึ้นได้ว่า แล้วตกลงคุณยายรู้ได้ไงละเนี่ยว่าเจ้านี่มันหมาป่าแสงจันทร์??? แต่แล้วเธอก็ยักไหล่เมื่อคิดได้ว่าก็ร้านขายอาหารสัตว์วิเศษนี่นะ
เป้าหมายต่อไปคือหาโรงแรมพัก แต่เจ้าหมาตัวยุ่งที่กำลังหลับคาอ้อมแขนเธอนั้นก็เป็นปัญหาอีกแล้ว
“ทางโรงแรมไม่ให้นำสัตว์เลี้ยงเข้านะคะ” พนักงานหญิงยังคงกล่าวอย่างนุ่มนวลแม้จะออกอาการอยากลองอุ้มเจ้าตัวในอ้อมแขนเธอจนออกนอกหน้า
“เจ้าตัวนี้ตัวเล็กเกินไป เดี๋ยวจะโดนพวกที่นี่ทำร้ายเอาได้” เจ้าของโรงฝากสัตว์เลี้ยงกล่าวพลางบุ้ยใบ้ไปทางกรงแยกที่ล้วนแล้วแต่มีสัตว์วิเศษท่าทางดุร้ายอยู่เต็มไปหมด และเธอก็ไม่อยากเสี่ยงจึงเดินคอตกออกมา
“ร้านขายสัตว์วิเศษ ซื้อแล้วไม่รับฝากขอรับ” เจ้าอ้วนพุงพลุ้ยเจ้าของร้านฉีกยิ้มให้เธอพลาง เหงื่อตกพลาง เพราะเธอละมือที่กำลังอุ้มหมาป่าเจ้าปัญหาข้างหนึ่งมาควงคทาที่กำลังส่งเสียง เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ อย่างน่ากลัวว่าจะตายทันทีที่เผลอเอาตัวเฉียดใกล้
เดินหาโรงแรมตั้งแต่พลบค่ำยันท้องฟ้ามืดสนิท เธอก็ยังหาที่พักไม่ได้ จนสุดท้าย เธอก็เลือกจะวางถุงเงินดังตึง! บนโต๊ะขณะกำลังสอบถามห้องว่างของโรงแรมหนึ่ง แล้วกุญแจห้องพักก็มาอยู่ในมือเธอจนได้ ทำไมฉันไม่ทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกนะ จะเที่ยงคืนแล้วด้วย ถ้าตื่นสายแกกลายเป็นหมาย่างแน่ เธอส่งสายตาหมั่นไส้ไปยังร่างในอ้อมแขนแล้วนำพาร่างอันอ่อนล้าไปที่เตียงนุ่มๆจนได้
เจ้าหมาป่าขนเทาตัวน้อยหลับปุ๋ยสบายบนเตียงนอนครึ่งหนึ่งที่เจ้าของหมาดๆแบ่งให้ และแล้วค่ำคืนนั้นสรรพเสียงทุกอย่างก็เงียบลง....
..........................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น