คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [EXO] - NOT PERFECT - STEP ONE
คนทุกคนล้วนแต่ชอบที่จะคบแต่กับคนที่หล่อ สวย หน้าตาดี
หรือแม้กระทั่งคนที่มีฐานะดี .. แล้วจะมีสักมุมนึงมั้ย?
...
ที่จะชอบคนหน้าตาธรรมดาและมีใจรักเพียงแค่คนเดียว
ออด~~~~~~~~~
เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นซึ่งก็หมายถึงเวลาพักกินข้าว นักเรียนทุกคนต่างออกจากห้องตรงดิ่งเพื่อไปโรงอาหารแต่สำหรับผมเป้าหมายไม่ได้อยู่ที่โรงอาหาร มันอยู่ที่สนามฟุตบอลต่างหาก..
สวัสดีครับผมแพคฮยอน เกรด 12 ห้อง A วันนี้ผมเลี่ยงจากโรงอาหารที่ผมควรที่จะไปกินข้าวให้อิ่มแต่ผมกลับไปที่สนามฟุตบอลแทน ซึ่งมีคนที่ผมอยากเจอและอยากคุยด้วยมากที่สุด ผมกำลังจะไปบอกรักเค้าล่ะครับ..
”แพคฮยอน!!!”
เสียงตะโกนเรียกจากด้านหลังทำให้ผมชะงักท้าวและหันหลังกลับไปดู ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก.. ‘คยองซู’ เพื่อนสนิทผมเอง และตอนนี้เค้าคงรู้แล้วว่าผมกำลังจะไปไหน
”นั่นนายจะไปไหนน่ะแพค”
หมับ!
คยองซูถามด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับฉุดที่ข้อมือผมให้เดินไปทางตรงกันข้ามกับทางที่ผมจะไป แน่นอนเค้ารู้แล้วว่าผมกำลังจะไปไหนทางที่ผมจะไปไม่ใช่ทางไปที่ตึกเรียนเพื่อเรียนวิชาต่อไป แต่กลับเป็นสนามฟุตบอล.. และเค้าคงไม่ไปให้ผมไปแน่
”ปะ ปล่อยก่อนคยองซูฉันเจ็บ”
ผมขอร้องคยองซูด้วยเสียงอ้อนๆหวังให้เค้าปล่อยผมแต่ไม่เลย คยองซูยิ่งฉุดผมแรงขึ้นอีกจนผมต้องจำใจและยอมเดินตามเค้าไปแต่โดยดี จนมาถึงห้องเรียนจนได้
”อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายกำลังจะไปไหน”
”ฉัน.. ฉันจะไปไหนได้ล่ะคยองซู” ผมตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
”นายจะไปหาหมอนั่นใช่มั้ยแพค!”
”คะ ใครกันล่ะคยองซูที่นายพูดถึงน่ะ”
ตึง!!!
ผมสะดุ้งทันทีเมื่อคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆผม ตบโต๊ะเสียงดังจนทำให้คนทั้งห้องหันมามองกันเป็นตาเดียว จนผมแทบจะน้ำตาคลอ
”นายจะไปหา ชานยอล ใช่มั้ย!!”
”คยองซู!”
ผมตะโกนเรียกชื่อเค้าอย่างเสียงดังจนลืมไปว่าคนทั้งห้องต่างกำลังมองมาที่เราเป็นตาเดียว เป็นเพราะว่าผมโมโหมาก ทำไมเค้าต้องมาใส่อารมณ์กับผมด้วย คยองซูเองก็ไม่ต่างจากผมตัวเค้าสั่นอย่างกับเจ้าเข้าเค้าก็โกรธเหมือนกัน
”ทำไมล่ะแพค นายก็รู้ว่าหมอนั่นไม่ได้ชอบนาย”
”นายหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะคยองซู!”
”ไม่หยุด! จนกว่านายจะล้มเลิกความคิดบ้าๆนั่นว่าเค้าคนนั้นจะมาสนใจนาย นายดูเค้าสินายทำให้เค้าถึงขนาดนี้แต่เค้าเคยมองมาที่นายมั้ย?”
”ฮึก..”
ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา จนคยองซูตกใจและรีบเข้ามาปลอบผม สิ่งที่คยองซูพูดมันเป็นเรื่องจริง การทุ่มเททำอะไรให้ใครคนนึงมันไม่ยากแต่ผลที่ได้รับกลับมามันคือความว่างเปล่า แต่ทำไมผมยังไม่คิดที่จะถอดใจสักที..
”ไม่เป็นไรนะแพค ไว้เย็นนี้ฉันจะพานายไปสารภาพรักอีกทีนึงก็แล้วกัน”
ตกเย็นวันนี้ผมกับคยองซูแวะมาร้านขายของน่ารักๆ แถวโรงเรียนซึ่งผมจะนำมันไปให้ ชานยอล คนที่ผมแอบชอบมานาน 3 ปี ผมเคยสารภาพรักกับเค้าไปครั้งหนึ่งแต่ผลที่ได้กลับมานั้น คือ ‘ว่างเปล่า’ ถ้าเป็นใครคนอื่นเค้าคงถอดใจและคิดที่จะเริ่มใหม่กับใครคนอื่น
แต่กับผมมันไม่ใช่ ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อเค้าแม้กระทั่งรู้ว่าเค้าสอบตกวิชาคณิตศาสตร์ผมยอมที่จะแก้ข้อสอบ 10 ชุดเพื่อเค้าโดยที่เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นคนทำให้ จนมาวันนี้ตอนกลางวันผมคิดที่จะไปสารภาพรักอีกครั้งหนึ่งแต่ก็ถูกคยองซูห้ามไว้จนได้
”ว่าไงแพค นายเลือกเสร็จหรือยัง”
”อ๋อ อืม.. นายช่วยเลือกหน่อยสิ”
ผมหยิบตุ๊กตามา 2 ตัว ตัวหนึ่งเป็นพระอาทิตย์ที่กำลังยิ้มเห็นฟันแทบทุกซี่ มันเหมาะกับชานยอลมากเวลาเค้ายิ้มเค้าจะยิ้มเหมือนพระอาทิตย์นี่แหละ ส่วนอีกตัวนึงเป็นพระจันทร์ เหตุผลที่เลือกตัวนี้เพราะว่า ชานยอล.. เค้าเป็นพระจันทร์ที่คอยส่องสว่างให้กับผม ถึงแสงมันจะเล็กน้อยก็ตามแต่เค้าก็จะส่องสว่างให้ผมคนเดียว
”ฉันว่าน่ารักทั้งคู่เลยนะ เอางี้สิ นายก็ซื้อ 2 ตัวเลย ตัวนี้ให้ชานยอล ส่วนพระจันทร์นายก็เก็บไว้เอง”
คยองซูพูดและยัดตุ๊กตาใส่มือผมและลากไปจ่ายตังค์ทันที ผมก็ว่าความคิดของคยองซูก็ดีเหมือนกันนะ พระอาทิตย์ก็ต้องคู่กับพระจันทร์.. ใช่ไหมครับ
เมื่อซื้อของเสร็จคยองซูก็พาผมมาที่สนามฟุตบอลที่ตอนเที่ยงผมจะมาแต่ก็ถูกคยองซูห้ามไว้ ผมสอดส่องไปทั่วสนามฟุตบอล ตามหาใครคนนั้น
ไม่มี..
”คยองซู.. ฉันไม่เห็นชานยอลเลย”
”อืม นั่นสิเดี๋ยวมานะรออยู่นี่ล่ะ”
พูดจบคยองซูก็ทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียว และก็เดินฝ่าฝูงนักฟุตบอลที่กำลังยุ่งวุ่นวายเหมือนเค้ากำลังประชุมอะไรกันอยู่ ผมขยับแว่นเล็กน้อยให้เข้าที่ก่อนจะสอดส่องไปทั่วสนามฟุตบอลอีกทีแต่ก็ไม่พบร่างสูงเลย สักพักคยองซูก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก
”ว่าไงคยองซู”
”ฉันถามพวกเพื่อนชานยอลแล้ว พวกนั้นบอกว่าวันนี้ชานยอลรีบกลับบ้านเลยไม่ได้มาซ้อมฟุตบอลตอนเย็นน่ะ”
”งั้นหรอ..”
ผมคอตกทันทีเมื่อได้ยิน อุตส่ารวบรวมความกล้ามาเพื่อบอกวันนี้แต่กลับไม่อยู่ซะงั้น..
”เอาน่าแพค ไว้พรุ่งนี้ก็ได้นี่วันนี้ก็กลับบ้านไปคิดประโยคดีๆมาพูดกับหมอนั่นดีกว่าเนาะ”
พูดจบคยองซูก็เดินจูงมือพาผมกลับบ้านระหว่างทางก็พูดอะไรเรื่อยเปื่อยพยายามให้ผมหงอย ผมก็ได้แต่ยิ้มให้กลับไป จนมาถึงบ้านคยองซูก็โบกมือลาและเดินกลับบ้านของตัวเองไป ผมเข้าไปภายในบ้านออมม่ากับอาป๊าท่านนั่งดูทีวีอยู่ผมโค้งหัวให้พวกท่านก่อนจะขอตัวขึ้นไปอยู่บนห้องคนเดียว
”ชานยอล ทำไมนายไม่รอฉันก่อน”
...
”รู้มั้ยวันนี้ฉันจะไปบอกรักนายนะ!”
..
”พูดแล้วยังมาทำยิ้มอีก คนบ้า!”
ผมนอนพูดกับรูปภาพที่ผมเป็นคนแอบถ่ายเวลาเค้าเล่นฟุตบอล ใบหน้าเค้าดูมีความสุขยิ้มแย้มต่างจากตอนที่ผมเข้าไปพูดคุยด้วยอย่างสิ้นเชิง ใบหน้านั้นกลับกลายเป็นบึ้งตึงไม่มีรอยยิ้มให้ผมแม้แต่นิดเดียว
”ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ แพคฮยอน สู้ๆ!”
*ตอนแรกมาแล้ว แปะแปะ~~ ช่วงนี้ปิดเทอมจะมาอัพบ่อยๆเลย ^^
ความคิดเห็น