คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ 20%
หลัาวันนั้นเทรย์ึทำให้สมิทรู้ว่า เวโรนิาไม่ไ้มีอำนาเหนือเา วามริแล้วไม่มีผู้หินไหนสามารถอยู่เหนือเาไ้เลย่าหา นับริหารที่หยิบับอะไร็ประสบวามสำเร็ึัสินใ ับเ็ในปรอมาแปลโม และพาวออานแทบทุสัปาห์ นื่ออ เอวาลิน แพริส ึ้นมาปราเียู่ เทรย์ โล์แลนเอร์
เทรย์ะพริบาสลัเรื่อเมื่อหนึ่เือน่อนออไปาสมอ และพบว่าเวโรนิายัมออยู่ มุมปา้าหนึ่อเายึ้น แววาเียบมมอผ่านเเลบสาว ราวับเธอเป็นเพียอาาศธาุ ึ่เาไ้สร้าวามเ็บแ้นใให้ับเธอ และพ่อแม่อเธอถือว่าารระทำในวันนี้เป็นารหยามเียริระูลฟรอสอนนอร์อย่าแร
ะที่เอวาลินรู้สึีอย่าที่ไม่เยรู้สึมา่อน เทรย์อเธอแน่นระับยามเลื่อนไปบนฟลอร์ ร่าสวยสมส่วนปล่อยายแนบไปับเา โยไม่สนใว่าใระมออย่าไร ึู่่อื่น ๆ เริ่มเ้นรำนเ็มฟลอร์แล้ว หิสาวไม่รู้้วย้ำ ว่าผู้ปรออเธอ้อารให้ระูลฟรอสอนนอร์รู้ว่า ไม่มีใรอยู่เหนือเาไ้ ไม่ว่าะเป็นผู้หิ หรือเรื่อธุริ ระหว่าที่ทุนำลัสนุสนานับารเ้นรำ และำลัะหมวามสนใู่เ้นรำอเทรย์
สมิท ฟรอสอนนอร์ บิาอเวโรนิา ็ล่าวผ่านเรื่อยายเสีย “น่าเสียายริ ๆ วันนีุ้โล์แลนเอร์ มีธุระ่วน ้อรีบลับ ไม่สามารถอยู่ถึานัเ้วันเิอเวโรนิาไ้ แ่พวเราฟรอสอนนอร์ รู้สึเป็นเียริอย่ายิ่ทีุ่โล์แลนเอร์มาร่วมาน และเปิฟลอร์ในานวันเิอลูสาวผม” พูบผู้สูวัย็เินลับไปนั่ที่อน
เทรย์รู้ีว่าสมิทเอ่ยไล่แบบผู้ีเ่าพึระทำ เาบราม นเอวาลินไ้ยินเสีย เธอบีบมือให่ที่ประสานันอยู่ ะที่เทรย์้อมอไปรโ๊ะึ่มีสมาิอระูลฟรอสอนนอร์นั่อยู่ ่อนะเินออาาน โยมีมืออเ็ในปรออยู่ในมืออน เอวาลินแปลใั้แ่เ้าอฤหาสน์ฟรอสอนนอร์พู และอนนี้เธอำลัหวาหวั่น เพราะเยเห็นเวลาที่เทรย์โรธมาแล้ว พายุทอร์นาโยัรุนแรน้อยว่า
ีอีโอแห่โล์แลนเอร์้ำพรว ๆ เลานสนิทรีบวิ่นำไปสาร์ทรถ และลมาเปิประูรอเ้านาย พอทั้สอเินมาถึรถ เอวาลิน็รีบวิ่ไปึ้นอีฝั่หนึ่อย่ารู้หน้าที่
เเลื่อนรถออาฤหาสน์ฟรอสอนนอร์ ระหว่าับรถ เลานสนิทอยเหลือบมอเ้านายทาระมอหลั บรรยาาศภายในห้อโยสารูอึมรึม วนอึอั แ่พอไ้สบาอเทรย์ เรู้สึไ้เพียอย่าเียวว่า เวลานี้มันเินว่าอึมรึม เพราะอารม์อเ้านายไม่่าับภูเาไฟที่ใล้ะระเบิ เาเร่วามเร็วนับรถเ้ามาในอาาัรโล์แลนเอร์ และรีบับึ้นอาารอรถ เพื่อส่เ้านายลับึ้นเพน์เฮาส์
“นายไปพัไ้เลย ไม่้อึ้นไปส่” เทรย์บอ้วยน้ำเสียห้วนระ้า และเปิประูลารถทันที เอวาลินเปิประูามลมา และวิ่ามร่าสูให่ไปเ้าลิฟ์
เทรย์เปิประูเ้ามาภายในเพน์เฮาส์หรูอเา โยมีเ็ในปรอเินามมาูแล ถอเสื้อสูทให้ เาระาเนไทออแล้วเหวี่ยไปโยไม่สนใว่ามันะไปที่ใ เอวาลินเินามเ็บเนไทาม้วยเสื้อเิ้ านั้นเธอ็เ้าห้อนอนอัวเอ สลัราบเ้าหิออแล้วอาบน้ำเรียมัวนอน
หัวใที่แอบรัผู้ปรอั้แ่บไฮสูล รู้สึเป็นห่วนทำให้เธอนอนไม่หลับ หิสาวหยิบเสื้อลุมมาสวมแล้วเินออมาูแล ะที่เทรย์ำลันั่ื่ม ับวามโรธ เอวาลินไม่อยาเห็นเาเมา ึน้ำมะนาวมาให้ื่ม
“ุเทรย์ะ อย่าื่มเลยนะะ” เธอับมือเาออาแ้ววิสี้ และนำมาับแ้วน้ำมะนาวแทน
“ันไม่เมาหรอ” เทรย์ปิเสธเสียุ และมอแ้วในมือ ลิ่นมะนาวุนึ้นมู เาละสายาาน้ำมะนาวมอใบหน้าสวย “น้ำมะนาวรึ” วาสีน้ำเินะพริบเร็ว ๆ ไม่อยายอมรับับัวเอว่า เอวาลินโเป็นสาวและสวยมา
“่ะ”
เทรย์เบือนหน้าหนี แล้วพูเหมือนออำสั่ “เสร็ธุระแล้ววรรีบนอน”
“แ่” เธอแ่อยาะูแลเา
“เป็นเ็ไม่วรเถียผู้ให่” เาำหนิเสียุ ่อนะยแ้วน้ำมะนาวึ้นื่ม
“ันไม่ใ่เ็แล้ว่ะ” เอวาลินเสียเ้มึ้นทันที
“อืม ริ” อบพลามอสำรวทั่วร่า แล้วพยัหน้า “ใ่... เธอโเป็นสาวแล้ว สวยเสีย้วย” เทรย์มีสีหน้ารำา เาลุาสูลและเินหนีมานั่ที่เ้าอี้บุหนััวหนา
ความคิดเห็น